တိဟိတ္လူသားထြန္းကားေရး
"ဘဝတဖန္၊ ျဖစ္တုံျပန္လည္း
ေလးတန္အပါယ္၊ ရွစ္သြယ္ရပ္ျပစ္
ကင္းတုံလစ္၍၊ ရွင္ခ်စ္ျမတ္စြာ
သာသနာလွ်င္၊ ေရာင္ဝါထိန္ဝင္း
လင္းရာတမူ၊ လူေကာင္းနတ္ေကာင္း
ဘဝေကာင္း၌၊ ညြတ္ေညာင္းသေႏၶ
တိဟိတ္ေန၍၊ ေဆြလယ္မ်ဳိးလယ္
တန္ခုိးၾကြယ္သည္၊
လ-ႏွယ္ထြန္းတင့္ပါေစေသာ္-------။ "
(လယ္တီဆရာေတာ္၏ ၇-ေန
့ဘုရားရွိခုိးလကၤာ၊ဆုေတာင္းခန္း)
"သာသနာ့ဝန္ထမ္းရဟန္းသာမေဏမ်ား
ျမန္မာစာတတ္ေျမာက္ေရး" ေၾကြးေၾကာ္သံရည္မွန္းခ်က္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊
သာသနာေရးဝန္ၾကီးဌာန၊ သာသနာေရးဦးစီးဌာနက က်င္းပေပးသည့္ ပထမျပန္စာေမးပြဲမွာ
အင္တုိက္အားတုိက္
လႊမ္းမုိးခ့ဲစဥ္ အေျချပဳမူလတန္းျပ႒ာန္းစာျမန္မာဘာသာ၊
ကဗ်ာပုိင္းအတြက္ လယ္တီဆရာေတာ္ၾကီး၏ "သုံးလူ ့
ရွင္ပင္" အစခ်ီ ကဗ်ာမ်ားကုိ
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးေအာ္ဟစ္က်က္မွတ္ကာ စာလည္းေက်ေစ၊ ကုသုိလ္လည္းရေစ ႏွလုံး
ပုိက္၍ ဘုရားဝတ္တက္ခ်ိန္တုိင္း
ဘုရားရွိခုိးစာအျဖစ္ ရြတ္ဆုိခ့ဲသည့္ ႏုႏုငယ္ငယ္ေန ့ရက္မ်ားကာလက "တိဟိတ္"
စကားလုံးကုိ ခက္ဆစ္အဓိပၸါယ္ဘယ္လုိက်က္မွတ္ခ့ဲမိမွန္း
ဘယ္လုိမွအမွတ္မထင္ပါေလေတာ့---။
ထုိႏွစ္အေျချပဳမူလတန္းေအာင္ျပီး
အငယ္တန္းစာေတြတက္ရေတာ့ အငယ္တန္းျမန္မာစာ ကဗ်ာပုိင္းအတြက္
အရွင္မဟာရ႒သာရ၏ "ငါးဆူေရႊၾကာ"ဧကပုိဒ္ကဗ်ာက
မိမိ၏ ဘုရားရွိခုိးစာျဖစ္လာခ့ဲျပန္ေတာ့၏။ ဘယ္လုိပင္ျဖစ္ေစ၊
တေန ့က
တိဟိတ္အေၾကာင္းရွင္းျပဖုိ ့ၾကဳိးစားၾကည့္ရင္း လယ္တီဆရာေတာ္ကဗ်ာကုိ
ျပန္လည္ရွာေဖြဖတ္ျဖစ္ခ့ဲသည္။ ငယ္ငယ္ကထက္ ပုိမုိျပတ္သားရွင္းလင္းစြာ
နားလည္ေနသည္ေတာ့ အမွန္ပင္--။
အပါယ္ ၄ ပါး၊ ရပ္ျပစ္ ၈ ပါး
မွလြတ္သည့္ေနရာ၊ သာသနာထြန္းကားရာေနရာမွာ တိဟိတ္ပဋိသေႏၶေနသူ
လူေကာင္းနတ္ေကာင္းျဖစ္ရပါလုိ၏၊ ေဆြမ်ဳိးအလယ္ တန္ခုိးၾကြယ္၍ လစႏၵာႏွယ္
ရႊန္းရႊန္းဝင့္ဝင့္ထြန္းလင္းတင့္
တယ္သူျဖစ္ရပါလုိ၏----- ။
လူျဖစ္လွ်င္
တိဟိတ္ပဋိသေႏၶစိတ္ျဖင့္ပဋိသေႏၶေနသူ ျဖစ္လုိသည္။ တိဟိတ္လူသားျဖစ္ဖုိ ့ဘာေၾကာင့္မ်ား
အေလးတမူ ေတာင္းဆုယူေနရသနည္း---။
ဗုဒၶအဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္အရ လူသားတုိ
့၏ပဋိသေႏၶစိတ္မွာ ၃ မ်ဳိးရွိသည္။ တိဟိတ္၊ ဒြိဟိတ္၊ သုဂတိအဟိတ္
ပဋိသေႏၶစိတ္တုိ ့ျဖစ္သည္။ လူ ့အရည္အေသြးကုိလုိက္၍ ၃
မ်ဳိးခြဲျခားထားျခင္းျဖစ္သည္။ အရည္အေသြး----။
ကင္မရာခ်င္းတူေစဦး၊
တရုတ္ျပည္လုပ္ကင္မရာႏွင့္ ဂ်ပန္ျပည္လုပ္ကင္မရာမတူ--။ အရည္အေသြးခ်င္းကြာသည္၊
တန္ဘုိးေစ်းခ်င္းလည္း ကြာသည္။
ထုိ ့နည္းတူ လူခ်င္းတူေစဦး၊ လူအရည္အေသြးခ်င္းကြာသည္။ အရည္အေသြး
သည္ပင္ ဟိတ္္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ပ႒ာန္း
၂၄ ပစၥည္းထဲမွ "ေဟတုပစၥေယာ"သည္ ေဟတု ေခၚ ဟိတ္ျဖစ္လာသည္။
ေဟတုပစၥေယာျမန္မာျပန္တြင္ "ေဟတုပစၥေယာ=
ေရေသာက္ျမစ္လွ်င္ ကုိယ့္သစ္ပင္ကုိ စိမ္းရႊင္ညြန္ ့ေဝ စည္ပင္
ေစထ ေထာက္ပ့ံမသုိ ့တကြျဖစ္ဟန္
ရုပ္ႏွင့္နာမ္ကုိ---"စသည္ျဖင့္ က်က္ခ့ဲမွတ္ခ့ဲဖူးသည္။ အဓိကေျပာလုိသည္မွာ
ေဟတုဟူသည္ ေရေသာက္ျမစ္ႏွင့္တူသည္ဟူေသာ ဥပမာေပးခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ သစ္ပင္ေတြမွာ
ေရေသာက္ျမစ္ရွိမွ ရွင္သန္ႏုိင္သည္။ လူမွာလည္း
အရည္အေသြးရွိမွ ထြန္းေပါက္ႏုိင္သည္။
သစ္ပင္မွာ ေရေသာက္ျမစ္ကေန ေရယူျပီး ပင္စည္၊
အေခါက္၊ အရြက္၊ အပြင့္၊ အသီးတုိ ့ဆီ အစုိဓာတ္ေထာက္ပ့ံႏုိင္သည္။ လူအရည္အေသြးရွိသူမွသာ သက္ဆုိင္ရာမ်ား စုိေျပျငိမ္းခ်မ္းေအာင္
ေထာက္ပ့ံႏုိင္သူ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ပ႒ာန္းသေဘာအရ ဟိတ္ဆုိသည္မွာ
ေကာင္းဟိတ္ (အေလာဘ၊အေဒါသ၊ အေမာဟ) ႏွင့္ မေကာင္းဟိတ္ (ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ေမာဟ) တုိ့ကုိ
လႊမ္းျခဳံေျပာထားပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ လူသားအမ်ဳိးအစားကုိ ခြဲျခားျပရာမွာေတာ့
ေကာင္းဟိတ္အျပည့္အစုံပါ၊ မပါကုိ
ၾကည့္ျပီးခြဲျခားေသာေၾကာင့္ မတူကြဲျပားမႈအနည္းငယ္ရွိပါသည္။ မေကာင္း
ဟိတ္ပါျခင္း၊မပါျခင္းကုိ
ထည့္သြင္းေျပာဆုိသည္ကုိ မေတြ ့ရပါ။
ေကာင္းဟိတ္ ၃
မ်ဳိးလုံးအျပည့္အစုံပါသူကုုိ "တိဟိတ္လူသား"ဟု ေခၚသည္။ သတၱဝါတုိ
့၏ပဋိသေႏၶစိတ္သည္ အက်ဳိးတရားအုပ္စုမွာ ပါဝင္သည္။ အက်ဳိးဆုိက
အေၾကာင္းႏွင့္မကင္း---။ တိဟိတ္လူသားပဋိသေႏၶစိတ္၏အ
ေၾကာင္းမွာ
အတိတ္ကုသုိလ္ကံျပဳစဥ္က အသိဉာဏ္ယွဥ္ျပီး ျပဳခ့ဲလွ်င္ အသိဉာဏ္အရည္အေသြးပါေသာ
ပဋိသေႏၶစိတ္ကုိ ရသည္။ ထပ္ဆင့္ဆုိရလွ်င္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျပဳေသာအခါ အသိဉာဏ္ပါက အသိဉာဏ္ပါေသာ
ပဋိသေႏၶစိတ္ကုိ ရသည္။ ေကာင္းဟိတ္ ၃ ပါးမွာ ေနာက္ဆုံးအေမာဟသည္ ပညာ၊ ဉာဏ္ျဖစ္ေပရာ
တိဟိတ္လူ
သားမွသာ ေကာင္းဟိတ္ ၃ ပါး
အျပည့္အစုံပုိင္ဆုိင္သူ ျဖစ္ေပသည္။ ကုသုိလ္ျပဳစဥ္ အသိဉာဏ္ပါျခင္းဟူသည္
ကံႏွင့္
ကံအက်ဳိးကုိ နားလည္သေဘာေပါက္ေသာအသိမ်ဳိးကုိ ဆုိလုိသည္။
တိဟိတ္လူသားျဖစ္ျခင္း၏အက်ဳိး
ဆက္မွာ သမထအက်င့္ျဖစ္ေစ၊
ဝိပႆနာအက်င့္ျဖစ္ေစအားထုတ္က ပါရမီျပည့္လွ်င္ေအာင္ျမင္ေပါက္ေရာက္သူ
ျဖစ္ႏုိင္၏။
ေနာက္လူသားတမ်ဳိးမွာ "ဒြိဟိတ္လူသား"အမ်ဳိးအစားျဖစ္၏။
ပါဠိသခ်ၤာေဝါဟာရမွာ "ဧက= ၁၊ ဒြိ-ေဒြ= ၂၊ တိ=၃" ဟု ဆုိလုိပါသည္။ ဒြိဟိတ္လူသား၏ ပဋိသေႏၶစိတ္မွာ
အေလာဘႏွင့္ အေဒါသ ၂ မ်ဳိးသာ ပါေသာ အက်ဳိးစိတ္ျဖစ္ေပသည္။ ကုသုိလ္ျပဳစဥ္က ကံ၊
ကံအက်ဳိးကုိနားလည္ျပီး ျပဳခ့ဲသူမဟုတ္ဘဲ "ျပီးေတာ့လဲ ျပီးတာပါပဲ"
ဟုျဖစ္ေစ၊ "သူမ်ားလုပ္လုိ ့သာ လုိက္လုပ္ရတယ္၊ ဘာမွန္းမသိဘူး"
သေဘာတရားကုိ အေျခခံကာ လုပ္ခဲ့သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အသိဉာဏ္မပါသူျဖစ္သည္။
အသိဉာဏ္မပါသူဆုိေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းတက္၊ စာသင္ေသာ္လည္းဘြဲ ့မရႏုိင္၊
ပညာေရးမေကာင္းႏုိင္ဟု မဆုိလုိပါ။ ဒြိဟိတ္လူသည္ သမထ၊
ဝိပႆနာအက်င့္မ်ားၾကဳိးစားအားထုတ္ေသာ္လည္း
ေအာင္ျမင္မႈကုိ မရႏုိင္သူဟုသာ
ဆုိလုိရင္းပါ---။
အသိဉာဏ္ကုိ အေျခခံျပီးအလုပ္မလုပ္ခ့ဲေသာေၾကာင့္
အသိဉာဏ္ပုိင္းဆုိင္ရာဖြံ ့ျဖဳိးတုိးတက္မႈလုပ္ငန္းတုိ ့အ
တြက္ စြမ္းရည္သတၱိမ်ား
ကင္းမ့ဲေနသြားျခင္းျဖစ္၏။ ကုိယ္ေတြ ့တခုၾကဳံခ့ဲဖူးပါသည္။ ျမဳိ ့နယ္သံဃအဖြဲ
့တခုဆီသုိ ့ အထက္သံဃအဖြဲ ့အစည္းတခုမွ ေက်ာင္းပုိင္ဆုိင္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ
အျငင္းပြားမႈကုိ ဆုံးျဖတ္ရန္ ခ်ေပးလုိက္ရာ
သက္ဆုိင္ျမဳိ ့နယ္က
တရားဆုံးျဖတ္ေရးအတြက္ တရားသူၾကီးအဖြဲ ့(ဝိနည္းဓုိရ္အဖြဲ ့)ကုိ ဖြဲ ့စည္းေပးလုိက္၏။
ဝိနည္းဓုိရ္အဖြဲ ့တြင္ပါဝင္ၾကသူအမ်ားစုမွာ
ေက်ာင္းကန္ဆုိင္ရာဝိနိစၦယျဖတ္ထုံးအေဟာင္းမ်ားကုိ ဖတ္ရႈသုံးသပ္
ေလ့လာရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊
ဝိနည္းဆုိင္ရာ ပါဠိ အ႒ကထာ ဋီကာက်မ္းတုိ ့ဖတ္ရႈေလ့လာရန္ေသာ္လည္း
ေကာင္း
စိတ္ပါဝင္စားျခင္းမရွိၾကဘဲ ရုံးတက္လာလွ်င္ ေဘာလုံးဂ်ာနယ္၊ သတင္းဂ်ာနယ္တထပ္ၾကီးပါလာျပီး
ဖတ္ၾကေျပာၾကျငင္းခံုၾက၏။ တာဝန္ေပးထားသည့္ေက်ာင္းအမႈကိစၥအတြက္ ကူညီၾကပါဦး
ေျပာေသာ္လည္း "ခက္တယ္၊ ေခါင္းရႈပ္တယ္"ဟုေျပာကာ ေရွာင္လႊဲေနၾက၏။ တဖြဲ
့လုံးက အင္တုိက္အားတုိက္မရွိသည့္အတြက္
တဦး ႏွစ္ဦးသာ ဒုိင္ခံတာဝန္ယူျပီး
အမႈကိစၥအတြက္ ေရးသားဖတ္ရႈခ့ဲရသည္။ ဤျဖစ္ရပ္၏သခၤန္းစာမွာ အေၾကာင္းအရာတခုကုိ
ေခါင္းရႈပ္ခံျပီး မလုပ္ခ့ဲလွ်င္ ေနာင္လည္း ေခါင္းရႈပ္ခံကာ မလုပ္ခ်င္ေတာ့--။ စဥ္းစားရတာပင္ပန္းတယ္ထင္သူတုိ ့အတြက္
စဥ္းစားသည့္ အေလ့အက်င့္ကုိမရရွိႏုိင္ေတာ့ျပီဟု ဆုိလုိပါသည္။
ထုိနည္းတူ ဒြိဟိတ္တုိ ့သည္လည္း
ဉာဏ္မပါဘဲအလုပ္လုပ္ခ့ဲေသာေၾကာင့္ ဉာဏ္ႏွင့္ဆုိင္သည့္ အေလ့အက်င့္မ်ဳိး
ကုိ မရႏုိင္ၾကျခင္းျဖစ္ေပသည္။
ေနာက္ဆုံးလူတမ်ဳိးကုိ "သုဂတိအဟိတ္လူသား"ဟုေခၚသည္။
ေဝါဟာရစကားကုိရွင္းရလွ်င္ လူဘုံႏွင့္ နတ္ျပည္၊
ျဗဟၼျပည္တုိ ့ကုိ "ေကာင္းေသာဘဝ"ဟု
ဆုိလုိသည့္ "သုဂတိ"ဟု ပါဠိေဝါဟာရသုံးစြဲသည္။
"အဟိတ္"ဟူသည္
ေကာင္းဟိတ္ ၃ ပါးလုံးဝကင္းမ့ဲေနျခင္းဟုဆုိလုိသည္။
လူေတာ့လူ၊ သုိ့ေသာ္
လူအဆင့္အတန္းမရွိေသာ "လူစဥ္မမွီသူ" ဝမ္းတြင္းကန္း၊
ဝမ္းတြင္းအ၊ ဝမ္းတြင္းရူး၊ က်ပ္မျပည့္သူ၊စကားသံပီသစြာမထြက္ႏုိင္ဘဲအမွ်င္မျပတ္ေျပာသူ၊
စကားေျပာစဥ္ ပါးစပ္မွအရည္မ်ားစီးက်သူ၊ မည္မွ်သင္ျပေစကာမူ
အရပ္မ်က္ႏွာကုိမခြဲျခားတတ္သူ၊ ေယာက်္ားအဂၤါ မိန္းမအဂၤါ ၂ မ်ဳိးလုံးပါသူ
(ဥဘေတာဗ်ည္း) ၊
ေယာက်္ားအဂၤါမိန္းမအဂၤါ ၂ မ်ဳိးမပါသူ(နပုံးပ႑ဳက္)တုိ ့ျဖစ္ေနတတ္သည္။
လွ်ဳိဝွက္ဆန္းၾကယ္ဝတၳဳေတြမွာေရးသားၾကသည့္ "လူေျခာက္ကေလး"သည္လည္း သုဂတိ
အဟိတ္အမ်ဳိးအစားလူျဖစ္ဖြယ္ရွိပါ၏။
သုဂတိအဟိတ္လူတုိ့သည္လည္း စ်ာန္မဂ္ဖုိလ္တရားရႏုိင္ျခင္းမရွိပါေခ်--။
လူသားအမ်ဳိးအစား ၃ မ်ဳိးတြင္
တိဟိတ္လူသာ လက္ရွိဘဝတြင္အားထုတ္က
ပါရမီျပည့္လွ်င္စ်ာန္မဂ္ဖုိလ္တရား
ရႏုိင္သည္။ က်န္ ၂ မ်ဳိးကား လက္ရွိဘဝမွာ
အားထုတ္ေသာ္လည္း မရႏုိင္ၾကပါ။ မိမိကုိယ္မိမိ တိဟိတ္လား၊
ဒြိဟိတ္လား
ခြဲျခားၾကည့္ေရးမွာ စ်ာန္မဂ္ဖုိလ္ရေရးတရားကုိ အားထုတ္ၾကည့္မွသာသိႏုိင္ေပမည္။ ေခတ္စကား
ေျပာလွ်င္ "စမ္းၾကည့္"မွအေျဖထြက္ပါလိမ့္မည္။
ဒြိဟိတ္၊ သုဂတိအဟိတ္ျဖစ္ေနကလည္း စိတ္ဓာတ္မက်သင့္ပါ။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဆင္၊
ျမင္း၊ႏြား၊ ေမ်ာက္၊စေသာ ဒုဂၢတိအဟိတ္အမ်ဳိးအစားဝင္ တိရစၦာန္ဘုံဘဝမွ
သည္
အဆင့္အတန္းမွီတိဟိတ္လူသားျဖစ္ေအာင္ မိမိကုိယ္မိမိတည္ေဆာက္ခ့ဲပုံကုိ အတုယူကာ
လူအဆင့္အ
တန္းျမင့္မားလာေအာင္
ၾကဳိးစားႏုိင္ပါသည္။ မိမိ၏အေျခအေနကုိ မိမိကုိယ္တုိင္ဆုံးျဖတ္ျခင္းျဖင့္တဘဝျပီးတဘဝ
ၾကဳိးစားတည္ေဆာက္ပါက တဆင့္ျပီးတဆင့္ျမင့္မားႏုိင္ပါသည္။
လူသားကမၻာလူသားဘဝအတြင္း
လူျဖစ္ရုံ၊ လူမည္ကာမတၱမွ်ျဖင့္ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတုိ ့လူ ့ဘဝကုိ မရယူ
လုိၾကေပ--။ ထုိ ့ေၾကာင့္ပင္
လယ္တီဆရာေတာ္ၾကီးက အဆင့္အတန္းမွီ"တိဟိတ္လူသား"ျဖစ္ေရးကုိ နည္းျပဆု
ေတာင္းစကားဆုိခ့ဲျခင္းျဖစ္ပါသည္။
"လူေကာင္းနတ္ေကာင္း၊ ဘဝေကာင္း၌၊ ညြတ္ေညာင္းသေႏၶ၊ တိဟိတ္ေန၍"
---------။ "လူေကာင္းနတ္ေကာင္း၊
ဘဝေကာင္း၌၊ ညြတ္ေညာင္းသေႏၶ၊ တိဟိတ္ေန၍"---------။ အထပ္ထပ္ရြတ္
ဆုိမိပါ၏။
"သုိ ့ေသာ္"ဟူေသာ
စကားလုံးကေလးသုံးလုိပါေသး၏။အခ်ဳိ ့ကား"တိဟိတ္လူ"ျဖစ္၏၊ --သုိ ့ေသာ္--။
--သုိ ့ေသာ္ ဘာျဖစ္သလဲ--
စ်ာန္မဂ္ဖုိလ္ပန္းတုိင္ႏွင့္ ေဝးခ့ဲရသည္။ ထုိတိဟိတ္လူသားကား အေတာင္ ၂ဝ ဝတ္
မင္းေယာက်္ား
အဇာတသတ္ဘုရင္ပင္ျဖစ္၏။ ေက်းဇူးရွင္ဖခမည္းေတာ္ကုိသတ္မိသည့္ "ပိတုဃာတကကံၾကီး"
ကုိ က်ဴးလြန္ျပီးေနာက္တြင္
ဘုရားရွင္ထံေတာ္မွ "သာမညဖလသုတၱန္ေဒသနာ"ကုိ နာယူရ၏။ အေဖသတ္ကံၾကီး
မထုိက္ထားပါက
ေဒသနာေတာ္အရွိန္ေၾကာင့္ အဇာတသတ္မင္း တထုိင္တည္းျဖင့္ေသာတာပန္အရိယာျဖစ္ႏုိင္
ေပသည္။သုိ ့ေသာ္ (ဤေနရာမွာလည္း
သုိ ့ေသာ္--ကုိ သုံးရျပန္ျပီ။) အဖသတ္ကံၾကီးတားဆီးထားေသာေၾကာင့္ စ်ာန္မဂ္ဖုိလ္စခန္းဆုိက္ေရး
ေဝးခ့ဲရသည္။ (တရားနာျပီးေနာက္ ေန ့ေရာညေရာအိပ္စက္မေပ်ာ္ျခင္းေပ်ာက္ကင္း
သည္။ ဤသာသနာေတာ္ကုိ ၾကည္ညဳိသူပုထုဇဥ္မ်ားအနက္
သဒၶါတရားအထက္ဆုံးသူျဖစ္ခ့ဲသည္။ အဝီစိငရဲၾကီး
အစား ေလာဟကုမၻီငရဲသုိ
့သာေရာက္ရသည္။ ငရဲမွလြတ္ျပီး ေနာင္တြင္ ပေစၥကဗုဒၶါျဖစ္ေပလိမ့္မည္။)
"အဇာတသတ္မင္းသည္ တိဟိတ္ပဋိသေႏၶေနေသာသူျဖစ္လ်က္
အေဆြခင္ပြန္းယုတ္ျဖစ္ေသာ
ေဒဝဒတ္ႏွင့္ေပါင္းမိေသာေၾကာင့္ "ပိတုဃာတက"ကံကုိျပဳမွား၍
ရွည္လ်ားစြာေသာ အဝီစိငရဲ၌ခံထုိက္သူျဖစ္
လ်က္ ဘုရားရတနာ၌အလြန္သဒၶါ၍
သာသနာကုိ ခ်ီးေျမွာက္ေပရကားအဝီစိအနီးအပါးျဖစ္ေသာ ေလာဟကုမၻီငရဲ
၌ အႏွစ္ေျခာက္ေသာင္းခံ၍ လြတ္ျပီးလွ်င္
ေမေတၱယ်ဘုရားရွင္အၾကား၌ "ဝိဇိတာဝီ"မည္ေသာ ပေစၥကဗုဒၶါျဖစ္လ
တ့ံသတည္း"
(က်ီးသဲေလးထပ္ဆရာေတာ္၊
ဇိနတၳပကာသနီက်မ္း၊ ၆၃၃)
အဇာတသတ္မင္းၾကီး
ငရဲမွလြတ္ျပီးေနာက္ ပေစၥကဗုဒၶါျဖစ္မည့္ဆုိေသာစကားႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္၊
အမရပူရျမဳိ ့၊
မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္က သီလကၡန္ဘာသာဋီကာ၊ ၃၊ ၂၇၅ တြင္ ေဖာ္ျပပါအတုိင္း မွတ္ခ်က္ေရး
သားေတာ္မူ၏။
"အဇာတသတ္မင္းသည္ နဂုိကပင္ ပေစၥကေဗာဓိကုိ
ရည္ရြယ္ထားသူတည္း၊ ေလာဟကုမၻီငရဲမွလြတ္ျပီး
ေသာအခါ ပါရမီျပည့္ေအာင္ထပ္၍
ျဖည့္ရလိမ့္မည္၊ ထုိပေစၥကဗုဒၶါအေလာင္းမ်ားသည္ နိယတအျဖစ္သုိ ့မေရာက္
ေသးလွ်င္ အၾကား၌ ဘုရားရွင္ႏွင့္ေတြ
့ေသာအခါ ပကတိသာဝကလည္း ျဖစ္ႏုိင္ၾက၏။"
တိဟိတ္လူသားတုိ ့သည္
အသိဉာဏ္ပါေသာ ေကာင္းမႈကုိျပဳခ့ဲေသာေၾကာင့္ တိဟိတ္ပဋိသေႏၶစိတ္ျဖင့္
ဘဝစခ့ဲၾကသည္။ စ်ာန္မဂ္ဖုိလ္ရရန္လည္း
နီးစပ္ၾကသည္။ ထုိစကားကုိအေျခခံေထာက္ဆၾကည့္လွ်င္ လက္ရွိဘဝတြင္
ျပဳျပဳသမွ်ေသာေကာင္းမႈတုိ ့ကုိ အသိဉာဏ္ေရွ ့သြားေခါင္းေဆာင္ထားကာ
ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္
တိဟိတ္လူမ်ား ျဖစ္ေပၚထြန္းကားလာႏုိင္ေပသည္။
ယေန
့ကမၻာတြင္လည္း "ပညာေခတ္"ဆန္းသစ္ေနသည္။ ပညာေခတ္ကုိ အသိပညာစိတ္ဗီဇျဖင့္ သေႏၶတည္ခ့ဲျပီး
အသိပညာၾကြယ္ဝသူတုိ ့သာ ဦးေဆာင္ၾကလ်က္ သက္ဆုိင္ရာပတ္ဝန္းက်င္ကုိ စုိေျပျငိမ္းခ်မ္းသာယာေစလိမ့္မည္။
အမရဒီပ
၁-၂၉-၂ဝ၁၂
