Total Pageviews

Wednesday, March 13, 2013

အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲကုိယ့္အရိပ္- ၂


အခန္း ၁၊ ရတနာေလး

ဘုန္းၾကီးကုိ စီလုံကၽြန္း၊ ေဟေနေပါလရြာမွာ ဒီဇင္ဘာ ၇ ရက္ ၁၉၂၇ တြင္  ေမြးဖြားသည္။ စီလုံကၽြန္းကုိ ယခုအခါ သီရိလကၤာႏုိင္ငံဟု လူသိမ်ားသည္။ သိရီလကၤာႏုိင္ငံသည္ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏အေရွ ့ေတာင္ဖက္ကမ္းေျခမွာရွိသည္ ့
"မ်က္ရည္စက္ပုံသဏၭန္"ကၽြန္းတခုျဖစ္သည္။ စိမ္းစုိေနေသာေတာေတာင္မ်ား၊ စပါးခင္း၊ ရာဘာျခံ မ်ားႏွင့္ လက္
ဖက္ပင္မ်ားစြာရွိသည့္ သာယာလွပေသာေနရာတခုျဖစ္သည္။

၁၉၂ဝ ျပည့္လြန္ေႏွာင္းပုိင္းတဝုိက္ေလာက္က ရြာသိမ္ရြာငယ္ေလးတခုသာျဖစ္ေသာ ေဟေနေပါလရြာသည္ မိသားစုဦးေရ ၄ဝ ခန္ ့အတြက္ "အိမ္ေဂဟာ"ျဖစ္သည္။ အခ်က္အခ်ာက်ရာလမ္းမၾကီးႏွင့္ အလွမ္းေဝးလြန္းလွ ျပီး စာသင္ေက်ာင္း၊ ရဲစခန္း၊ စာတုိက္၊ ေစ်းဆုိင္ ႏွင့္ စားေသာက္ဆုိင္မ်ား မရွိေသာ အရပ္ျဖစ္သည္။တရြာလုံးတဲအိမ္စုစုေလးမ်ားသာရွိကာ 

ရြာမလွမ္းမကမ္းတြင္ ရြာလူထုစုေဝးရာ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းရွိ၏။
ေဟေနေပါလရြာတြင္ လွ်ပ္စစ္မီးသုံးစြဲသူ၊ ေရပုိက္မွေရကုိသုံးစြဲသူ တဦးတေယာက္မွ်မရွိ၊ သုိ ့ေသာ္ ရြာကုိျဖတ္စီး
သြားေသာ ျမစ္ငယ္တခု ရွိေလသည္။ လက္ဖက္ျခံႏွင့္ အုန္းေတာမ်ားကုိ ေကြ ့ဝိုက္လည္ကာေဖာက္ထားေသာ
ေတာလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေပၚမွလမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ သုံးမုိင္ေလာက္အကြာမွာ အနီးဆုံးျမဳိ ့ၾကီးရွိသည္။ ေဟေနေပါလ
ရြာမွ မုိင္ဝက္ခန္ ့အကြာ ရြာနီးစပ္တရြာရွိေနေသး၏။

ဘုန္းၾကီး၏ဇာတိႏိုင္ငံမွလူမ်ားမွာ ဘုန္းၾကီး၏"ေဟေနေပါလ ဂုဏရတန"ဟူေသာ သာသနာ့ေဘာင္သုံးအမည္ကုိ ၾကားဖူးၾကေပမည္။ ဆင္ဟာလိလူမ်ဳိးထုံးစံတခုမွာ သာသနာ့ေဘာင္ဝင္လွ်င္ အမည္သစ္ယူရျခင္းျဖစ္၏။ သာသနာ့ေဘာင္ရုိးရာအမည္မွာ ဘာသာေရးအဓိပၸါယ္ရွိသည္။ ပထမအမည္မွာ ဖြားရာအရပ္အမည္ျဖစ္သည္။
"ေဟေနေပါလ" မွာ ဘုန္းၾကီးေမြးဇာတိအရပ္ကုိသိႏုိင္ေအာင္ ထည့္ထားျခင္းျဖစ္သည္။

ဘုန္းၾကီးငယ္စဥ္က စီလုံကၽြန္းသည္ ျဗိတိသွ်ကုိလုိနီနယ္ေျမတခုျဖစ္သည္။ဟင္းခပ္အေမႊးၾကဳိင္၊ လက္ဖက္၊ ရာဘာ၊တန္ဖုိးၾကီးေက်ာက္မ်က္ထြက္ေသာေနရာ၊ ဥေရာပႏွင့္တရုတ္အၾကားကုန္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းျဖစ္သည့္ ပုိးလမ္းမၾကီးေပၚရွိျပီး  မဟာဗ်ဴဟာအခင္းအက်င္းက်ေသာေၾကာင့္ တန္ဖုိးထားခံရေသာေနရာျဖစ္သည္။

ႏုိင္ငံလူထုအမ်ားစုမွာ လယ္သမားမ်ားျဖစ္ေလရာ ဘုန္းၾကီး၏မိသားစုမွာလည္း ျခြင္းခ်က္ထဲမပါဝင္ေလခ့ဲ။ လယ္သမားမ်ားသည္ ေျမယာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးတြင္ စပါး၊ အုန္းပင္၊ ေကာ္ဖီ ႏွင့္ အျခားေကာက္ပဲသီးႏွံစုိက္ပ်ဳိးၾကရ
သည္။ ေျမယာမ်ားမွာ ကုိယ္ပုိင္ရွိသလုိ တခါတရံ ျဗိတိသွ်ပုိင္လယ္ေျမမ်ားကုိ  ငွါးရမ္းရသည္။

ရြာသားတုိင္းအားလုံးလုိလုိ ဆင္းရဲသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ "ဖြတ္အေဖ"ေခၚေလာက္ေအာင္ ဆင္းရဲၾကသည္ပေလ။ သုိ ့ေသာ္ ဘဝအတြက္ တည္ျငိမ္ေသာ ယုံၾကည္ခ်က္ကုိ ရြာသားမ်ားအား ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္က ေပးအပ္ထားေပသည္။ "အေၾကာင္းအက်ဳိးနိယာမ"ဟူေသာ ကံတရားႏွင့္အညီ ယေန ့အေျခအေနသည္ အတိတ္ဘဝျပဳလုပ္မႈ၏

အက်ဳိးဆက္ျဖစ္သည္။ ယေန ့ျပဳလုပ္မႈအက်ဳိးဆက္သည္ အနာဂတ္ဘဝအေျခအေနျဖစ္မည္ဆုိသည္က

 ပုိအေရးပါသည္။ ထုိ ေၾကာင့္ လက္ရွိဘဝမွာ ဆင္းရဲခက္ခဲသည္ကုိအေလးမထားဘဲ အေကာင္းဆုံး
ျဖစ္ေအာင္ၾကဳိးစားျပီး ဆက္လုပ္သြားၾကရမည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။

အမွန္စင္စစ္ ဘုန္းၾကီးသိတတ္စကတည္းက ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ား ထုိးေဖာက္စိမ့္ဝင္ေနသည္ပဲ။ တရြာလုံး၏
စုေဝးရာ"ပုဏၰားတုိင္"သည္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းျဖစ္သည္။ ရြာသားမ်ားသည္ ဘုန္းၾကီးထံသုိ ့ သာေရးအတြက္
ျဖစ္ျဖစ္၊ နာေရးအတြက္ျဖစ္ျဖစ္ တရားနာ၊ ပရိတ္ရြတ္ကိစၥအတြက္ ပင့္ေလွ်ာက္ရန္ ေရာက္ၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္၏။
ရြာဘုန္းၾကီးသည္ ဆရာလုိတမ်ဳိး၊ ဓမၼကထိကလုိတဖုံ၊ အၾကံေပးဉာဏ္ေပးလုိတသြယ္ ၊ ရံဖန္ရံခါ ေဆးဆရာ
လုိတနည္း စီမံကြပ္ကဲေပးပါသည္။ ရြာသားမ်ားသည္ ေန ့ညအခ်ိန္မေရြး ဘုန္းၾကီးႏွင့္အတူ ေန ့စဥ္ဝတ္ရြတ္၊
ဝတ္တက္ျပဳရသည္ကုိလည္း သေဘာက်ႏွစ္သက္ၾကသည္။ သုိ ့ျဖစ္ေပရာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသည္ တံခါးမရွိ၊ ဓားမရွိ အျမဲလုိလုိ လူဝင္လူထြက္မျပတ္ရွိေနပါသည္။

လျပည့္-လကြယ္-လဆန္း-လဆုတ္ တလ ေလးၾကိမ္လုံးပင္ ရြာသားမ်ားသည္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ၂၄ နာရီ တေန ့လုံးအခ်ိန္ကုန္ၾကသည္။ အလြန္ေအးေအးလူလူရွိလွ၏။ အခ်ဳိ ့ တရားထုိင္၊ အခ်ဳိ ့စၾကၤန္ေလွ်ာက္၊ အခ်ဳိ ့ ေဗာဓိေညာင္ပင္အနားမွာ ဘုရားစာရြတ္ၾကသည္။ ထုိင္သူထုိင္၊ ကြန္ကရိအခင္းေအးေအးေပၚတုံးလုံးေလ်ာင္းကာ
 "ျငိမ့္"သူ ျငိမ္ ့ေနသည့္ ဓမၼာရုံထဲမွာ ရဟန္းမ်ားႏွင့္ လူဥပါသကာမ်ားက အလွည့္က် တရားေဟာၾကသည္။
ဘုန္းၾကီးငယ္စဥ္ ယင္းတရားပြဲအတြင္း အေမ့ရင္ခြင္ေပၚ တေရးေလာက္ေမွးစက္အိပ္ေပ်ာ္ခ့ဲဖူးသည္ကုိလည္း အမွတ္ရမိပါသည္။
ဘုန္းၾကီး၏မယ္ေတာ္အမည္မွာ " ေဟရတ္ -မုဒီယန္ေဆလာဂီ -ေလာကူေမနီကီ"ျဖစ္သည္။ အမည္အစ ႏွင့္အလယ္အဓိပၸါယ္မွာ "အထက္တန္းစား (ေရႊ) ပုဂၢဳိလ္" ဟုဆုိလုိျပီး ေနာက္ဆုံးစာလုံးမွာ "မဟာေက်ာက္မ်က္ရတနာ"ဟု ဆုိလုိပါသည္။ 

ထုိစဥ္က စီလုံကၽြန္းရွိ အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ အိမ္ေထာင္က်ေသာအခါ သူတုိ ့၏ အလယ္နာမည္ကုိ ဆက္လက္သုံးပုိင္ခြင့္ရွိသည္။

ဖခမည္းေတာ္၏အမည္မွာ "ဧကနာယက- မုဒီယန္ေဆလာဂီ- ပဥၥိဘ႑" ျဖစ္သည္။ သူ၏အစႏွင့္အလယ္နာမည္
ကုိ အၾကမ္းဖ်င္းဘာသာျပန္လွ်င္ "အထက္တန္းစားပုဂၢဳိလ္" ျဖစ္ျပီး ေနာက္ဆုံးအမည္မွာ "ရတနာ"ဟုဆုိလုိသည္။
ဖခင္ထံမွအေမြရထားေသာမယ္ေတာ္၏အလယ္အမည္"မုဒီယန္ေဆလာဂီ"သည္သူမခင္ပြန္း၏အလယ္အမည္ႏွင့္ အမွတ္မထင္ တုိက္ဆုိင္စြာတူညီေနသည္။

ေမြးခ်င္း ၇ ေယာက္အနက္ ဘုန္းၾကီးသည္ ၆ ဦးေျမာက္ျဖစ္၏။ မယ္ေတာ္အသက္ ၃၇ မွာ ဘုန္းၾကီးကုိ ဖြားျမင္သည္။ ဘုန္းၾကီးထက္အၾကီး အကုိ ၂ ေယာက္၊ အမ ၃ ေယာက္ ရွိသည္။ အမ ၃ ေယာက္ထဲက တေယာက္မွာ အရြယ္ေရာက္၍ ဘုန္းၾကီးမေမြးခင္ခပ္ေစာေစာကတည္းက အိမ္ေထာင္က်ကာ ခင္ပြန္းသည္ေနာက္သုိ ့ ပါသြားသည္။ 

ဘုန္းၾကီးေမြးျပီးေနာက္ ထုိအမၾကီးမွ သမီး ၂ ေယာက္ ေမြးသည္။ သုိ ့ေသာ္ ၁ ေယာက္မွာ အဖတ္မတင္၊ ေမြးကင္းစမွာပင္ ဆုံးပါးရွာသည္။

ဘုန္းၾကီးကုိ ဆန္ႏွင့္အုန္းသီးကိုအခအျဖစ္ယူသည့္ ဝမ္းဆြဲလက္သည္က ေမြးေပးသည္။ ျပတင္းေပါက္မရွိ၊ မႈန္မႈန္ဝါးဝါးအလင္းေရာင္ရွိသည့္ အိမ္ေပၚမွာ ဘုန္းၾကီးသည္ ဤေလာကသုိ ့ဝင္ေရာက္လာခ့ဲသည္။ မယ္ေတာ္သည္ သားဖြားခါနီးတြင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျဖန္ ့ခင္းထားေသာ အုန္းေက်ာဖ်ာေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္လုိက္၊ လဲအိပ္လုိက္လုပ္ေနသည္။ ဝမ္းဆြဲလက္သည္က ထုံးစံအတုိင္း အိမ္ေခါင္ထုပ္တန္းေပၚ ၾကဳိးတေခ်ာင္းခ်ည္တုပ္လုိက္ကာ ၾကဳိးစကုိ မယ္ေတာ့္ဖ်ာတည့္တည့္ခ်လုိက္သည္။ အျပင္းအထန္နာက်င္၍ သည္းမခံႏုိင္ျဖစ္လာလွ်င္ မယ္ေတာ္ ၾကဳိးစကုိဆြဲႏုိင္ရန္ျဖစ္သည္။ သည္နည္းျဖင့္ မယ္ေတာ္သည္ ကေလး ၈ ေယာက္ဖြားျမင္ျပီးခ့ဲျပီ။

ေမြးဖြားျပီးႏွစ္ပတ္အၾကာ ဘုန္းၾကီးေလာင္းလ်ာ"ကေလးေပါက္စ"သည္ က်န္းမာေရးေကာင္းသည္။ အသက္ရွင္မည္လကၡဏာရွိသည္ဟုယူဆေသာ ဖခင္သည္ ရြာနီးစပ္က ရြာလူၾကီးထံသုိ ့သြားေလသည္။ ဖြား၊ေသစာရင္းကုိ မိမိရပ္ရြာလူၾကီးထံမွာ တရားဝင္မွတ္ပုံတင္ႏုိင္သည္။ သုိ ့ေသာ္ ေဟေနေပါလလုိ ရြာငယ္မွာ ရြာလူၾကီးမရွိ၊ ထုိ ့ေၾကာင့္ ဖခင္သည္ မုိင္ဝက္ခရီးအနီးဆုံး "ေဒဟီေဒနီယရြာ"သို ့လမ္းေလွ်ာက္ရျခင္းျဖစ္၏။ ဖခင္သည္ ေဒဟီေဒနီယရြာလူၾကီးထံမွာ သူ၏တတိယေျမာက္သားငယ္အမည္ကုိ ေျပာရေလသည္။ သားအမည္ကား….."ဧကနာယက-မုဒီယန္ေဆလာဂီ- ဥကၠဳဘ႑"…။

"ဥကၠဳ"ဟူသည္ "ေသးေသာ၊ငယ္ေသာ" ႏွင့္ "ဘ႑"မွာ "ရတနာ"ဟု အဓိပၸါယ္ရွိေလသည္။ "ဥကၠဳဘ႑"မွာ ကေလးကုိၾကင္နာမႈျပသရန္လူၾကီးမ်ား ခ်စ္စႏုိးေခၚေသာအမည္ျဖစ္သည္။ ကေလးကုိေခၚေသာအမည္ျဖစ္ေသာ္
ျငား အရြယ္ေရာက္ျပီးသူကုိလည္း ေခၚႏုိင္သည္။

အသက္ၾကီးလာေသာ္လည္း "လူကေလး"ဟုဆုိလုိသည့္ "ကုဒဘ႑"အမည္ကုိ ေခၚရန္ မိဘမ်ားက ဆုံးျဖတ္ခ့ဲသည္။ မိသားစုထဲမွာ ဘုန္းၾကီးသည္ ေနာက္ဆုံးသားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟု နားလည္မိပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ တရားဝင္အမည္အစား ယင္းအမည္ေခၚေနျခင္းအေၾကာင္း မည္သည့္အခါမွ မေမးျမန္းမိပါ။

ဖခင္သည္ ေပ ၄ဝ-ေပ ၃ဝ အိမ္ကုိ ကုိယ္တုိင္ေဆာက္သည္။ ေကာက္ရုိး၊ အုန္းလက္ေျခာက္၊ သံတုိသံစသုံးကာ အမုိးမုိးသည္။  ရြံေျမေစးကုိ အိမ္နံရံလုပ္ကာ ဝါးျခမ္းျပားႏွင့္ အခုိင္အမာထပ္ပုိးသည္။ အိမ္ေရွ ့၊ အိမ္ေနာက္
တေလွ်ာက္ ေအာက္ေျခတဝက္ေလာက္ကုိ ရြံေစးေျမနံရံ၊ အေပၚတဝက္ေလာက္ကုိ သစ္သားမ်က္ကြက္ႏွင့္
ဝရန္တာအပြင့္ လုပ္လုိက္သည္။

ရြာရွိအျခားအိမ္မ်ားႏွင့္ယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့အိမ္မွာ ေနရာအေတာ္က်ယ္ဝန္းသည္။ အခန္း ၂ ခန္းရွိ
သည္။ တခန္းက ေသးေသးေမွာင္ေမွာင္ မီးဖုိေခ်ာင္၊ အျခားတခန္းက ဖခင္၏ စာရြက္၊ စာအုပ္ႏွင့္ တန္ဆာပလာ
မ်ား ထည့္သိမ္းေသာအခန္းျဖစ္သည္။ ပရိေဘာပစၥည္း နည္းနည္းပါးပါးရွိသည္။ အၾကမ္းထည္အေသးစား
သစ္သားခုံရွည္မ်ားႏွင့္ သစ္မာသားကုိ ေျမာင္းေပၚေအာင္အေခ်ာသတ္ထားေသာ ကုလားထုိင္တလုံးတုိ ့မွာ အိမ္တြင္းျဖစ္ပစၥည္းမ်ားသာျဖစ္ၾက၏။ ထမင္းစားေသာက္ျပီးေနာက္ ဖခင္သည္  ထုိကုလားထုိင္ျမင့္ျမင့္ေပၚ
ထုိင္ကာ ေဆးလိပ္ေသာက္၊ကြမ္းဝါးေနရင္း ဘုန္းၾကီးတုိ ့ညီအကုိေမာင္ႏွမတစုအား ပုံျပင္ေျပာ၊ ဆုံးမစကားေျပာ
သည္ကုိ ဘုန္းၾကီးမွတ္မိေနေသး၏။ မိခင္က ခုံရွည္တခုေပၚထုိင္သည္။ အေဖထုိင္သည့္ ကုလားထုိင္မွာမည္သည့္
အခါမွ်မထုိင္ပါ။ ကေလးမ်ားကား ၾကမ္းျပင္ေပၚ ထုိင္ၾကသည္။

အိမ္ၾကမ္းျပင္မွာ ရြံ  ့ေျမေစးျဖင့္ လုပ္ထားသည္။ မိခင္ႏွင့္အမမ်ားသည္ သူတုိ ့လက္ဖဝါးျပင္ကုိသုံးကာ ၾကမ္းျပင္ကုိ ႏြားေခ်းအသစ္ မၾကာခဏသုတ္လိမ္းၾကသည္။ ကၽြဲႏြားမစင္သည္ ပုိးသတ္ေဆးတမ်ဳိးျဖစ္၏ဟု ယူဆၾကသည္။ လိမ္းက်ံထားေသာႏြားေခ်းအနံ ့မွာ လတ္ဆတ္သစ္လြင္ေန၏။ ဘုန္းၾကီးတုိ ့သည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေျခဗလာျဖင့္ ေန ့တုိင္း နင္းခ့ဲၾကသည္။

(ဘုန္းၾကီးတုိ ့အိမ္မွာ) အိပ္ရာ ၂ ခုသာရွိသည္။ ၾကမ္းရွရွသစ္သားခုံတခုစီမွာ အုန္းသီးခြံအေျခာက္မ်ားသြတ္ထည့္
ထားေသာ အဝတ္အိတ္ၾကမ္းတလုံးစီကုိ တင္ထားရုံသာသာ..။ ယင္းေမြ ့ယာမ်ားသည္ ေက်ာက္ဖ်ာႏွင့္ႏႈိင္းစာ
ေသာ္ မဆုိစေလာက္ အိစက္ညက္ေညာပါေပသည္။ အကုိၾကီး "တိကိရိဘ႑"သည္ တဲအိမ္အေရွ  ့ဖက္
ဝရန္တာရွိ အိပ္ရာမွာ အိပ္သည္။ အျခားအကုိတေယာက္ႏွင့္ ဘုန္းၾကီးမွာ သူ ့အနီးၾကမ္းျပင္ေပၚ အိပ္ၾကသည္။

အေနာက္ဖက္ဝရန္တာရွိ ေနာက္အိပ္ရာတခုမွာ ဖခင္၏စက္ေမြ ့ရာျဖစ္သည္။ မိခင္သည္ ဖခင္ႏွင့္အတူ အိပ္စက္
သည္ကုိ ဘုန္းၾကီး လုံးဝမျမင္ဖူးပါ။ မိခင္သည္ သမီးမ်ားႏွင့္အတူၾကမ္းျပင္ေပၚအိပ္သည္။ မိဘႏွစ္ပါး အခ်င္းခ်င္း
နမ္းရႈပ္ၾက၊ ေပြ ့ဖက္ၾကသည္ကုိ တရံတဆစ္မွ် မျမင္ဖူးပါ။ သူတုိ ့ႏွစ္ဦး တုိးတိုးတိတ္တိတ္ႏွစ္ကုိယ္ၾကားစကား
ေျပာၾကသည္ကုိလည္း မျမင္ဖူးခ့ဲပါ။

သုိ ့ေပျငား မိဘႏွစ္ပါးသည္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္အေပၚ နက္ရႈိင္းစြာယုံၾကည္မႈကုိကား မွ်ေဝခ့ဲၾကသည္။ မနက္တုိင္း မိဘတုိ ့၏ ဘုရားစာပါဠိရြတ္ဆုိသံမ်ားသည္ အိပ္ရာႏႈိးအခ်က္ေပးေတးသံအျဖစ္ သားသမီးမ်ားကုိ အိပ္ရာမွ ႏုိးထေစခ့ဲသည္။ ဤက့ဲသုိ ့ ေန ့စဥ္အျမဲဝတ္တက္သံမ်ားသည္ ကေလးမ်ားအတြက္ ညမွာလည္း "သားေခ်ာ့ေတး" ျဖစ္ရျပန္၏။ ဘုန္းၾကီးတုိ ့လုိ ကေလးမ်ားအတြက္ ကၾကီးခေခြးပင္မသင္ရေသးေသာ္လည္း ပါဠိစာပုိဒ္မ်ားကုိ ႏုတ္တုိက္ဆုိႏုိင္သည္။ "ကမၼ၊ ဇာတိ" ဆုိေသာ စကားလုံးတုိ ့၏အဓိပၸါယ္ကုိလည္း နားလည္
ခ့ဲၾကသည္။

မိဘႏွစ္ပါးသည္ သူတုိ ့အလုပ္မ်ားကုိ တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္လုပ္ကာဆူပူျခင္းမ်ဳိးမရွိဘဲ ေန ့စဥ္ရက္ဆက္ လုပ္ခ့ဲၾကသည္။ မနက္ေစာေစာမွာ ဖခင္သည္ စပါးခင္း သုိ ့မဟုတ္ ရာဘာျခံကေလးဆီ အလုပ္သြားသည္။ မိခင္က အိမ္မွာ အိမ္မႈကိစၥလုပ္၊ ကေလးထိန္းရင္း အိမ္မွာ က်န္ခ့ဲသည္။ ဖခင္အလုပ္မွအိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ မိခင္က ဖခင္အတြက္ ေန ့လယ္စာအဆင္သင့္ျပင္ဆင္ျပီး ျဖစ္သည္။

ဘုန္းၾကီး၏မိဘႏွစ္ပါးသည္ ဆင္ဟာလိဘာသာကုိ ေရးႏုိင္၊ ဖတ္ႏုိင္ၾကသည္။ ဤကိစၥသည္လည္း ရြာမွာ
သာမက စီလုံကၽြန္းမွာပင္ ရွားရွားပါးပါးကိစၥျဖစ္သည္။ ဖခင္သည္ စာတတ္ေပတတ္တေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ရြာဂုဏ္ေဆာင္တေယာက္၊ "ကုိစည္းကမ္းၾကီး"တေယာက္အျဖစ္လည္း လူသိမ်ားေပရာ ေဟေနေပါလရြာမွာ အရပ္က ေလးစားသူတေယာက္ျဖစ္သည္။

အျငင္းပြားကိစၥေျဖရွင္းရန္ အျခားတရြာသားမ်ားပင္ ဖခင္ဆီေရာက္လာတတ္သည္။ ယင္းသုိ ့ျဖစ္ေသာ္လည္း ဖခင္သည္ သူ ့မိသားစုႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ "ေၾကာက္စရာလန္ ့စရာေကာင္းသူ"ျဖစ္ေနပါေသးသည္။ တခါတေလ သူသည္ မိခင္ႏွင့္ ေကာက္ကာငင္ကာ ရန္ထျဖစ္တတ္သည္။ မည္သည့္အေၾကာင္းမွန္းေတာ့ ဘုန္းၾကီး မမွတ္မိေတာ့ပါ။ သူ ့ေဒါသကုိ အၾကမ္းနည္းႏွင့္ျပတတ္သည္။ ထစ္ခနဲစိတ္တုိတုိင္း သားသမီးမ်ားကုိ
 နာနာက်င္က်င္ရုိက္တတ္သည္။ တခါတေလ မိခင္ကုိပင္ ရုိက္ႏွက္တတ္သည္။ မိခင္ကုိရုိက္ႏွက္ေနခ်ိန္တြင္
 ဘုန္းၾကီးတုိ ့ညီအကုိေမာင္ႏွမတစု ပုန္းေနခ့ဲရသည္။ အသံမထြက္ရဲခ့ဲပါ။ သူ ့ေဒါသ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ကေလးတစု
ဘက္ဆီသုိ ့ျမွားဦးလွည့္လာမွာ ေၾကာက္ရြံ  ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ 

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)

Bhante Henepola Gunaratana ၏ Journey to Mindfulness ကုိ ဘာသာျပန္သည္။

အမရဒီပ
မတ္လ ၁၃၊ ၂ဝ၁၃


Saturday, March 9, 2013

အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲကုိယ့္အရိပ္- ၁ (နိဒါန္း)



ရဟန္းဟူသည္ အတၱဆန္မႈကုိပယ္ျဖတ္ေရးအတြက္ အားစုိက္ရ၏။ အတၱကုိေဖာ္က်ဴးအမႊမ္းတင္ေရးအတြက္ လုံ ့
လမစုိက္သင့္ပါေခ်။ သုိ ့ျဖစ္ေပရာ ရဟန္းတပါးျဖစ္ပါလွ်က္ "ကုိယ္တုိင္ေရးအတၳဳပၸတၱိ"တေစာင္ ေရးထုတ္ျခင္းမွာ
 ေလ်ာ္ကန္ေကာင္းျမတ္ေသာ အေလ့အထမဟုတ္ပါ။ ကမၼ႒ာန္းတရားႏွင့္သတိစြဲထုံမႈတုိ ့ေၾကာင့္ စြဲလန္းမက္ေမာ
မႈမ်ား ပါးလ်ားသင့္ပါျပီ။ အတၱဆန္မႈေတြကုိ ေလ်ာ့ခ်သင့္ပါျပီ။ သုိ ့ကေလာက္ အသိၾကီးက်ယ္သူၾကီးျဖစ္ေနပါ
လွ်က္ ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိယ္ စာတေစာင္ေပတဖြဲ ့ဘာေၾကာင့္ေရးျပရသနည္း..။

"ကုိယ္ေရးသမုိင္း" ေရးသားမည့္စိတ္ကူးကုိ တရားစခန္းပြဲမ်ားမွ ထူးထူးဆန္းဆန္းရခ့ဲ၏။ စာရြက္ငယ္ေပၚေမးခြန္း
ေရးျပီး စာတုိက္ပုံးမွာထည့္ထားၾကဖုိ ့တရားစခန္းပြဲတုိင္းလုိလုိမွာ ေယာဂီမ်ားအား ဖိတ္ေခၚခ့ဲ၏။ ညေနပုိင္း ပုံမွန္
တရာားပြဲအျပီး စာတုိက္ပုံးထဲမွ ေမးခြန္းလႊာမ်ားကုိဆြဲထုတ္ကာ ေမးျမန္းစုံစမ္းေလသမွ် ေျဖၾကားခ့ဲ၏။

ေယာဂီမ်ားကား ကမၼ႒ာန္းတရားအေၾကာင္းသိလုိ၊နားလည္လုိၾက၏။ စခန္းပြဲမွာ ထူေထာင္ခ့ဲရေသာ သူတုိ ့၏
အရွိန္အဟုန္ကုိ မည္သုိ ့ဆက္ထိန္းရမည္နည္း..။ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္မထုိင္ႏုိင္ဘဲ ျပႆနာဝင္လာေသာ္ ဘာလုပ္
ရမလဲ…။ အနီးအနားမွာ ဆရာေကာင္းမရွိခ့ဲလွ်င္မည္သုိ ့မည္ပုံအားထုတ္ရမည္နည္း.. ေမးခြန္းမ်ား။ တခါတရံ တေယာက္ေယာက္က ဘုန္းၾကီး၏ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ေမးခြန္းထုတ္၏။

"ရဟန္းျဖစ္တာဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ"
"သီရိလကၤာမွာ ရဟန္းျဖစ္ရတာ ဘယ္လုိေနလဲ၊ ဘယ္လုိ ၾကီးျပင္းလာခ့ဲရလဲ"
"အာရုံဆြဲေဆာင္မႈေတြျပည့္ႏွက္ေနတ့ဲ ဒီကမၻာၾကီးမွာ ရဟန္းဝိနည္းကုိ ဘယ္လုိေစာင့္စည္းခ့ဲရလဲ"

ဤပုံဤနည္းေမးခြန္းမ်ားကုိ ေျဖၾကားရေလတုိင္း ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာျဖစ္ခ့ဲ၏။ ဘုန္းၾကီး၏ဘဝဇာတ္စုံအဖုံဖုံ
ကုိ ၾကားရသူေယာဂီတုိ ့ သေဘာက်ႏွစ္ျခဳိက္ပုံေပၚ၏။ အျမဲလုိလုိတိတ္ဆိတ္ေနတတ္သည့္ ေယာဂီေဆာင္မွာ ရယ္သံမ်ားႏွင့္ ဖုံးလႊမ္းေနတတ္၏။ ေယာဂီတုိ ့က "အရွင္ဘုရား..အရွင္ဘုရားအေၾကာင္း စာေရးပါလား" ဟုမၾကာမၾကာ တုိက္တြန္းၾက၏။

ဘာသာေရးနယ္က အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီးတုိ ့၏ဘဝျဖစ္ရပ္အေၾကာင္း တအုပ္စႏွစ္အုပ္စဖတ္ဖူး၏။ ထုိစာအုပ္မ်ား၏ပဓာနေက်ာရုိးမွာ ရင္သပ္ရႈေမာအ့ံၾသဘနန္းျဖစ္ဖြယ္ရာႏွင့္ တန္ခုိးျပာဋိဟာအခန္းတုိ ့က အျမဲလုိလုိျဖစ္ေနတတ္၏။ ယင္းအခန္းမ်ားပင္ အဓိကလႊမ္းမုိးေန၏။

"လွ်ုဳိ ့ဝွက္ဆန္းၾကယ္ဂမီ ၻရဆန္ဆန္"စာအုပ္မ်ဳိးကုိဖတ္ျပီး စာဖတ္သူတေယာက္က  "ဘာသာေရးနယ္က ပုဂၢဳိလ္ဟူသည္ သာမန္လူေတြႏွင့္ မုိးႏွင့္ေျမလုိအလြန္ကြာျခားပါကလား"ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်သြားတတ္သည္။

ဘုန္းၾကီး၏ကုိယ္ေရးစာအုပ္အတြက္မူ "ဂမီ ၻရဆန္ဆန္တန္ခုိးျပခန္းမ်ဳိး"မပါဝင္ေၾကာင္း အခုိင္အမာေျပာလုိ၏။ ဘုန္းၾကီးဘဝတေလွ်ာက္လုံး သာမန္ပုဂၢဳိလ္သာ ျဖစ္ေနခ့ဲသည္။ "ၾကဳိးစားရင္ တုိးတက္ၾကီးပြားမည္"၊ သဘာဝလြန္
တန္ခုိးႏွင့္မသက္ဆုိင္ေၾကာင္း နားလည္ထားပါ၏။ တကယ္တမ္းအားျဖင့္ ဘုန္းၾကီး၏ဘဝသည္ စာဖတ္သူတုိ ့ဘ
ဝႏွင့္ မနီးယုိးစြဲသာျဖစ္ပါ၏။

မည္သုိ ့ဆုိေစ,ေယာဂီမ်ား အဘိယာစကျပဳထားေသာ ကုိယ္ေရးစာအုပ္ေရးသားရန္ တြန္ ့ဆုတ္ေနခ့ဲသည္။
"အတၳဳပၸတၱိေရးသားျခင္းသည္ အတၱနယ္ပယ္အတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းတခုမ်ားျဖစ္ေလမလား"ဟု စိတ္မလုံမလဲျဖစ္
ခ့ဲသည္။ "သည္ေလာက္အသက္အရြယ္ၾကီးတာေတာင္ ကုိယ့္အတြက္ေလာက္သိေနတုန္းပဲ၊ အသက္ၾကီျပီး "အခ်ိန္မစီးေသးသူ"ဟု အထင္ခံရမွာ စုိးရိမ္မိခ့ဲသည္။

"မဟုတ္တာ….၊ အရွင္ဘုရားရ့ဲကုိယ္ပုိင္အေတြ ့အၾကဳံဇာတ္လမ္းကုိေျပာျပတာကလဲ  တရားတပုဒ္ေဟာျပတာပါပဲ
ေလ…"
မိတ္ေဆြတဦးက ဘုန္းၾကီးကုိ ေျပာဖူးသည္။ ဘုန္းၾကီးကုိယ္တုိင္လည္း သည္လုိပင္ ေတြးျမင္မိပါ၏။ ဘုန္းၾကီးက့ဲ
သုိ ့သာမန္လူတဦးကုိ ခ်မ္းေျမ့သာယာမႈ၊ ျပည့္ဝမႈဟူေသာ ဘဝျမင့္မားမႈရေအာင္ လမ္းညႊန္ေတာ္မူခ့ဲေသာ
 ျမတ္စြာဘုရား၏ေဒသနာမ်ားသည္ ရခဲစြာေသာ ဒုလႅဘေဟာေျပာခ်က္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပခြင့္ ရျခင္းပင္ဟု နားလည္ခ့ဲပါသည္။

ျမတ္စြာဘုရား၏ ဓမၼကုိ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရန္ ရဟန္းေတာ္တပါးအေနျဖင့္ ဘဝကုိ ျမဳပ္ႏွံရင္းႏွီးထား၏။ ဓမၼကလည္း ရဟန္းေတာ္ကုိ ျပန္လည္ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ခ့ဲေၾကာင္းဘုန္းၾကီးသိခ့ဲရျပန္၏။ ယင္းကား ဘုန္းၾကီး၏ အသက္ ၇၅ ႏွစ္တာအတြင္း ရခ့ဲေသာ အေတြ ့အၾကဳံျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ဟုိတစ၊ သည္တစေျပာျပေနသည့္ ဘုန္းၾကီးဘဝဇာတ္ေၾကာင္းကုိ စာဖတ္သူမ်ားအား မွ်ေဝရျခင္း၏ လုိရင္းအႏွစ္ခ်ဳပ္ ျဖစ္ပါ၏။

နမူနာတခု ရုိးသားပြင့္လင္းစြာေျပာျပပါမည္။ စိတ္ၾကီးဝင္ခ့ဲမိသည့္အတြက္ ဒုကၡအၾကီးအက်ယ္ၾကဳံခ့ဲပုံအေၾကာင္း အရုိးခံစိတ္ျဖင့္ေျပာလုိ၏။ ရဟန္းပ်ဳိဘဝ သာသနတကၠသုိလ္ေနစဥ္က ဘုန္းၾကီးသည္ အျခားစာသင္သားမ်ားအ
ေပၚ သူလွ်ဳိလုပ္ခ့ဲသည္။ သူတပါးအျပစ္ကုိ အတင္းေျပာသည္။ ထုိကိစၥေၾကာင့္ ျပႆနာတက္ခ့ဲရသည္။

အရင္းစစ္လွ်င္  ဘုန္းၾကီး၏အၾကီးမားဆုံးအားနည္းခ်က္မွာ သူတပါးအျပစ္ကုိရွာတတ္၊ ၾကည့္တတ္ျခင္းပင္ျဖစ္
ေၾကာင္း ေျပာလုိပါ၏။ "ပါးပါးေလးျဖစ္ေစဦးေတာ့"..ကိေလသာထုထည္ျမင့္တက္မႈကား လမ္းေၾကာင္းတြင္ေနမႈ
ႏွင့္ အမွားမ်ားစြာကုိျဖတ္သန္း၍ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ေနျပီ။ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာပင္ မၾကာခဏဆုိသလုိ ကိေလသာႏွင့္ နပန္းလုံးေနရဆဲပင္..။

နည္းနည္းျဖစ္ေစ၊ မ်ားမ်ားျဖစ္ေစ ဘုန္းၾကီးအေနျဖင့္ အခုလုိရင္ဖြင့္လုိက္ရသည္ကုိ ေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္မိ၏။ ယခုအခါ ဘုန္းၾကီးအေနျဖင့္ "လူဟူသည္လူပါပဲ"ဟု အရွိအတုိင္းလက္ခံႏုိင္စြမ္းမ်ားစြာ ရွိလာသည္။ အက်ဳိးဆက္အားျဖင့္ ဘုန္းၾကီး၏ဘဝ (သူတုိ ့ဘဝကုိမဆုိလုိ) သည္လည္း အတုိင္းထက္အလြန္ ေျပျပစ္ေခ်ာေမြ ့
လာသည္။

ဆန္ ့က်င္ဘက္ဝိေရာဓိအအုံအက်င္းမ်ားဆီသုိ ့ေျပးဝင္ျခင္း၊ သုိ ့မဟုတ္ ယင္းအရာမ်ားကုိရွာေနျခင္းထက္
စြန္ ့လႊတ္ရမွန္းဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားမွတဆင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း နားလည္လာ၏။ မွန္၏။ ဆန္ ့က်င္ဘက္ဝိေရာဓိကုိ စြန္ ့လႊတ္လုိက္ျခင္းက ဘဝကုိ အတုိင္းမသိ ျငိမ္းခ်မ္းေစပါ၏။

ဗုဒၶေဒသနာ ႏွင့္ဝိပႆနာအကူအညီျဖင့္ ဘုန္းၾကီးသည္မိမိကုိယ္မိမိ သိသာထင္ရွားစြာ ေျပာင္းလဲႏုိင္စြမ္းရွိလာ
သည္။ ဘုန္းၾကီးအေပၚ လုပ္ခ်င္သလုိလုပ္၊ ထင္ခ်င္သလုိထင္ခ့ဲသူမ်ားကုိ အလြယ္တကူ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ခ့ဲ၏။ 
ဤစြမ္းရည္သည္ အလုိအေလ်ာက္ ေျခေထာက္ေပါက္ကာ ေရာက္လာသည္ကား မဟုတ္ပါေခ်။ ဤသုိ ့ျဖစ္လာ
ေအာင္ တရားဓမၼအလုပ္ကုိ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ခက္ခက္ခဲခဲ အားထုတ္ၾကဳိးစားခ့ဲရသည္။
သုိ ့ေသာ္ မခံခ်င္စိတ္၊ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမႈ၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တုိ ့သည္ က်င့္ၾကံရာတြင္ ေအာက္ခံေျမဆီလႊာျဖစ္၏။
"ရဟန္းျဖစ္ကာမတၱ" ျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ကိေလသာကုန္ခမ္းသည္မဟုတ္၊ ေလာကီဆုိင္ရာပတ္သက္မႈမ်ား
ႏွင့္ ျပတ္စဲသြားသည္မဟုတ္။ ဘုန္းၾကီးဝင္ေရာက္ခ့ဲေသာ "ျမင့္ျမတ္ေသာသာသနာေလာက"မွာပင္ မနာလုိမႈမ်ား၊
 ေနာက္ေက်ာကုိဓားႏွင့္ထုိးမႈမ်ား၊ ဂမူးရႈးထုိးတဇြတ္ထုိးလုပ္မႈမ်ား ႏွင့္ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းမႈမ်ားမွာဘုန္းၾကီးမွာေရာ
 အျခားသူမ်ားမွပါ ရွိေနေၾကာင္း ဤစာအုပ္တြင္ ထပ္တလဲလဲေတြ ့ရေပလိမ့္မည္။

ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကုိ ျပန္ေျပာင္းသုံးသပ္မိသည္။ ရလာဒ္ေကာင္းေပၚထြက္ေရးအတြက္ ဦးတည္ေပးခ့ဲ
ေသာ အရာခပ္သိမ္းကုိ ဘုန္းၾကီးျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ နာက်င္မႈအျပည့္ျဖစ္ေနသည့္ လူႏွင့္ပတ္ဝန္းက်င္တုိ ့မွာ ဘုန္းၾကီးေလွ်ာက္လွမ္းသင့္ေသာ လမ္းမွန္သုိ ့တြန္းပုိ ့ေပးၾကသူ ဆရာမ်ားပင္ ျဖစ္ၾက၏။ ရႊင္လန္းသုခႏွင့္ျပည့္စုံ
သူျဖစ္ဖုိ ့ထုိလမ္းမွန္သည္ ဘုန္းၾကီးေလ့လာသင့္ေသာအရာျဖစ္သည္ဟုလည္း ထုိဆရာတုိ ့က ညႊန္ျပခ့ဲၾကသည္။

ထုိအခ်ိန္ထုိကာလက ျဖစ္ရပ္မ်ားစြာတုိ ့မွာ စုိးထိတ္ေၾကာက္ရြံဖြယ္ႏွင့္ ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်မႈမ်ားျဖစ္ခ့ဲေသာ္ျငား မိမိဘဝျဖစ္စဥ္၏ အေၾကာင္းႏွင့္အက်ဳိး ဆန္းၾကယ္မႈအတြက္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ၾကည့္မိတုိင္း ဘုန္းၾကီး အ့ံၾသဝမ္းေျမာက္မိပါ၏။ ဘခင္ၾကီးသည္ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္သူတဦးမဟုတ္ခ့ဲလွ်င္ အိမ္မွထြက္ေျပးကာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ကုိရင္၊ ရဟန္းမျဖစ္ခ့ဲေပရာ..။ ဆရာေတာ္မ်ားက ဘုန္းၾကီးကုိ ျပင္းထန္စြာဒဏ္မေပးခ့ဲလွ်င္ သာသနာျပဳေက်ာင္းသုိ ့ မထြက္ခြါျဖစ္ခ့ဲေပရာ..။ မွတ္ဉာဏ္ေပ်ာက္ဆုံးျပီး ကုသဖုိ ့မလုိအပ္ခ့ဲလွ်င္ တရားအားထုတ္ဖုိ ့ လုံးဝစိတ္မဝင္စားခ့ဲေပရာ..။  

 အိႏၵိယႏုိင္ငံတြင္ ဇာတ္နိမ့္မ်ားႏွင့္အတူ အလုပ္လုပ္စဥ္ က်န္းမာေရး မခၽြတ္ယြင္းခ့ဲလွ်င္ မေလးရွားႏုိင္ငံသုိ ့ မထြက္ခြါခ့ဲေပရာ..။ မေလးရွားမွာ ဗီဇာသက္တမ္းတုိးခြင့္ရခ့ဲလွ်င္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသုိ ့ စြန္ ့စြန္ ့စားစား မလာေရာက္ခ့ဲေပရာ..။  ဝါရွင္တန္ ဗုဒၶဝိဟာရမွာ ခါးသီးစိတ္ပ်က္စရာမ်ားမရွိခ့ဲလွ်င္ ဘာဝနာရိပ္သာကုိ အစမပ်ဳိးျဖစ္ေပရာ…။ သုိ ့ေသာ္ ထုိအရာအားလုံးျဖစ္ခ့ဲေလသည္။ ထုိျဖစ္ခ့ဲသမွ် အရာအားလုံးအတြက္လည္း ဘုန္းၾကီးေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္ပါသည္။

ထုိသုိ ့ဝမ္းေျမာက္မိသည့္တုိင္.. အခ်ဳိ  ့ျဖစ္ရပ္မ်ားကုိ ျပန္လည္ေရးျပဖုိ ့၊ အတိတ္၏နာက်ည္းခံျပင္းခ်က္ ႏွင့္ ဆန္ ့
က်င္ဘက္ဝိေရာဓိျဖစ္စဥ္မွတ္သားထားသမွ်ကုိ အသစ္ျပန္-သဖုိ ့ နစ္နစ္ေနာေနာ နာက်င္ခံစားရပါသည္။ စိတ္ခြန္အားမ်ား ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာေပ်ာက္ကြယ္လုနီးနီးျဖစ္ခ့ဲသည္။ ဤစာအုပ္ကုိေရးသားရန္စိတ္ကူးကုိပင္ စြန္ ့လႊတ္လုိစိတ္ျဖစ္ခ့ဲသည္။ ယင္းသုိ ့စိတ္ေထြျပားေနခုိက္ "ေသလူေတြသာ အမွန္အတုိင္းေျပာၾကတယ္"ဟူေသာမက္တိြန္း၏စကားတခြန္းကုိ
 အမွတ္ရေနမိျပန္၏။

တခါတရံ "ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္အမွန္တရားမ်ား"အေၾကာင္း ဘုန္းၾကီးစဥ္းစားမိ၏။ အကယ္၍ ထုိအရာမ်ားကုိ မျခြင္းမခ်န္ေရးျပလုိက္လွ်င္ အားနည္းခ်က္ႏွင့္ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္မ်ားကုိ ကုိယ္တုိင္ဝန္ခံလုိက္သလုိျဖစ္မည္ကုိလည္း စုိးရိမ္ပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ အမွန္တရားကုိ ဖုံးကြယ္ထားလုိက္ျပန္ကလည္း လိပ္ျပာမသန္ ့ျဖစ္ျပန္မည္။

ထုိ ့ျပင္ လြန္ခ့ဲေသာဆယ္ႏွစ္ခန္ ့က ဘုန္းၾကီးအေပၚ မေျခမငံလုပ္ခ့ဲသူမ်ားကုိ ေဖာ္ထုတ္ျပလွ်င္၊ ျဖစ္ပြားခ့ဲေသာ
 အေျခအေနႏွင့္ စိတ္မခ်မ္းသာဖြယ္စကားမ်ားကုိ ေရးျပခ့ဲလွ်င္ ထုိသူတုိ ့မွာကုိယ့္ကုိကုိယ္ကာကြယ္ႏုိင္စြမ္း
မရွိေတာ့သည္အအတြက္ ဘုန္းၾကီးမွာ ရဟန္းမပီသရာေရာက္ေပေတာ့မည္။

ဆန္ ့က်င္ဘက္ဝိေရာဓိအေၾကာင္းအရာမ်ားအား ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာဆုိသည္ကုိ ရုိးရာဓေလ့ထုံးစံက မခ်ီးမြမ္း
သည္ကလည္း  ဘုန္းၾကီးအေနျဖင့္ စိတ္မသက္မသာျဖစ္စရာ အေၾကာင္းတခ်က္ျဖစ္ေနျပန္၏။ ကနဦးစာမူၾကမ္း
ကုိ ဘုန္းၾကီး၏ ဆင္ဟာလီလူမ်ဳိးတူေတာ္ေမာင္မ်ား ဝုိိင္းဖတ္ၾကစဥ္ သူတုိ ့အ့ံအားသင့္သြားၾကျပီး ဝိုင္းေျပာၾက၏။
"လူေတြကုိ ဒီအတုိင္းေျပာလုိ ့မရဘူးေနာ္၊ ျပီးျပီးသားအေဟာင္းေတြကုိ ဘာလုိ ့အသစ္ျပန္လုပ္ခ်င္ေနတာလဲ၊
ဒီဟာေတြက ျပႆနာတက္ေအာင္လုပ္ေနတာသက္သက္ပဲ.. "

သီရိလကၤာႏုိင္ငံသားတုိ ့သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏အမွား၊ အက်င့္ခၽြတ္ယြင္းမႈအေၾကာင္းေျပာလွ်င္ နားမေထာင္လုိ
ၾကေခ်။ သူတုိ ့ရွိခုိးရုိေသေနသူတဦးကုိ "သူေတာ္စင္"တဦးအျဖစ္သာ  ယူဆလုိၾကသည္။အာရွတုိက္ရွိဗုဒၶဘာသာ
ရဟန္းေက်ာင္းႏွင့္ လူဝတ္ေၾကာင္မ်ားအၾကားက ဘာသာေရးဆုိင္ရာအက်ဳိးစီးပြားမွာ ရဟန္းျမတ္ကုိ လႈဒါန္းျခင္း၊
 ေထာက္ပ့ံျခင္းျဖင့္ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ရယူျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္။ရဟန္းအေပၚအေကာ္ေရာ္မွန္အပူေဇာ္ခံထုိက္သည္
ထက္ အျခားအရာကုိရွာေဖြျခင္းမွာ လူဝတ္ေၾကာင္၏တာဝန္ကုိ ေႏွာင့္ယွက္ရာေရာက္သည္။

သုိ ့ေသာ္ အေနာက္တုိင္းယဥ္ေက်းမႈတြင္ အမွန္တရားသည္  အျမင့္ဆုံးဆုျဖစ္သည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ အေမွာင္ပုိင္း
မပါဘဲ ဘုန္းၾကီး၏ဘဝဇာတ္စုံကုိ ေျပာရန္မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ေျပာခ့ဲလွ်င္လည္း "ဖုံးကြယ္ထားေသာ မူ"တခုသာျဖစ္ႏုိင္
ျပီး မရုိးသားရာေရာက္ေပသည္။ မိမိကုိယ္မိမိ အခက္အခဲမ်ဳိးစုံကုိ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားခ့ဲရျခင္းမရွိ၊ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္မရွိ ေၾကာင္းသရုပ္ေဖာ္လုိက္လွ်င္ ဘုန္းၾကီး၏ဘဝထုပၸတ္သည္ ဘဝႏွင့္ ေလးႏွင့္ျမားသဖြယ္
ဆက္စပ္လ်က္ရွိေသာ ဓမၼတန္ဖုိးကုိ ေဖာ္ျပႏုိင္စြမ္းရွိမည္မဟုတ္ေတာ့ပါေခ်။

ဗုဒၶေဖာ္ထုတ္ျပေသာ ပထမသစၥာတရားမွာ ဘဝမွာပါဝင္သည့္ ဆင္းရဲျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဘုန္းၾကီးတုိ ့သည္ ဆင္းရဲဒုကၡကုိ ေရွာင္တိမ္းမရႏုိင္။ ဘုန္းၾကီးတုိ ့အတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာမွာ ဆင္းရဲျခင္း၏အေၾကာင္းဇာစ္ျမစ္
 ေလာဘ-ေဒါသ-ေမာဟကိေလသာမ်ားကုိ ေက်ာ္လႊားျဖတ္ေက်ာ္ႏုိင္ရန္ အားထုတ္လုပ္ေဆာင္ၾကရုံသာ ျဖစ္ပါ၏။
ကိေလသာမ်ားကုိ ေက်ာ္လႊားျဖတ္ေက်ာ္ေရးသည္ တသက္တာအထူးတာဝန္ျဖစ္ေၾကာင္း ဘုန္းၾကီး၏ ရုိးစင္းလွ
ေသာဘဝဇာတ္စုံက ထင္ရွားျပပါလိမ့္မည္။ ဆင္းရဲဒုကၡျမစ္ဖ်ားခံရာကိေလသာတုိ ့သည္ မည္မွ်အားေကာင္းပါေစ၊ ဤဘဝမွာ ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိပါေၾကာင္း ဘုန္းၾကီး၏စာအုပ္မွာ သရုပ္ေဖာ္ထားပါ၏။

အမရဒီပ
မတ္လ ၉၊ ၂ဝ၁၃

Bhante Henepola Gunaratana ၏ Journey to Mindfulness မွ Preface ကုိ ဘာသာျပန္သည္။