Total Pageviews

Saturday, March 8, 2014

ေမာက္ နဲ ့ မာ တုိ ့ရ့ဲ ကဗ်ာဉာဏ္

သကၠရာဇ္ ၈၃ဝ ျပည့္ဖြား အင္းဝေခတ္မဟာကဗ်ာကဝိ အရွင္မဟာရ႒သာရဆရာေတာ္ဟာ အသက္ ၂၆ ႏွစ္မွာ ဘူရိဒတ္ဇာတ္ေပါင္းလကၤာၾကီးကုိ ေရးသားျပီးစီးတယ္။ က်မ္းျပီးသကၠရာဇ္ ၈၅၆ ျဖစ္ပါတယ္။

အသက္ ၁၆ ႏွစ္သားအရြယ္ သကၠရာဇ္ ၈၄၆ မွာ ဘူရိဒတ္လကၤာၾကီးကုိ ေရးသားခ့ဲတယ္။ လကၤာၾကီးတခု
နဲ ့တခု ႏွစ္ပရိေစ ၦဒအားျဖင့္ ၁ဝ စုႏွစ္တခုကြာသြားလုိ ့ စာဆုိရ့ဲ ကဗ်ာဉာဏ္၊ ေလာက-ဓမၼအေတြ ့အၾကဳံ
ေတြဟာ အမ်ားၾကီးေျပာင္းလဲသြားခ့ဲျပီ။ ဆရာေတာ္ ၁၆ ႏွစ္သားတုန္းက ေရးခ့ဲတ့ဲလကၤာၾကီးမွာ ေလာက
ေၾကာင္းေတြမ်ားတယ္။ အသက္ ၂၆ ႏွစ္သားမွာေရးတ့ဲ ဇာတ္ေပါင္းခန္းမွာ ဓမၼေၾကာင္းေတြ မ်ားလာတယ္။
က်မ္းဂန္စာေပပုိင္းကုိ အဓိကထားေရးဖြဲ ့လာတယ္-လုိ ့ ျမန္မာစာေပသမုိင္းမွာ ဆုိတယ္။

ဘူရိဒတ္ဇာတ္ေပါင္းလကၤာၾကီးမွာ လူေတြရ့ဲ စိတ္ေနသေဘာသဘာဝတခုကုိ အဆင့္ ၃ ခုထားျပီး
 ေရးဖြဲ ့သြားတာ ဖတ္ရတယ္။ ပထမအဆင့္ကုိ ဒီလုိ ေရးပါတယ္။
- ေရႊေငြ ပစၥည္း ၊ သိတ္းဆည္းက်ိတ္က်ိတ္
ေရဖိတ္မယုိ ၊ ဝန္တုိဝွက္လွ်ဳိ ့
သူတခ်ဳိ ့ကား ၊ ႏွစ္လုိ ့ၾကည္ညဳိ
ေပးမည္ဆုိေသာ္ ၊ ႏုတ္ကုိစြဲ၍
အျမဲရေၾကာင္း ၊ ေတာင္းလတ့ံဟု
ေပးအ့ံမဟ ၊ ထုိင္းမ်ဥ္းလွ၏။ (အပုိဒ္ ၄၂၊)

ေပးမယ္လုိ ့ပါးစပ္နဲ ့ေျပာမိရင္ အျမဲေတာင္း၊ အျမဲအလွဴခံေနမွာစုိးလုိ ့ ၊ ေတြးမိလုိ ့ ေပးမယ္လုိ ့ေတာင္
ႏုတ္အားျဖင့္ ေျပာဖုိ ့ေလးလံထုိင္းမႈိင္းေနပါသတ့ဲ။ အလွဴေပး၊ အလွဴရွင္အျဖစ္နဲ ့ဆုိရင္ ေပးမယ္လုိ ့ေျပာ
ရမွာ  ႏုတ္ကုိ ပိတ္ခ်ဳပ္မထားေပမယ့္ ဖြင့္ေျပာရမွာ ႏုတ္ေလးတတ္တယ္ဆုိတာလည္း လူ ့သဘာဝပါပဲ။

ဒုတိယအဆင့္ စိတ္သဘာဝအေျခအေနကုိ ဆရာေတာ္က ဒီလုိဖြဲ ့ျပန္တယ္။
-တည္းတြမမူ ၊ တခ်ဳိ ့လူကား
ပ်ဴပ်ဴငွါငွါ ၊ မလာဝမ္းထဲ
မုသားစြဲ၍ ၊ ေျခခဲလက္ခဲ
ဖက္လဲတကင္း ၊ သိမ္းျမန္းျခင္းျဖင့္
ေပးလွ်င္းလိလိ ၊ မသိသသူ
ယုံေစဟူသုိ ့၊ ယူလွည့္နက္ျဖန္
မွန္၏သန္ဘက္၊ ဆုိၾကလ်က္တည့္
ထုိထက္တေန ့၊ တေရႊ ့ေရႊ ့လွ်င္
ေရႊ ့လတ္ကာကာ ၊ လက္မွာမေရာက္
ႏွလုံးေကာက္ႏွင့္ ၊ ေဖာက္ေဖာက္ျပန္ျပန္
ဧကန္မက် ၊ ႏုတ္သာျပ၏။ (အပုိဒ္ ၄၂။)

စိတ္ထဲမပါ၊မေပးခ်င္ေပမယ့္ အေျခအေန၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေပးမယ္လုိ ့ေတာ့ ေျပာလုိက္တာပဲ။
အလႈပစၥည္းေပးမွာက်ေတာ့ နက္ျဖန္၊ သန္ဘက္အခ်ိန္ဆြဲထားတယ္။ လက္မေရာက္ဘဲ ႏုတ္သာေရာက္
တတ္တ့ဲ လူ ့သဘာဝကုိ ေျပာတာပါပဲ။

တတိယအဆင့္ကုိ ဆရာေတာ္က သည္လုိိဖြဲ ့ျပပါတယ္။
-ထုိမွတထူး ၊ သူတဦးကား
ညြတ္ႏူးသဒၶါ ၊ ေပးတုံပါလ်က္
တခါေနာက္ျပီ ့၊ အၾကံရွိ၍
ႏွမိႏွေျမာ ၊ ေပးလြန္ေသာဟု
ေတြးေတာလွည့္ထ ၊ ကုကၠဳစၥျဖင့္
ေနာင္တတဖန္ ၊ ယူျပန္လိုက္ခ်င္
မရႊင္မျပဳံး ၊ ေဒါသဖုံးသည္
ႏွလုံးမျဖဴ မထြားတည့္။ (အပုိဒ္ ၄၂။)

ေပးကမ္းစဥ္တုန္းကေတာ့ သဒၶါတရားအျပည့္ထားျပီး ေပးကမ္းလုိက္တာပဲ။ ေနာင္ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ
ကိစၥ၊ စီးပြားေရးကိစၥေပၚလာတ့ဲအခါ လႈလုိက္မယ့္အစား ကုိယ့္စီးပြားေရးကိစၥထဲ ထည့္သုံးလုိက္ရင္ အက်ဳိး
ရွိမွာ ၊ အခုေတာ့ လက္လြန္ကုန္ျပီလုိ ့ေတြးမိတုိင္း လႈလုိက္မိတာကုိ ႏွေျမာစိတ္ျဖစ္တယ္။။ ေနာင္တရ
တယ္။ လြတ္သြားတ့ဲ ငါး ပုိၾကီးတာကုိ ေတြးေတြးျပီး စိတ္ဓာတ္မျဖဴစင္ျဖစ္ရတယ္။ ကုသုိလ္မပြားျဖစ္ရတယ္
လုိ ့ဆရာေတာ္က ဖြဲ ့ပါတယ္။

အပုိဒ္ ၄၂ တပုိဒ္လုံးကုိ အႏွစ္ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ ----
အဆင့္ ၁ ေပးကမ္းမယ္၊ လွဴမယ္ေျပာဖုိ ့ႏုတ္ေလးတယ္။
အဆင့္ ၂ လွဴဒါန္းေပးကမ္းဖုိ ့ေျပာျပီးကာမွ လက္ေႏွးတယ္။
အဆင့္ ၃ ေပးျပီးလွဴျပီးေတာ့ ႏွေျမာတယ္၊ စိတ္မျပတ္ႏုိင္ျဖစ္ေနတယ္၊ ေနာင္တရတယ္ လုိ ့ ဆုိလုိေၾကာင္း
ေတြ ့ရတယ္။

ေနာက္လကၤာတပုိဒ္ဆက္ေရးတ့ဲအခါ ဆရာေတာ္က အဆင့္ ၁ (ပထမအဆင့္) အတြက္ ဥပမာတခုျပျပီး
ရွင္းျပပါတယ္။ ၾကည့္ပါ။
-ထုိ ့ေၾကာင့္ႏႈိင္းရွဲ ့့၊ ပမာင့ဲေသာ္
သုံးဆ့ဲသုံးဖန္ ၊ လက္သစ္ျပန္္ေအာင္
ရွည္ျခင္းေဆာင္လ်က္ ၊ အေရာင္ယူေျမာက္
မရႈေစာက္တည္ ့၊ ဆင္ေပါက္လည္ပင္း
ျပတ္လွ်င္းဘနန္း ၊ ေမ်ာေမ်ာသြန္းသား
ျမဳိက္ခၽြန္းအသြား ၊ သန္လ်က္ဓားကုိ
ဝ့ံစားရဲလွ ၊ မ်ဳိျပီးမွလွ်င္
ဝမ္းခ်ေရာအန္ ၊ ထြက္ေစျပန္သား
မႏ ၱာန္ကိစၥ ၊ ထုိသိပၸထက္
ရက္ရက္ပင္ကုိ ၊ ေပးလွ်င္းလုိဟု
ဆုိအ့ံသည္မွ် ၊ ခဲယဥ္းလွ၏။ (အပုိဒ္ ၄၃။)

အရွည္ ၃၃ လက္သစ္၊ အေရာင္တလက္လက္ေတာက္ပ၊ ခုတ္လုိက္ရင္ ဆင္သားေပါက္ကေလးလည္ပင္း
ေလာက္ကုိ တိကနဲျပတ္က်သြားေစႏုိင္တ့ဲ သန္လ်က္ဓားကုိ မ်ဳိခ်၊ ျပီးေတာ့ ျပန္ထုတ္ျပတ့ဲ မ်က္လွည့္
အတတ္မ်ဳိးဟာ အင္မတိအင္မတန္ ခဲခက္ပါတယ္။ သန္လ်က္ဓားကုိ မ်ဳိခ်၊ ျပန္ထုတ္ရတာထက္ ေပးမယ္
လုိ ့ေျပာရတာက ပုိပုိ ခက္ပါသတ့ဲ။

-ျမြက္ဟဆုိတုိင္း ၊ မဆုိင္းၾကံစည္
ေပးလွ်င္းသည္ကား ၊ ေပးမည္ထုိသူ
ဟူသည္ထက္ေသာ္ ၊ ခဲခက္ဆယ္ဆ
ခ်ီးမြမ္းရ၏။ (အပုိဒ္ ၄၃။)
ႏုတ္ေနာက္က လက္လုိက္၊ တနည္း--အေျပာေနာက္အလုပ္ (လက္ေတြ ့)ပါသူျဖစ္ဖုိ ့ဆုိတာလည္း ေပးမယ္
လုိ ့ေျပာရုံသာေျပာသူျဖစ္ရထက္ အဆေပါင္း ဆယ္ဆခက္ခဲပါတယ္။ ခက္ခဲတာကုိလုပ္ႏုိင္လုိ ့ ခ်ီးမြမ္းထုိက္
ပါတယ္။အဆင့္ ၂ (ဒုတိယအဆင့္) ရ့ဲ ခက္ခဲပုံကုိ ေျပာပါတယ္။

-ဝမ္းကသက္သက္ ၊ ေပးျပီးလ်က္တည့္
တခ်က္တဖန္ ၊ ယူျပန္မရ
ႏွေျမာစြာ့ဟု ၊ ႏွစ္ခြမ့ဲလွ်င္း
ဝမ္းေျမာက္ျခင္းကား ၊ ခပင္းထုိ ့ထက္
ဆယ္ေလးတက္သည္ ။  ။ ျဖစ္ခက္အေခါင္အဖ်ားတည္း။ (အပုိဒ္ ၄၃။)

"ဝမ္းကသက္သက္" ဆုိတ့ဲ ပါဒမွာ ဝမ္္းဆုိတာ စိတ္ကုိ ဆုိလုိပါတယ္။ စိတ္ပါလက္ပါသဒၶါအျပည့္လုိ ့ဆုိလုိ
ပါတယ္။ အလွဴရွင္ရ့ဲလက္ထဲကပစၥည္းကုိ အလွဴခံလက္ထဲ ထည့္ေပးလုိက္ျပီးျပီ။ ျပန္လုိခ်င္လုိ ့လည္း မရ
ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ မရႏုိင္မွန္းသိေတာ့မွ စိတ္ကမျပတ္သားႏုိင္ျဖစ္လာတယ္။ ေႏွာင္ၾကဳိးမျဖတ္ႏုိင္တ့ဲစိတ္ေၾကာင့္
လွဴလုိက္တာကုိ အျပည့္အဝဝမ္းမသာႏုိင္ရွာဘူး။ ဒါက အဆင့္ ၃ (တတိယအဆင့္)မွာ ျဖစ္တာ။ သည္လုိ
အလွဴပစၥည္းအေပၚစိတ္ေႏွာင္ၾကဳိးကုိ ျပတ္ျပတ္သားသားျပတ္ေတာက္ျပီး လွဴျပီးတာအတြက္ ဝမ္းေျမာက္
ဝမ္းသာျဖစ္ဖုိ ့ဆုိတာလည္း အဆင့္ ၂ ထက္ တဆယ္ေလးဆတက္ ခက္ခဲျပန္ပါေရာတ့ဲ။ အခက္ခဲဆုံး
အပုိင္းျဖစ္ပါတယ္လုိ ့ ဆရာေတာ္က ဆုံးမေရးဖြဲ ့ျပပါတယ္။

အပုိဒ္ ၄၃ တခုလုံးကုိ အႏွစ္ခ်ဳပ္ၾကည့္ရင္
အဆင့္ ၁ ကုိ ဓားသန္လ်က္မ်ဳိ၊ ျပန္ထုတ္တ့ဲ ဥပမာျပတယ္။
အဆင့္ ၂ ကုိ ဓားသန္လ်က္မ်ဳိ-ျပန္ထုတ္တာထက္ ဆယ္ဆခက္တယ္လုိ ့ေျပာတယ္။
အဆင့္ ၃ ကုိ အဆင့္ ၂ ထက္ တဆယ္ေလးဆတက္ခက္တယ္ လုိ ့ျပပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ခက္ခဲေသာ ဆုိတ့ဲ နာမဝိေသသနကုိ (၁) ခက္ခဲေသာ (၂) ပုိခက္ခဲေသာ (၃) အခက္ဆုံး-ဆုိတ့ဲ အဆင့္ ၃ ခုစဥ္ျပသလုိ ေပးကမ္းမႈဆုိင္ရာလူ ့သဘာဝမွာလည္း သည္လုိအဆင့္ေတြရွိတယ္၊ အဆင့္တုိင္းမွာ ခက္ခဲမႈ
အတုိင္းအတာကုိယ္စီကုိယ္ငွရွိၾကတယ္လုိ ့ နားလည္ရပါတယ္။

ဆရာေတာ္အရွင္မဟာရ႒သာရက သည္လုိအဆင့္ ၃ မ်ဳိးကုိ ရွင္းျပရာမွာ အပုိဒ္ ၄၂ မွာ ၄ လုံးတပါဒ နဲ ့
ပါဒအေရအတြက္ေပါင္း ၄၈၊ ၇ လုံးအဆုံးသတ္ပါဒ ၁ ၊ အပုိဒ္ ၄၃ မွာ ၄ လုံးတပါဒနဲ ့ ပါဒေပါင္း ၃၈၊ ၇ လုံး အဆုံးသတ္ပါဒ ၁၊ သုံးစြဲျပီးရွင္းျပတာေတြ ့ရပါတယ္။

သကၠရာဇ္ ၁၂ဝ၃ ခုႏွစ္ဖြား မန္လည္ဆရာေတာ္အရွင္ဇဝနဟာ သက္ေတာ္ ၃ဝ ျပည့္တ့ဲ သကၠရာဇ္ ၁၂၃၃ မွာ မဟာသုတကာရီ မဃေဒဝလကၤာသစ္ကုိ စတင္ေရးသားတယ္။  ဘုရားကိစၥ၊ သာသနာေရးကိစၥေတြ
ေၾကာင့္ လကၤာေရးသားမႈ ခရီးမတြင္ႏုိင္ဘဲ ၾကန္ ့ၾကာေနခ့ဲရတယ္။ သက္ေတာ္ ၆၃ ၊ သကၠရာဇ္ ၁၂၆၆ မွာ
ေရးလက္စလကၤာသစ္ကုိ အျပီးသတ္ႏုိင္ခ့ဲတယ္။

မန္လည္ဆရာေတာ္ရ့ဲ မဃေဒဝလကၤာသစ္က်မ္း၊ အပုိဒ္ ၂၈၅ မွာလည္း ဘူရိဒတ္ဇာတ္ေပါင္းခန္းအဆုိ နဲ ့
ခပ္ဆင္ဆင္ အေရးအဖြဲ ့တခုကုိ ေတြ ့ရပါတယ္။ ေပးကမ္းတ့ဲကိစၥမွာ ဘူရိဒတ္ဇာတ္ေပါင္းခန္းက အဆင့္ ၃ မ်ဳိးရွင္းျပေပမယ့္ မဃေဒဝလကၤာသစ္ကေတာ့ အဆင့္ ၄ မ်ဳိးထားျပီး ရွင္းျပတယ္။ မဃေဒဝအဆုိကုိ ရႈပါ။

-မိမိိဥစၥာ ၊ ႏွစ္သက္စြာကုိ
သဒၶါၾကည္ျဖဴ ၊ ေပးအ့ံဟူ၍
လွဴမည္ဝမ္းထဲ ၊ ၾကံမရဲရွင့္....။

လူသဘာဝစိတ္က ေပးဖုိ ့ကမ္းဖုိ ့ဆုိတာကုိ စိတ္နဲ ့ေတာင္မၾကံရဲတ့ဲ ကိစၥျဖစ္ေၾကာင္း ပထမအဆင့္ အျဖစ္
ေျပာပါတယ္။ အဆင့္ ၁ က စိတ္နဲ ့ၾကံစည္ဖုိ ့ပင္ ခက္ခဲတယ္။

-ၾကံခဲစြာဘိ ၊ ၾကံသည္ရွိလည္း
မျငိမနား ၊ မႏ ၱာန္အားျဖင့္
အသြားမတုံး ၊ ထိလွ်င္ဆုံးမွ်
သုံးဆ့ဲသုံးဘန္ ၊ လက္သစ္ျပန္သည့္
သန္လွ်က္ဓားကုိ ၊ ထင္ရွားျပက္ျပက္
မ်ဳိေသာထက္လွ်င္ ၊ ႏုတ္ထြက္ငါသည္
ေပးမည္ျမြက္ခဲ....။

ဘူရိဒတ္ဇာတ္ေပါင္းခန္းမွာ ျပတ့ဲ သန္လွ်က္ဓားဥပမာနဲ ့ပဲ ေပးကမ္းဖုိ ့အေျပာရခက္ေၾကာင္း ဒုတိယအဆင့္
အေနနဲ ့ျပပါတယ္။

-ျမြက္တပဲလ်က္ ၊ ရဲရဲရက္ရက္
အေပးခက္ရွင့္...။

ေပးမယ္ေျပာျပီးတာေတာင္ လက္ေတြ ့ေပးတ့ဲအခါ ေႏွာင္ၾကဳိးမ့ဲ စြန္ ့လႊတ္ဖုိ ့ခက္ခဲေၾကာင္း တတိယအဆင့္
အေနနဲ ့ျပပါတယ္။

-ဆက္ဆက္မုခ် ၊ ေပးျပီးမွလည္း
ေနာင္တမပူ ၊ ခဲစြဟူ၏။

ေပးကမ္းျပီးတ့ဲအခါမွာလည္း ေနာင္တမရဖုိ ့လည္း ခက္ခဲေၾကာင္း စတုတၳအဆင့္အေနနဲ ့ ျပပါတယ္။

အရွင္မဟာရ႒သာရ နဲ ့မန္လည္ဆရာေတာ္ဟာ အေတြးအေခၚတရပ္အေပၚ မူတည္ျပီး ဒီအဆုိအမိန္ ့ေတြ
ကုိ တင္ျပၾကတာျဖစ္ပါလိမ့္္မယ္။ သုိ ့ေသာ္ အဆင့္ ၃ ဆင့္ထားျပီး တင္ျပတာနဲ ့၊ အဆင့္ ၄ ဆင့္ ထားျပီး
တင္ျပတာမ်ဳိး မတူၾကေပဘူး။ မန္လည္ဆရာေတာ္က အဆင့္ ၄ မ်ဳိးကုိ ၄ လုံးတပါဒနဲ ့ပါဒေပါင္း ၂၆ ခုနဲ ့
ရွင္းျပသြားခ့ဲပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အၾကံတူ ေနာင္လူေကာင္းစျမဲ ဆုိတ့ဲစကား မွန္ေနတာေတြ ့ရပါတယ္။

အရွင္မဟာရ႒သာရ နဲ ့မန္လည္ဆရာေတာ္တုိ ့ဟာ ကဗ်ာတင္ျပပုံမွာသာ ဆင္တူယုိးမွားျဖစ္တာမဟုတ္ဘဲ
ငယ္မည္ေတြမွာလည္း ဆင္တူယုိးမွားျဖစ္ေနျပန္တာ အမွတ္မထင္ေတြ ့ရတယ္။ အရွင္မဟာရ႒သာရငယ္
မည္က ေမာင္ေမာက္ ျဖစ္တယ္။ မန္လည္ဆရာေတာ္ငယ္မည္ကေတာ့ ေမာင္မာ ျဖစ္ပါတယ္။

 အမရဒီပ
မတ္လ ၈၊ ၂ဝ၁၄

Thursday, March 6, 2014

အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲ ကုိယ့္အရိပ္ - ၃၉



                                  အခန္း ၁၃၊ ေဗာဓိပင္မဟာ၏ ရိပ္ဆာယာေအာက္ဝယ္

၁၉၅၆ ခုႏွစ္၊ ေႏြရာသီတြင္ ဆန္ခ်ီမွ လြတ္ေျမာက္ေရးနည္းလမ္းစီမံကိန္းကုိ ဘုန္းၾကီး တစို္က္မတ္မတ္ အကြက္ခ်
 ေနခ့ဲ၏။ ဆန္ခ်ီေက်ာင္းေတာ္ကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးပါ၏။ ဆန္ခ်ီမွာရွိသည့္ အလုပ္ကုိလည္း ခ်စ္ျမတ္ႏုိးပါ၏။ သုိ ့ေသာ္
 ဆရာေတာ္အရွင္ပညာတိႆ၏ ဆက္ဆံေရးအခ်ဳိးမေျပခ်က္ကုိလည္း စိတ္ကုန္လွေခ်ျပီ။ မဟာေဗာဓိအသင္း
ၾကီး၏  မူလတာဝန္မွာ   ၅ ႏွစ္သက္တမ္းျဖစ္ေလရာ ေနာက္ထပ္ ၃ ႏွစ္က်န္ေနေသး၏။

                                                      (ဆရာေတာ္အရွင္နာရဒ)

တေန ့တြင္ ဆရာေတာ္အရွင္နာရဒမဟာေထရ္ ႏွင့္ ဆရာေတာ္အရွင္ေက ၊ သီရိဓမၼာနႏၵေထရ္တုိ ့ပါဝင္ေသာ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားဧည့္သည္ေတာ္ခရီးသည္အဖြဲ ့ ေရာက္လာၾက၏။ ထုိအခ်ိန္က ဆရာေတာ္အရွင္နာရဒသည္ ဆင္ဟာလီဘာသာ ၊ အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္ တရားေဟာေျပာႏုိင္ေသာေၾကာင့္ သီဟုိဠ္ကၽြန္းတြင္ နာမည္အၾကီးဆုံး
ဓမၼကထိကျဖစ္ေနပါ၏။ အရွင္ဓမၼာနႏၵသည္လည္း မေလးရွားႏုိင္ငံရွိ ဗုဒၶဘာသာသံဃာမ်ား၏ နာယက ျဖစ္၏။ 

                                             (ဆရာေတာ္အရွင္ေက၊သီရိဓမၼာနႏၵ)


ဆရာေတာ္အရွင္ဓမၼာနႏၵမွာ ကြာလာလမ္ပူျမိဳ ့တြင္ ေက်ာင္းၾကီးကန္ၾကီးရွိသူမွန္းလည္း ဘုန္းၾကီးသိထား၏။ 
ဘုန္းၾကီးသည္ သြယ္ကာဝိုက္ကာလုပ္မေနေတာ့ဘဲ အရွင္ဓမၼာနႏၵကုိ ခ်ဥ္းကပ္ကာ သူ၏မေလးရွားႏုိင္ငံေက်ာင္း
တြင္ ရဟန္းငယ္တပါးတေလ လုိ-မလုိကုိ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားပါ၏။ ဆရာေတာ္က မိန္ ့၏။
“ေကာင္းျပီေလ၊ အရွင္ဘုရား မေလးရွားကုိ လာခ်င္ရင္ တပည့္ေတာ္ ကူညီပါ့မယ္၊
 ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ၾကြႏုိင္မလဲ ေျပာပါဦး”

မိနစ္ပုိင္းေလာက္ ၾကာျပီးေနာက္ ဆရာေတာ္အရွင္နာရဒကလည္း ဘုန္းၾကီးကုိ ေကာက္ကာငင္ကာ အမိန္ ့ရွိျပန္၏။
“ဂုဏရတန….၊ မင္းရဲ့ ဆန္ခ်ီ ဗဟုသုတရယ္၊ မုခ္ဦးဂိတ္ဝအေၾကာင္းရွင္းျပခ်က္ရယ္ဟာ အလြန္ေကာင္းတယ္၊ မင္းက အဂၤလိပ္လုိလည္း ေျပာႏုိင္တယ္ဆုိေတာ့ မင္းမေလးရွားလာဖုိ ့ငါ စီစဥ္ေပးႏုိင္ပါတယ္၊ မင္းဆႏၵရွိမယ္ ဆုိရင္ေပါ့ေလ”

၅ မိနစ္အတြင္း စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ ဖိတ္ၾကားခ်က္ ၂ ခု…..။ ေရႊပုံၾကီးကုိ ဘုန္းၾကီးဝင္တုိက္မိေခ်ျပီေကာ။
မဟာေဗာဓိအသင္းၾကီးႏွင့္ ၅ ႏွစ္သက္တမ္းအလုပ္စာခ်ဳပ္သေဘာတူညီခ်က္ရွိေၾကာင္း၊ သုိ ့ေသာ္ တနည္းနည္း
ျဖင့္ အဆင္ေျပေအာင္လႈပ္ရွားႏုိင္မည့္အေျခအေနကုိ ဘုန္းၾကီးရွာႏုိင္မည္ဟု ထင္ေၾကာင္း ဆရာေတာ္ၾကီး ၂ ပါး
ကုိ ဘုန္းၾကီးေလွ်ာက္ထားပါသည္။


ဆရာေတာ္ၾကီး ၂ ပါးကုိ ဘုန္းၾကီးထုတ္မေျပာသည့္အခ်က္တခုလည္း ရွိပါ၏။ မဟာေဗာဓိအသင္းၾကီး၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမႈး ေဒဝပရိယ ဆန္ခ်ီသုိ ့ေရာက္ရွိခ့ဲသည့္ ခပ္ေစာေစာလမ်ားအတြင္းက အျခားဖိတ္ေခၚ
ခ်က္တခုကုိ ဘုန္းၾကီး ရရွိထားျပီးျဖစ္၏။

ေက်ာင္းထမင္းခ်က္အားလိမ္ညာသည့္ကိစၥအတြက္ ဘုန္းၾကီးႏွင့္ ဆရာေတာ္အရွင္ပညာတိႆတုိ ့ ထိပ္တုိက္ရင္
ဆုိင္မႈျဖစ္ျပီးေနာက္ ဆရာေတာ္က ဂုဏရတနလုိ ရဟန္းမ်ဳိးကုိ သူ ့ေက်ာင္း၊ သူ ့ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဆက္လက္ထား
ရွိဖုိ ့ကုိ သူမလုိလားေတာ့ေၾကာင္း ေဒဝပရိယကုိ အေရးဆုိခ့ဲေလ၏။

ေဒဝပရိယက ခပ္မဆိတ္ပင္ေနသည္။ သုိ ့ေသာ္ ေနာက္တေန ့နံနက္တြင္ ဘုိပုိင္း(လ္)သုိ ့လုိက္ခ့ဲရန္ သူ ဘုန္းၾကီးကုိ ဖိတ္ေခၚ၏။ သူက ဘုန္းၾကီးႏွင့္ သီးသန္ ့စကားေျပာခ်င္၏။ ရထားေပၚတြင္ ဆရာေတာ္အရွင္ပညာ တိႆသည္ လူညာျဖစ္သည္ကုိ သူသိထားေၾကာင္း ဘြင္းဘြင္းပင္ သူေျပာသည္။

“တပည့္ေတာ္ အရွင္ဘုရားကုိ ကာလကတၱားပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဗုဒၶဂယာပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားေစခ်င္တယ္၊   ေနာက္ထပ္ခန္ ့စာ
အသစ္ တပည့္ေတာ္ အရွင္ဘုရားဆီ ပုိ ့ေပးလုိက္မယ္”
သူက ေျပာခ့ဲသည္။


အတြင္းေရးမႈးေဒဝပရိယထံမွ ခန္ ့စာကုိ ေစာင့္ဆုိင္းေနခုိက္ နယူးေဒလီရွိ သီဟုိဠ္သံအမတ္ၾကီးထံ ဘုန္းၾကီး၏ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာစာတေစာင္ ေရးျဖစ္သည္။ သီဟုိဠ္မွ အိႏိၵယသုိ ့ထြက္ခြါစဥ္က ထုတ္ယူခ့ဲေသာ အေရးေပၚ
 ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္သည္ သက္တမ္းကုန္ဖုိ ့လပုိင္းသာ လုိေတာ့သည္။ သက္တမ္းထပ္တုိးရန္ လုိအပ္လာ၏။

၁၉၅၆ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာအထိ သီဟုိဠ္သံအမတ္ထံမွ ဘာသံမွ ျပန္ၾကားသံမၾကားရသျဖင့္ ဘုန္းၾကီးစိတ္ပူလာ၏။ လာမည့္ ဇန္နဝါရီလမွာ ဘုန္းၾကီး၏ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္သက္တမ္း ကုန္ဆုံးေတာ့မည္။ သုိ ့ျဖစ္ရာ ေရးၾကီးသုတ္ျပာ ေလသံပါသည့္ စာတေစာင္ ဘုန္းၾကီးထပ္ေရးရျပန္သည္။

ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္သက္တမ္း ရက္သတၱ ၃ ပတ္ပင္မက်န္ေတာ့သည့္ ဇန္နဝါရီ ၅ ရက္မွာ သီဟုိဠ္သံအမတ္၏
 ျပန္စာကုိ ဘုန္းၾကီး ရသည္။ ဘုန္းၾကီး၏ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္အသစ္အတြက္ ေလွ်ာက္လႊာပုိ ့ေပးျပီး ေလွ်ာက္လႊာ
ျပန္ပုိ ့သည္အခါ သီဟုိိဠ္ကၽြန္းရွိ လူသိမ်ားထင္ရွားသည့္ ဆရာဝန္ သုိ ့မဟုတ္ ေရွ ့ေနတဦးဦး၏ ေထာက္ခံစာပါ
ပူးတြဲေပးပုိ ့ႏုိင္လွ်င္ ဘုန္းၾကီး၏ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ကုိ အတည္ျပဳပါမည္ဟု ဆုိထား၏။  လာျပန္ျပီ။ ဘုန္းၾကီးမွာ ဝင္ေငြမရွိေသာေၾကာင့္ ေထာက္ပ့ံကူညီသူ (စပြန္ဆာ) တဦး လုိအပ္လာျပန္၏။

ထုိစာရျပီးေနာက္ရက္ပုိင္းအတြင္းမွာ သီဟုိဠ္သား ဆရာဝန္တေယာက္ ဆန္ခ်ီသုိ ့ကံေကာင္းေထာက္မစြာ
 ေရာက္လာ၏။ သူ ့အား ဘုန္းၾကီး၏ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ေလွ်ာက္လႊာမွာ လက္မွတ္ထုိးေပးဖုိ ့ အကူအညီေတာင္း
ၾကည့္သည္။ ဘုန္းၾကီးကုိ သူ ့အေနျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းမသိကၽြမ္းေသာေၾကာင့္ လက္မွတ္ထုိးေပးဖုိ ့ သူျငင္းဆုိပါ
သည္။

မၾကာမီရက္ပုိင္းအတြင္း ေရွ ့ေနတေယာက္ ဆန္ခ်ီသုိ ့ေရာက္လာေပ၏။ ဘုန္းၾကီးအေနျဖင့္ အိႏိၵယရွိ ဗုဒၶရွင္ေတာ္၏ သံေဝဇနိယ ၄ ဌာနဘုရားဖူးခရီးစဥ္မွာ သူႏွင့္အတူ လုိက္ပါေစလုိေၾကာင္း ေရွ ့ေနက ေျပာ၏။
ဘုန္းၾကီး သူႏွင့္အတူ လုိက္ပါလွ်င္ သူ ဘုန္္းၾကီးကုိ ကူညီလိမ့္မည္ဟု တြက္ဆထားလုိက္၏။  သံေဝဇနိယ ၄ ဌာနသုိ ့သြားေရာက္ဖူးေျမွာ္ရန္ ဘုန္းၾကီးကုိယ္တုိင္လည္း အျမဲေမွ်ာ္လင့္ခ့ဲပါသည္။

ေနာက္တေန ့တြင္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ နယူးေဒလီသုိ ့ ခရီးထြက္ခ့ဲၾက၏။ ခရီးစထြက္သည့္ နံနက္တြင္ အဂၢရာရွိ
ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ တပ္(ခ်္)မဟာသုိ ့သြားေရာက္ၾကသည္။ ထုိေနာက္ နယူးေဒလီ ေရာက္သည္။ အေရးေပၚ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ေလွ်ာက္လႊာတြင္ လက္မွတ္ထုိးေပးဖုိ ့မိတ္ေဆြေရွ ့ေနကုိ ဘုန္းၾကီး 
အကူအညီေတာင္းၾကည့္ရာ သူလုပ္ေပးမည္ဟု လုိလုိလားလားပင္ ေျပာသည္။

ဘုန္းၾကီး၏စာကုိ ခုနစ္လမကၾကာျမင့္ေအာင္ ေပယ်ာလကန္ျပဳထားခ့ဲသည့္ သီဟုိဠ္သံအမတ္ရုံးသုိ ့ မ်က္ႏွာခ်င္း
ဆုိင္ေတြ ့ရေအာင္ သြားခ့ဲ၏။  ဘုန္းၾကီးက ေျပာသည္။
“သံအမတ္ၾကီး…၊ လြန္ခ့ဲတ့ဲ ခုနစ္လကတည္းက သံအမတ္ၾကီးဆီ ေလွ်ာက္လႊာပုိ ့ေပးခ့ဲပါတယ္။
 အဲသည္ ေလွ်ာက္လႊာေတြ သံအမတ္ၾကီး လက္ခံရရွိပါသလား”
သံအမတ္ၾကီးက စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ေငါက္သည္။
“အဲဒါေတြ လာေမးမေနနဲ ့”
ဘုန္းၾကီးကလည္း ျပန္ေမးသည္။
“ဘာေၾကာင့္ မေမးရမွာလဲ”
“အဲဒီလုိ ေမးခြန္းမ်ဳိး တခုမွျပန္ေျဖမွာမဟုတ္ဘူး”

ဘုန္းၾကီးေဒါသထြက္လာသည္။ ငယ္မူငယ္ေသြးမာန္ေတြကလည္း ေခါင္းေထာင္ထလာ၏။ ရဟန္းတပါးျဖစ္ေန
ေပျငား ေဒါသထြက္လာေသာအခါ ရဟန္းဆုိတ့ဲအသိ အလြယ္တကူေပ်ာက္သြားသည္။ ဘုန္းၾကီးအတြက္ အာမခံေပးမည့္သူတေယာက္ႏွင့္အတူ လာရမည္ဆုိေသာအခ်က္ကလည္း ဘုန္းၾကီးကုိ ေဒါသထြက္ေစျပန္သည္။

“သံအမတ္ၾကီး….၊ က်ဳပ္က က်ဳပ္ရ့ဲႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္အသစ္ျပန္ရဖုိ ့အတြက္ မုိင္ ၄၅ဝ ခရီးကေန လာရတာပါ။ 
သံအမတ္ၾကီး အိႏိၵယမွာေနတယ္ဆုိတာ က်ဳပ္တုိ ့ႏုိင္ငံကုိ ကုိယ္စားျပဳေနတာျဖစ္ပါတယ္။ သာမန္ေမးခြန္းေတြ
 ေလာက္ေတာ့ က်ဳပ္မွာ ခင္ဗ်ားကုိ ေမးပုိင္ခြင့္ရွိပါတယ္။”

ေရွ ့ေနက ရုတ္တရက္ စကားဝင္ေျပာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္က ဒီဘုန္းၾကီးေလးကုိ ကူညီခ်င္လုိ ့လုိက္လာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ သူ ့ကုိ အတုိက္အခံလုပ္ျပီး စကားေျပာရပါေတာ့မယ္။ ဒီဘုန္းၾကီးေလးက သူဟာ အရာရာကုိ သိနားလည္သူလုိ ့ထင္ေနပုံေပါက္တယ္”

ဘုန္းၾကီးကလည္း ေရွ ့ေနေျပာသည္ကုိ ကာကြယ္လုိက္သည္။
“က်ဳပ္က ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သိနားလည္သူလုိ ့မထင္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီသံအမတ္ကုိ ေမးသင့္ေမးထုိက္တာကုိ ေမးရမွန္းေတာ့ သိပါတယ္။”

ေရွ ့ေနက သူ ့ကုိယ့္ကုိ ဘုန္းၾကီးဖက္ကုိင္းကာ ဘုန္းၾကီးနားကုိ တုိးတုိးကပ္ေျပာသည္။
“အရွင္ဘုရား…၊ ဘာမွမစုိးရိမ္နဲ ့၊ အရွင္ဘုရားေျပာတာကုိ တပည့္ေတာ္ သေဘာတူပါတယ္၊ ဒီသံအမတ္က ဘဝင္ျမင့္ေနတာ၊ သုိ ့ေသာ္ သူ ့မွာ အရွင္ဘုရားရ့ဲ အေရးေပၚႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ကုိ ျငင္းပုိင္ခြင့္အာဏာရွိေနတယ္၊
ဒီေတာ့ သူ ့အေပၚ သည္းခံစိတ္ရွည္တာ အေကာင္းဆုံးပါ အရွင္ဘုရား”

ဟုတ္ေလစြ။ ေရွ ့ေနေျပာတာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ အာဏာယစ္မူးေနေသာ ဗ်ဴရုိကရက္မ်ားႏွင့္ ဘယ္ေသာအခါမွ် အျငင္းအခုံမလုပ္ျခင္းသည္ စိတ္ကူးေကာင္းတခုျဖစ္သည္။ ဘုန္းၾကီးေနာက္ထပ္ စကားတခြန္းမွ် ထပ္မဟပါေလ
ေတာ့ျပီ။

ေအာက္သုိးသုိးအျပဳံးႏွင့္ သံအမတ္ၾကီးသည္ ဘုန္းၾကီးအတြက္ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ကုိ သုံးရက္အတြင္း ဆန္ခ်ီသုိ ့
ပုိ ့လုိက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေလသည္။ ဘုန္းၾကီးတုိ ့သည္လည္း သံအမတ္ကုိ ပုံေအာေက်းဇူးတင္၊ အေလးျပဳ
ကာ ျပန္လည္ထြက္ခြါခ့ဲၾကေလသည္။

အမရဒီပ
မတ္လ ၆၊ ၂ဝ၁၄