The Eastern Frontier of British India 1784- 1826 By A.C. Banerjee

The Eastern Frontier of British India-1784-1826 by Veeramani Mani

ျမန္မာ့သမုိင္း ၊ ရခုိင္သမုိင္းေလ့လာသူမ်ားအတြက္ အထူးရည္ရြယ္ပါသည္။

အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲ ကုိယ့္အရိပ္- ၂၅

ေနာက္တေန ့…. ဇြန္လ ၂၅ ရက္တြင္ ကႏၵီျမဳိ ့သုိ ့ ဘုန္းၾကီးတုိ ့သြားၾကသည္။ ရဟန္းခံပြဲကုိ သွ်ာမနိကာယဌာန

ခ်ဳပ္မဟာသိမ္ေတာ္ၾကီး၌က်င္းပျပဳလုပ္မည္ျဖစ္သည္။ ထုိေန ့တြင္ ဘုန္းၾကီးအပါအဝင္ရဟန္းေလာင္း ၂၆ ေယာက္ကုိ ရဟန္းခံရန္ စီးစဥ္ထားသည္။

ဘုန္းၾကီး၏ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ သဒၶါၾကည္လင္ေစတနာရွင္မ်ားတုိ ့သည္ သိမ္ေတာ္အတြင္းေရာက္ေနႏွင့္ၾက

ျပီးျဖစ္သည္။

ဘုန္းၾကီးစုိးရိမ္သည့္အတုိင္း အရွင္သုမနတိႆသည္ ဤပြဲကုိ အသာတၾကည္ "လႊတ္ေပး" လိမ့္မည္မဟုတ္ေခ်။

သူသည္မလံေဒနီယရြာေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီး၏ရဟန္းခံပြဲကုိ ကန္ ့ကြက္ေၾကာင္း တရားဝင္ေစာဒနာလႊာတေစာင္ တင္သြင္းလာသည္။ ထုိေစာဒနာလႊာအရ ဘုန္းၾကီး၏ဆရာအရွင္ေသာဏုတၱရ

သည္ ရဟန္းပြဲမွတ္တမ္းလႊာတြင္ သူ၏အမည္ကုိ "ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္အျဖစ္ "လက္မွတ္ထုိးပုိင္ခြင့္မရွိ၊ အရွင္ေသာဏုတၱရအေနျဖင့္ "ေက်ာင္းေနရဟန္း"အျဖစ္သာ လက္မွတ္ထုိးပုိင္ခြင့္ရွိေၾကာင္း ဆရာေတာ္အရွင္ သုမနတိႆက တဖက္သတ္တင္ျပလာသည္။

ဘုန္းၾကီး၏ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱရသည္ စာေပက်မ္းဂန္မတတ္ကၽြမ္းသူျဖစ္ျပီး စကားေျပာဆုိရာတြင္

လည္း လိမၼာပါးနပ္သူမဟုတ္ျပန္ေခ်။ သူ ့ထက္သိကၡာဝါၾကီးသူရဟန္းမ်ားကုိ အတုိက္အခံဆန္ ့က်င္ဘက္ မလုပ္ဝ့ံေခ်။ ထုိ ့ထက္အေရးၾကီးသည္ကား ဤအျငင္းပြားမႈေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီ၏ရဟန္းခံပြဲအခြင့္အေရး

မပ်က္စီး ေစလုိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ကုိယ့္ဆရာကုိ ေစာ္ကားေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဘုန္းၾကီးဘဝမွာအေရးအၾကီးဆုံးရက္ကုိ ဖ်က္ဆီးရန္ ၾကဳိးစားမႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း အရွင္သုမနတိႆကုိ ဘုန္းၾကီးေဒါသထြက္ခ့ဲသည္။

စိတ္ပ်က္ဖြယ္လိလိျဖစ္ရပ္တခုလုံး၏ရင္းျမစ္မွာ "ႏုိင္ငံေရး"ျဖစ္ေၾကာင္း ဘုန္းၾကီး နားလည္သိျမင္လာသည္။

သုိ ့ျဖစ္ေစကာမူ ထုိကိစၥႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ဘုန္းၾကီးလုပ္ႏုိင္စြမ္းေသာ အေရးအရာကား လုံးဝမရွိ နတၳိ…။

ဘုန္းၾကီး၏ဆရာေတာ္သည္ သူ ့အမည္ေဘးတြင္ "ေက်ာင္းေနရဟန္း"ဟူေသာ စကားလုံးျဖင့္ အရွင္သုမနတိႆ ေတာင္းဆုိခ်က္အတုိင္း အျငင္းအခုံလုပ္မေနေတာ့ဘဲ ရဟန္းခံမွတ္တမ္းလႊာပုံစံတြင္ လက္မွတ္ထုိးေပးလုိက္ေလ၏။

                                                            +++++++++++  

အခမ္းအနားမစမီ နာရီအနည္းငယ္ၾကဳိတင္ျပီး ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးက ဘုန္းၾကီးကုိ အျဖဴေရာင္ဝတ္စုံ ဆင္ျမန္းေပး

သည္။ ဦးေခါင္းတြင္လည္း သရဖူလုိ ေခါင္းေဆာင္းတခု ေဆာင္းေစသည္။

ရဟန္းေလာင္း၏ ေဆြမ်ဳိးမ်ား၊ ေထာက္ပ့ံသူမ်ားမွာ ျပည့္စုံၾကြယ္ဝသူျဖစ္ၾကလွ်င္ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈႏွင့္ အဆင့္အတန္းသေကၤတပုံေဆာင္ ဆင္ယာဥ္စီးႏုိင္သည္။ ဆင္ေနာက္မွာ စည္ေတာ္၊ ခရုသင္း ႏွဲပုေလြတီးဝိုင္း၊ ကျပသူမ်ား၊ လူရာဂဏန္းေလာက္ လုိက္ပါတတ္သည္။ ဘုန္းၾကီး၏မိသားစုမွာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာေၾကာင့္ အခမ္းအနားမွာ သာမန္မွ်သာ ျဖစ္သည္။

ဘုန္းၾကီးကုိ အဝတ္အစားဆင္ျမန္းေပးေနခုိက္ ဘုန္းၾကီး၏အမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ဆရာမ်ားသည္ ရဟန္းခံရာတြင္ပါဝင္ၾက

မည့္ ကာရကသံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ လွဴဖြယ္ဝတၳဳပစၥည္းလင္ဗန္းမ်ား ျပင္ဆင္ၾကရသည္။ လင္ဗန္းတုိင္းမွာ ကြမ္းယာႏွင့္ကြမ္းသီး၊ ေဆးရြက္ၾကီး၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ၊ ဆပ္ျပာေတာင့္၊ သြားတုိက္ေဆး၊ ဒန္ပူ (သစ္သားေခ်ာင္း

သြားပြတ္တန္) ႏွင့္ မုန္ ့ေသတၱာဗူးတုိ ့ ပါဝင္ၾကသည္။

ရဟန္းခံပြဲသုိ ့ထိပ္တန္းသံဃာေတာ္ အပါး ႏွစ္ဆယ္တက္ေရာက္သည္။ သွ်ာမနိကာယဂုိဏ္းခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ၾကီး၊ ဒုတိယဂုိဏ္းခ်ဳပ္ႏွစ္ပါး၊ အတြင္းေရးမႈးဆရာေတာ္ႏွင့္ အျခားဆရာေတာ္ တဆ့ဲေျခာက္ပါးတုိ ့ျဖစ္ၾက၏။ ရဟန္းေလာင္းသည္ ထုိဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား သီတင္းသုံးေတာ္မူရာ ေက်ာင္းငယ္မ်ားသုိ ့ဝါစဥ္ၾကီးငယ္အလုိက္ သြားေရာက္ကန္ေတာ့ၾကရသည္။ လွဴဖြယ္ပစၥည္းတင္ထားသည့္ လင္ဗန္းကုိလည္း လွဴဒါန္းသည္။ ဤအခမ္းအနားမွာ တနာရီခန္ ့ၾကာသည္။

အမရဒီပ

ၾသဂုတ္လ ၁၇၊ ၂ဝ၁၃

အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲ ကုိယ့္အရိပ္- ၂၄

အခန္း ၆၊ ရဟန္းျဖစ္ျခင္း

သီရိလကၤာႏုိင္ငံရွိ ေထရဝါဒဗုဒၶသာသနာေတာ္တြင္ အဓိကဂုိဏ္းၾကီး ၃ ရပ္ရွိသည္။ သက္တမ္းအၾကာျမင့္ဆုံးႏွင့္ အင္အားအမ်ားဆုံးမွာ "သွ်ာမနိကာယ" (သွ်မ္းဂုိဏ္း)ျဖစ္သည္။ ဘုန္းၾကီးက ဤဂုိဏ္းဝင္ျဖစ္သည္။ ဤဂုိဏ္း

သည္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအေရအတြက္ႏွင့္ ရဟန္းသံဃာအေရအတြက္ အျခားဂုိဏ္းထက္ ပုိမ်ားသည္။

 ႏုိင္ငံ၏ ေရွးအက်ဆုံးေက်ာင္းတုိက္မ်ားသည္လည္း ဤဂုိဏ္းအတြင္းမွာ အမ်ားဆုံးရွိသည္။

"သွ်ာမနိကာယ" အမည္ရပုံကား ဤသုိ ့ျဖစ္၏…..။

အတိတ္ကာလတုန္းက စီလုံကၽြန္းကုိ နယ္ခ်ဲ ့ျဗိတိသွ်တုိ ့အုပ္ခ်ဳပ္ခ့ဲေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဒတ္ခ်္ ႏွင့္ ေပၚတူဂီသာသနာျပဳအဖြဲ ့မ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း ရဟန္းသံဃာအေရအတြက္ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ပါးက်ဆင္းခ့ဲရေလသည္။

ရွင္သာမေဏအေရအတြက္ တုိးတက္မ်ားျပားလာသည္။သုိ ့ေသာ္ ၂၂၇ သြယ္သိကၡာပုဒ္ကုိထိန္းသိမ္းျပီး သာမေဏမ်ားကုိရဟန္းျဖစ္ေအာင္ ဥပသမၸဒကံေဆာင္ေပးႏုိင္သူ ရဟန္းေတာ္တပါးတေလမွ် သီရိလကၤာတခြင္ မက်န္ရစ္ေတာ့ေခ်။

ဆင္ဟာလီစ္လူမ်ဳိးရွင္သာမေဏတပါးသည္ (ပါဠိဘာသာျဖင့္ သွ်ာမ) "ထုိင္းလန္း" ဟုယခုေခၚတြင္သည့္ "ဆီယမ္"သုိ ့ရဟန္းခံရန္ ထြက္ခြါသြားခ့ဲရသည္။ ယင္းေနာက္ သူသည္ စီလုံကၽြန္းသုိ ့ျပန္ၾကြလာသည္။ ၁၇၅၃ ခုႏွစ္တြင္ ရဟန္းအစုအဖြဲ ့ကုိ ျပန္လည္အေျခခ်ေပးခ့ဲသည္။

စီလုံကၽြန္းတြင္ "ေဂါယီဂါမ"ဟုေခၚသည့္ ဇာတ္ျမင့္မိသားစုဝင္မ်ားကုိသာ သွ်ာမနိကာယအတြင္း ရဟန္းခံခြင့္ျပဳ

ထားသည္။ ဘုန္းၾကီး၏မိသားစုသည္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ္လည္း ေဂါယီဂါမဇာတ္ျမင့္အႏြယ္ဝင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

စီလုံကၽြန္းတြင္ ဇာတ္အဆင့္အတန္းသည္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝမႈအေပၚ အေျခမခံဘဲ  မ်ဳိးရုိးစဥ္ဆက္အေပၚမွာသာ အေျခခံသည္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားၾကာျပီးေနာက္တြင္ ေဂါယီဂါမဇာတ္ဝင္မဟုတ္သူ ရွင္သာမေဏတစုသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ အမရပူရျမဳိ ့

ေတာ္သုိ ့သြားေရာက္ကာ ရဟန္းခံၾကသည္။ ထုိအစုအဖြဲ ့စီလုံကၽြန္းသုိ ့ျပန္လည္ေရာက္လာေသာအခါ ၁၈ဝဝ ျပည့္ႏွစ္တြင္ "အမရပူရနိကာယ"ကုိ ထူေထာင္လုိက္ၾကသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ရာမညဒိစၾတိက္သုိ ့သြားေရာက္ခ့ဲၾကေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ၁၈၁ဝ ခုႏွစ္တြင္ တည္ေထာင္လုိက္

ေသာ တတိယေျမာက္ဂုိဏ္းမွာ "ရာမညနိကာယ" ျဖစ္လာသည္။ 

မူလကနဦးက ဂုိဏ္းမ်ားအၾကားတြင္ အားျပဳိင္မႈအၾကီးအက်ယ္ရွိခ့ဲသည္။ ဂုိဏ္းတခုစီက အျခားဂုိဏ္းမ်ားသည္ ဝိနည္းစည္းကမ္းကုိ ျပန္ဆုိယူဆၾကရာတြင္ ေလာက္ေလာက္လားလား တိက်မႈမရွိဟု ယူဆခ့ဲၾကသည္။ ဥပမာ-

သွ်ာမနိကာယဝင္ရဟန္းတုိ ့သည္ ဦးေခါင္းဆံပင္ရိတ္သလုိ မ်က္ခုံးေမႊးလည္း ရိတ္ပယ္ၾကသည္။ အျခားနိကာယ

ဝင္ရဟန္းတုိ ့ကမူ မ်က္ခုံးေမႊးမရိတ္ၾကေပ။

အျခားတဖက္တြင္ သွ်ာမနိကာယဝင္ ရဟန္းတုိ ့သည္ ေက်ာင္းတုိက္ျပင္ပသုိ ့သြားလာၾကလွ်င္ သကၤန္းမရုံဘဲ သကၤန္းကုိ ပခုံးတဖက္ေဖာ္ဝတ္ကာသာ သြားလာၾကသည္။ အျခားဂုိဏ္းဝင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ပခုံး

ႏွစ္ဖက္လုံး လုံျခဳံေစလ်က္ သကၤန္းရုံကာ သြားလာၾကသည္။

ဘုန္းၾကီး၏ဆရာရင္း ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱရသည္ သွ်ာမနိကာယဝင္ရဟန္းတပါးျဖစ္သည္။ သူ၏ဆရာ

ေတာ္မွာ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ၾကီး ဘဒႏ​ၱ ဖဟမုေနသုမဂၤလ၏ တပည့္ၾကီးတပါးျဖစ္သည္။

အရွင္ေသာဏုတၱရ အသက္ ၂၅ ႏွစ္အရြယ္ ၁၉၁၁ ခုႏွစ္တြင္ သူ၏ဆရာေတာ္က မလံေဒနီယရြာတြင္

 ေက်ာင္းသစ္ဖြင့္ရန္ ေစလႊတ္လုိက္သည္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ရြာနီးစပ္ခ်င္း ေကဘိလိတီေဂါဓရြာေက်ာင္းထုိင္ႏွင့္

 ျပႆနာတက္သည္။ အရွင္ေသာဏုတၱရ မလံေဒနီယရြာသုိ ့မေရာက္ခင္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေစာျပီး ေကဘိလိတီ

ေဂါဓရြာေက်ာင္း တည္ထားႏွင့္ျပီးျဖစ္သည္။ ထုိသုိ ့ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ေကဘိလိတီေဂါဓရြာ ဆရာေတာ္သည္ ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱရကုိ မနာလုိျဖစ္ကာ ေက်ာင္းသစ္၏ပစၥည္းပုိင္ဆုိင္ခြင့္ကုိ တရားတေဘာင္စြဲဆုိရင္

ဆုိင္ျခင္း ျပဳလုပ္လာခ့ဲသည္။

ယင္း၏အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ဘုန္းၾကီး၏ဆရာေတာ္သည္ ေကဘိလိတီေဂါဓရြာဆရာေတာ္၏ လက္ေအာက္ခံျဖစ္

သြားျပီး အရုိအေသျပဳရန္ ေန ့စဥ္သြားေနရသည္။

အတုိခ်ဳပ္လုိက္လွ်င္ ေကဘိလိတီေဂါဓရြာဆရာေတာ္ဟူသည္ ဘုန္းၾကီးအသက္ ၁၃ ႏွစ္သားအရြယ္ ရွင္ျပဳစဥ္က ဥပဇၥ်ယ္ေပးေသာ ဆရာေတာ္ အရွင္သုမနတိႆ ျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္က သူသည္ ဘုန္းၾကီးကုိ သူ ့"တပည့္

လက္သား" အျဖစ္ေတာင္းဆုိခ့ဲသည္။ သုိ ့ေသာ္ သူေတာင္းဆုိတုိင္း မရရွိခ့ဲေခ်။ ဤေနရာတြင္ ဘုန္းၾကီးသည္ သီးျခားအေပးအယူလုပ္ျခင္းခံထားရသူ ကုိရင္တပါးျဖစ္မည္မဟုတ္ဟု ယူဆပါသည္။

ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ၂ ေက်ာင္းအၾကားတြင္ ရန္ျငဳိးအာဃာတဖြဲ ့မႈ တအုံေႏြးေႏြးျဖစ္ေနခ့ဲသည္မွာ ႏွစ္ပရိေစၦဒ မ်ားစြာၾကာျမင့္ခ့ဲျပီ။ ဘုန္းၾကီးရဟန္းခံမည့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ေရာက္ေသာအခါ ဘုန္းၾကီးကုိယ္တုိင္ပင္ အျငင္းပြားမႈ

ျပႆနာတုံးၾကီးကုိ တရွိန္ထုိး တုိးတုိက္မိပါေတာ့သည္။

ထုံးတမ္းစဥ္လာအရ ကုိရင္တပါး ရဟန္းခံခါနီးလွ်င္ ရဟန္းခံအခမ္းအနားအေၾကာင္းေၾကညာခ်က္ကုိ မိတ္ေဆြမ်ား၊ေဆြမ်ဳိးဉာတိမ်ား၊ေက်ာင္းကပၸိယမ်ားႏွင့္ ကုိရင္ေနထုိင္ခ့ဲရာ အျခားေက်ာင္းတိုက္မ်ားသုိ ့

ေဝငွေလ့ရွိသည္။ ယင္းေၾကညာခ်က္ကုိ ေစ်းႏႈန္းခ်ဳိသာသည့္ စာရြက္မ်ားျဖင့္ ပုံႏွိပ္ျပီး စာတုိက္မွျဖစ္ေစ၊ လက္ဆင့္ကမ္း၍ျဖစ္ေစ ျဖန္ ့ေဝၾကသည္။

စာသင္တုိက္ေက်ာင္းအုပ္ဆရာေတာ္က ဘုန္းၾကီးအတြက္ေၾကညာခ်က္တေစာင္ ေရးေပးသည္။ ထုံးစံအရ ထုိေၾကညာခ်က္ကုိ ဘုန္းၾကီး၏ဆရာေတာ္ထံ လက္မွတ္ထုိးရန္ ယူေဆာင္လာခ့ဲသည္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းမ်ား ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱရသည္ မလံေဒနီယရြာေက်ာင္းထုိင္အျဖစ္ လက္မွတ္ထုိးေရးအတြက္ ေလးတြဲ ့ ဆုတ္ဆုိင္းေနခ့ဲသည္။

ဘုန္းၾကီးက ဆရာေတာ့္ကုိ ေလွ်ာက္ထားသည္။

"ဒီေက်ာင္းကုိ ၁၉၁၁ မွာ အရွင္ဘုရား စတည္ေထာင္တယ္။ အရွင္ဘုရားပဲ ဒီေက်ာင္းကို ေဆာက္ခ့ဲတာ။ ဒီေက်ာင္းမွာ ေန-ေနတ့ဲ ဘုန္းၾကီးဆုိတာလည္း အရွင္ဘုရားပဲ အျမဲတမ္းေနတာပဲ။ ဒီေက်ာင္းရ့ဲ

 ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးဆုိတာ အျခားဘယ္သူ ျဖစ္ရဦးမွာလဲ"

ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱရက ဘာမွ်ျပန္မေျပာ…။ ေနာက္ဆုံးတြင္ စာရြက္ေပၚ သူ ့လက္မွတ္ထုိးေပးလုိက္

သည္။ စာရြက္ကုိ မိတၱဴထပ္ပြားကာ ပထမတေစာင္ကုိ ရြာနီးခ်င္းေက်ာင္းရွိ ဘုန္းၾကီး၏မူလဥပဇၥ်ယ္ဆရာ အရွင္သုမနတိႆ ထံေတာ္သုိ ့ကုိယ္တုိင္သြားေရာက္ ဆက္ကပ္သည္။ တဖက္ရြာ၏ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးအျဖစ္ အရွင္ေသာဏုတၱရ၏လက္မွတ္ကုိ ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း သူေဒါသပုန္ထေလသည္။

"မလံေဒနီယေက်ာင္းထုိင္က ဦးေသာဏုတၱရမဟုတ္ဘူးကြ၊ ငါပဲကြ…။ ဒီစာရင္းထဲမွာ မင္းဆရာသမားအျဖစ္

ေတာင္ ငါမပါဘူး…"

သူက မုိးျခိမ္းသလုိ ၾကိမ္းေမာင္းေျပာဆုိသည္။

ဆရာေတာ္အရွင္သုမနတိႆသည္ ကႏၵီျမဳိ ့ရွိ သွ်ာမနိကာယဌာနခ်ဳပ္သုိ ့အခ်ိန္မဆုိင္းေတာ့ဘဲ ၾကြသြားကာ ဘုန္းၾကီး၏ရဟန္းခံပြဲကုိ ဖ်က္သိမ္းေပးရန္ ေတာင္းဆုိေလွ်ာက္ထားသည္။ ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱရႏွင့္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ၾကရသည္။ သုိ ့ေသာ္ အျငင္းပြားမႈကုိ တနည္းတဖုံႏွင့္

 ေျဖရွင္းႏုိင္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္လ်က္ ရဟန္းခံပြဲအတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ခ့ဲၾကပါသည္။

ရဟန္းခံပြဲမတုိင္ခင္ အၾကဳိညတြင္မလံေဒနီယရြာသူရြာသားမ်ားသည္ ထုံးတမ္းစဥ္လာအတုိင္း စီတန္းလွည့္လည္

ျခင္း၊ ေက်ာင္းတြင္ ပူေဇာ္ပြဲ၊ ၾကဳိဆုိဧည့္ခံပြဲမ်ား စီစဥ္ခင္းက်င္းၾကသည္။

ဆရာေတာ္အရွင္သုမနတိႆက စီတန္းလွည့္လည္ပြဲမလုပ္ေဆာင္ရန္ျခိမ္းေျခာက္ေသာ္လည္း ျပႆနာ

တစုံတရာ မေပၚဘဲ က်င္းပႏုိင္ခ့ဲၾကသည္။

အမရဒီပ

ၾသဂုတ္လ ၁၄၊ ၂ဝ၁၃

အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲ ကုိယ့္အရိပ္- ၂၃

ဘုန္းၾကီးသည္ အျမဲတေစ "ေငြတြင္းနက္ေနသူ"ျဖစ္သည္။

မည္သည့္အခါမွ လက္ထဲေငြေၾကးဟူသည္ မရွိခ့ဲေခ်။ ေနေရး အခမ့ဲ။ အစားအတြက္ ဆြမ္းခံစား။

 ျပ႒ာန္းက်မ္းစာအုပ္မ်ားကုိ ဝယ္မည့္အစား မိတ္ေဆြမ်ားထံမွ ငွါးရမ္းသည္။ လက္ေရးျဖင့္ ေရးကူးသည္။ ဤနည္းျဖင့္ ပညာေရးဆုံးခန္းတုိင္ဖုိ ့လုိအပ္သမွ် ရႏုိင္သည္ဟု ဘုန္းၾကီး ရုိးရွင္းစြာ ယုံၾကည္ခ့ဲသည္။

မိမိကုိယ္ကုိလည္း ယုံၾကည္သည္။ ရတနာသုံးပါးကုိလည္း ယုံၾကည္သည္။

ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ သက္ရွိထင္ရွားရွိဆဲ…။ ဘုန္းၾကီး၏တသက္တာလုံး ဘုန္းၾကီးႏွင့္အတူ ေလွ်ာက္လွမ္းကာ ဘုန္းၾကီးလုိအပ္သမွ် ဘုရားရွင္က ေပးေနခ့ဲသည္ဟု ခံစားမိသည္။

သင္ယူရန္ ဘုန္းၾကီးသည္ အားၾကဳီးမာန္တက္ၾကဳိးစားေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဘုန္းၾကီးသည္ ရဟန္းတပါး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လုိအပ္ေသာ ပစၥည္းမွန္သမွ် ရရွိပုိင္ဆုိင္ဖုိ ့လည္း မည္သည့္အခက္အခဲမွ်ပင္ မရွိခ့ဲပါဟုလည္း ေတြးမိပါသည္။ ယင္းအေတြးမွန္ကန္ေၾကာင္း ခက္ခဲပင္ပန္းၾကီးစြာမၾကဳိးစားရဘဲရလာသည့္ ပစၥည္းေလးပါးရုပ္ဝတၳဳဆုိင္ရာ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ဖြယ္အားလုံးတုိ ့က အထင္အရွား သက္ေသျပေနသည္။

တေန ့တြင္ ဦးဇင္းၾကီးတပါးက ဘုန္းၾကီးအား သူ ့ဦးေခါင္းကုိရိတ္ေပးဖုိ ့ေျပာလာသည္။ ေခါင္းရိတ္သည္မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၏လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္တရပ္သာ ျဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ ဘုန္းၾကီးသည္ ေခါင္းမရိတ္တတ္..။

ေခါင္းမရိတ္တတ္ေၾကာင္း ဘုန္းၾကီးက သူ ့ကုိေျပာသည္။ သုိ ့ေသာ္ သူက အတင္းေရာဇြတ္ပါ ေျပာလာသည္။

"မင္း အခုတတ္ေအာင္လုပ္ရမယ့္အခ်ိန္ကြ"

သူကေျပာသည္။

ဦးျပည္းထားျခင္းသည္ ဝိနည္းစည္းကမ္းပုိင္းဆုိင္ရာအရ အေရးၾကီးသည့္အခ်က္မွာပါဝင္သည္။

 ရဟန္းေယာက်္ား၊ ရဟန္းမိန္းမ ႏွစ္ဦးလုံး ဦးျပည္းထားရသည္။ ဦးျပည္းထားျခင္းသည္ သန္ ့ရွင္းမႈႏွင့္ ႏွိမ့္ခ်မႈကုိ အေထာက္အကူျပဳသည္။ သန္းရွာ၊ သန္းတုတ္ျပႆနာကုိ ေရွာင္ရွားႏုိင္သည္။ ေတာထြက္ျခင္း၏အထိမ္းအမွတ္

ျဖစ္သလုိ ကုိယ္အလွျပဳျပင္မႈႏွင့္သက္ဆုိင္သည့္ တဏွာေလာဘကုိလည္း ေလ်ာ့ပါးေစႏုိင္သည္။

 ေခါင္းေလွ်ာ္၊ ေခါင္းျဖီး၊ဆံသအလုပ္ေတြမွာ အခ်ိန္မကုန္ဘဲ တရားက်င့္သည့္အလုပ္တြင္ အခ်ိန္ပုိမုိရလာႏုိင္သည္။

ဝိနည္းဥပေဒေတာ္အရ ရဟန္း၊ ရဟန္းမတုိ ့သည္ ဆံပင္ကုိ ႏွစ္လက္မအထိ အရွည္ထားႏုိင္သည္။ 

အခ်ဳိ ့က တလတၾကိမ္(လဆန္း ၁၄ ရက္ေန ့တုိင္းသာ) ဦးေခါင္းရိတ္သည္။ အခ်ဳိ ့က ခုနစ္ရက္ တၾကိမ္ 

သုိ ့မဟုတ္ တေန ့တၾကိမ္ ဦးေခါင္းရိတ္သည္။

ရွင္ျပဳ၊ ရဟန္းခံပြဲမ်ားတြင္ "ပရိကၡရာ"ဟု ေခၚၾကေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသုံးဆုိင္ရာပစၥည္းမ်ားတြင္ သင္တုန္းဓားလည္း ပါသည္။ (အျခားပစၥည္းမ်ားမွာ ခါးဝတ္သင္းပုိင္၊ ကုိယ္ဝတ္ဧကသီသကၤန္း၊

 ႏွစ္ထပ္ဒုကုဋ္သကၤန္း၊ ခါးပတ္ၾကဳိး၊ ေရစစ္၊ အပ္၊ သပိတ္တုိ ့ျဖစ္ၾကသည္။)

ဦးဇင္းၾကီးက အတင္းအၾကပ္ေခါင္းရိတ္ခုိင္းေသာအခါ "အစဥ္အလာေတာင္းဆုိခ်က္"ျဖစ္ေန၍ ဘုန္းၾကီး သူ ့ကုိ အေလွ်ာ့ေပးကာ သူ ့အလုိအတုိင္း သေဘာတူလုိက္ရသည္။ ဦးေခါင္းကုိ ေရဆြတ္၊ ဆပ္ျပာပြတ္ေပးျပီး သင္တုန္းဓားကုိ လက္ႏွင့္ကုိင္လုိက္သည္။ ဦးဇင္းၾကီး၏ေနာက္ေက်ာဖက္မွရပ္ကာ ဦးေခါင္းေပၚဓားသြားတင္ကာ ဖိဆြဲခ်လုိက္သည္။ ဦးေခါင္းခြံ၏အေရျပားတလက္မေလာက္ အလႊားလုိက္ျပတ္ရွသြားေလေတာ့သည္။ တခဏတြင္းမွာ ဦးဇင္းၾကီး၏ဦးေခါင္းတခုလုံးေသြးျခင္းျခင္းနီေစြးသြား၏။ ဘုန္းၾကီးအေၾကာက္လြန္ကာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေန၏။

"အရွင္ဘုရား…..၊ တပည့္ေတာ္ကုိ ခြင့္လႊတ္ပါဘုရား"

ဘုန္းၾကီးေျပာဆုိျပီး ေနာက္တပါးကုိ အေျပးအလႊားသြားေခၚရသည္။ ေရာက္လာေသာ ရဟန္းက ေရေအး

တခြက္ခပ္ကာ ဒဏ္ရာကုိ ေဆးေၾကာသန္ ့စင္သည္။ ထုိရဟန္းကပင္ ကံဆုိးသူဦးဇင္းၾကီး၏ဦးေခါင္းကုိ အျပီး

သတ္ရိတ္ေပးလုိက္သည္။ ဘုန္းၾကီးမွာ ရွက္စိတ္၊ေၾကာက္စိတ္ရင္ဝယ္ပုိက္ကာ သူတုိ ့ကုိ ၾကည့္ေနခ့ဲရသည္။

ယင္းအခ်ိန္က ေဆးပလာစတာ (ေဆးပတ္တီး)မေပၚေသးေသာေၾကာင့္ ဓားဒဏ္ရာရကုိယ္ေတာ္သည္ ဦးေခါင္းေတာ္မွာတုိင္းရင္းေဆးလိမ္းဆီကုိ အကြက္ၾကီးၾကီးလိမ္းကာ ဆြမ္းခံၾကြရေလသည္။

                                                +++++++++++++

ဓာတ္ပုံရုိက္သလုိ ပုံရိပ္ထင္မွတ္ဉာဏ္မ်ဳိးကုိပုိင္ဆုိင္ထားေသာေၾကာင့္ သခၤန္းစာမ်ားကုိ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ျဖတ္

သန္းႏုိင္ခ့ဲသည္။ ဆင္ဟာလီစ္၊ပါဠိ၊ သကၠတတုိ ့မွာ မသင္မေနရ ဘာသာရပ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ တမီးလ္၊ ဟိႏီၵ ႏွင့္

အဂၤလိပ္ဘာသာတုိ ့မွာ စိတ္ၾကဳိက္ဘာသာရပ္မ်ားျဖစ္ၾက၏။  အျပင္းအထန္မၾကဳိးစားရဘဲ ထုိဘာသာရပ္အားလုံး

ကုိ ဘုန္းၾကီးပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ ေက်ညက္ခ့ဲပါသည္။ ဆုအျဖစ္ အေဆာင္ေနထုိင္ခမေပးႏုိင္ေသာ္လည္း အျခားစာသင္

သားမ်ားလုိပင္ ဘုံအိပ္ခန္းမွာ ေနထုိင္ခြင့္ရခ့ဲသည္။

ကံမေကာင္းသည့္အရာလည္း ရွိလာ၏။ ဘုန္းၾကီး၏အခန္းေဖာ္သည္ ဘုန္းၾကီးကုိ မနာလုိသူျဖစ္ေန၏။ တေန ့..

စာသင္ဖက္တဦးထံမွငွားရမ္းလာေသာ အဂၤလိပ္ျပ႒ာန္းစာအုပ္အပါးေလးကုိဆြဲထုတ္ၾကည့္မိရာႏွစ္ျခမ္းဆြဲျဖဲထား

သည္ကုိ ေတြ ့ရ၏။ စာအုပ္ျပန္ေလ်ာ္ရမည့္အေရးကုိေတြးပူျပီး ဝမ္းနည္းလာေသာေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးငုိမိသည္။ တဖက္ခန္းရွိ ရဟန္းတပါးသည္ ဘုန္းၾကီး၏တရႈပ္ရႈပ္ငိုသံကုိ ၾကားသြားျပီး အစားထုိးစာအုပ္ကုိ သူဝယ္ေပးမည္

ဟု ေျပာလာပါသည္။

လူသိမ်ားမႈ၊ ေက်ာင္းစာေတာ္မႈတုိ ့ေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးကုိ မနာလုိမရႈစိမ့္ျဖစ္ကာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ကုိ သူဆုတ္ျဖဲပစ္ခ့ဲ

ေၾကာင္း ရက္မ်ားစြာကုန္လြန္ခ့ဲျပီးေနာက္တြင္ အခန္းေဖာ္က သူ ့အျပစ္ကုိ ဝန္ခံလာသည္။ ထုိညေနကဘုန္းၾကီး

တုိ ့ႏွစ္ဦးသား ရင္းႏွီးပြင့္လင္းေသာေဆြးေႏြးျခင္းျဖင့္ ေျပလည္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ခ့ဲၾကသည္။  ေနာက္ဆုံးတြင္ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ား ျဖစ္လာခ့ဲၾကသည္။

                                                ++++++++++++ 

ဘုန္းၾကီး၏ရဟန္းခံပြဲအတြက္ ရက္သတ္မွတ္ျပီးသြားသည္။

ဇြန္လ ၂၅ ရက္ ၊ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္မွာ ရဟန္းခံမည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမိသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မိသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရဟန္းတပါးျဖစ္လာေတာ့မည္ကုိး….။ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ေစာင့္ေမွ်ာ္လာခ့ဲရေသာ ပန္းတုိင္သုိ ့တကယ္ပင္ တက္လွမ္းႏုိင္ေတာ့မည္တကား…..။

မဟာေထရ္ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား၏ အရွိန္ၾသဇာေညာင္းလွေသာ အစည္းအေဝးမတုိင္ခင္ ပုိမုိေလးနက္ေသာ အာမခံခ်က္အသစ္ကုိ ဘုန္းၾကီး ကတိျပဳရေပေတာ့မည္။ ဆယ္ပါးသီကုိ လုိက္နာေစာင့္ထိန္းေသာ ရွင္သာမေဏ

ဘဝအစား ယခုအခါ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ၂၂၇ သြယ္သိကၡာပုဒ္မ်ားကုိ လုိက္နာရန္ဝန္ခံသေဘာတူရေပတာ့မည္။

ဘုန္းၾကီးသည္ (ဤအခ်ိန္ကုိ) မရမက ေစာင့္ေမွ်ာ္ခ့ဲရ၏။

"အစကတည္းကယဥ္သကုိး"ဆုိတာလုိ အခမ္းအနားအစီအစဥ္မ်ားအေပၚ ေရွးဦးကဆြကတည္းက စိတ္မခ်မ္းေျမ့

စရာ အရိပ္တခု စုိးမုိးေနခ့ဲသည္။ ျပႆနာမွာ ဘုန္းၾကီးသည္ ရဟန္းျပဳရန္ အရည္အခ်င္းမျပည့္စုံ၊ ခၽြတ္ယြင္းေနမႈ

ေၾကာင့္ မဟုတ္ေခ်။ အမွန္စင္စစ္အားျဖင့္ စီလုံကၽြန္းရွိဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ႏုိင္ငံေရးေၾကာင့္ပင္

 ျဖစ္သည္။ ဤ ႏုိင္ငံေရးဆုိေသာအရာက ဘဝတေလွ်ာက္လုံး ဆုပ္ကုိင္လာခ့ဲရေသာ အိမ္မက္ကုိ လမ္းေခ်ာ္တိမ္း

ေစာင္းသြားေအာင္ ျခိမ္းေျခာက္လာခ့ဲေလျပီေကာ…..။

                                                             အခန္း ၅ ျပီးျပီ….။

အမရဒီပ

ၾသဂုတ္လ ၁၃ ၊ ၂ဝ၁၃

အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲကုိယ့္အရိပ္- ၂၂

စာသင္တုိက္တြင္ ဘုန္းၾကီးသည္ လျပည့္ေန ့တုိင္း နာရီဝက္တရား  ေဟာေျပာပါသည္။ ေဟာေျပာသည့္

တရားမ်ားမွာ ပုံမွန္အားျဖင့္ ဖတ္ထားသည့္စာအုပ္အေပၚ အေျခခံမူတည္ထားသည္။ တခါတြင္ ဤသုိ ့ေဟာေျပာ

ျခင္းမွာ ပရိသတ္အတြက္ ျငီးေငြ ့စရာျဖစ္ႏုိင္သည္၊ ထုိ ့ေၾကာင့္ ၾကဳံသလုိမီးစဥ္ၾကည့္ေဟာမည္ဟု ဆုံးျဖတ္လုိက္

သည္။ စာမ်က္ႏွာသုံးမ်က္ႏွာပါသည့္ ဝိသာခါဥေပါသထသုတ္တရားကုိ ဘုန္းၾကီးက်က္မွတ္သည္။ ယင္းေနာက္ ပရိသတ္ေရွ  ့တြင္ ထုိတရားစာျပန္ရြတ္ျပသည္။

စမ္းသပ္ခ်က္တရားစာမွာ လွလွၾကီးပ်က္စီးေလ၏။ ဆယ္မိနစ္္အတြင္း တရားစာရြတ္ျပီးသြားသည္။

 ေနာက္ငါးမိနစ္ကုိ မပီမသလုပ္ကာ ဝါးခ်လုိက္ရသည္။ ရြတ္မိသည့္စာကုိ ေသခ်ာစြာ မမွတ္မိေတာ့ျပီ။ ရွက္ဖြယ္ေကာင္းလွ၏။ ထုိျဖစ္ရပ္က လုံ ့လစုိက္ကာၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္သည့္ တန္ဖုိးၾကီး သင္ခန္းစာတခုအား ဘုန္းၾကီးကုိ ေပးခ့ဲပါသည္။ ထုိအခါမွအစျပဳ၍ တရားေဟာေျပာခ်က္မ်ားကုိ

 ေသေသခ်ာခ်ာ ျပင္ဆင္ပါေတာ့သည္။

ဓမၼပဒဂါထာတပုဒ္ကုိ ေရြးထုတ္ျပီး ၄င္းအ႒ကထာလာ ဂါထာ၏ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ရွင္းလင္းေျပာၾကားခ့ဲသည္။ ဓမၼပဒက်မ္းတြင္ဂါထာေပါင္း ၄၂၃ ပုဒ္ပါဝင္ျပီး အမ်ားစုမွာ နီတိႏွင့္ ကုိယ္က်င့္သီလအေၾကာင္းကုိ သင္ၾကားထား

သည္။ ဓမၼပဒက်မ္းစာပါ ေခါင္းစဥ္အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ အက်ယ္ရွင္းလင္းထားသည့္ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ

ဇာတ္လမ္းမ်ား ဗုဒၶစာေပက်မ္းစာအႏွံ ့အျပားတြင္ ရွိေလသည္။ ဘုန္းၾကီးအေနျဖင့္ ၄င္းဓမၼပဒဇာတ္လမ္းမ်ားအား

ဗုဒၶသာသနာရွိ ကုိယ္က်င့္အေျခခံအုတ္ျမစ္တခုအေနျဖင့္ တရားနာသူမ်ားကုိ ေဟာေျပာခြင့္ရသည့္အတြက္ ဝမ္းေျမာက္ခ့ဲပါသည္။

ေဟာမည့္တရားကုိ ၾကဳိတင္ျပင္ဆင္တတ္သည့္အက်င့္သည္ ရဟန္းျပီးေနာက္အခ်ိန္္ကာလအထိ ကပ္ပါမလာခ့ဲပါ။ အေၾကာင္းမွာၾကဳိတင္ျပင္ဆင္မႈမျပဳလုပ္ဘဲ တရားတပုဒ္ကုိ ေဟာႏုိင္သည္ဟု လုံေလာက္သည့္ ယုံၾကည္မႈကုိ ျပန္လည္ရရွိလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

အသက္ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္တြင္ စာသင္တုိက္ေရာက္ျပီးေနာက္ ႏွစ္အတန္ၾကာစြဲလာခ့ဲသည္ ေဆးလိပ္ေသာက္

ျခင္းကုိ ဘုန္းၾကီး စြန္ ့လႊတ္ႏုိင္ခ့ဲသည္။ သုိ ့ေသာ္ အေကာင္းၾကီးျဖစ္သည္ကားမဟုတ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္သည္

ကုိ အျခားစြဲလမ္းျခင္းေနာက္တမ်ဳိးႏွင့္ အလဲအလွယ္လုပ္လုိက္ျခင္းမ်ဳိးသာ ျဖစ္ေလသည္။ ဘုန္းၾကီး၏အက်င့္အ

သစ္မွာ ကြမ္းဝါးျခင္းျဖစ္သည္။

အေႏွးႏွင့္အျမန္ဆုိသလုိ ဘုန္းၾကီးသည္ စာသင္တုိက္၏ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္တဦးလည္း ျဖစ္လာသည္။ ညစဥ္ညတုိင္း တနာရီ သုိ ့မဟုတ္ တနာရီေက်ာ္မွ်ေလာက္ စာသင္သားမ်ားအား ရယ္စရာေမာစရာမ်ား ေျပာျပရင္း ဘုန္းၾကီး ပြဲထိန္းထားခ့ဲသည္။ စာသင္မ်ားကုိ ရယ္ေမာေအာင္လုပ္ေပးႏုိင္ခ့ဲသည့္အတြက္ ဘုန္းၾကီးကုိယ္တုိင္လည္း

 ေပ်ာ္ခ့ဲပါသည္။

ဘုန္းၾကီး၏ျပက္လုံးမ်ားစြာတြင္ ေက်ာင္းဒကာတေယာက္အေၾကာင္းျပက္လုံးလည္း တခုအပါအဝင္ျဖစ္သည္။

 ေက်ာင္းဘုန္းၾကီးသည္ ေက်ာင္းမွာသီတင္းသုံးေတာ္မူသည့္ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ျမတ္အား မည္သည့္လွဴဖြယ္ဝတၳဳကုိ

မွ် မလွဴမကပ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းဒကာ စိတ္ဆုိးသည္။ သုိ ့ျဖစ္ေလရာ ေက်ာင္းဒကာသည္ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္၏ လည္ပင္းတြင္ ၾကဳိးခ်ည္ျပီး ေက်ာင္းထုပ္တန္းမွာ ခ်ည္ေႏွာင္တြဲေလာင္းခ်ထားလုိက္၏။ ေက်ာင္းဒကာ၏လုပ္ရပ္

ဟုသိျပီး ေက်ာင္းဘုန္းၾကီးက အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးသည္။

“ဗုဒၶ၏ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ေသေၾကာင္းၾကံျခင္း“ဟု ေက်ာင္းဒကာ ေျဖသည္။ “သုိ ့ကေလာက္ငတ္ျပတ္ေသာ ေနရာမ်ဳိးမွာ ဗုဒၶသီတင္းမသုံးႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္း“ ဆက္ေျပာသည္။

အ့ံၾသမိသည္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာေတာ္သည္ အႏွီအဂါရဝျပက္လုံးကုိ မေျပာရန္တားဆီးတာမ်ဳိး မျပဳလုပ္ျခင္း

ျဖစ္သည္။ ဘုန္းၾကီး၏တင္ဆက္မႈပြဲသိမ္းျပီးေနာက္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့သည္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာေတာ္အခန္းသုိ ့သြား

ကာ အတူတကြ ဝုိင္းဖြဲ ့ကြမ္းစားၾကသည္။

ဆရာေတာ္သည္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကုိရင္ၾကီးမ်ားကုိ မည္သုိ ့မည္ပုံ ကုိင္တြယ္ထိန္းသိမ္းရမည္ကုိ သိသည္။ သူသည္ စည္းကမ္းၾကီးသူျဖစ္သလုိ အလြန္သိမ္ေမြ ့ညင္သာသူလည္း ျဖစ္သည္။ စာသင္သားမ်ား စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ပ်က္စီးေထြျပားႏုိင္ေသာအမႈကိစၥကုိအျပင္းအထန္ဖိအားေပးတင္းက်ပ္ျခင္းမ်ဳိးကုိ သူမလုပ္။ အသာတၾကည္ပင္ စည္းရုံးသိမ္းသြင္းတတ္သည္။ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ဝိနည္းေလးစားတတ္ေအာင္ သူက အားေပးပါသည္။

“ငါ့ရွင္တုိ ့ကုိ လူေတြက ၾကည့္လိမ့္မယ္။ ငါ့ရွင့္တုိ ့ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ကာမဂုဏ္ခံစားမႈေတြကုိ စေတးပစ္ျပီး ငါ့ရွင္တုိ ့ဘဝေတြကုိ တရားက်င့္ၾကံဖုိ ့ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံထားတယ္ဆုိတာ လူေတြသိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ရွင္တုိ ့ဟာ

အဲဒီလုိ ရုိေသဂါရဝထားမႈကုိ ရသင့္ပါတယ္”

ဤသည္မွာ ဆရာေတာ္၏ ဆုံးမစကားျဖစ္သည္။ 

အမရဒီပ

ၾသဂုတ္လ ၁၂၊ ၂ဝ၁၃