အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲ ကုိယ့္အရိပ္- ၂၃

ဘုန္းၾကီးသည္ အျမဲတေစ "ေငြတြင္းနက္ေနသူ"ျဖစ္သည္။

မည္သည့္အခါမွ လက္ထဲေငြေၾကးဟူသည္ မရွိခ့ဲေခ်။ ေနေရး အခမ့ဲ။ အစားအတြက္ ဆြမ္းခံစား။

 ျပ႒ာန္းက်မ္းစာအုပ္မ်ားကုိ ဝယ္မည့္အစား မိတ္ေဆြမ်ားထံမွ ငွါးရမ္းသည္။ လက္ေရးျဖင့္ ေရးကူးသည္။ ဤနည္းျဖင့္ ပညာေရးဆုံးခန္းတုိင္ဖုိ ့လုိအပ္သမွ် ရႏုိင္သည္ဟု ဘုန္းၾကီး ရုိးရွင္းစြာ ယုံၾကည္ခ့ဲသည္။

မိမိကုိယ္ကုိလည္း ယုံၾကည္သည္။ ရတနာသုံးပါးကုိလည္း ယုံၾကည္သည္။

ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ သက္ရွိထင္ရွားရွိဆဲ…။ ဘုန္းၾကီး၏တသက္တာလုံး ဘုန္းၾကီးႏွင့္အတူ ေလွ်ာက္လွမ္းကာ ဘုန္းၾကီးလုိအပ္သမွ် ဘုရားရွင္က ေပးေနခ့ဲသည္ဟု ခံစားမိသည္။

သင္ယူရန္ ဘုန္းၾကီးသည္ အားၾကဳီးမာန္တက္ၾကဳိးစားေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဘုန္းၾကီးသည္ ရဟန္းတပါး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လုိအပ္ေသာ ပစၥည္းမွန္သမွ် ရရွိပုိင္ဆုိင္ဖုိ ့လည္း မည္သည့္အခက္အခဲမွ်ပင္ မရွိခ့ဲပါဟုလည္း ေတြးမိပါသည္။ ယင္းအေတြးမွန္ကန္ေၾကာင္း ခက္ခဲပင္ပန္းၾကီးစြာမၾကဳိးစားရဘဲရလာသည့္ ပစၥည္းေလးပါးရုပ္ဝတၳဳဆုိင္ရာ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ဖြယ္အားလုံးတုိ ့က အထင္အရွား သက္ေသျပေနသည္။

တေန ့တြင္ ဦးဇင္းၾကီးတပါးက ဘုန္းၾကီးအား သူ ့ဦးေခါင္းကုိရိတ္ေပးဖုိ ့ေျပာလာသည္။ ေခါင္းရိတ္သည္မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၏လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္တရပ္သာ ျဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ ဘုန္းၾကီးသည္ ေခါင္းမရိတ္တတ္..။

ေခါင္းမရိတ္တတ္ေၾကာင္း ဘုန္းၾကီးက သူ ့ကုိေျပာသည္။ သုိ ့ေသာ္ သူက အတင္းေရာဇြတ္ပါ ေျပာလာသည္။

"မင္း အခုတတ္ေအာင္လုပ္ရမယ့္အခ်ိန္ကြ"

သူကေျပာသည္။

ဦးျပည္းထားျခင္းသည္ ဝိနည္းစည္းကမ္းပုိင္းဆုိင္ရာအရ အေရးၾကီးသည့္အခ်က္မွာပါဝင္သည္။

 ရဟန္းေယာက်္ား၊ ရဟန္းမိန္းမ ႏွစ္ဦးလုံး ဦးျပည္းထားရသည္။ ဦးျပည္းထားျခင္းသည္ သန္ ့ရွင္းမႈႏွင့္ ႏွိမ့္ခ်မႈကုိ အေထာက္အကူျပဳသည္။ သန္းရွာ၊ သန္းတုတ္ျပႆနာကုိ ေရွာင္ရွားႏုိင္သည္။ ေတာထြက္ျခင္း၏အထိမ္းအမွတ္

ျဖစ္သလုိ ကုိယ္အလွျပဳျပင္မႈႏွင့္သက္ဆုိင္သည့္ တဏွာေလာဘကုိလည္း ေလ်ာ့ပါးေစႏုိင္သည္။

 ေခါင္းေလွ်ာ္၊ ေခါင္းျဖီး၊ဆံသအလုပ္ေတြမွာ အခ်ိန္မကုန္ဘဲ တရားက်င့္သည့္အလုပ္တြင္ အခ်ိန္ပုိမုိရလာႏုိင္သည္။

ဝိနည္းဥပေဒေတာ္အရ ရဟန္း၊ ရဟန္းမတုိ ့သည္ ဆံပင္ကုိ ႏွစ္လက္မအထိ အရွည္ထားႏုိင္သည္။ 

အခ်ဳိ ့က တလတၾကိမ္(လဆန္း ၁၄ ရက္ေန ့တုိင္းသာ) ဦးေခါင္းရိတ္သည္။ အခ်ဳိ ့က ခုနစ္ရက္ တၾကိမ္ 

သုိ ့မဟုတ္ တေန ့တၾကိမ္ ဦးေခါင္းရိတ္သည္။

ရွင္ျပဳ၊ ရဟန္းခံပြဲမ်ားတြင္ "ပရိကၡရာ"ဟု ေခၚၾကေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသုံးဆုိင္ရာပစၥည္းမ်ားတြင္ သင္တုန္းဓားလည္း ပါသည္။ (အျခားပစၥည္းမ်ားမွာ ခါးဝတ္သင္းပုိင္၊ ကုိယ္ဝတ္ဧကသီသကၤန္း၊

 ႏွစ္ထပ္ဒုကုဋ္သကၤန္း၊ ခါးပတ္ၾကဳိး၊ ေရစစ္၊ အပ္၊ သပိတ္တုိ ့ျဖစ္ၾကသည္။)

ဦးဇင္းၾကီးက အတင္းအၾကပ္ေခါင္းရိတ္ခုိင္းေသာအခါ "အစဥ္အလာေတာင္းဆုိခ်က္"ျဖစ္ေန၍ ဘုန္းၾကီး သူ ့ကုိ အေလွ်ာ့ေပးကာ သူ ့အလုိအတုိင္း သေဘာတူလုိက္ရသည္။ ဦးေခါင္းကုိ ေရဆြတ္၊ ဆပ္ျပာပြတ္ေပးျပီး သင္တုန္းဓားကုိ လက္ႏွင့္ကုိင္လုိက္သည္။ ဦးဇင္းၾကီး၏ေနာက္ေက်ာဖက္မွရပ္ကာ ဦးေခါင္းေပၚဓားသြားတင္ကာ ဖိဆြဲခ်လုိက္သည္။ ဦးေခါင္းခြံ၏အေရျပားတလက္မေလာက္ အလႊားလုိက္ျပတ္ရွသြားေလေတာ့သည္။ တခဏတြင္းမွာ ဦးဇင္းၾကီး၏ဦးေခါင္းတခုလုံးေသြးျခင္းျခင္းနီေစြးသြား၏။ ဘုန္းၾကီးအေၾကာက္လြန္ကာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေန၏။

"အရွင္ဘုရား…..၊ တပည့္ေတာ္ကုိ ခြင့္လႊတ္ပါဘုရား"

ဘုန္းၾကီးေျပာဆုိျပီး ေနာက္တပါးကုိ အေျပးအလႊားသြားေခၚရသည္။ ေရာက္လာေသာ ရဟန္းက ေရေအး

တခြက္ခပ္ကာ ဒဏ္ရာကုိ ေဆးေၾကာသန္ ့စင္သည္။ ထုိရဟန္းကပင္ ကံဆုိးသူဦးဇင္းၾကီး၏ဦးေခါင္းကုိ အျပီး

သတ္ရိတ္ေပးလုိက္သည္။ ဘုန္းၾကီးမွာ ရွက္စိတ္၊ေၾကာက္စိတ္ရင္ဝယ္ပုိက္ကာ သူတုိ ့ကုိ ၾကည့္ေနခ့ဲရသည္။

ယင္းအခ်ိန္က ေဆးပလာစတာ (ေဆးပတ္တီး)မေပၚေသးေသာေၾကာင့္ ဓားဒဏ္ရာရကုိယ္ေတာ္သည္ ဦးေခါင္းေတာ္မွာတုိင္းရင္းေဆးလိမ္းဆီကုိ အကြက္ၾကီးၾကီးလိမ္းကာ ဆြမ္းခံၾကြရေလသည္။

                                                +++++++++++++

ဓာတ္ပုံရုိက္သလုိ ပုံရိပ္ထင္မွတ္ဉာဏ္မ်ဳိးကုိပုိင္ဆုိင္ထားေသာေၾကာင့္ သခၤန္းစာမ်ားကုိ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ျဖတ္

သန္းႏုိင္ခ့ဲသည္။ ဆင္ဟာလီစ္၊ပါဠိ၊ သကၠတတုိ ့မွာ မသင္မေနရ ဘာသာရပ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ တမီးလ္၊ ဟိႏီၵ ႏွင့္

အဂၤလိပ္ဘာသာတုိ ့မွာ စိတ္ၾကဳိက္ဘာသာရပ္မ်ားျဖစ္ၾက၏။  အျပင္းအထန္မၾကဳိးစားရဘဲ ထုိဘာသာရပ္အားလုံး

ကုိ ဘုန္းၾကီးပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ ေက်ညက္ခ့ဲပါသည္။ ဆုအျဖစ္ အေဆာင္ေနထုိင္ခမေပးႏုိင္ေသာ္လည္း အျခားစာသင္

သားမ်ားလုိပင္ ဘုံအိပ္ခန္းမွာ ေနထုိင္ခြင့္ရခ့ဲသည္။

ကံမေကာင္းသည့္အရာလည္း ရွိလာ၏။ ဘုန္းၾကီး၏အခန္းေဖာ္သည္ ဘုန္းၾကီးကုိ မနာလုိသူျဖစ္ေန၏။ တေန ့..

စာသင္ဖက္တဦးထံမွငွားရမ္းလာေသာ အဂၤလိပ္ျပ႒ာန္းစာအုပ္အပါးေလးကုိဆြဲထုတ္ၾကည့္မိရာႏွစ္ျခမ္းဆြဲျဖဲထား

သည္ကုိ ေတြ ့ရ၏။ စာအုပ္ျပန္ေလ်ာ္ရမည့္အေရးကုိေတြးပူျပီး ဝမ္းနည္းလာေသာေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးငုိမိသည္။ တဖက္ခန္းရွိ ရဟန္းတပါးသည္ ဘုန္းၾကီး၏တရႈပ္ရႈပ္ငိုသံကုိ ၾကားသြားျပီး အစားထုိးစာအုပ္ကုိ သူဝယ္ေပးမည္

ဟု ေျပာလာပါသည္။

လူသိမ်ားမႈ၊ ေက်ာင္းစာေတာ္မႈတုိ ့ေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးကုိ မနာလုိမရႈစိမ့္ျဖစ္ကာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ကုိ သူဆုတ္ျဖဲပစ္ခ့ဲ

ေၾကာင္း ရက္မ်ားစြာကုန္လြန္ခ့ဲျပီးေနာက္တြင္ အခန္းေဖာ္က သူ ့အျပစ္ကုိ ဝန္ခံလာသည္။ ထုိညေနကဘုန္းၾကီး

တုိ ့ႏွစ္ဦးသား ရင္းႏွီးပြင့္လင္းေသာေဆြးေႏြးျခင္းျဖင့္ ေျပလည္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ခ့ဲၾကသည္။  ေနာက္ဆုံးတြင္ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ား ျဖစ္လာခ့ဲၾကသည္။

                                                ++++++++++++ 

ဘုန္းၾကီး၏ရဟန္းခံပြဲအတြက္ ရက္သတ္မွတ္ျပီးသြားသည္။

ဇြန္လ ၂၅ ရက္ ၊ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္မွာ ရဟန္းခံမည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမိသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မိသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရဟန္းတပါးျဖစ္လာေတာ့မည္ကုိး….။ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ေစာင့္ေမွ်ာ္လာခ့ဲရေသာ ပန္းတုိင္သုိ ့တကယ္ပင္ တက္လွမ္းႏုိင္ေတာ့မည္တကား…..။

မဟာေထရ္ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား၏ အရွိန္ၾသဇာေညာင္းလွေသာ အစည္းအေဝးမတုိင္ခင္ ပုိမုိေလးနက္ေသာ အာမခံခ်က္အသစ္ကုိ ဘုန္းၾကီး ကတိျပဳရေပေတာ့မည္။ ဆယ္ပါးသီကုိ လုိက္နာေစာင့္ထိန္းေသာ ရွင္သာမေဏ

ဘဝအစား ယခုအခါ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ၂၂၇ သြယ္သိကၡာပုဒ္မ်ားကုိ လုိက္နာရန္ဝန္ခံသေဘာတူရေပတာ့မည္။

ဘုန္းၾကီးသည္ (ဤအခ်ိန္ကုိ) မရမက ေစာင့္ေမွ်ာ္ခ့ဲရ၏။

"အစကတည္းကယဥ္သကုိး"ဆုိတာလုိ အခမ္းအနားအစီအစဥ္မ်ားအေပၚ ေရွးဦးကဆြကတည္းက စိတ္မခ်မ္းေျမ့

စရာ အရိပ္တခု စုိးမုိးေနခ့ဲသည္။ ျပႆနာမွာ ဘုန္းၾကီးသည္ ရဟန္းျပဳရန္ အရည္အခ်င္းမျပည့္စုံ၊ ခၽြတ္ယြင္းေနမႈ

ေၾကာင့္ မဟုတ္ေခ်။ အမွန္စင္စစ္အားျဖင့္ စီလုံကၽြန္းရွိဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ႏုိင္ငံေရးေၾကာင့္ပင္

 ျဖစ္သည္။ ဤ ႏုိင္ငံေရးဆုိေသာအရာက ဘဝတေလွ်ာက္လုံး ဆုပ္ကုိင္လာခ့ဲရေသာ အိမ္မက္ကုိ လမ္းေခ်ာ္တိမ္း

ေစာင္းသြားေအာင္ ျခိမ္းေျခာက္လာခ့ဲေလျပီေကာ…..။

                                                             အခန္း ၅ ျပီးျပီ….။

အမရဒီပ

ၾသဂုတ္လ ၁၃ ၊ ၂ဝ၁၃