မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ႀကီး ဘဒၵႏၲသူရိယာဘိ၀ံသ၏ ေထ႐ုပၸတၱိကထာ by Maha Thumana
Saturday, July 27, 2013
Friday, June 14, 2013
အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲ ကုိယ့္အရိပ္ - ၂၁
အခန္း ၅၊ စာသင္တုိက္
ဘုန္းၾကီးသတိျပန္ရေသာအခါ ျမစ္ကမ္းေဘးေျမေပၚတြင္
လဲေလ်ာင္းလွ်က္သားျဖစ္ေနေလသည္။
ဘုန္းၾကီး၏အေပၚမွာလည္း
လူတေယာက္ဒူးေထာက္ကာ ခြထား၏။ ေရမ်ားကုိ ျပန္အန္ထုတ္သည္။ လူမ်ားအနားသုိ
့ဝုိင္းလာျပီးဘုန္းၾကီးကုိ ၾကည့္ၾကသည္။
ဘုန္းၾကီးႏွင့္ေရအတူကူးေသာ
ကုိရင္ေလးသည္ ဘုန္းၾကီးကုိ မကယ္ႏုိင္ေတာ့။ ဘုန္းၾကီးက ေၾကာက္အား
လန္ ့အားျဖင့္ သူ
့ကုိယ္ဝတ္သင္းပုိင္ကုိ စုတ္ျပဲေအာင္ လုပ္လုိက္မိသည္။ ကုိယ္တုံးလုံးကၽြတ္ႏွင့္
ကိုရင္ေလးသည္ျမစ္ကမ္းစပ္ခါးတဝက္ေလာက္ေရနက္သည့္ေနရာမွရပ္ကာ ေအာ္ဟစ္အကူအညီ
ေတာင္းသည္ဟု ေနာင္တြင္
ဘုန္းၾကီးကုိ ေျပာျပသည္။
ဘူတာရုံအနီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွ
လူတေယာက္ အေျပးထြက္လာျပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးသည္။
ကုိရင္ေလးက
ဘုန္းၾကီးေရနစ္သည့္ေနရာကုိ ညႊန္ျပျပီး ေအာ္ေျပာသည္။
"အခု သူေသျပီထင္တယ္"
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွလူသည္
အဝတ္အစားမခၽြတ္အားေတာ့ဘဲ ေရထဲခုန္ခ်ျပီး ေရေအာက္မွာ ဘုန္းၾကီးကုိ ရွာသည္။
ျမစ္ၾကမ္းျပင္တြင္ သတိလစ္ေနသည့္ ဘုန္းၾကီးကုိ ေတြ ့သည့္အခါ ကမ္းေပၚ ဆြဲတင္ျပီး
ပါးစပ္ခ်င္းေတ့
မႈတ္ကာ အသက္ျပန္ရႈႏုိင္ေအာင္
ျပဳစုေပးသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ လူမ်ား ဝိုင္းအုံလာၾကသည္။
အသက္ျပန္ရႈျပီး ေခ်ာင္းဆုိးကာ
ေရျပန္အန္ထြက္သည္။ ဘုန္းၾကီးသည္ အနည္းငယ္ကတုန္ကယင္ျဖစ္ေနသည္။ သုိ ့ေသာ္
စုိးရိမ္ဖြယ္မရွိျပီ။
ကုိရင္ေလးက သူ ့ဆရာေတာ္ကုိ
ေျပးပင့္ေခၚသည္။ ယင္းေနာက္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့သည္ ေက်ာင္းသုိ ့အတူ
ျပန္လာၾကသည္။
ျမစ္ကမ္းႏွင့္ ေက်ာင္းမွာ ငါးဆယ့္ငါးကုိက္ေလာက္ေဝးသည္။ ယင္းဆရာတပည့္တုိ ့က
ဘုန္းၾကီးအား သၾကားမ်ားမ်ားႏွင့္ ေကာ္ဖီပူပူတခြက္တုိက္သည္။ သကၤန္းတစုံေပးသည္။ ဘုန္းၾကီး
ပုံမွန္အတုိင္း ျပန္ျဖစ္သြားသည္။
ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္မွာ
အလြန္သနားတတ္သည္။ ဘုန္းၾကီး၏အမည္ႏွင့္ သြားမည့္ေနရာကုိ ေမးသည္။
ဆရာေတာ္ေမးသမွ်ကုိ
ဘုန္းၾကီး ေျဖဆုိျပီးေနာက္ ကပၸိယတေယာက္အား
ဘုန္းၾကီးအတြက္ ဂမ္ပဟာသုိ ့ ရထားလက္မွတ္အဝယ္လႊတ္လုိက္သည္။
နာရီအနည္းငယ္ၾကာျပီးေနာက္
ဘုန္းၾကီး ခရီးျပန္ထြက္ခ့ဲသည္။ ဂမ္ပဟာရွိ စာသင္တုိက္သုိ ့ေရာက္ေသာအခါ
ဘုန္းၾကီးႏွင့္ ပထမဦးစြာစကားေျပာသူက အဘယ္ေၾကာင့္ ေရနစ္ထားသူလုိ
အသံမ်ဳိးျဖစ္ေနရသနည္း ဟု ေမးပါသည္။
"အေအးမိေနလုိ ့ပါ"ဟုေျဖခ့ဲသည္။
အမွန္အတုိင္းေျပာရမွာ ဘုန္းၾကီး ရွက္မိပါသည္။
သုိ ့ေသာ္ ေနာက္တေန ့စီလုံေရွ
့ေဆာင္သတင္းစာ မ်က္ႏွာဖုံးတြင္ ေဝယံေဂါဓဘူတာရုံအနီး ျမစ္ထဲမွာ ေရနစ္ေသာ
ဆယ္ေက်ာ္သက္ကုိရင္တပါးအေၾကာင္းသတင္းေရးသားခ်က္ႏွင့္အတူ ဘုန္းၾကီးဓာတ္ပုံပါလာသည္။
စာသင္တုိက္ရွိ ဘုန္းၾကီး၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္
ထုိအေၾကာင္းကုိ ႏွစ္အေတာ္ၾကာတုိင္ေအာင္ စၾကေနာက္ၾက
ေလသည္။
စာသင္တုိက္တြင္ ပညာသင္ေရးမွာ
အခမ့ဲျဖစ္ေသာ္လည္း ေဘာ္ဒါေဆာင္ေနေၾကး တလလွ်င္ ငါးရူပီး လွဴရသည္။ ကံဆုိးသည္မွာ
ဘုန္းၾကီးတြင္ ေပးလွဴရန္ေငြတျပားမွမရွိသည့္အတြက္ အမ်ားမေနသည့္ တင္းကုပ္ကေလးတခုမွာ
အိပ္စက္ရသည္။ၾကမ္းခင္းမွာ ဖုံအလူးလူး၊ ၄ အျမင့္ တဝက္တပ်က္နံရံ ႏွင့္ တံခါးမရွိေသာ
တဲကုပ္ျဖစ္၏။ ဂုန္နီအိတ္မ်ား၊ ဝါးျခမ္းမ်ား၊ ၾကဳိးမ်ားရွာေဖြကာ တံခါးေပါက္ႏွင့္
ျပဴတင္းေပါက္အကာအကြယ္မ်ားကုိ အၾကမ္းဖ်င္း ျပင္ဆင္တန္ဆာဆင္ထားလုိက္သည္။
အလင္းေရာင္အတြက္ အုန္းဆီထည့္ကာထြန္းရသည့္
ေျမမီးခြက္တလုံးရွိသည္။ ဤသည္မွာ ဘုန္းၾကီး၏ ပထမဦးဆုံး
"ကုဋီ"ျဖစ္သည္။
"ကုဋီ"ဟူသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားေနသည့္ တခန္းဖြဲ ့တဲပင္ ျဖစ္သည္။ ဤကုဋီကုိ
ရသည့္အတြက္
ဘုန္းၾကီး ေက်နပ္ဝမ္းသာမိပါသည္။
ကုဋီအတြင္းမွာပင္
ေလ့လာသင္ၾကားမ်ားစြာကုိ ဘုန္းၾကီး လုပ္ေဆာင္ခ့ဲသည္။ မၾကာျမင့္မီ ေက်ာင္းမွာ
အေတာ္ဆုံးေက်ာင္းသားအျဖစ္ ဘုန္းၾကီးကုိ လူသိမ်ားလာသည္။ "ကံေကာင္းျခင္းလက္ေဆာင္"ဟု
ဆုိရမည့္ ဓာတ္ပုံရုိက္သလုိမွတ္မိေသာ ပုံရိပ္ထင္မွတ္ဉာဏ္မ်ဳိး ဘုန္းၾကီးမွာ
ရွိေၾကာင္း ကုိယ္တုိင္သိလာသည္။ ဆယ္မိနစ္အတြင္း အေၾကာင္းအရာရွည္လ်ားစြာေရးသားထားေသာ
စာအုပ္ၾကီးကုိ ဖတ္ျပီး အခ်က္အလက္
အားလုံးကုိ မွတ္ထားလုိက္ႏုိင္သည္။
မွတ္ဉာဏ္၏ မွတ္ပုံမွတ္နည္းလုပ္ေဆာင္ပုံကုိ ဘုန္းၾကီးကုိယ္တုိင္ မသိပါ၊ သုိ ့ေသာ္
စာမ်က္ႏွာတုိင္းသည္ ဓာတ္ပုံတပုံလို စိတ္ထဲမွာ စြဲျမဲသြားသည္ကုိသာ ဘုန္းၾကီးသိသည္။
ဘုန္းၾကီး၏လက္ေဆာင္အတြက္
ဘုန္းၾကီး အတုိင္းမသိဂုဏ္ယူဝမ္းေျမာက္မိသည္။သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလည္း စာအုပ္မ်ားမွ
ေမးခြန္းထုတ္ျပီး ဘုန္းၾကီးကုိ ေမးႏုိင္ေၾကာင္း စိန္ေခၚခ့ဲသည္။ ေမးခြန္းတခု၏
စာမ်က္ႏွာနံပတ္၊ စာတေၾကာင္း၏ အျဖတ္အေတာက္ပုဒ္ထီး၊ ပုဒ္မမ်ားကုိပင္ ဘုန္းၾကီး
ေျဖဆုိႏုိင္ခ့ဲသည္။
ဤအခ်က္ေၾကာင့္ပင္လွ်င္
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာေတာ္က ဘုန္းၾကီးကုိ အလြန္သေဘာက်သည္။ သူ၏လက္ေထာက္အျဖစ္ ဘုန္းၾကီးကုိ
ခန္ ့အပ္ထားသည္။ ထုိ ့ျပင္ ဘုန္းၾကီးသည္ ေက်ာင္းဘ႑ာစုိးလည္း
ျဖစ္သည္။ သကၤန္း၊
ေဆးဝါး၊ အိမ္သာသုံးပစၥည္းမ်ားစသည့္ လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားေရာက္လာလွ်င္ ေနရာခ်၊
သိမ္းဆည္းထားျခင္းကုိ ဘုန္းၾကီးတာဝန္ယူထားရသည္။ ယင္းေနာက္ စာသင္သားမ်ား
လုိအပ္သည့္အခ်ိန္တြင္
ထုိပစၥည္းမ်ားကုိ လုိသေလာက္
ထုတ္ေပးရသည္။
ဘုန္းၾကီး၏အခြင့္အေရး ႏွင့္
လုပ္ပုိင္ခြင့္မ်ားေၾကာင့္ စာသင္ဖက္အမ်ားစုသည္ ဘုန္းၾကီးအေပၚ မနာလုိ ျဖစ္လာ
ၾက၏။ သူတုိ
့မနာလုိသဝန္တုိေနရုံမွ်ျဖင့္ စာသင္သားမ်ား၏အျပစ္က်ဴးလြန္မႈမ်ားအား
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာေတာ္ထံ
သုိ ့သတင္းပုိ ့ေနသည္ကုိ ရပ္တန္
့ပစ္မည္မဟုတ္ပါေခ်။ အတုိခ်ဳပ္ဆုိရလွ်င္ ဘုန္းၾကီးသည္ သစၥာေဖာက္တ
ေယာက္ျဖစ္၏။အျခားစာသင္သားမ်ား၏
အျပစ္မ်ားကုိ အေသးစိတ္မွတ္သားကာ တခုျပီးတခု သတင္းပုိ ့ခ့ဲသည္။ သူမ်ား၏အျပစ္ကုိ
ရွာေဖြၾကည့္ရႈျခင္းထက္ မိမိ၏ကုိယ္ပုိင္အျပဳအမူအတြက္သာ ပုိ၍ ေၾကာင့္ၾကစုိက္မႈရွိသင့္
ေၾကာင္း ဘုန္းၾကီးသိပါသည္။ သုိ
့ေသာ္ ဘုန္းၾကီးသည္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာေတာ္၏ အသိအမွတ္ျပဳမႈကုိ ပုိရယူလုိသူ ျဖစ္ခ့ဲသည္။
ဗုဒၶဘုရားရွင္၏စကားေတာ္ကုိ
ဘုန္းၾကီးမလုိက္နာမိျခင္းမွာလည္း အလြန္ဆုိးရြားလြန္းခ့ဲသည္။ ဓမၼပဒက်မ္းတြင္ ဤသုိ
့ဆုိထားပါသည္။
"သူတပါးအျပစ္ကုိ ျမင္လြယ္သည္။
ကုိယ့္အျပစ္ကုိ ျမင္ခဲသည္။ သူမ်ား၏အျပစ္မ်ားကုိ စပါးေလွ ့သည့္အခါဝယ္ စပါးခြံ
ဖြဲၾကမ္းအဖ်င္းတုိ ့ကုိ လႊင့္ထုတ္သက့ဲသုိ ့လႊင့္တတ္၏။ မိမိ၏အျပစ္ကုိမူ
ေကာက္က်စ္သူငွက္မုဆုိးသည္ မိမိကုိယ္ကုိသစ္ခက္ျဖင့္ ဖုံးထားဘိသက့ဲသုိ
့ဖုံးကြယ္ထားတတ္၏။
သူတပါးအျပစ္ကုိသာ ၾကည့္ရႈေန၍
အျမဲတေစ သူတပါးကုိ က့ဲရ့ဲျပစ္တင္လုိသူမွာ အာသေဝါတရားမ်ား တုိးပြားလာကုန္၏။ ထုိသူသည္ အာသေဝါတရားတုိ
့ကုိ ဖ်က္ဆီးတတ္ေသာ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္မွ ေဝးကြာရေတာ့၏။"
အမရဒီပ
ဇြန္လ ၁၄ ၊ ၂ဝ၁၃
Thursday, June 13, 2013
အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲ ကုိယ့္အရိပ္ -၂ဝ
ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာ
သာမန္အခမ္းအနားေလးတခုအျပီး ဘုန္းၾကီးသည္ လိေမၼာ္ေရာင္သကၤန္းကုိ
ျပန္လည္ဝတ္ရုံထားျပီးျဖစ္သည္။ ဤအၾကိမ္တြင္ ဘုန္းၾကီး မည္သည့္အခါမွ သကၤန္းမ်ားကုိ
ခၽြတ္
ပစ္ေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။
ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱရသည္
ဆရာေတာ္အရွင္သီယမ္ဗလံဂမုေဝ ဓမၼကၡႏၶ ဘြဲ ့မည္ေတာ္တြင္သည့္
ဆရာေတာ္တပါးကုိဆက္သြယ္သည္။အရွင္သီယံဗလံဂမုေဝမွာ ဂမ္ပဟာခရုိင္တြင္
ရွင္ရဟန္းမ်ားအတြက္ အေျခခံပညာေရးေက်ာင္းငယ္တခုကုိ စီမံကြပ္ကဲေနေသာ
ဆရာေတာ္ျဖစ္သည္။
ဘုန္းၾကီးေနထုိင္သည့္ေက်ာင္း
မွ မုိင္ေပါင္း ၆ဝ ခန္ ့ေဝးသည္။ ဆရာေတာ္အရွင္သီယံဗလံဂမုေဝႏွင့္
ဘုန္းၾကီး၏ဆရာေတာ္မွာ မိတ္ေဆြခ်င္းျဖစ္
ေသာေၾကာင့္
ဘုန္းၾကီး၏ေလွ်ာက္လႊာကုိ အလြယ္တကူလက္ခံသည္။ ဘုန္းၾကီး ျပန္လည္ရွင္ျပဳျပီးတလအၾကာ
၁၉၄၄ ခုႏွစ္ ဧျပီလတြင္ တရားဝင္ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းပညာေရးကုိ စတင္သင္ခ့ဲရ၏။
ဘုန္းၾကီးသည္ "ဝိဇၨေသခရပရိေဝဏ" မွာ ေက်ာင္းတက္ရသည္။ "ဝိဇၨေသခရ"မွာ
"သင္ယူျခင္းသရဖူ"ဟု အဓိပၸါယ္ဆုိလုိျပီး
"ပရိေဝဏ"မွာ "ရွင္ရဟန္းအတြက္ေက်ာင္း"ဟု
အဓိပၸါယ္ဆုိလုိသည္။ ကိုရင္အေရအတြက္ အပါးႏွစ္ဆယ္
ေလာက္ႏွင့္ ဆရာေတာ္ သုံးပါး
ထုိစာသင္တုိက္မွာ ေနထုိင္ၾကသည္။ ဘုန္းၾကီးတုိ ့သည္ စီလုံသမုိင္းႏွင့္
အဂုၤတၱရနိကာယ္၊ မဇၥ်ိမနိကာယ္တုိ ့လုိ အေရးပါမည့္ ေဒသနာေတာ္မ်ားကုိ သင္ယူရသည္။ ဆင္ဟာလီ၊
တမီးလ္၊
ဟိႏၵီ ၊ အဂၤလိပ္၊ သကၠတတုိ ့လုိ
ဘာသာစကားမ်ားစြာကုိလည္း သင္ယူၾကရသည္။
ရြယ္တူဆယ္ေက်ာ္သက္ကုိရင္မ်ားၾကားမွာေနထုိင္ရျပီး
သင္ယူေလ့လာျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္လြန္
ရေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းအသစ္မွာ အတုိင္းထက္အလြန္
ဘုန္းၾကီးေပ်ာ္မိ၏။ သုိ ့ေသာ္ ဘုန္းၾကီးသည္ စာသင္တုိက္မွာ ၾကာၾကာ မေနလုိက္ရျပန္။ ဆရာေတာ္အရွင္သီယံဗလံဂမုေဝမွထံမွာ
ေမတၱာရပ္ခံခ်က္တခု ဘုန္းၾကီးထံ ေရာက္လာ၏။
နပေဂါဓရြာေန
ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီး လူဝတ္လဲသြားသည့္အတြက္ ေက်ာင္းတုိက္ကုိ အေစာင့္အေရွာက္မ့ဲ
ထားပစ္ခ့ဲသည္။
ဘုန္းၾကီး နပေဂါဓရြာသုိ
့သြားေရာက္ျပီး ေက်ာင္းတုိက္ကုိ စီမံေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္မည္လားဟု ဆရာေတာ္က ေမးသည္။
ထုိကိစၥမွာ ေခတၱယာယီသာျဖစ္မည္၊ ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္ၾကာေအာင္ ထုိေက်ာင္းမွာ ေနျပီး
ေနာက္တြင္ စာသင္တုိက္သုိ ့ျပန္လာရလိမ့္မည္ဟု ထင္တားမိသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္
ေမတၱာရပ္ခံသည္
ကုိ သေဘာတူလက္ခံလုိက္၏။
အတုိခ်ဳပ္ေျပာရလွ်င္ ထုိေက်ာင္းတြင္
ရွစ္လၾကာေအာင္ ဘုန္းၾကီးေနခ့ဲရသည္။
တရားေဒသနာ သုိ ့မဟုတ္
ပါဠိသင္ယူရမႈလုံးဝမရွိ။ ေက်ာင္းေဝယ်ာဝစၥႏွင့္သာ နပမ္းလုံးရသည္။
မျပီးႏုိင္မစီးႏုိင္သည့္ အလုပ္ၾကမ္းတုိ ့ေၾကာင့္
ပင္ပန္းႏြမ္းခ်ိကုန္သည္။
တေန ့ေက်ာင္းမွာ
စားေသာက္ဖြယ္လုံးဝမရွိျဖစ္ေနသည္။ ဘုန္းၾကီးႏွင့္ ရြယ္တူေလာက္ပင္ရွိမည့္
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားကုိ ရြာထဲရွိ ဆုိင္တဆုိင္မွာ ေပါင္မုန္ ့ဝယ္ခုိင္းလုိက္သည္။
သူမသြား။ ဘုန္းၾကီး
သူ ့ကုိ ထပ္ခုိင္းျပန္သည္။ သူကလည္း ထပ္ေပကပ္ေနျပန္၏။ ဘုန္းၾကီး
သူ ့ကုိ ေျပာလုိက္သည္။
"ငါ ေနာက္တေယာက္ကုိ စားစရာဝယ္ခုိင္းလုိက္မယ္။
မင္းကုိ ငါ မေကၽြးဘဲ ထားမယ္"
သူက ဘုန္းၾကီးကုိ ျပန္ဆဲသည္။
ဘုန္းၾကီး သူ ့ကုိ ေျခေထာက္ႏွင့္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ကန္ပစ္လုိက္သည္။
ထုိေန ့ေႏွာင္းပုိင္းတြင္
ဘုန္းၾကီးတုိ ့ႏွင့္ တခဏအတူေနခ့ဲဖူးသူ ရဟန္းတပါး ေက်ာင္းသုိ ့ ျပန္ၾကြလာ၏။ သူသည္
ေက်ာင္းသား၏ အကုိၾကီးျဖစ္ပုံရသည္။ သူက ဘုန္းၾကီးကုိ ဘာျဖစ္ၾကသနည္း၊ ဘာေၾကာင့္
ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းမွာ မရွိေတာ့သနည္း ေမးသည္။
ဘုန္းၾကီးေျပာသည္ကုိနားေထာင္ျပီးေနာက္ သူစိတ္ဆုိးေလသည္။
"ေအး….ငါတုိ ့ကုိ
ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ေပးတ့ဲ ေက်ာင္းသားကုိ မင္းေမာင္းထုတ္လုိက္တယ္ဆုိေတာ့
အခုအခ်ိန္ကစျပီး
အုန္းပင္တက္တာ မင္းအလုပ္ျဖစ္သြားျပီ။ ကိုရင္..ငါ့အတြက္ အုန္းသီးတလုံး သြားဆြတ္စမ္း"
ဘုန္းၾကီး ထုိရဟန္းခုိင္းသည္ကုိ
ျငင္းလုိက္သည္။
"ရွင္ ရဟန္းဆုိတာ
အပင္မတက္ရဘူး။ အပင္တက္တာ ဝိနည္းနဲ ့မညီဘူး။ ဒါ့အျပင္ တပည့္ေတာ္ဆရာက အုန္းပင္တက္ဖုိ
့၊ အုန္းသီးဆြတ္ဖုိ ့ ဒီေက်ာင္းကုိ လႊတ္လုိက္တာ မဟုတ္ဘူး"
ဘုန္းၾကီးက အခ်က္က်က်
ေထာက္ျပလုိက္သည္။
ယင္းသုိ
့အက်ဳိးစီးပြားမ့ဲအလဟသကိစၥ၊ အေခ်အတင္ျငင္းခုံေနရသည့္ကိစၥမ်ားျဖင့္သာ ခုႏွစ္လတာကာလ
ကုန္လြန္ျပီးေနာက္
စာသင္ခ်င္သည့္စိတ္ေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီး ေနမထိထုိင္မသာ ဂဏာမျငိမ္ျဖစ္လာျပီး
ဆရာေတာ္ထံသုိ ့စာေရးသည္။ "တပည့္ေတာ္ကုိ သနားေသာအားျဖင့္ စာသင္တုိက္ကုိ
ျပန္လႊတ္ပါဘုရား"ဟု ဘုန္းၾကီး ေတာင္းပန္လုိက္သည္။
ဆရာေတာ္အရွင္သီယမ္ဗလံဂမုေဝထံေတာ္မွ
ပုိ ့စကတ္တေစာင္ကုိ မၾကာမီ ဘုန္းၾကီး ရရွိသည္။
"ေအး…တပည့္၊ မင္းေက်ာင္းကုိ
ျပန္လာလုိ ့ရျပီ"ဟု ဆုိထားသည္။ ဘုန္းၾကီး အေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္သြားသည္။
အခ်ိန္မဆုိင္းေတာ့ဘဲ ေလးမုိင္ေဝးသည့္
ေဝယံေဂါဓရွိ မီးရထားဘူတာရုံသုိ ့သြားရန္ ႏြားလွည္းတစီး ငွားလုိက္
သည္။ ဘုန္းၾကီးကား ဂမ္ပဟာသုိ
့ျပန္ျပီး ေက်ာင္းသားစာရင္းသြင္းရန္ အခ်ိန္မဆုိင္းႏုိင္ေတာ့ျပီ။
ဘူတာရုံသုိ ့ဘုန္းၾကီး
ေရာက္သည့္အခါ ဂမ္ပဟာသုိ ့သြားမည့္ရထားမွာ ထြက္ဦးမည္မဟုတ္၊ ငါးနာရီေလာက္
ဘူတာရုံမွာ ဆုိက္ထားဦးမည္ဟု
သိရသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ဘူတာရုံအနီးရွိ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းသုိ ့
အလည္အပတ္ သြားရန္ ဘုန္းၾကီး
ထြက္လာလုိက္သည္။
ထုိေက်ာင္းတြင္ အသက္ ရွစ္ႏွစ္
ကုိးႏွစ္အရြယ္ ဘုန္းၾကီးကုိခင္မင္သည့္ ကိုရင္ေလးတပါးရွိသည္။ သူက ဘုန္းၾကီးကုိ
သူႏွင့္အတူ ဘူတာရုံေဘးရွိ
ျမစ္ဆိပ္မွာေရကူးေခၚသည္။ ဘုန္းၾကီး အင္တင္တင္ျဖစ္သြားသည္။
အသက္ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ရွိျပီျဖစ္ေသာ္လည္း
ဘုန္းၾကီးေရမကူးတတ္ပါ။ ေရမကူးတတ္ေၾကာင္း ကုိရင္ေလးကုိ ေျပာ
ျပဖုိ ့ရန္လည္း "မာန္ခံ"ေနျပန္၏။
မေျပာခ်င္။ မတတ္ဘဲတတ္သလုိလုိ လူတတ္ၾကီးလုပ္ခ်င္သည့္ မာနက မၾကာမီ ဘုန္းၾကီးအသက္ကုိ
ျခိမ္းေျခာက္လာခ့ဲေလသည္။
ဗုဒၶေဒသနာေတာ္အဆုိအရ "မာန "ဟူသည္
အထက္မဂ္တရားကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳသူတဦးအေနျဖင့္ပယ္သတ္
ႏုိင္ေသာ အထက္သံေယာဇဥ္ ၅ ပါးအနက္
ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ျဖစ္သည္။ ပယ္သတ္သင့္ေသာ စိတ္အညစ္
အေၾကး ၂၇ ပါးကုိ
ဗုဒၶဘုရားသတိေပးညႊန္ျပရာတြင္ မာနသည္ တပါးအပါအဝင္ျဖစ္သည္။ ငါတလူလူမင္းမူ "မႊန္ထူ "ေနမႈမ်ားကုိ
ေက်ာ္လႊားႏုိင္ေစရန္ ေအာက္ပါဆင္ျခင္မႈမ်ားကုိ ျပဳသင့္ေၾကာင္း ဗုဒၶဘုရားရွင္ ညႊန္ျပထား
ေပသည္။
"ငါသည္ အုိျခင္းသေဘာရွိ၏ ၊
အုိျခင္းသေဘာကုိ မလြန္ေျမာက္ႏုိင္ "
"ငါသည္ နာျခင္းသေဘာရွိ၏ ၊
နာျခင္းသေဘာကုိ မလြန္ေျမာက္ႏုိင္ "
"ငါသည္ ေသျခင္းသေဘာရွိ၏ ၊
ေသျခင္းသေဘာကုိ မလြန္ေျမာက္ႏုိင္ "
"ပုိင္ဆုိင္သမွ်အရာမ်ား၊
ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးသူမ်ားသည္ ေျပာင္းလဲပ်က္စီးျခင္းသေဘာရွိပါ၏ "
"ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာ၊
ကံသာလွ်င္ အေမြခံ၊ ကံသာလွ်င္အေၾကာင္း၊ ကံသာလွ်င္ အေဆြအမ်ဳိး၊ ကံသာလွ်င္
ကုိးကြယ္လဲေလ်ာင္းရာ ျဖစ္၏။ ကံေကာင္းကုိ ျပဳသည္ျဖစ္ေစ၊ ကံဆုိးကုိျပဳသည္ျဖစ္ေစ
ထုိေကာင္းကံ၊ ဆုိးကံ၏ ေကာင္းေမြ ဆုိးေမြကုိ ခံစားရေပလိမ့္မည္။ "
ျမစ္ကမ္းပါးတြင္ ကုိရင္ေလးသည္
ဧကသီကုိယ္ရုံသကၤန္းကုိ ခၽြတ္လုိက္ျပီး ျမစ္ေရထဲသုိ ့ဝုန္းကနဲခုန္ဆင္းသြား၏။
ငါးတေကာင္ႏွယ္ ေရကူးသြား၏။ သူ၏ေသသပ္လွပေသာ
ေျခလက္ယက္ကန္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိ ေလးစားအားက်
ရင္း ျမစ္ကမ္းပါးမွာ
ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးရပ္ေနခ့ဲသည္။ ေရကူးျခင္းမွာ အခက္ၾကီးဟုတ္ဟန္လည္းမရွိပါလား။
ေနာက္ဆုံးတြင္ ရႊံ ့ထူ အနံ ့ဆုိးသည့္ ျမစ္ေရထဲသုိ ့
ဒုိင္ဗင္ထုိးခ်ခ်င္စိတ္ေပါက္လာေတာ့၏။
ျမစ္ကမ္းေပၚတြင္ တြန္ ့ဆုတ္တြန္
့ဆုတ္ျဖစ္ေနသည့္ဘုန္းၾကီးကုိ ကုိရင္ေလးျမင္ျပန္ရာ သူႏွင့္အတူ ေရကူးဖုိ ့ေခၚ
ျပန္၏။ ဘုန္းၾကီးသည္
ေလးတိေလးကန္ျဖင့္ အေပၚရုံဧကသီသကၤန္းကုိ ခၽြတ္လွ်က္ ကၽြတ္ထြက္မသြားေစရန္
သင္းပုိင္းအေခါက္ႏွင့္တြဲကာ
ထုံးခ်ည္လုိက္သည္။ ယင္းေနာက္ အသက္ရႈလုိက္ျပီး ဒုိင္ဗင္ပစ္ခ်လုိက္ေတာ့၏။
တစကၠန္ ့အတြင္း ဘုန္းၾကီး
ျပႆနာတက္ေတာ့၏။
ဘုန္းၾကီးသည္ ျမစ္ၾကမ္းျပင္အထိ
ေရာက္သြား၏။ ရႊံ ့ညႊန္ေပ်ာင္းအိအိကုိ ထိမိသည္။ မတ္တပ္ရပ္ရန္ ေျမအမာ
လုံးဝမရွိပါေခ်။ ေရနစ္ေနေခ်ျပီ ။ တကုိယ္လုံးကုိ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ၾကည့္သည္။
ဓာတ္လုိက္သလုိ ခႏၶာကုိယ္တြင္း
မွာ အထိတ္တလန္ ့ျဖစ္မႈမ်ား
ျဖစ္ပြားလာသည္။ ေျခေထာက္ႏွင့္လက္မ်ားကုိ လႈပ္ၾကည့္သည္။ အသက္ရႈလုိက္
တုိင္း ျမစ္ေရေနာက္က်ိက်ိကုိ
မ်ဳိခ်ေနမိသည္။
ကုိရင္ေလးက ဘုန္းၾကီး
ဝူးဝူးဝါးဝါးျဖစ္ေနသည္ကုိၾကည့္ျပီး အကူအညီေပးရန္ ၾကဳိးစားသည္။
ဘုန္းၾကီးရွိသည့္ေနရာသုိ ့ေရကူးလာကာ ေရမ်က္ႏွာျပင္ထက္ေပၚေနသည့္ ဘုန္းၾကီး၏နားရြက္
၊ ဦးေခါင္းကုိ ဆြဲ
သည္။ အလုိေလး…..မလြယ္ေခ်တကား…။
သူ ့အင္အားႏွင့္ ဘုန္းၾကီးကုိ ေရေပၚေရာက္ေအာင္ မဆြဲႏုိင္ပါ။ ဘုန္းၾကီးသည္လည္း
ေၾကာက္ေၾကာက္လန္ ့လန္ ့ျဖင့္ သူ ့သကၤန္းစကုိ ဆြဲထားမိ၏။ တခဏတြင္းမွာပင္ သကၤန္းစ
လြတ္သြားျပန္၏။
ဘုန္းၾကီးကုိ
ကယ္ဆယ္လုိကယ္ဆယ္ျငား ထုိသကၤန္းကုိကုိင္လ်က္ ေရေအာက္သုိ ့ ဘုန္းၾကီး
သုံးၾကိမ္ေရာက္၏။ အေပၚျပန္တက္လာသည့္ သုံးၾကိမ္တုိင္တုိင္အခါမ်ားတြင္ အကူအညီကုိ
ရွာသည္။
ေနာက္ဆုံးအခ်ီတြင္
ဘုန္းၾကီး၏ျမင္ကြင္းတခုလုံး အနီေရာင္သာ လႊမ္းမုိးထားေတာ့၏။
ဘုန္းၾကီး သတိလစ္သြားသည္။
အမရဒီပ
ဇြန္လ ၁၃ ၊ ၂ဝ၁၃
Bhante Henepola Gunaratana ၏
Journey to Mindfulness ကုိ ဘာသာျပန္သည္။
Wednesday, June 12, 2013
အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲ ကုိယ့္အရိပ္ - ၁၉
အခန္း ၄ ၊ တေက်ာ့ျပန္ကုိရင္
လမ္းေဘးတေနရာမွာ
သူငယ္ခ်င္းဂုဏဝါေဒနက ဘုန္းၾကီးကုိ
ျဗဳန္းစားၾကီး စြန္ ့ခြါသြားခ့ဲျပီး တနာရီေလာက္
အၾကာ တေယာက္တည္းေယာက္ယက္ခတ္ကာ
ဘုန္းၾကီး ထုိေနရာမွာ ထုိင္ေနခ့ဲသည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ
ထြက္ေျပးကာ မဟာစြန္
့စားခန္းခရီးအျဖစ္ စတင္ခ့ဲေသာအရာသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ဒုကၡသုကၡ
ၡျဖစ္ေနေနျပီ။
ေျမြကိုက္ခံရ၍ ေယာင္ကုိင္းနာက်င္ေနေသာ ေျခေထာက္ျပႆနာလည္း ရွိေန၏။ ဆာေလာင္ေနသည္။
ဘုန္းၾကီးသိသမွ် ခရီးသြားေဖာ္ကလည္း အျပီးအပုိင္ စြန္ ့သြားခ့ဲျပီ။
ထုိစဥ္ကေလာက္ နိမ့္ပါးက်ဆင္းမႈကုိ
ဘုန္းၾကီးဘဝတေလွ်ာက္လုံး လုံးဝမေတြ ့မၾကဳံဖူးခ့ဲပါေခ်။
ေနာက္ဆုံးတြင္
ဘုန္းၾကီး၏ခႏၶာကုိယ္ထဲမွတခုခုက မတ္တပ္ရပ္ရန္ အမိန္ ့ေပးသည္။
"ဆက္ေလွ်ာက္" ဟု
ေျပာေနပုံေပၚေသာ အသံ….။
သုိ ့ႏွင့္ပင္ ေျခေထာက္ကုိ
အားယူျပီး ကႏ ၱာရလမ္းတေလွ်ာက္လုံး ေျခေထာက္ေထာ့နဲ ့ေထာ့နဲ ့ျဖင့္
စေလွ်ာက္လွမ္းခ့ဲသည္။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ေလွ်ာက္လာျပီး သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္
မိန္းကေလးတေယာက္ ထုိင္ေနသည့္ေနရာသုိ ့ဘုန္းၾကီးေရာက္လာခ့ဲသည္။ မိန္းကေလးမွာ
သစ္သီး၊ သစ္ေစ့ ၊ ေပါင္မုန္ ့၊ လက္ဖက္ရည္ ႏွင့္
ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေရာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဘုန္းၾကီးက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း
ခုံတန္းေပၚ
ထုိင္လုိက္သည္။
"ဘာလုိ ့ေျခေထာက္ေထာ့နဲ
့ေထာ့နဲ ့ျဖစ္ေနတာလဲ"
မိန္းကေလးက ေမးသည္။
တျမန္ေန ့ညက ေျခေထာက္ကုိ
ေျမြကုိက္သည့္အေၾကာင္း ဘုန္းၾကီး သူ ့ကုိ ရွင္းျပသည္။ နာမည္ဘယ္လုိ
ေခၚလဲ၊ ဘယ္ကလဲ ၊
တေယာက္တည္း ဘာလုိ ့ခရီးသြားေနတာလဲ ဟူ၍လည္း မိန္းကေလးက ထပ္ဆင့္
ေမးလာသည္။
ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္အလုံးစုံကုိ ဘုန္းၾကီး ေျပာျပလုိက္သည္။
သူက ဘုန္းၾကီးကုိ
ေပါင္မုန္တခ်ပ္၊ ပဲေတာင့္ရွည္သီးဟင္းတခြက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းက်က်တခြက္ ေပးသည္။
အစားအေသာက္ကုိ ေက်းဇူးတင္ဝမ္းေျမာက္စြာ ဘုန္းၾကီး လက္ခံခ့ဲပါသည္။
သူ၏တဲအိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးအတြင္းဖက္သုိ
့ဝင္သြားျပီး ျပန္ထြက္လာသည့္အခါ သံပုရာသီးတစိတ္ လက္ထဲကုိင္လာသည္။
ဘုန္းၾကီး၏ေပါင္ေပၚကဒဏ္ရာကုိ သံပုရာျခမ္းျဖင့္ ပြတ္ေပးျပီးေနာက္ ဆီတမ်ဳိးကုိ
ဒဏ္ရာအတြင္းသုိ ့လိမ္းေပးသည္။ သူ၏ဖခင္အလုပ္မွျပန္လာသည့္အထိအိမ္မွာ ေနပါဟု
ဘုန္းၾကီးကုိ ေျပာေသာ္
လည္း လဝမဟာပယမွာ ျပန္ဆုံၾကဖုိ
့ေျပာထားသည့္အတြက္ သြားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာခ့ဲရသည္။ တကယ္လည္း ဂုဏဝါေဒနသည္
လဝမဟာပယမွာ ေစာင့္ေနလိမ့္မည္ဟု ဘုန္းၾကီး ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါသည္။
ေထာ့နဲ ့နဲ ့ျဖစ္ေနသည့္ၾကားမွပင္
ဘုန္းၾကီးသည္ လမ္းေပၚသုိ ့ျပန္တက္ရသည္။ အႏုရာဓပူရျမဳိ ့သုိ ့ မၾကာမီ
ေရာက္သြားသည္။ ပထမဦးဆုံးျမင္ရေသာ
အေဆာက္အဦးမွာ သီယသီရိအမည္ရွိ ဟုိတယ္တခုျဖစ္သည္။ (ထုိေခတ္အခါက စားေသာက္ဆုိင္ကုိ
ဟုိတယ္ဟု ေခၚၾကသည္။) မန္ေနဂ်ာက ဘုန္းၾကီးကုိ ႏုတ္ဆက္ျပီး
ေျခေထာက္ေထာ့နဲ ့နဲ
့ျဖစ္ရပုံအေၾကာင္း ေမးေနျပန္၏။ ေျခေထာက္ကုိ ေျမြကုိက္သည့္အေၾကာင္း ျပန္ေျဖလုိက္
သည္။ သူက
တေယာက္တည္းျဖစ္ေနျခင္းအေၾကာင္းကုိ ေမးျပန္၏။ ဘုန္းၾကီးသည္ ခရီးသြားေဖာ္ႏွင့္အတူ
မလုိက္ႏုိင္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္ ခရီးသြားေဖာ္က လဝမဟာပယသုိ ့ၾကဳိတင္သြားႏွင့္ေၾကာင္း
ေျပာလုိက္သည္။
"ဒီျမဳိ ့ကုိ
ျဖတ္သြားတ့ဲသူတုိင္း ဒီဟုိတယ္ကုိ ေရာက္ၾကတာပဲ။ မင္းဒီမွာ ေနလုိက္ဦး။
မင္းခရီးေဖာ္ေတြ ဒီျမဳိ ့ကုိ ျဖတ္တ့ဲအခါ သူတုိ ့ေရာက္လာရင္ သူတုိ ့နဲ ့ မင္းေတြ
့လိမ့္မယ္ေပါ့"
မန္ေနဂ်ာက ေျပာသည္။
ဘုန္းၾကီး သူေျပာသည္ကုိ
လက္ခံလုိက္သည္။ တေနရာမွာ ထုိင္ေစာင့္ေနလုိက္သည္။
ည ၁၁ နာရီ တြင္ အိပ္ငုိက္လာသည္။ မန္ေနဂ်ာကလည္း
ဘုန္းၾကီးပင္ပန္းေနမွန္း ျမင္ေပလိမ့္မည္။
"မင္းဒီမွာ ညအိပ္လုိက္ေတာ့"
သူက ေျပာျပီး ခင္းအိပ္ရန္
ေကာက္ရုိးဖ်ာတခ်ပ္ ေပးသည္။
ထုိမွစ၍ ေနာက္တေန ့နံနက္
ရွစ္နာရီအထိ ဘုန္းၾကီး ေနာက္ဆုံးသိလုိက္သည္မွာ သူေကာက္ရုိးဖ်ာေပးသည္မွ်
ကုိသာ ျဖစ္သည္။
ဘုန္းၾကီးအိပ္ရာႏုိးႏုိးခ်င္း
ဂုဏဝါေဒန ေရာက္လာသလားဟု မန္ေနဂ်ာကုိ ေမးသည္။ "ဟင့္အင္း" ဟု
ဦးေခါင္းခါရင္း သူျပန္ေျဖသည္။
"မင္းကုိလာရွာတ့ဲသူ
တေယာက္မွမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းဒီမွာ ေနလုိ ့ရပါတယ္။ ငါ မင္းအတြက္
အလုပ္အကိုင္ေပးပါ့မယ္"
ဘုန္းၾကီး ဘာဆက္လုပ္မွန္းမသိ။
ဘယ္ဆက္သြားရမွန္းလည္းမသိေတာ့ပါျပီ။ ထုိ ့ေၾကာင့္ မန္ေနဂ်ာေပးသည့္ အလုပ္ကုိ
လက္ခံလုိက္သည္။
ဤနည္းျဖင့္ ဘုန္းၾကီးသည္
အႏုရာဓျမဳိ ့ရွိ သီယသီရိဟုိတယ္မွာ စားပြဲထုိးျဖစ္လာသည္။ စားပြဲထုိးအလုပ္ကား ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါသည္။
စားေသာက္ဆုိင္မွာ အျခားလူငယ္မ်ားႏွင့္အတူ အလုပ္လုပ္ရသည္။ ဘုန္းၾကီးတုိ ့အားလုံး သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ျဖစ္ျပီး
အဆင္ေျပလွသည္။ ေဖာက္သည္မ်ားကုိ ဘုန္းၾကီးေစာင့္ရသည္။ စားပြဲမ်ားကုိသန္ ့ရွင္းေရးလုပ္ရသည္။
ပန္ကန္ေဆးရသည္။
သီတင္းပတ္မ်ားစြာ ၾကာသြားျပန္သည္။
တေန ့တြင္ ဘုန္းၾကီးငွက္ဖ်ားေရာဂါျဖစ္လာသည္။ ေနထုိင္မေကာင္း၍ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္။
အနားယူေနရခုိက္ဘုန္းၾကီးေရာက္ေနသည့္ေနရာကုိ အသိေပးရန္ မိခင္ထံသုိ ့ စာတေစာင္
ေရးသည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ထြက္ေျပးသည့္အေၾကာင္း မိခင္သိႏွင့္ျပီးေလာက္ျပီ၊
ဘုန္းၾကီးအတြက္ မိခင္ခမ်ာ အလြန္အမင္း စိတ္ေသာကေရာက္ရွာေတာ့မည္ကုိ နားလည္လာျပီး
ေနာင္တရမိသည္။
ရက္အနည္းငယ္အၾကာ
အလုပ္ျပန္ဝင္သည္။ စားေသာက္ဆုိင္အတြက္ ေရခပ္ရန္ အနီးအနားရွိ ေရတြင္းသုိ ့လာခ့ဲ
သည္။အျခား ေကာင္ေလးတေယာက္
ေရတြင္းသုိ ့ေရာက္ေန၏။သူ ့ဆီက ေရပုံးကုိငွါးျပီး ေရဆြဲတင္ကာ ေရပုံးထဲထည့္သည္။ ျပီးေနာက္
ပုံးပုိင္ရွင္သုိ ့ေရပုံးကုိ ျပန္ေပးသည္။ ပုံးပုိင္ရွင္က ေရပုံးကုိ ေရတြင္းသုိ
့လႊတ္ခ်ရာပုံးေရာ ၾကဳိးပါ ေရတြင္းထဲသုိ
့ျပဳတ္က်သြားသည္။ ပုံးပုိင္ရွင္ေကာင္ေလး ငုိပါေတာ့သည္။
ေရေႏြးေသာက္ရန္ စားေသာက္ဆုိင္မွာ
ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကမည့္ ေဖာက္သည္မ်ားကလည္းတဖက္ရွိေနေသးရာ ဘုန္းၾကီးမွာ
အလ်င္စလုိျဖစ္ေန၏။ သုိ ့ႏွင့္ ေရပုံးပုိင္ရွင္ေကာင္ေလးအား ငါ စားေသာက္ဆုိင္ကုိ
ေရပုံးျပန္ပုိ ့လုိက္
ဦးမည္၊ ျပီးလွ်င္ ျပန္လာျပီး သူ
့ေရပုံးကုိ ျပန္လာဆယ္ေပးမည္ဟု ဘုန္းၾကီးေျပာထားခ့ဲသည္။
ေရအျပည့္ႏွင့္ေရပုံးကုိသယ္ကာ
စားေသာက္ဆုိင္တြင္းသုိ ့အဝင္ ဘုန္းၾကီး၏အကုိအၾကီးဆုံး "တိကိရိဘ႑" သည္
ဆုိင္ေပါက္ဝမွာ မတ္တတ္ရပ္ေနေလသည္။ ဘုန္းၾကီးကုိ သူျမင္ျမင္ခ်င္း သူႏွင့္အတူ
ျပန္လုိက္ရမည္ဟု ေျပာ၏။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ဘုန္းၾကီးထြက္ေျပးသည့္သတင္းကုိ
ၾကားျပီကတည္းက မိခင္ၾကီးသည္ မရပ္တမ္းငုိ ေနေၾကာင္း သူေျပာျပ၏။
အကိုၾကီးကုိလည္း ဖခင္လုိပင္
ဘုန္းၾကီးေၾကာက္ေနရ၏။ သူ ့အမိန္ ့ကို ကလန္ကဆန္မလုပ္ရဲ။
သူ ့ေရပုံးကုိဆယ္ယူေပးရန္
အကူအညီေပးမည့္ဘုန္းၾကီးကုိ ေရတြင္းမွာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေရာ့မည့္ သနားစရာ
ေကာင္ေလးကုိ ဘုန္းၾကီး
ေမ့ပစ္လုိက္ရသည္။ ဘဝျပန္စႏုိင္ေအာင္
အကူအညီေပးခ့ဲေသာ စိတ္ေကာင္းရွိသည့္ စားေသာက္ဆုိင္မန္ေနဂ်ာကုိလည္း
ဘုန္းၾကီးေမ့ပစ္လုိက္ရသည္။
"ငါအခု ဆုိင္ေလးတဆုိင္
ဖြင့္ထားတယ္။ ငါနဲ ့လုိက္ျပီး ဆုိင္မွာ ကူလုပ္ေပါ့"
အကုိၾကီးက ဘုန္းၾကီးကုိ ေျပာသည္။
ဂုဏဝါေဒနႏွင့္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွထြက္ေျပးျပီးေနာက္ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကုိလည္း ဘုန္းၾကီးသိရပါ၏။
ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱရသည္
ဘုန္းၾကီးတုိ ့ေပ်ာက္ဆုံးသြားေၾကာင္း ပုလိပ္မ်ားသုိ ့အေၾကာင္းၾကားသည္။
ဖခင္ၾကီးသည္လည္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသုိ ့သြားကာ ဘုန္းၾကီးကုိ ျပန္ရွာေပးျပီး
အိမ္ျပန္ပုိ ့ေပးရန္ ဆရာေတာ္
အား အျပင္းအထန္ ေတာင္းဆုိသည္။
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၏ ျပႆနာမွာ ဘုန္းၾကီး၏ ေထာင့္မက်ဳိး ပုံစံမဝင္မႈတခု
တည္းေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲွ
ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱရသည္လည္း ေဒါသၾကီးျပီး
ၾကမ္းတမ္းသူ ျဖစ္ေၾကာင္း
ထုိအခ်ိန္တြင္မွ ဖခင္ၾကီး
နားလည္သည္ဟူ၏။ ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱရက ဘုန္းၾကီးကုိ ၾကမ္းတမ္းစြာ
ဆဲေရးတုိင္းထြာသည္ဟူသည္မွာလည္း ဘုန္းၾကီး လိမ္ညာေျပာျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း ဖခင္ၾကီး
သိလာ၏။ သုိ ့ရာ
တြင္ သိျခင္းသည္ ေနာက္က်ေလျပီ။
ဘုန္းၾကီးသည္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ေျပးေလျပီ။ ဤတၾကိမ္ အိမ္သုိ ့ျပန္ေျပး
လာျခင္းလည္း မဟုတ္ေတာ့ျပီ။
ထုိအခ်ိန္တြင္
ပုလိပ္အရာရွိမ်ားသည္ ဘုန္းၾကီးကုိ ေတာနယ္တဝုိက္ ပုိက္စိပ္တုိက္ရွာေဖြၾကသည္ဟူ၏။
ထုိေနာက္တြင္ အႏုရာဓပူရမွ
ဘုန္းၾကီးစာ ေရာက္လာသည္။ စာရလွ်င္ရခ်င္း မိခင္ႏွင့္ဖခင္တုိ ့သည္ ဘုန္းၾကီးကုိ
ျပန္ေခၚရန္ အကုိၾကီးကုိ ေစလႊတ္လုိက္ၾကသည္။
မေသမေပ်ာက္သက္ရွိထင္ရွား
ေကာင္းမြန္စြာ ဘုန္းၾကီးျပန္ေတြ ့ရသည့္အတြက္ မိဘမ်ား အထူးသျဖင့္မိခင္ၾကီး
မွာ အတုိင္းထက္အလြန္
ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ရွာသည္။ သုိ ့ေသာ္ စိတ္စႏုိးစေနာင့္ျဖစ္စရာကား အိမ္မွာ ၾကဳံ
ရျပန္သည္။ ဘုန္းၾကီးကုိ အိမ္နီးခ်င္းအားလုံးက "ကိုရင္လူထြက္"ဟု
ေခၚၾကသည္။ ဤသုိ ့ေခၚျခင္းသည္ အျပင္းအထန္ ရုိင္းပ်ေစာ္ကားျခင္းတမ်ဳိးျဖစ္၏။ ဖခင္သည္ "မ်က္ႏွာပန္းမလွသည့္သား"ကုိ သူ
့ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိေစလုိပုံမရေခ်။ ဘုန္းၾကီးကုိ ကုိရင္ျပန္ဝတ္ခုိင္းသည္။
ဘုန္းၾကီးသည္လည္း ဖခင္ႏွင့္
စကားမ်ားမ်ားမေျပာလုိေသာေၾကာင့္ ဖခင္ႏွင့္ ေဝးႏုိင္သမွ်ေဝးေအာင္
ေနသည္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးအလုပ္ကုိပင္
ေရးၾကီးခြင္က်ယ္လုပ္ကာ အလုပ္မ်ားဟန္ျပသည္။ ဟန္ျပအလုပ္မ်ားအနက္တခုမွာ ဘုန္းၾကီးတုိ
့အိမ္အနီးရွိ ရာဘာျခံအတြင္း ေရႏုတ္ေျမာင္း
တူးေဖာ္ျခင္းအလုပ္ျဖစ္သည္။
ထုိရာဘာျခံကုိ ကုမၸဏီၾကီးတခုက
လုပ္ကုိင္သည္။ လစာနည္းနည္းေပးျပီး အလုပ္မွာ ေသေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းသည္။ ဘုန္းၾကီးက
ပုံးထဲ ေျမၾကီးထည့္ေပးျပီးအမ်ဳိးသမီးမ်ားဆီ လက္ဆင့္ကမ္းရသည္။
အမ်ဳိးသမီးမ်ားကေျမၾကီးပုံးကုိ
ေျမစုပုံရမည့္ေနရာသုိ ့သယ္သြားရသည္။ တၾကိမ္တြင္ ေဂၚျပားကုိင္သည့္ ဘုန္းၾကီးလက္မွာ
ေရၾကည္ဖုၾကီးမ်ား ထေနသည္ကုိ အမ်ဳိးသမီးတဦးျမင္သြားသည္။ သူကဘုန္းၾကီးႏွင့္
အလုပ္ခ်င္းလဲလုိက္ကာ သူက ေျမၾကီးတူး၊ ဘုန္းၾကီးက ေျမၾကီးပုံး သယ္သည္။
ထုိအလုပ္ျပီးေနာက္တြင္
လက္ဖက္ရြက္ခူးသည့္အလုပ္ကုိလည္း ဘုန္းၾကီးလုပ္ခ့ဲေသးသည္။ အလုပ္ၾကမ္းပင္ျဖစ္
သည္။ ထုိအလုပ္မွာ
အေျပာင္းအလဲမရွိ၍ ျငီးေငြ ့ဖြယ္ျဖစ္သည္။
အကုိၾကီး၏ဆုိင္အလုပ္ကုိကားဘုန္းၾကီးႏွစ္သက္
သည္။ သုိ ့ေသာ္
ဆုိင္ဖြင့္ျပီးေနာက္ လအနည္းငယ္အၾကာ ဆုိင္ပိတ္လုိက္ရသည္။ ရြာသားမ်ားမွာ အလြန္ဆင္းရဲ
ၾကေလရာ သူ ့ဆုိင္ကုိ
အေထာက္အပ့ံမျပဳႏုိင္ၾကေခ်။ အမ်ားစုမွာ
ရုိးရုိးစားေသာက္ကုန္မ်ားကုိပင္ မဝယ္ႏုိင္ၾကပါ
။
အားလပ္ခ်ိန္အမ်ားစုကုိ
အမၾကီးအိမ္မွာပင္ ကုန္လြန္ေစခ့ဲသည္။ အမၾကီးမွာ ဘုန္းၾကီးငယ္စဥ္က ဘုန္းၾကီးကုိ ႏုိ
့
တုိက္ေပးခ့ဲသူျဖစ္ျပီး
ဘုန္းၾကီးက သူ ့ကုိ "ဒုတိယအေမ"ဟု ေခၚသူပင္ျဖစ္သည္။ အမခင္ပြန္းမွာ
ကြယ္လြန္သြား
ေသာေၾကာင့္ အိမ္မွာ
အားကုိးအားထား ေယာက်္ားသားမရွိေခ်။ အမႏွင့္ ေမြးကင္းစသားတေယာက္ ႏွင့္
သမီးတေယာက္တုိ ့သာ ရွိၾကသည္။ အမ၏သမီး ဘုန္းၾကီးတူမမွာ ဘုန္းၾကီးထက္
ငါးလအသက္ၾကီးသည္။
အမမိသားစုသည္ ဘုန္းၾကီးအေပၚ
အလြန္ၾကင္ၾကင္နာနာရွိလွသည္။ မိဘရင္းအိမ္ထက္ သူတုိ ့အိမ္မွာ ပုိေပ်ာ္ပုိက္သည္။
မိဘအိမ္ျပန္လာျပီးေနာက္ ရက္သတၱပတ္အတန္ၾကာလွ်င္ အမအိမ္သုိ ့ဘုန္းၾကီးေျပာင္းလာခ့ဲ
ေတာ့သည္။ ေျပာင္းလာျခင္းက
ပုိျပီးျငိမ္းခ်မ္းေသာ အစီအစဥ္ျဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ အိမ္ေနလူသားတေယာက္
အျဖစ္ကား ဘုန္းၾကီးအတြက္
တကယ္တမ္း အထုိင္မက်လွေသးေပ။
ျဖစ္ခ့ဲျပီးသမွ်အရာအားလုံးသည္
ျဖစ္ခ့ဲလင့္ကစား ဘုန္းၾကီးတပါးျဖစ္လုိေသာ
ဆႏၵကား ရင္ထဲမွာ ေလာင္ျမဳိက္ဆဲပါတည္း။
ဘုန္းၾကီး၏ဆရာေတာ္ႏွင့္
ထြက္မေျပးခင္ ငါးလေလာက္ကေနထုိင္ခ့ဲေသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းအေၾကာင္း တစတစေတြးမိလာသည္။
ထြက္ေျပးခ့ဲသည့္အတြက္ ေနာင္တရသည္။ ဘုန္းၾကီး၏ ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱ
ရအေပၚထားေသာ စိတ္သေဘာမ်ား
ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာသည္။ သူ၏ေကာင္းကြက္မ်ားကုိ သတိရမိလာသည္။ အနည္းဆုံး
ဆရာေတာ္ဘုရားကုိ ဘုန္းၾကီးေတာင္းပန္သင့္သည္ဟု ေတြးမိပါသည္။
အမၾကီးသည္ ကြယ္လြန္ေလျပီး သူ
့ခင္ပြန္းသည္၏အမ်ဳိးမ်ားထံသုိ ့ခရီးသြားေနခုိက္ တေန ့တြင္ ဆရာေတာ့္ကုိ တိတ္တဆိတ္
သြားေရာက္ဖူးေတြ ့ရန္ ဘုန္းၾကီးဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။ ခရီးေဝးသည့္အတြက္ တညအိပ္ေတာ့
ၾကာမည္။ သုိ ့ေသာ္ အမၾကီး ျပန္မေရာက္ခင္
ဘုန္းၾကီးအလ်င္ၾကဳိေရာက္ရေပမည္။ ဆရာေတာ္ဘုရားထံသြား
သည္ကုိ အမၾကီးၾကဳိက္မည္မဟုတ္မွန္း
ဘုန္းၾကီးသိသည္။ အမၾကီးသည္
ဘုန္းၾကီးအေနျဖင့္ ဘုန္းၾကီးျဖစ္ခ်င္
သည့္ အိပ္မက္ကုိစြန္ ့လႊတ္ျပီး
သူ ့အိမ္မွာ အျမဲတမ္းေနသြားေစလုိသူျဖစ္သည္။
ဘုန္းၾကီး ခရီးထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ တူမ ျဖစ္သူသည္ ငုိယုိကာ မသြားရန္ ေျပာေတာ့သည္။ ဘုန္းၾကီးက
သူ ့
ကုိ စိတ္မပူရန္ ႏွင့္ ေနာက္တေန
့ျပန္လာမည္ကုိ ေျပာထားခ့ဲသည္။ ဘုန္းၾကီးက ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းဖက္
ေျခဦးလွည့္လုိက္စဥ္မွာပင္ တူမသည္ အငုိမရပ္၊ ငုိေနရစ္၏။
ဘုန္းၾကီးကုိ
ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱရ ျမင္လုိက္ေသာအခါ သူအသက္ရႈေခ်ာင္သြားရ၏။ သူသည္ အျမဲတေစ
ႏူးည့ံခ်ဳိသာေလ့ရွိေသာ ဆရာတပါးမဟုတ္ေသာ္ျငား ဘုန္းၾကီးက မိမိကုိယ္မိမိ
ဘုန္းေတာ္ၾကီးျဖစ္ခ်င္
သလုိ ဆရာေတာ္ကလည္း ဘုန္းၾကီးကုိ
ဘုန္းေတာ္ၾကီးျဖစ္ေစလုိသည္။ ေက်ာင္းမွထြက္ေျပးျခင္း ဘုန္းၾကီးက
ေတာင္းပန္စကားေလွ်ာက္ထားပါသည္။ ဆရာေတာ္က သကၤန္းျပန္ဝတ္ဖုိ ့အဆင္သင့္ျဖစ္ပလားဟု
ေမးေတာ့
သည္။
"မွန္ပါဘုရား"
ဘုန္းၾကီး၏ဆႏၵအတုိင္း
ေျဖလုိက္ပါသည္။
"ဒါေပမယ့္
ကုိရင္တပါးျဖစ္ရုံေလာက္နဲ ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ မေနခ်င္ပါဘူး ဘုရား။ တပည့္ေတာ္
စာသင္တုိက္သြားခ်င္ပါတယ္ ဘုရား"
ဆရာေတာ္က မဆုိင္းမတြ သေဘာတူသည္။
အမရဒီပ
ဇြန္လ ၁၂၊ ၂ဝ၁၃
Bhante Henepola Gunaratana ၏
Journey to Mindfulness ကုိ ဘာသာျပန္သည္။
Tuesday, June 11, 2013
အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲ ကုိယ့္အရိပ္ - ၁၈
လွသူဇာပ်ဳိ ႏွင့္ ဘုန္းၾကီးတုိ
့၏ ေရတြင္းနားက အရွိန္ယူစ ႏွလုံးသားေရးရာကိစၥကုိ ဆရာေတာ္ အရွင္ေသာဏုတၱ
ရ ျဖတ္ေတာက္ပစ္ျပီးေနာက္
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းႏွင့္ဆုိင္ရာ စိတ္အလုိမက်မႈမ်ား ဘုန္းၾကီးမွာ ျမင့္မားလာခ့ဲသည္။
ဘုန္းၾကီးကား ဤဆရာေတာ္
သင္ျပေပးေနသည္ထက္ ပုိျပီးစနစ္က်ေသာ ပညာေရးမ်ဳိးကုိ ကုိယ့္သေဘာ
ကုိယ့္အလုိဆႏၵအမွန္အတုိင္း လုိခ်င္သူ ဆယ္ေက်ာ္သက္တဦးျဖစ္ပါသည္။ကုိရင့္ဘဝႏွင့္ဆက္လက္ေနခ်င္သည္။
သုိ ့ေသာ္
ေလွၾကီးထုိးရုိးရုိးသြားဆရာေတာ္၏ အခ်ဳပ္အခ်ယ္ေအာက္မွာ ေနခ်င္သည္မဟုတ္။ ဤျပႆနာအတြက္ ေျဖရွင္းနည္းမွာ
ထြက္ေျပးျခင္းမွတပါး အျခားမရွိေခ်။ ဟုတ္ျပီ။ မည္သည့္အရပ္သုိ ့
ေျပးမည္နည္း…။
အိမ္ျပန္ေျပးျခင္းမွာ
အလုပ္မျဖစ္မွန္း ဘုန္းၾကီးသိသည္။ ေနာက္တၾကိမ္လူထြက္လာျပန္လွ်င္ မိဘမ်ား အၾကီးအက်ယ္
စိတ္ဆင္းရဲၾကလိမ့္မည္။ မိဘမ်က္ႏွာ အုိးမည္းသုတ္သည့္အလုပ္မ်ဳိး
ဘုန္းၾကီးမလုပ္သင့္ေတာ့ျပီ။
ထုိကာလတြင္ သားအဖႏွစ္ေယာက္
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ လာေနၾကသည္။ သားျဖစ္သူ၏
အမည္မွာ ဂုဏဝါေဒန ျဖစ္သည္။
ဂုဏဝါေဒနႏွင့္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့အလြန္ခင္မင္ၾကသည္။ သူကဤေက်ာင္းထက္ပုိေကာင္းေသာေနရာကုိ
သိသည္ဟု ေျပာေလ့ရွိသည္။
ထုိ ့ေၾကာင့္ တေနရာသုိ ့အတူတူထြက္ေျပးၾကဖုိ
့တိတ္တဆိတ္အစီအစဥ္ဆြဲထား
ၾကသည္။ ဤတၾကိမ္ ထြက္ေျပးလွ်င္
မည္သူမွ်ရွာမေတြ ့ႏုိင္သည့္ေနရာသုိ ့ေျပးမည္ဟု
ရည္ရြယ္ထားသည္။
ထြက္ေျပးၾကမည့္ရက္တြင္ ခါတုိင္းသြားေနက် ရြာဆုိင္သုိ ့ ကတုံးတုံးရန္
ထြက္လာခ့ဲသည္။
တေန ့လုံး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ လႈပ္ရွားေနသည္။ဂုဏဝါေဒနလည္း ဘုန္းၾကီးက့ဲသုိ
့ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ညဆယ့္တနာရီ ဘုန္းၾကီး အိမ္သာသြားျပီးအျပန္ ေက်ာင္းေရွ ့တံခါးကုိ
အသာကေလးဟထားပစ္ခ့ဲသည္။
ညဆယ့္ႏွစ္နာရီခြဲခန္ ့တြင္
ဆရာေတာ့္ေဟာက္သံကုိ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ၾကားရသည္။ ဖေယာင္းတုိင္မ်ားကုိ စုကုိင္ျပီး
ဆြမ္းခ်က္ေဆာင္သုိ ့ေလွ်ာက္ခ့ဲၾကသည္။ ဆြမ္းခ်က္ေဆာင္မွာ သကၤန္းမ်ားခၽြတ္၊
လုံခ်ည္ႏွင့္ အက်ၤ ီလဲဝတ္သည္။
ေက်ာင္းျပင္အေရာက္
အရင္တေခါက္ထြက္ေျပးခ့ဲၾကသည့္အရပ္ႏွင့္ဆန္ ့က်င္ဖက္ဆီ တူရူ
ဦးတည္လုိက္ၾကသည္။
ႏွစ္မုိင္ခန္ ့ေဝးသည့္ လမ္းမၾကီးသုိ ့ေရာက္ႏုိင္ေရးအတြက္
လယ္ကြင္း
စပါးခင္းမ်ားကုိျဖတ္ကာ အစြမ္းကုန္ သုတ္ေျခတင္ၾကသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္တဝုိက္
ညဥ့္ငွက္ေအာ္သံ၊
ဖားေအာ္သံ၊ ပရစ္ေအာ္သံ ႏွင့္ အေဝးဆီမွ ေခြးေဟာင္သံမ်ားကုိ
ၾကားေနရသည္။
လမ္းမၾကီးသုိ ့ေရာက္သည့္အခါ
အရွိန္ေလွ်ာ့ကာ လမ္းေလွ်ာက္ရုံေလွ်ာက္ၾကသည္။ မၾကာမီ မီးအိမ္ကုိင္စြဲကာ
ဘုန္းၾကီးတုိ ့ထံမ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေလွ်ာက္လာသူ ႏွစ္ဦးကုိ ျမင္ၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္က
၁၉၄၂ ခုႏွစ္ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းကာလျဖစ္သည္။ စီလုံတကၽြန္းလုံး ေနဝင္မီးျငိမ္းအမိန္
့ထုတ္ျပန္ထားသည္။
ဂုဏဝါေဒနသည္ အထိတ္တလန္ ့ျဖင့္
ဘုန္းၾကီးကုိ ေျပာေလသည္။ သူက ဘုန္းၾကီး၏ ကုိရင္ဘြဲ ့ကုိမေခၚ၊ လူအမည္ကုိ ေခၚသည္။
"ေဟ့…ဥကၠဳဘ႑ ၊ အဲဒါ
ပုလိပ္ေတြဟ ၊ ဒီလူေတြ ငါတုိ ့ကို စစ္လားေဆးလားလုပ္ေတာ့မယ္။ ငါတုိ ့ဘယ္လုိ
ေျပာၾကမလဲ.. "
အခ်ိန္တုိအတြင္း လံၾကဳတ္ထုိးဇာတ္တပုဒ္ကုိ
ဘုန္းၾကီးဖန္တီးလုိက္သည္။
" မေန ့က ငါ့အေမ
ဆုံးသြားတယ္လုိ ့ေျပာမယ္ကြာ ၊လူတေယာက္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းလာျပီး သတင္းေပးလုိ ့
နာေရးအသြား ဘတ္စ္ကား မမွီဘူးျဖစ္သြားတယ္။ ဒါနဲ ့အခု လမ္းေလွ်ာက္ေနရတာပဲ၊ မနက္က်ရင္
သြားမယ့္ ဘတ္စ္ကား ေနာက္တစီးကုိ မွီလုိမွီျငားသေဘာထားျပီး လမ္းေလွ်ာက္လာတာပဲ…."
ပုလိပ္မ်ား ဘုန္းၾကီးတုိ
့ႏွစ္ဦးထံ ေရာက္လာၾက၏။ သံသယအၾကည့္ျဖင့္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ကုိ ၾကည့္သည္။
လက္ကုိင္ပုဝါတထည္ကုိ ဘုန္းၾကီး၏ ကတုံးေျပာင္ေျပာင္မွာ စည္းေႏွာင္ထား၏။
ေနာက္တထည္ကုိမူ လည္ပင္းမွာ စည္းထားေသး၏။ ခါးပတ္မရွိေသာေၾကာင့္ လုံခ်ည္ျမဲေအာင္
ခါးမွာလည္း လက္ကုိင္ပုဝါတထည္ စည္ထားရျပန္၏။ လက္ထဲရွိ ဖေယာင္းတုိင္မ်ားကုိလည္း
လက္ကုိင္ပုဝါျဖင့္ပင္ ထုပ္ထားရျပန္၏။ ပုလိပ္တေယာက္က
ေျပာသည္။
"ဒီငနဲေလးကို ၾကည့္စမ္း…..။
သူ ့တကုိယ္လုံးမွာ လက္ကုိင္ပုဝါေတြခ်ည္းပဲ….။"
ပုလိပ္ႏွစ္ေယာက္က ဘုန္းၾကီးတုိ
့ႏွစ္ေယာက္ကုိ ဆယ္ကုိက္အကြာေလာက္မွာ ခြဲေနေစျပီး
"ညဥ့္နက္သန္းေခါင္
ဘယ္သြားၾကမလဲ"ဟူေသာ ေမးခြန္းတမ်ဳိးတည္းကုိ တေယာက္စီအား ေမးေလသည္။
ဘုန္းၾကီးတုိ ့ႏွစ္ေယာက္လုံး၏
ႏုတ္ထြက္စကားခ်င္းတူညီေသာေၾကာင့္ ပုလိပ္တုိ ့က သြားခြင့္ျပဳလုိက္သည္။
ေနဝင္မီးျငိမ္းအမိန္ ့အေၾကာင္းကုိပင္ မေျပာျပေခ်။ လမ္းေလွ်ာက္သြားစဥ္
ဖေယာင္းတုိင္မီးထြန္းသြားဖုိ ့ကုိသာ ပုလိပ္ႏွစ္ေယာက္လုံး ေျပာၾကသည္။
ႏွစ္နာရီအတြင္း
ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွ ဆယ့္တမုိင္ခန္ ့ေဝးမည့္ ကုရုေနဂလအရပ္သုိ ့ဘုန္းၾကီးတုိ
့ေရာက္သြား
သည္။ ယခုမွပင္
စိတ္ေအးခ်မ္းသြားသည္။ ဤမွ်ေဝးလွ်င္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ေနာက္သုိ ့ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱရ
လုိက္မလာႏုိင္သည္မွာ အလြန္ေသခ်ာပါျပီ။
အလင္းေရာင္သန္းစျပဳလာခ်ိန္တြင္
ဘုန္းၾကီးတုိ ့သည္ လမ္းေဘးတဲတလုံးအနားေရာက္လာၾက၏။
၄င္းမွာဘုရားဖူးမ်ား
နားခုိသည့္ေနရာတခုျဖစ္ဟန္တူသည္။ တဲ၏နံရံအကာမ်ားကား ခပ္နိမ့္နိမ့္၊
ေကာက္ရုိးအမုိးႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ညစ္ေပေနသည့္ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေကာက္ရုိးခင္းကာ
လဲေလ်ာင္းႏုိင္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဤေရွးဆန္ဆန္ ေျမစုိက္တဲမ်ားမွာ
တဲရိပ္မွာအနားယူေနေသာ ခရီးသြားမ်ားႏွင့္
ေတာင္းရမ္းရသမွ်ကုိ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကသည့္ သူေတာင္းစားမ်ား
ေနရာယူထားတတ္ၾကသည္။
ဂုဏဝါေဒနႏွင့္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့
ကံေကာင္းၾကပါေပသည္။ ဤတဲစခန္းမွာ ထုိမနက္က ေနရာယူထားသူမ်ားမရွိၾက။
အားရဝမ္းသာစြာ ေျမၾကီးေပၚလဲွခ်လုိက္ၾကသည္ႏွင့္
ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္။
နာရီမ်ားစြာၾကာျပီးေနာက္
အိပ္ရာႏုိးလာၾကသည္။ ေရတြင္းမွေရေအးေအးႏွင့္ မ်က္ႏွာသစ္ၾကသည္။ ျပီးေနာက္
မည္သည့္ေနရာသုိ ့သြားၾကမည္ဟု
မသိဘဲ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကသည္။ ေလွ်ာက္မည့္သာ ေလွ်ာက္ေနရပါ
သည္။
ျမင္ကြင္းမ်ား တရိပ္ရိပ္ ေျပာင္းလဲလာသည္။ အုန္းျခံ၊ ရာဘာျခံ၊
လယ္ကန္သင္းရုိး၊ ငွက္ေပ်ာခင္း၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ခင္းႏွင့္ အေစာင့္တဲမ်ားကုိ
ျဖတ္သန္းခ့ဲၾကသည္။ ေခြးေလေခြးလြင့္မ်ားလည္း ေနရာအႏွံ ့ေတြ ့ရ
သည္။ ေခြးအမ်ားစုမွာ
အေမႊးလုံးဝေျပာင္ေအာင္ကၽြတ္ေနသည္။ ေခြးခ်င္းကုိက္၍ရေသာဒဏ္ရာ ႏွင့္ လူမ်ားရုိက္
လုိက္၍ရေသာဒဏ္ရာမ်ားလည္း
ကုိယ္အႏွံ ့ဗရပြျပည့္ႏွက္ေနၾကသည္။
သစ္ပင္ေပၚမွာ တြဲေလာင္းခုိ သုိ
့မဟုတ္ ေျမၾကီးေပၚေျပးလႊားေနၾကေသာ ေမ်ာက္ရုိင္းမ်ားကုိလည္း မၾကာခဏ ေတြ ့ၾကသည္။ အေဝးဆီမွ
ဆင္ေအာ္သံမ်ားကုိလည္း မျပတ္တမ္းဆုိသလုိ ၾကားၾကရသည္။
ကားမ်ား၊ ကုန္ကားမ်ား၊ ဘတ္စ္ကားမ်ား၊
ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္မ်ား၊ လံျခားမ်ား တခါတခါ ျဖတ္သြားသည္။ ၄င္းယာဥ္မ်ားသည္
လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားႏွင့္ လမ္းအနီးထုိင္ေနသူမ်ားကုိ သတိေပးရန္ ဟြန္းတီးၾကသည္။
သုိ ့ေသာ္ ျဖတ္ကနဲျဖတ္ကနဲ ေတြ
့ခ့ဲသည္မွာ လူအမ်ားစု ျဖစ္သည္။ ေယာက်ၤား၊ မိန္းမႏွင့္ ႏြားေက်ာင္း ၊ ၾကက္ေက်ာင္းေနေသာ
သုိ ့မဟုတ္ သူ ့ကိစၥႏွင့္သူသြားေနၾကေသာ ကေလးမ်ားကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ခ့ဲၾကသည္။ အခ်ဳိ ့
လူမ်ားမွာ
ႏြားဆြဲသည့္ေခတ္ေဟာင္းသစ္သားလွည္းမ်ားကုိ စီးနင္းသြားၾကသည္။
ဘုန္းၾကီးတုိ ့သြားရာလမ္းတေလွ်ာက္လုံး
ေစ်းဆုိင္အျဖစ္သုံးၾကသည့္ေနရာမွာ ရႊံ ့တဲအေသးေလးမ်ားျဖစ္သည္။ လူတုိ ့သည္
ကြမ္းယားဝါးလွ်က္၊ လဘက္ရည္ေသာက္လွ်က္၊ အတင္းအဖ်င္းေျပာလွ်က္ ရႊံ ့တဲေရွ ့မွာ
ထုိင္ေနၾက
သည္။ ခရီးသြားမ်ားသည္
ထုိတဲအိမ္မ်ားမွာ ရပ္နားၾကျပီး လက္ဖက္ရည္၊ ေပါင္မုန္ ့၊ ကြမ္းသီး၊ ငါးေၾကာ္၊
အုန္းဆံ
ၾကဳိးႏွင့္ တခါတေလ သၾကား၊ ဆား၊
ဆန္၊ ပဲေတာင့္ရွည္၊ ေရနံဆီတုိ ့လုိ အေျခခံစားကုန္မ်ားကုိဝယ္ျခမ္းႏုိင္သည္။
ခရီးသြားအမ်ားစုမွာ
ေဆးလိပ္ေသာက္ၾကသည္။ တခါဝယ္လွ်င္ စီးကရက္ တလိပ္စ ႏွစ္လိပ္စ ဝယ္သူလည္း ဝယ္ၾကသည္။ သုိ
့မဟုတ္ ဗီဒီလုိ ဆင္းရဲသားေသာက္ေဆးလိပ္တလိပ္ကုိလည္းဝယ္ၾကသည္။ ဗီဒီတလိပ္တန္ဖုိး
မွာ ငါးျပားေစ့တေစ့ကုိ ငါးပုံပုံ
တပုံမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ဗီဒီေဆးလိပ္တြင္ ေဆးရြက္ၾကီးအစအနမ်ားကုိ အရြက္ေျခာက္မ်ားႏွင့္
ေရာေႏွာထားသည္။ ေဆးရြက္ၾကီးနည္းသည္။ သုိ ့ေသာ္ အလုပ္ျဖစ္ပါသည္။
ဂုဏဝါေဒနႏွင့္ ဘုန္းၾကီးမွာ
ေက်ာင္းမွထြက္မေျပးခင္ ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱရ၏အခန္းထဲမွ ခုိးယူခ့ဲေသာ
ေငြေၾကးအနည္းငယ္ ပါလာသည္။ ထုိေငြျဖင့္ ေပါင္မုန္ ့ဝယ္လုိက္ၾကသည္။ လမ္းတဖက္ရွိ
ျခံထဲတြင္ အုန္းသီးပုံေတြ ့ရာ ယင္းမွ အုန္းသီးတလုံး
ခုိးခ့ဲသည္။
အုန္းသီးကုိ ေျမၾကီးႏွင့္ တုိက္ခြဲလုိက္ၾကသည္။ အုန္းသီးႏွင့္
ေပါင္မုန္ ့သည္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ခရီးစဥ္၏
ပထမဦးဆုံးေသာ ထမင္းတနပ္ျဖစ္ပါသည္။
ထုိေန ့က ႏွစ္ဆယ့္ငါးမုိင္ခရီးကုိ
ဘုန္းၾကီးတုိ ့လမ္းေလွ်ာက္ခ့ဲၾကသည္။ ညေနပုိင္းတြင္ ဒံဘူလျမဳိ ့သုိ ့ေရာက္ၾက
သည္။ ဘုရားဖူးတုိ ့ခုိနားရာ
အိမ္အလြတ္တလုံးကုိ ေတြ ့ရျပန္သည္။ ယင္းအိမ္တြင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ထန္းရြက္အခ်ဳိ ့
ေတြ ့ရာ လွဲအိပ္ခ့ဲၾကသည္။
ဘုန္းၾကီးတုိ ့ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနၾကပါျပီ…။
ေနာက္တေန ့နံနက္တြင္
သဲယင္ေကာင္မ်ား၊ မႊားမ်ားခႏၶာကုိယ္ေပၚ တဝီဝီအုံဖြဲ
့ဖုံးလႊမ္းခံရရင္းအိပ္ရာႏုိးၾကသည္။
တဲအိမ္အနီးရွိ ေရတြင္းသုိ
့သြားၾကသည္။ ခ်ဳံဖုတ္တခုမွ
သစ္သားတုတ္ေခ်ာင္းတစ ခ်ဳိးဖ့ဲယူျပီး သြားတုိက္ၾက
သည္။
ရဟန္းတပါးသည္ ဘုန္းၾကီးကုိ
အေသအခ်ာၾကည့္ကာ အနီးသုိ ့ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ ဘုန္းၾကီးက ထုိရဟန္းကုိ မသိက်ဳိးကၽြံ
ျပဳေနဖုိ ့ၾကဳိးစားပါသည္။
"မင္း ကုိရင္ဝတ္ခ့ဲတာလားကြ…"
သူက ဘုန္းၾကီး၏
ဆံပင္ျပန္မေပါက္ေသးသည့္ ဦးေခါင္းေျပာင္ကုိၾကည့္ကာ ေမးခြန္းေမးသည္။
"မဟုတ္ပါဘူး၊ တပည့္ေတာ္
ေနမေကာင္းဘူး။ မေန ့ကမွ ေဆးရုံက ဆင္းလာတာ"
ျပီးစလြယ္ ဘုန္းၾကီး
လိမ္ညာလုိက္သည္။
"မင္း ေနမေကာင္းတ့ဲပုံလဲ
မရွိပါဘူးကြာ။ ငါထင္တာ မင္းဟာ ကုိရင္တပါးပဲကြ။ငါနဲ ့လုိက္ခ့ဲ။
ငါ့ေက်ာင္းမွာ
မင္းကုိ ကုိရင္ျပန္ဝတ္ေပးမယ္"
ထုိရဟန္းက ေျပာသည္။
ထုိရဟန္းေတာ္၏ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကုိ
ဘုန္းၾကီးစဥ္းစားပါသည္။ ဘုန္းၾကီးတပါးျဖစ္ခ်င္သည့္စိတ္ဆႏၵ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း
ဘုန္းၾကီးမွာ ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱရအလြန္အမင္းၾကမ္းတမ္းလြန္း
ေသာေၾကာင့္သာလွ်င္
ဘုန္းၾကီးသကၤန္းခၽြတ္ပစ္ခ့ဲရသည္။ ယခုဤရဟန္းမွာ ၾကင္နာသနားတတ္ပုံေပၚသည္။ သုိ ့
ျဖစ္လင့္ကစား သူငယ္ခ်င္းကုိ
မတုိင္ပင္ဘဲ လုိက္မသြားသင့္ေခ်။
ဂုဏဝါေဒနဖက္သုိ ့
ဘုန္းၾကီးလွည့္လုိက္သည္။
"မင္း ဘယ္လုိသေဘာရလဲကြာ။
တကယ္တမ္း ငါသကၤန္းခၽြတ္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးကြ။
ငါ ကုိရင္ျပန္ဝတ္ဖုိ ့အခြင့္ေကာင္းပဲ…ကုိယ့္လူ"
ဘုန္းၾကီး သူ ့ကုိ ေမးလုိက္သည္။
ဂုဏဝါေဒန ဘုန္းၾကီးကုိ
ျပန္ေျပာသည္။
"မင္း ရူးေနသလား။ ငါတုိ
့ဆရာေတာ္က ငါတုိ ့ကုိ ဘာလုပ္သလဲ မင္းမမွတ္ဘူးလား။ ဘုန္းၾကီးတုိင္း အတူတူနဲ ့
အႏူႏူေတြခ်ည္းပဲကြ။ ဘုန္းၾကီးေတြဟာ အသည္းႏွလုံးမရွိဘူး။
ဒီဘုန္းၾကီးေတြသိတာ ဝိနည္းစည္းကမ္း၊ ဝိနည္းစည္းကမ္း ဆုိတာေလာက္ပဲရွိတာ။ မင္း
အရူးမထစမ္းနဲ ့..။ လာ--သြားၾကစုိ ့"
ထုိရဟန္းေတာ္က သူ၏ကမ္းလွမ္းခ်က္ကုိ
တမ်ဳိးေျပာင္းေျပာျပန္၏။ ဤျမဳိ ့အနီး စစ္တပ္ေလယာဥ္ကြင္းမွ
ျဗိတိသွ်အရာရွိမ်ားႏွင့္ သူသိကၽြမ္းသည္။ သူက
ဂုဏဝါေဒနကုိ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ အလုပ္ရွာေပးမည္ဟု ကတိေပးသည္။ ဘုန္းၾကီးတုိ
့ႏွစ္ေယာက္လုံး သူ ့ေက်ာင္းမွာ ေနႏုိင္သည္။ ဂုဏဝါေဒန ေလယာဥ္ကြင္းမွာ အလုပ္လုပ္စဥ္
ဘုန္းၾကီးက ကုိရင္ဝတ္ပါဟု ဆုိျပန္၏။
ဂုဏဝါေဒနကား မည္သည့္စကားကုိမွ်
နားမဝင္ေခ်။ ဘုန္းၾကီးသည္လည္း သူငယ္ခ်င္းကုိ စြန္ ့ခြါမပစ္လုိပါ။
သုိ ့ႏွင့္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့သည္
ထုိရဟန္းေတာ္ႏွင့္ လမ္းခြဲခ့ဲၾကသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းကို ျပန္စတင္လုိက္ၾက၏။
ေနာက္တေန ့အရပ္သားကန္ထရုိက္လုပ္ငန္းရွင္တေယာက္အတြက္
အလုပ္လုပ္ေနသူလူတေယာက္ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေတြ ့ရာမွ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ကုိ ေျပာလာသည္။
"မင္းတုိ ့အလုပ္လုပ္ခ်င္ရင္
ငါနဲ ့လုိက္ခ့ဲၾက၊ ငါတုိ ့မွာ အလုပ္ေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္"
ဘုန္းၾကီးတုိ ့ထုိလူႏွင့္အလုပ္လုပ္ရန္
သေဘာတူလုိက္ၾကသည္။
ဘုန္းၾကီးတုိ ့အလုပ္မွာ
အလုပ္ၾကမ္းအလုပ္ျဖစ္သည္။ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ကုိ ေဂၚျပားႏွစ္ေခ်ာင္း၊
ဝါးျခင္းေတာင္းႏွစ္လုံး
ေပးသည္။ ေခ်ာင္းငယ္တခု၏ေအာက္ေျခၾကမ္းျပင္မွ
သဲမ်ားက်ဴံးျပီး တေနရာမွာ စုပုံထားရသည့္အလုပ္ျဖစ္သည္။
ဘုန္းၾကီးအပါအဝင္လူငယ္လူရြယ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္သည္
သဲက်ဴံးသည့္လုပ္ငန္းခြင္တြင္ လေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ကုိင္ခ့ဲၾက၏။ နံနက္ ၇ နာရီမွ ည ၇ နာရီအထိ အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။ တေန
့တာ လုပ္ခမွာ အေမရိကန္သုံး
ေငြ ၅၅ ျပားႏွင့္ညီမွ်သည့္
ရူပီးေငြကုိ ရရွိၾကသည္။ လစာထဲမွ ထမင္းစရိတ္၂၅ ျပားကုိ အလုပ္ရွင္က ႏုတ္ထား
သည္။ နံနက္စာမွာ
သၾကားပါသည့္လက္ဖက္ရည္တခြက္ ျဖစ္ျပီး ညစာမွာ ထမင္းႏွင့္ ပဲေတာင့္ရွည္သီးဟင္းတုိ ့
ျဖစ္ၾကသည္။ အိပ္စက္သည့္အခါ
သစ္ပင္ႏွစ္ပင္ၾကားတြင္ ဂုန္နီအိတ္မ်ားကုိ
ပူးခ်ည္ထားသည့္ ၾကဳိးပုခက္ကုိ ဆင္ကာ
အိပ္ၾကသည္။
ျခင္အလြန္ေပါမ်ားသည့္
ေတာနက္ျဖစ္ေလရာ ဘုန္းၾကီးတုိ ့မွာ ေန ့ေရာ ညပါ ျခင္ကုိက္ခံရသည္။ မၾကာမီ ဂုဏဝါေဒန
ငွက္ဖ်ားေရာဂါျဖစ္လာသည္။ အျပင္းအထန္ဖ်ားျပီး အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ျပီ။
ဂုဏဝါေဒနကုိျပဳစုရန္ အလုပ္ရွင္ထံ ဘုန္းၾကီး အလုပ္နားခြင့္ ႏွစ္ရက္ေတာင္းသည္။ အလုပ္ရွင္က ခြင့္မျပဳ။
" ကၽြန္ေတာ္တုိ
့ခင္ဗ်ားဆီအလုပ္လုပ္တာလဲ ၾကာျပီပဲဗ်ာ။ တပတ္မွာ ခုႏွစ္ရက္၊တရက္မွာ ခုႏွစ္နာရီလုပ္ေနတာ
ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လုိခ်င္တာ
တရက္၊ႏွစ္ရက္ေလာက္နားခြင့္လုိခ်င္တာပဲဗ်ာ…။"
ဘုန္းၾကီးအလုပ္ရွင္ကုိ ေျပာသည္။
သူက ျငင္းျပန္သည္။ဘုန္းၾကီး အလုပ္ဆက္လုပ္လွ်င္လုပ္ သုိ ့မဟုတ္ ဘုန္းၾကီးေကာ
ဂုဏဝါေဒနပါ အလုပ္ထြက္ တခုခုလုပ္ရုံသာ ရွိေတာ့သည္။
"ဒါဆုိလဲ ေကာင္းျပီေလ။
က်န္တ့ဲကၽြန္ေတာ္တုိ ့လစာေတြသာ ေပးပါေတာ့…။"
အလုပ္ရွင္က ဘုန္းၾကီးတုိ
့လစာလက္က်န္ကုိ ထုတ္ေပးသည္။ ျပီးေနာက္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ အလုပ္မွ အျပီးထြက္ခ့ဲၾက
သည္။
ဤသုိ ့ျဖင့္ သူေတာင္းစားမ်ားလုိ
ဘုန္းၾကီးတုိ ့ ဘဝစတင္ၾကျပန္၏။ ေန ့ဖက္မွာ ဖုန္ထူထူလမ္းတေလွ်ာက္ ေရာက္ရာေပါက္ရာ
ေလွ်ာက္ၾကသည္။ ညဖက္တြင္ လမ္းေဘးတဲအိမ္မ်ားသုိ ့ဝင္ကာ အခ်ိန္ျဖဳန္းရန္ရယ္စရာေမာစရာေျပာရင္း၊
သီခ်င္းဆုိရင္း၊ ကခုန္ရင္း သူေတာင္းစားမ်ားထံမွာ ထမင္းနည္းနည္းစီ ေတာင္းစားၾကသည္။
ရက္သတၱပတ္မ်ားစြာၾကာေအာင္
ဘုန္းၾကီးတုိ ့ေရမခ်ဳိးၾက..။ အဝတ္အစားမ်ားမွာ ေၾကးအထပ္ထပ္ႏွင့္အနံ ့အ
သက္မွာလည္း ဆုိးရြားလာသည္။
နံနက္တုိင္း အျခားေသာ သူေတာင္းစားမ်ား "အလုပ္ခြင္"သုိ ့သြားၾကသည္။
ဘုန္းၾကီးတုိ ့ကုိလည္း ယေန ့မည္သည့္ေနရာတြင္ ေတာင္းရမ္းဖုိ ့ စိတ္ကူးထားပါနည္းဟု
ေမးၾကသည္။
"မသိဘူး"မွာ
ဘုန္းၾကီးတုိ ့လက္သုံး အေျဖစကားျဖစ္သည္။ အမွန္တကယ္လည္း ဘုန္းၾကီးတုိ ့
ေတာင္းမစားခ့ဲၾက
ပါ။ အျခားသူမ်ား ေပးကမ္းသမွ်ကုိ
စားရုံသာစားခ့ဲၾကသည္။ ဘုန္းၾကီးတုိ ့သည္ "သူေတာင္းစားငပ်င္းမ်ား"
ျဖစ္ၾက၏။
ဂုဏဝါေဒန၏ငွက္ဖ်ားေရာဂါမွာ
ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သက္သာေပ်ာက္ကင္းလာသည္။ ထူထူေထာင္ေထာင္ျပန္ျဖစ္
လာသည္။ သုိ ့ေသာ္
ၾကဳံရျပန္သည္ကား နံနက္အခါတခုတြင္ ညာဖက္ေျခေထာက္ ျပင္းထန္စြာ နာက်င္သည့္
အတြက္ အိပ္ရာမွ ဘုန္းၾကီးႏုိး၏။
အဖ်ားတက္သလုိလည္း ခံစားရ၏။ ေျခေထာက္ကုိ အေသအခ်ာၾကည့္ေသာအ
ခါ ဒူးေခါင္းအထက္ ေလးလက္မအကြာ
ေပါင္ေပၚတြင္ အနီအကြက္တခုကုိ ေတြ ့ရ၏။ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ေနသည့္တဲမွ
သူေတာင္းစားတေယာက္က ဒဏ္ရာကုိ အနီးကပ္ၾကည့္ရႈျပီး ေျမြကုိက္သည္ဟု ေျပာသည္။ နာခ်က္ကား
အလြန္အမင္း ျပင္းထန္ခံခက္ျဖစ္၏။ ေျခေထာက္ကုိ အႏုိင္ႏုိင္ မေနရသည္။
သူေတာင္းစားမ်ား ထြက္သြားသည့္အခါ
ဂုဏဝါေဒန ႏွင့္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့သာ တဲမွာ က်န္ရစ္သည္။ ႏွစ္နာရီေလာက္
ၾကာျပီးေနာက္တြင္ ေျခေထာက္ကုိ
ၾကဳိးစားပမ္းစားလွမ္းျပီး တဲအျပင္သုိ ့ေထာ့နဲ ့ေထာ့နဲ ့ထြက္လာခ့ဲသည္။
လမ္းေလွ်ာက္၍
ဆယ္ကုိက္ေလာက္အေရာက္တြင္ အသက္ ၂၅ ႏွစ္အရြယ္ လူတေယာက္ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေတြ ့ၾက၏
။ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ႏွစ္ဦးလုံး သူ
့ကုိ အရင္က မျမင္ဖူး မေတြ ့ဖူးၾကေခ်။ သုိ ့ေသာ္ မည္သည့္အေၾကာင္းရင္းရွိမွန္း
ဘုန္းၾကီးမသိပါ။ ထုိသူႏွင့္ ဂုဏဝါေဒနတုိ ့ေကာက္ကာငင္ကာ မိတ္ေဆြျဖစ္သြားၾကသည္။ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္မ်ား
လုိ ရယ္စရာေျပာလုိက္ ရယ္လုိက္ျဖစ္ေနၾက၏။
ဘုန္းၾကီးႏွင့္ဘုန္းၾကီး၏ေျခေထာက္ မဟန္ႏုိင္ျဖစ္ေနမႈက ဂုဏဝါေဒနအတြက္
ဝန္ထုပ္ဝန္ပုိးတရပ္လုိ ခံစားေနဟန္ တူျပီး
လူေပ်ာ္တေယာက္ႏွင့္ ေတြ ့လုိက္ေသာ
အခါ သူေပါ့ေပါ့ပါးပါး
ျဖစ္ပုံရသည္။
ဘုန္းၾကီးမွာ
ဖင့္ႏႊဲေလးကန္ကန္ၾကီးျဖစ္ကာ ေနာက္က်က်န္ရစ္ရင္း သုံးေယာက္သား အတူေလွ်ာက္လာခ့ဲၾကရာ
ငါးမိနစ္အတြင္းမွာပင္ ဂုဏဝါေဒနသည္ ဘုန္းၾကီးထံသုိ ့ ေနာက္ျပန္လွည့္ေလွ်ာက္လာသည္။
"ဥကၠဳဘ႑…၊ မင္း
..ေကာင္းေကာင္းလမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္မယ့္အတူတူ ငါ ဒီလူနဲ ့ေရွ ့က
ၾကဳိသြားလုိက္ေတာ့မယ္။
ေအးေအးသက္သာနဲ ့
မင္းလုိက္လာခ့ဲပါလား။ ငါတုိ ့မင္းကုိ လဝမဟာပယ မွာ ေစာင့္ေနမယ္ေလ…"
ဘုန္းၾကီး ရုတ္တရက္
ေၾကာက္စိတ္ဝင္လာသည္။ လဝမဟာပယကုိ ေျခာက္နာရီ ခုႏွစ္နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရဦးမည္။
"မလုပ္ပါနဲ ့ကြာ..၊
ငါ့တေယာက္ထဲ မထားခ့ဲပါနဲ ့။ ငါတေယာက္ထဲ ဘယ္လုိမွ မေလွ်ာက္ႏုိင္ဘူး။ မင္းအကူအညီ
ငါလုိေနတယ္။ ငါနဲ ့ေနခ့ဲစမ္းပါကြာ…"
ဘုန္းၾကီး ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္
ေျပာသည္။
ယင္းေနာက္ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္
ျဖစ္သြားသည္။ ဂုဏဝါေဒနသည္ ဘုန္းၾကီးကုိ မ်က္ႏွာလႊဲကာ မိတ္ေဆြသစ္ႏွင့္အတူ
ေအးေအးလူလူပင္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခြါသြားေလသည္။
ဘုန္းၾကီး ထုိင္ျပီး ရႈိက္ၾကီးတငင္
ငုိမိပါသည္။ ေျခေထာက္မွ ေသြးတဒိတ္ဒိတ္တုိးလာသည္။
ျဖစ္ပ်က္ေနသမွ်ကုိ
ဘုန္းၾကီးနားလည္ႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ့ပါေခ်။
လုပ္ရက္ႏုိင္ပါေပ့ ဂုဏဝါေဒန….။ သီတင္းပတ္မ်ားစြာ
ၾကဳိတင္အခ်ိန္ယူကာ စြန္ ့စားခန္းစၾကဖုိ ့ အတူတုိင္ပင္ခ့ဲ ၾကသည္။
သူႏွင့္အတူထြက္ေျပးရန္ ကုိရင္ဘဝကုိ ဘုန္းၾကီးစြန္ ့လႊတ္ခ့ဲရသည္။ ေတာနက္အတြင္း သူ
ေနမေကာင္းျဖစ္ေနစဥ္ ဘုန္းၾကီး အလုပ္ထြက္ပစ္လုိက္ရ၏။လေပါင္းမ်ားစြာ
ဘုန္းၾကီးတုိ ့သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ခရီးလွည့္လည္ေနခ့ဲၾကသည္။ တေယာက္ကုိ တေယာက္
အားကုိးအားထားျပဳခ့ဲၾကသည္။ အခုအခါ၌ကား သူ ့ကုိ
အလုိအပ္ဆုံးျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ သူသည္
ဘုန္းၾကီးကုိ စြန္ ့ပစ္ထားခ့ဲသည္။
ဘုန္းၾကီးမွာ
သူငယ္ခ်င္းမရွိေတာ့ျပီ..။ အိမ္မရွိ…။ ေငြမရွိ…။ စားစရာမရွိ..။
ေက်ာက္ေဆာင္ေအာက္ေျခမွာ
ဘုန္းၾကီး ထုိင္ေနခ့ဲသည္။ တေယာက္တည္းဆုိမွ တကယ့္တေယာက္တည္း….။
ေလာကအလယ္ ဘုန္းၾကီး
ဘာလုပ္ရပါေတာ့မည္နည္း…။
အမရဒီပ
ဇြန္လ ၁၁၊ ၂ဝ၁၃
Bhante Henepola Gunaratana ၏ Journey to
Mindfulness ကုိ ဘာသာျပန္သည္။
Subscribe to:
Posts (Atom)