အခ်ိန္ကာလ၊
ေနရာေဒသတုိ ့သာ ကြာျခားေပမည္။ ဇာတ္လမ္း ၊ ခံစားမႈ၊ အေတြ ့အၾကဳံ မွာ
ထပ္တူထပ္မွ်ဟုဆုိႏုိင္ေသာ ျဖစ္ရပ္တုိ ့တေခတ္ျပီး တေခတ္ေပၚေပါက္ေနၾကသည္။ ဗုဒၶရွင္ပင္လက္
ထက္က
အသစ္စက္စက္ ႏွလုံးသားသစ္ကုိင္းတခုေပၚ ခဏနားျပီး ျဖတ္ကနဲပ်ံသန္းသြားေသာ အခ်စ္ငွက္ငယ္ေလးတေကာင္ေၾကာင့္
သစ္ကုိင္းေလး လႈပ္ရမ္းက်န္ေနရစ္သည္။ သစ္ကုိင္းေလးလႈပ္
ေတာ့
သစ္ရြက္ေတြပါ လႈပ္ရွားၾကေလ၏။
ထုိသစ္ကုိင္းေလးကေတာ့ ရဟန္းတပါးျဖစ္၏။
သစ္ရြက္ေတြကေတာ့ သူ ့အေဖာ္အေပါင္းရ
ဟန္းေတြျဖစ္ၾက၏။
ငွက္ကေလးကေတာ့ လွရွာသူကေလးတေယာက္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ သူကေလး
ကုိ
အခုိက္အတန္ ့တခုမွ် ျမင္ခြင့္ရေသာ ရဟန္းသည္ ညႈိ ့အလွစက္ကြင္းမွ ရုန္းမထြက္ႏုိင္ျဖစ္သြားရ
ေတာ့သည္။ စားလည္း
ဒီစိတ္၊ အိပ္လည္း ဒီစိတ္၊ တခ်ိန္လုံးလည္း ဒီစိတ္ျဖစ္ေနသည္ကုိ ယခုေခတ္ လူငယ္ေတြက အဆုိေတာ္ေတြရ့ဲသီခ်င္းလုိ
"
ေရာဂါ-
ေရာဂါ"ဟု ဆုိၾကလိမ့္မည္။ ဟုတ္ပါ၏။ အလွေၾကာင့္ ေရာဂါတက္ခ့ဲရသည္။ ဤသည္ကား
ဟုိးလြန္ေလျပီးေသာ ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာေက်ာ္ က အျဖစ္အပ်က္ပင္ျဖစ္သည္။
ကုန္းေဘာင္ေခတ္အၾကဳိ
-ေညာင္ရမ္း (ဒုတိယအင္းဝ)ေခတ္ေနဝင္ခ်ိန္ မဟာဓမၼရာဇာဓိပတိ (ခ)
ဟံသာဝတီေရာက္မင္းလက္ထက္
ေညာင္ကန္ရြာ ၊ ေရႊကန္ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသုံးသည့္ သွ်င္လကၤာသာရရဟန္းငယ္သည္
တေယာက္ေသာသူႏွင့္ သံေယာဇဥ္ၾကဳိးခ်င္းရစ္တြယ္ျငိကာ အခ်စ္ငွက္ျဖစ္သြားဖူးသည္။
ဗုဒၶေခတ္ ႏွင့္
ေညာင္ရမ္းေခတ္က အခ်စ္ငွက္တုိ ့သည္ ဆုိခ့ဲသလုိ ေနရာ၊ အခ်ိန္တုိ ့သာ ကြာသည္။
ခံစားခ်က္၊
ဘာသာေဗဒ၊ အေတြးအျမင္ဆုိတာ ထူးမျခားနား..။
သွ်င္လကၤာသာရသည္
စာေပေလ့လာမႈအားျဖင့္ ဗုဒၶေခတ္တုန္းက အခ်စ္ငွက္ရဟန္းတပါးကုိ သြား
ေတြ ့သည္။ ရင္ခုံသံတူ၊
ခံစားမႈတူျပီဆုိေတာ့ ဘာသာေဗဒလည္း တူျပီတည္း။ သုိ ့ႏွင့္ သွ်င္လကၤာသာ
ရသည္ သူ ့ခံစားမႈ၊
သူ ့အေတြ ့အၾကဳံကုိ ဗုဒၶေခတ္ရဟန္းႏွင့္ ထပ္တူခံစားရင္း မဟာကဗ်ာတပုဒ္
ေမြးဖြားလုိက္သည္။
ယင္းမဟာကဗ်ာမွာ …..
မုဒုလကၡဏပ်ဳိ ့ပင္ျဖစ္သည္။
မုဒုလကၡဏပ်ဳိ ့ကုိ တြင္းသင္းမင္းၾကီး မဟာစည္သူ ေရးသည္ဟု
စာေပမွတ္တမ္းရွိသည္။
တကယ္ေတာ့ အတိအက်ေျပာရလွ်င္ တြင္းသင္းမင္းၾကီးမျဖစ္ခင္ကတည္းက ရဟန္းေတာ္
အသွ်င္လကၤာသာရဘဝျဖင့္မုဒုလကၡဏပ်ဳိ
့ကုိ ေရးသားသည္။
ယင္းေနာက္
ဘုရင္လည္းပါေတာ္မူ၊ အင္းဝလည္းပ်က္ေလရာ သွ်င္လကၤာသာရသည္ လူဝတ္လဲကာ
အေလာင္းမင္းတရားထံေတာ္ ခုိဝင္ခစားသည္။ မင္းတရားၾကီးက တတိယသားေတာ္ ဗဒုံျမဳိ ့စား
မင္းသား၏
အၾကီးေတာ္အျဖစ္ျဖင့္ ခစားေစသည္။ ဗဒုံျမဳိ ့စားအထြတ္အထိပ္ေရာက္ေသာအခါ
ရာထူးအဆင့္ဆင့္ျမင့္တက္ခန္ ့ထားျခင္းခံရသည္။ မဟာစည္သူဘြဲ ့ႏွင့္
တြင္းသင္းတုိက္ဝန္ရာထူးမွာ အျမင့္ဆုံးျဖစ္သည္။
ဤေနရာတြင္
စိတ္ဝင္စားဖြယ္အခ်က္ကား အမတ္ၾကီးသည္ လူဝတ္လဲျပီးေနာက္သူ၏အခ်စ္ငွက္
ကေလးႏွင့္
တကုိင္းတည္းနား ဖူးစာဖက္ေလသည္ဟူ၏။ ဤတခ်က္ကား ဟုိရဟန္းႏွင့္ မတူပါေလ…။
တြင္းသင္းမင္းၾကီး၏
မုဒုလကၡဏကဗ်ာက်မ္းသည္ ငယ္လက္ရာတခုျဖစ္ေၾကာင္း မင္းၾကီးကုိယ္တုိင္ ဝန္ခံထား၏။
ကဗ်ာက်မ္းျပဳစုျခင္း၏ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိလည္း ေျပာျပထားေလသည္။
ေရႊကန္ဟူသည္ ၊
ေက်ာင္းေရႊရည္ဝယ္
မေထရ္ပုဂၢဳိလ္ ၊
ထုိထုိက်မ္းတတ္
သူျမတ္တုိ ့ထံ ၊
ၾကဳိးႏြံထင္ရွား
သုံးပါးပရိယတ္၊
ဝမ္းဝယ္မွတ္၍
အျမတ္တသင္း ၊ ေမြ
့ေလ်ာ္ျခင္းတြင္
သန္ ့ရွင္းဝါဒ ၊
က်င့္စာရႏွင့္
ဓမၼရတိ ၊
လြန္ေမာဘိဟု
အသိဝင္စား၊
သတိထားလ်က္
ခ်ဳပ္တားမွတ္ပုိက္
၊ ေနစဥ္ခုိက္ဝယ္
ေရွး၌ဝါသနာ ၊
ထုံရင္းပါ၍
လကၤာသာရ ၊ နာမေခၚဆုိ
ငါသည္ကုိလွ်င္၊ ႏုပ်ဳိရြယ္ေအာက္
ငါးဝါေျမာက္တြင္၊
ေနာက္ေနာင္သူအား
က်ဳိးစီးပြားလွ်င္
၊ မ်ားပေစငွါ
အေၾကာင္းစြာလွ်င္ ၊
ကရုဏာတုိက္မႈ
ၾကီးစြာျပဳသား ၊
မုဒုလကၡဏ
ဇာတကဟု ၊
အုိင္မအခ်ာ
ေရသီတာဝယ္ ၊
တဏွာေစးညႊန္
ပူပန္သသူ ၊
ခပ္သိမ္းသူတုိ ့
ၾကည္ျဖဴရႊန္ျဖဳိး ၊
ႏွလုံးႏုိး၍
သြန္းခ်ဳိးဆြတ္ၾကေစကုန္သတည္း။
(၉၉)
ေညာင္ကန္ဆရာေတာ္၏
မုဒုလကၡဏဇာတ္ျမန္မာျပန္တြင္-----------၊
"နတ္ႏွင့္တကြေသာ ေလာကကုိဆုံးမေတာ္မူတတ္ေသာ
သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားသည္ "ဧကာ ဣစ ၦာ ပုေရ အာသိ " အစရွိေသာ ဂါထာပုဒ္ျဖင့္
တန္ဆာဆင္အပ္ေသာ ဤမုဒုလကၡဏဇာတ္ကုိ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူစဥ္
တေယာက္ေသာအမ်ဳိးသားကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ေဟာေတာ္မူ၏။ " ဟု ျပန္ဆုိေတာ္မူ၏။
မုဒုလကၡဏဇာတ္အ႒ကထာပါဠိတြင္--------------၊
"ဧကာ ဣစ ၦာ
ပုေရ အာသီ"တိ ဣဒံ သတၳာ ေဇတဝေန ဝိဟရေႏ ၱာ သံကိေလသံ အာရဗ ၻ ကေထသိ"ဟု
ျပဆုိေလရာ (သံကိေလသံ= ညစ္ညဴးေၾကာင္းကိေလသာကုိ) ဟူသည့္ပါဠိႏွင့္ဆက္စပ္ျပီး
ေညာင္ကန္ဆရာေတာ္၏ျမန္မာျပန္တြင္ တစုံတရာျပဆုိျခင္းမေတြ ့ရေခ်။
တြင္းသင္းမင္းၾကီး၏
မုဒုလကၡဏကဗ်ာက်မ္းတြင္----၊
တုိ ့ခ်စ္ရွင္ကား ၊
သုံးခြင္ဘုံသူ
နတ္ႏွင့္လူကုိ ၊
ပင့္ကူကိေလ
မျငိေစတည့္ ၊
ေအာင္ေျမပူရိ
သာဝတၳိဟု ၊
ျပည္ၾကီးတံခြန္
ေတာင္လက္စြန္၌ ၊
ေဇတဝန္ဝိဟာ
စံေသာခါတြင္ ၊
သဒၶါညႈိးခ်ဳံး
ေမာဟဖုံး၍ ၊
ႏွလုံးတိမ္းပါး
ယြင္းေသာအားျဖင့္ ၊
တရားမျမင္
စိတ္ဆန္ ့က်င္သည့္
၊ ရွင္တေယာက္အား
မ်က္ေမွာက္ထား၍ ၊
ဆန္းျပားခ်ဳိသာ
ေဟာလုိ ့ငွါလွ်င္ ၊
ဧကာ ဣစ ၦာ
အစျဖာသား ၊ ဂါထာတခု
တုိင္တည္ျပဳ၍ ၊
မုဒုလကၡဏ
ေရွးဘဝကုိ ၊
သံျမခ်ီေငၚ
မိန္ ့ျမြက္ေဖာ္သည္
၊ ရွင္ေတာ္သုံးလူသနင္းတည္း…..။ (၁) ဟု စပ္ဆုိျပ၏။
"သံကိေလသံ"ပါဠိအတြက္
"သဒၶါညႈိးခ်ဳံး ၊ ေမာဟဖုံး၍ ၊ ႏွလုံးတိမ္းပါး၊ ယြင္းေသာအားျဖင့္၊ တရားမျမင္ ၊
စိတ္ဆန္ ့က်င္သည့္၊ရွင္တေယာက္အား" ဟူေသာ ဘာသာျပန္မွာ အတုယူဖြယ္ေကာင္းလွပါ၏။
ပုဂၢဳိလ္ဆုိသည့္
ပညတ္၊ ေမာဟ-တဏွာဆုိသည့္ ပရမတ္တုိ ့ကုိ စုံေအာင္ ျပထားေလ၏။
ေညာင္ကန္ဆရာေတာ္၏ဇာတ္ျမန္မာျပန္စကားေျပတြင္
"တေယာက္ေသာ သာဝတၳိျမဳိ ့၌ေနေသာ
အမ်ဳိးသားသည္ ျမတ္စြာဘုရား တရားေတာ္ကုိ နာရ၍ ရတနာတည္းဟူေသာ သာသနာ၌ ဝမ္းေရးကုိ
မင့ဲဘဲ ရဟန္းျပဳျပီးလွ်င္ အဖန္တလဲလဲ ကမၼ႒ာန္း၌လုံ ့လျပဳသည္,ကမၼ႒ာန္း၌အျမဲယွဥ္သည္,မလြတ္
ေသာ ကမၼ႒ာန္းရွိသည္ျဖစ္၍ တေန ့သ၌ သာဝတၳိျမဳိ ့သုိ
့ဆြမ္းအလုိ ့ငွါ သြားသည္ရွိေသာ္ တေယာက္
ေသာ တန္ဆာဆင္အပ္ေသာ မိန္းမကုိျမင္၍ တင့္တယ္၏ဟု
ႏွလုံးသြင္းသည္၏အစြမ္းအားျဖင့္ ဣေျႏၵ
တုိ ့ကုိဖ်က္၍ ၾကည့္သတတ္……." ဟု
ဇာတ္လမ္းကုိ အစခ်ီဖြင့္ျပေလ၏။ မူရင္းဇာတ္အ႒ကထာပါဠိဝါ
က်တေၾကာင္းတည္းကုိ
ျမန္မာျပန္ဝါက်တေၾကာင္းတည္းျဖင့္ ဘာသာျပန္ဆုိထား၏။
ပ်ဳိ
့ကဗ်ာဆရာသည္ကား အတိအက်၊ အပုိအလုိမရွိေသာ ဘာသာျပန္နည္းကုိ မသုံးေခ်။ သုိင္းဝုိင္းသင့္
တန္ သုိင္းဝုိင္း၊
ခ်ဲ ့တန္ခ်ဲ ့၊ ခ်ဳံ ့တန္ခ်ဳံ ့ကာ စိတ္ကူးဉာဏ္ကူးကြန္
့ျမဴးေဝဆာခြင့္လုိင္စင္ရသူျဖစ္ေလရာ သာဝတၳိျမဳိ ့သား ရဟန္းျပဳပုံ၊ စာသင္ တရားက်င့္၊
ျမဳိ ့တြင္းသုိ ့ဆြမ္းခံၾကြပုံ၊ အမ်ဳိးသမီးကုိျမင္ပုံ၊ အခ်စ္စိတ္တုိ
့ယုိဖိတ္တသြင္သြင္ျဖစ္ပုံကုိ အားပါးတရဖြဲ ့ျပေလေတာ့၏။
သာဝတ္ရေသ့ ၊
ေပ်ာ္ေမြ ့စင္စစ္
ေနရာျဖစ္၍ ၊ ၾကားလစ္ႏွံ
့သိ
သာဝတၳိဟု ၊
ျပည္ၾကီးစေတ
ေက်ာ္ႏွံ ့ေမြတြင္
၊ ခ်က္ေၾကြျမွပ္ရာ
ဆင္းအဂၤါႏွင့္ ၊
လကၡဏာေကြးေလြး
သူေကာင္းေသြးလွ်င္
၊ သံေလးခ်ီေငၚ
သုံးလူ ့ေဘာ္၏၊
ႏႈတ္ေတာ္ေထြသာ
ေဒသနာကုိ ၊
ၾကားကာျငိမ့္ျငိမ့္
သဒၶါစိမ့္၍ ၊
ႏွစ္သိမ့္ဝမ္းသာ
သာသနာ၌ ၊ မ်က္ႏွာလွည့္လည္
ရင္းေရွ ့တည္လ်က္ ၊
ဖန္ရည္နီျမန္း
ဝတ္သကၤန္းႏွင့္ ၊ ရဟန္းသူမြန္
ျဖစ္ျပီးထြန္ေသာ္ ၊
က်မ္းဂန္ၾကီးငယ္
အသြယ္သြယ္ကုိ ၊ ဝမ္းဝယ္ျပတ္သား
မွတ္ပုိက္သားလ်က္ ၊
ဆန္းျပားတုံလစ္
ဆစ္ဆစ္မ်က္မ်က္ ၊
ခဲခက္ရာရာ
ေဖြကရွာ၍ ၊ လကၤာ,ေတာဒည္း
ကစၥည္းမလြတ္၊
ပရမတ္က်ယ္ဝင္း
ခုနစ္ကြင္းလည္း ၊
ခ်င္းနင္းသိမ္ေမြ ့
တတ္စုံေစ့လ်က္ ၊
မေမ့မေလ်ာ့
မ်ဥ္းေပ်ာ့ေသသတ္၊
ပရိဝသ္ႏွင့္
မာနတ္ဝိနည္း၊ ေစာင့္စည္းမွတ္ပုိက္
ဆုိျခင္း၌လည္း ၊
စုိက္စုိက္ေျဖာင့္ည့ံ
ခန္ ့သားႏွလုံး ၊ သုံးသားသီလ
အာစာရတုံ ၊
ထဲပညီလစ္
ေရႊစင္နစ္သုိ ့၊
မညစ္ညဴးေအာင္
သိမ္းထားေဆာင္သည္ ။ ။ ေနာက္ေနာင္က်င့္ပုံခင္းခင္းတည္း။
(၂)
ျဖစ္ရပ္ဇာတ္လမ္းမွာ
ဗုဒၶေခတ္ေနာက္ခံေပျငား သာသနာႏွစ္ ၁၇ဝဝ ေက်ာ္ကာလေရး သီဟုိဠ္
အရွင္သံဃရကၡိတ၏
သုေဗာဓာလကၤာရ (အလကၤာ)၊ ဝုေတၱာဒယ (ေတာဒည္း)က်မ္း၊ အရွင္ကစၥာယနေထရ္၏
ကစၥည္းသဒၵါက်မ္းတုိ ့လုိ ေႏွာင္းေခတ္စာသင္သားျပ႒ာန္းက်မ္းစာအမည္ေတြ ပါလာသည္။ ပရမတၳတရားစုကုိျပဆုိရာ
အဘိဓမၼာ ၇ က်မ္းကုိ "ပရမတ္က်ယ္ဝင္း ၊ ခုနစ္ကြင္း"ဟု ျပသည္။
ဝိနည္းပုိင္းရာ ပရိဝသ္ေဆာက္တည္ပုံ၊ မာနတ္က်င့္ပုံအေၾကာင္းကုိလည္း မေမ့မေလ်ာ့
ေရးသားသည္။ ဤသင္ခန္းစာတုိ ့သည္ တြင္းသင္းမင္းၾကီး ရဟန္းဝတ္ဘဝကာလကစာသင္သား
သင္စာေတြျဖစ္မည္ဟု
ခန္ ့မွန္းမိပါသည္။
မုဒုလကၡဏဇာတ္ပါဠိ
ႏွင့္ ျမန္မာျပန္မွာ သာဝတၳိသားရဟန္းသည္ စာသင္ေၾကာင္းမေရး၊ သုိ ့ေသာ္
အျခားဇာတ္လမ္းမ်ားတြင္ ရဟန္းျပဳလာသူသည္ ၅ ဝါရသည္အထိ ဆရာသမားအထံ ဝိနည္းက်င့္ဝတ္
ႏွင့္ အေထြေထြသိမွတ္ဖြယ္တုိ ့ကုိ သင္ယူရေၾကာင္းဆုိသည္။ ယင္းေနာက္ ကမၼ႒ာန္းယူကာ
တရား
က်င့္ၾကသည္။
ထုိအဆုိကုိၾကည့္ျပီး မုဒုလကၡဏပ်ဳိ ့ဆရာက ရဟန္းသစ္ စာသင္ပုံအေၾကာင္း ေရး
ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ဇာတ္ပါဠိအ႒ကထာကုိ အေျချပဳဖြဲ ့ဆုိေသာ ျမန္မာပ်ဳိ
့ကဗ်ာဆရာသည္ ထပ္ဆင့္ဖြင့္ဆုိရွင္းလင္းျခင္းလုပ္ငန္းဋီကာဆရာအလုပ္ကုိလည္း
မရည္ရြယ္ဘဲျဖစ္ေစ၊ ရည္ရြယ္၍ျဖစ္
ေစ လုပ္ေဆာင္ေလ၏။
ကမၼ႒ာန္း၌လုံ ့လျပဳ,အျမဲယွဥ္တြဲ,ကမၼ႒ာန္းမလြတ္ေသာ
ရဟန္းအမူအရာကုိလည္း စာဖတ္သူ၏
အေတြးမွာျမင္သာလာေအာင္
ဖြဲ ့ျပန္၏။
ဝိပႆနာဓူရ ၊
ၾကီးလုံ ့လျဖင့္
ဓမၼစာရီ ၊ ေက်ာ္ညီမွန္ဘိ
ရဲသတၱိႏွင့္ ၊
ပရိသုဒၶ
သာရၾကဳိင္သင္း၊ မွဲ
့ျမဴကင္းလ်က္
မထင္းမမႈိ ၊
အကုသိုလ္ကုိ
ထုိထုိလႊင့္လုိက္ ၊
တေန ့၌ဝယ္….။ (၃)
"တေန ့သ၌
(ဧကဒိဝသံ) " ဟူသည္ကုိပင္ ဖြဲ ့ထားႏြဲ ့ထားလုိက္မွာ စကားလုံးလႈိင္းၾကက္ခြပ္တုိ
့တအိ
အိရွိလြန္းလွ၏။ အကုသုိလ္အစြန္းအထင္း၊
အကုသိုလ္မႈိတက္သည္ကုိ ထုိထုိနည္းျဖင့္ လြင္စင္ေစ (လႊင့္လုိက္)ျပီးေသာ တေန
့သ၌….တ့ဲ။ ကဗ်ာဆန္လွသည္။
ေရာင္ျမဳိက္ရွင္လွ
၊ ေစာေစာထ၍
ထုိမွ်ဝတ္ကုံ ၊
ျပီးျပည့္စုံေသာ္
အာရုံရႈကြက္ ၊
ေနရုဏ္တက္က……။(၃)
ရဟန္းသည္
နံနက္ေစာေစာထ၍ ေက်းဇူးရွင္ဆရာတုိ ့အေပၚ အာစရိယဝတ္၊ ဥပဇၥ်ာယဝတ္
ဝတ္ျပဳမည္။ ယင္းေနာက္
မိမိေနရာ (သုိ ့မဟုတ္) စုေပါင္းဝတ္ျပဳေနရာခန္းမတြင္ သတိပ႒ာန္ကမၼ႒ာန္း
ကုိ အားထုတ္ေပမည္။ ဤတြင္
"အာရုံရႈကြက္ ၊ ေနရုဏ္တက္က"စကားမွာ ဆန္းျပားလွသည္။
သတိပ႒ာန္အာရုံရႈကြက္အေပၚ
စူးစုိက္ခ်ိန္သားကုိက္ျဖစ္ေနသည့္ မွတ္စိတ္သတိသည္ လုပ္ငန္းခြင္တြင္တျဖည္းျဖည္းအရွိန္တက္လာသည္။
ရဟန္း၏တရားအာရုံအရွိန္ျမင့္တက္သည္ႏွင့္အမွ် ေန ့သစ္အၾကဳိ ေနအရုဏ္ကလည္း အေရွ
့ေလာကဓာတ္ဆီမွ ေရာင္နီျဖာတက္ ထြက္ျပဴစျပဳလာသည္။
တရားရႈကြက္လည္း
ျမင့္တက္လာ…၊ ေနအရုဏ္လည္း ျမင့္တက္လာေသာ ျဖစ္ရပ္ ၂ ခုကုိ ႏႈိင္းယွဥ္ျပလုိက္ေသာ
ကဗ်ာဆရာ၏ အတတ္ပညာပါေပ။
ကုိယ္လက္သုတ္သင္ ၊
ျပဳျပင္သပၸါယ္
သပိတ္လြယ္လ်က္ ၊
တင့္တယ္ၾကြားၾကြား
အသြးအျပန္ ၊
ႏွစ္တန္စိတ္ျဖာ
ဘာဝနာႏွင့္ ၊
မ်က္လႊာခ်မွိန္း
ေစာင့္ထိန္းဣေျႏၵ ၊
တည္ေနျမဲခ်ဳပ္
ေရငုံလုပ္သုိ ့၊
မလႈပ္မရွက္
ျငိမ္သက္မူနည္ ၊
သူေတာ္ရည္ျဖင့္ …….။ (၃)
ကုိယ္ကာယသန္
့ရွင္းေရးျပဳသည္။ သင္းပုိင္ျပင္ဝတ္-ခါးပန္းၾကဳိးျပန္ဖြဲ ့-ဧကသီကုိရုံသည္။ သပိတ္လြယ္
သည္။ ရဟန္းတပါး၏ဝတ္စုံျပည့္ျပင္ဆင္မႈကား
ခမ္းနားတင့္တယ္ပါေပ၏။ နံနက္ေစာေစာ ဝမ္းဟာေန
ေသာ ေယာဂီရဟန္းသည္
ဆြမ္းခံအသြား၊ အျပန္မွာ သတိကပ္ပါေနရသည္။ သတိကပ္ပါေနဖုိ ့ဆုိ
သည္က
အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္သည္။ အသြားတြင္ သတိႏွင့္ သြားျပီး အျပန္တြင္
သတိျပဳတ္က်ခ့ဲသူရွိသည္။ အခ်ဳိ ့က အသြားတြင္ သတိလြတ္သည္။ အျပန္က်မွ သတိတင္ဖုိ ့
အမွတ္ရတတ္သည္။
မ်က္ႏွာတူရူသုိ
့ေလးေတာင္ခန္ ့မွ်ၾကည့္ေသာ မ်က္လႊာခ်ျခင္း၊
လက္လႈပ္-ေျခလႈပ္-ကုိယ္လုံးလႈပ္ျခင္းမရွိ၊ မ်က္စိ-နား-ႏွာေခါင္း-လွ်ာ-ကုိယ္-စိတ္တုိ
့ကုိ ျငိမ္သက္ေအာင္ ခ်ဳပ္ထိန္းထား
သည္။ ဆြမ္းခံရင္း
မလုိအပ္ဘဲစကားဆုိလွ်င္ သတိလြတ္မည္စုိး၍ ခံတြင္းမွာ ေရငုံထားလုိက္ေသး၏။
ေရႊျပည္ပူရိ ၊
သာဝတၳိဟု
ဘူမိေအာင္ျမဳိ ့၊
နန္းရိပ္သုိ ့လွ်င္
ႏွစ္လုိ ့ၾကည္လင္ ၊
ဆြမ္းခံဝင္ေသာ္
ျမိတ္သင္လြတ္စ ၊
အိမ္ခန္းဝတြင္
ျမင္ကျပဳံးျပဳံး ၊
သူ ့ႏွလုံးကုိ
က်ဴံးဘိေသာလား ၊ ရႈဘြယ္မ်ားႏွင့္
ဝတ္စားျပဳျပင္ ၊
တန္ဆာဆင္သား
ငါးအင္ၾကန္သင့္ ၊
တင္ျပစ္လႊင့္လ်က္
ပြင့္စပန္းဦး ၊
ဖူးစေရႊငုံ
လွနိတုံကုိ ၊ လမ္းဆုံလမ္းကူး
လမ္းနဖူး၌၊
ေခြးရူးက်ားရဲ
ေဘးခပဲအား၊
ေရွာင္လႊဲအ့ံငွါ
အေၾကာင္းခြါျဖင့္ ၊
မ်က္ႏွာလည့္ေမာ္
ေျမွာ္စင္ခုိက္တြင္
၊ ရႈလုိက္ျမင္သည္
သခင္စိတ္ေတာ္ယြင္းယြင္းတည္း။
(၃)
မူရင္းဇာတ္အ႒ကထာတြင္
အမ်ဳိးသမီးသည္ အိမ္ေပၚေနတာလား၊ လမ္းေပၚလမ္းေလွ်ာက္ေနတာလား၊ သုိ ့မဟုတ္ လမ္းေပၚ
ယာဥ္တခုခုစီနင္းေနတာလား အတိအက်မဆုိပါ။ သုိ ့ေသာ္ ပ်ဳိ ့ဆရာက အိမ္ေပၚဟု အတိအက်ေျပာလုိက္သည္။ အိမ္ေပၚဆုိရာမွာလည္း
အိမ္ေရွ ့၊ အိမ္ေနာက္အကူး
အသန္းျပဳရာ
အိမ္ခန္းဝကအထြက္၊ ခန္းစီးအဝတ္စပါးပါးလြာလြာလည္း ကြယ္ကာမထားေသာ အမ်ဳိးသမီးကုိ
ျမင္ရသည္..တ့ဲ။ ဦးေခါင္းမွသည္ ေျခဖ်ားအဆုံးတန္ဆာဆင္ထားေသာအမ်ဳိးသမီးကုိ
ျမင္လုိက္ရသည္။
ပ်ဳိ
့ကဗ်ာဆရာအမ်ားစုတုိ ့ဖြဲ ့ေနၾက ေကာင္းျခင္း ၅ ျဖာပါလာသည္။ အသား၏ေကာင္းျခင္း၊
အေရ၏ေကာင္းျခင္း၊ အေၾကာ (ဆံပင္-မူကြဲ)၏ေကာင္းျခင္း၊ အရုိး၏ေကာင္းျခင္း၊
အရြယ္၏ေကာင္းျခင္းတုိ ့ႏွင့္ ျပည့္စုံသည္။ ဤစကားေတြမွာ သူေျပာငါေျပာစကားမုိ
့မထူးလွေခ်။
ထူးျခားသည့္စကားကေတာ့
-----------၊
"ပြင့္စပန္းဦး
၊ ဖူးစေရႊငုံ "
မိန္းမတုိ
့အာေဝဏိကဒုကၡ ၅ မ်ဳိးတြင္ တပါးအပါအဝင္ျဖစ္သည့္ တလတၾကိမ္ဓမၼတာကိစၥ စတင္ဖူးပြင့္
သူ၊
ဓမၼတာေပၚတာမၾကာေသးသူ ၊ အပ်ဳိေဖာ္ဝင္တာမၾကာေသးသူကုိ "ပြင့္စပန္းဦး " ဟု ဆုိထား၏။
"ေရႊငုံ "ကေတာ့
သားျမတ္ကုိ ဆုိလုိသည္။ သားျမတ္ေပၚခါစကုိ "ဖူးစေရႊငုံ
"ဟု ဆုိလုိက္သည္။
ဤသည္တုိ ့ကား
ကဗ်ာဆရာ၏ကြန္ ့ျမဴးခ်က္သာျဖစ္ေခ်သည္။ ကုိယ္ေတြ ့ကုိ ထည့္ေရးပုံေပၚသည္။
အဆင္အျပင္၊အခ်ယ္အသ၊အမြမ္းအခ်ယ္ႏွင့္
ပင္ကုိယ္လွေသြးၾကြယ္မႈတုိ ့စုေပါင္းထားသူကုိ "လွနိတုံ " ဟု ကဗ်ာဆရာအမည္တပ္ျပန္၏။
ေကာင္းျပီ။ သူ ့အလုိက် လွနိတုံ ဟုေခၚလုိက္ၾကပါစုိ ့။
အ႒ကထာဆရာႏွင့္
ကဗ်ာဆရာေတြ ့လွ်င္ ရန္ျဖစ္ၾကမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ အ႒ကထာဆရာက ေျပာသည္။ "တင့္တယ္၏ဟု ႏွလုံးသြင္းသည္၏အစြမ္းအားျဖင့္
ဣေျႏၵ တုိ ့ကုိဖ်က္၍ ၾကည့္သတတ္"
ကဗ်ာဆရာေတာ့
ေလးေတာင္ခန္ ့မွ်ၾကည့္လ်က္ခ်အပ္ေသာ မ်က္လႊာရွိေသာ ရဟန္းသည္ လမ္းဆုံလမ္းကူးအေရာက္
ေဘးရန္ကင္း-မကင္းကုိၾကည့္ရန္ မ်က္လႊာကုိပင့္ျပီးအၾကည့္မွာ လွနိတုံကုိ
ျမင္ေလသည္…တ့ဲ။
မည္သုိ
့ျမင္ျမင္…ၾကည့္မိသူထုိအရွင္ခမ်ာ ကမၼ႒ာန္းအမွတ္လြတ္ခုိက္ေပမုိ ့ကိေလသာအသရမ္းတုိ ့
ၾကားဝင္လ်က္ အလစ္အငုိက္ဗ်ဴဟာသုံးကာ
တုိက္ခုိက္ၾကေလျပီတည္း….။
အမရဒီပ
ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၆၊ ၂ဝ၁၅
No comments:
Post a Comment