အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲ ကုိယ့္အရိပ္- ၃၂

                                                   အခန္း ၁ဝ ၊ ဓာတ္ေတာ္ ႏွင့္ ဒလုိင္လားမား

ဆန္ခ်ီေက်ာင္းတုိက္သုိ ့ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ဆရာေတာ္အရွင္ပညာတိႆအား အရုိအေသျပဳသည္။ 

မဟာေဗာဓိအသင္းႏွင့္ သီဟုိဠ္ကၽြန္းရွိ မိတ္ေဆြမ်ားမွ လက္ေဆာင္ပါးလုိက္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိ ေပးအပ္သည္။ အလွဴရွင္တဦးေပးလွဴလုိက္သည့္ လက္ႏွိပ္စက္တခုကုိလည္း ဘုန္းၾကီးက ဆရာေတာ္အား ျပသသည္။  

 ဤလက္ႏွိပ္စက္ျဖင့္ ဘုန္းၾကီးသည္ အတြင္းေရးမႈးအလုပ္ကုိ လုပ္ႏုိင္ျပီး ဆရာေတာ့္အတြက္ အဂၤလိပ္လုိ 

စာရုိက္ေပးႏုိင္မည္။

ဆရာေတာ္ အလြန္ဝမ္းေျမာက္သြားသည္။ သုိ ့ေသာ္ ဘုန္းၾကီး၏ အဂၤလိပ္စာအရည္အေသြးမွာ အထုိင္မက်ေသး

သည္ကုိလည္းေကာင္း၊ လက္ႏွိပ္စက္မသုံးစြဲတတ္ေသးသည္ကုိလည္းေကာင္း ဆရာေတာ္ မသိေသးေခ်။

ဆန္ခ်ီေက်ာင္းတြင္ ဘုန္းၾကီးဘဝမွာ စိတ္ခ်မ္းသာ၍ ေအးခ်မ္းလွသည္။ လူအမ်ားသည္ ေတာင္ေပၚအထိ တက္မလာေသာေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးေနထုိင္ခ့ဲဖူးသမွ် ရြာေက်ာင္းမ်ားထက္ ဆိတ္ျငိမ္မႈအေလးသာသည္။ အနီးတဝိုက္တြင္ အစားအေသာက္ေပးလွဴမည့္ ရြာသားမ်ားမရွိေသာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ဘုန္းၾကီးအတြက္ ဆြမ္းျပင္ေပးမည့္သူကုိ မဟာေဗာဓိအသင္းက လစာေပးငွါးရမ္းထားသည္။ သန္ ့ရွင္းေရး ႏွင့္ ေရအတြက္လည္း လူတေယာက္ရွိသည္။ သူသည္ ေတာင္ေျခရွိ ေရတြင္းမွ ေရကုိ ေရစည္ျဖင့္ သယ္ေဆာင္ေပးသည္။

ဆန္ခ်ီေစတီေတာ္ရွိ ပူေဇာ္ထားရွိေသာ ဓာတ္ေတာ္ျမတ္မ်ားကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ အိႏိၵယအစုိးရက ၂၄ နာရီလုံး ပုလိပ္အရာရွိတေယာက္ကုိ တာဝန္ခ်ထားေပးသည္။ လုံျခဳံေရးကုိ ၈ နာရီ တဆုိင္း လဲေပးသည္။ လုံျခဳံေရးမ်ား

သည္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့အားလပ္လွ်င္ျဖစ္ေစ၊ ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ျဖစ္ေစ အတူထုိင္ကာ စကားေျပာၾကသည္။

ေႏြရာသီတြင္ ဆန္ခ်ီသည္ အလြန္ပူအုိက္သည္။ အသက္ပင္ ပုံမွန္မရႈႏုိင္ျဖစ္တတ္သည္။ ေန ့အခ်ိန္တြင္ အပူရွိန္ ဖာရင္ဟုိက္ ၁၂ဝ အထိေရာက္သည္။ ဘုန္းၾကီးသည္ အတြင္းခန္းမေဆာင္တြင္ အဂၤေတအခင္းေပၚတြင္ မ်က္ႏွာသုတ္အစုိကုိ ခင္းကာ  တရားထုိင္ျပီး ေန ့အခ်ိန္မ်ားစြာကုိ ကုန္လြန္ခ့ဲရသည္။ ညေန ၇ နာရီတြင္ ဘုန္းၾကီး၏အိပ္ရာကုိ အျပင္ဖက္သုိ ့ထုတ္သည္။ အိပ္ရာမွာ ရုိးရုိးသစ္သားေဘာင္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ ့ထားသည္။ ေဒသအေခၚ ကာပုိင္ (ေျခေထာက္ ၄ ေခ်ာင္း) ျဖစ္၏။ ေဘာင္မ်ားကုိ ၾကဳိးတန္းယက္ရွယ္ထားျပီး အေပၚက ဖ်ာပါးပါးခင္းသည့္ ၾကဳိးကုတင္ျဖစ္သည္။

ၾကဳိးကုတင္ေပၚ ထုိင္ရင္းျဖစ္ေစ၊ ညေနခင္း ေလႏုေအးတုိက္ခတ္ခ်ိန္တြင္  သမထကမၼ႒ာန္းျဖစ္ေစ၊ အာနာပါန

ဝိပႆနာကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ရင္းျဖစ္ေစ အခ်ိန္မ်ားစြာကုိ ျဖတ္သန္းခ့ဲ၏။ ဘုန္းၾကီးသည္ ကမၼ႒ာန္း စတင္အား

ထုတ္ခ်ိန္ကတည္းက အိပ္မေပ်ာ္မီ တရားအားထုတ္ေလ့ရွိပါသည္။ ယင္းေနာက္ ေလေျပေလညွင္းခံရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေလ၏။

ဓာတ္ေတာ္တုိက္သည္ ဓာတ္ေတာ္ခန္း၏ ပလႅင္ေတာ္ၾကီး ေအာက္တည့္တည္မွာ ရွိသည္။ ပလႅင္ေတာ္ၾကီး၏ ညာဖက္တံခါးငယ္ႏွင့္တည့္တည့္ ေလွကားက်ဥ္းကေလးအတုိင္း ဆင္းသြားလွ်င္ ၁ဝ ေပပတ္လည္ အေမွာင္ခန္း

တခုသုိ ့ေရာက္မည္။ ယင္းအခန္းနံရံေပၚရွိ တံခါးကုိဖြင့္လွ်င္ ပုိက်ဥ္းသည့္ အခန္းတခုသုိ ့ေရာက္ျပန္၏။ 

ယင္းအခန္းမွာ အုတ္ဂူလုိ ေနရာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ အခန္းအလယ္တြင္ သံမဏိအံဆြဲေသတၱာၾကီးတလုံး ခ်ထား၏။  

 အံဆြဲအဆင့္ ၃ ဆင့္ရွိျပီး တဆင့္စီတုိင္းတြင္ ဓာတ္ေတာ္တမ်ဳိးစီရွိေလ၏။ အံဆြဲတုိင္းကုိ အျဖဴေရာင္ ပိတ္စအနား

ကြပ္ထားျပီး မွန္အဖုံးဖုံးအုပ္ထားသည္။ အတြင္းတြင္ ေငြခြက္ပုပုဝုိင္းဝုိင္းအထဲမွာ ဓာတ္ေတာ္မ်ား ရွိၾက၏။ ဗုဒၶ၏ ဓာတ္ေတာ္ထည့္ေသာ ေငြခြက္သည္ တပည့္ၾကီး ၂ ပါး၏ဓာတ္ေတာ္ခြက္ထက္ အရြယ္အစားပုိၾကီးသည္။

ဓာတ္ေတာ္ခန္းတံခါးမ်ားက့ဲသုိ ့ ဓာတ္ေတာ္အံဆြဲေသတၱာမ်ားကုိလည္း ေသာ့ ႏွစ္ထပ္ခတ္ထားသည္။  မဟာေဗာဓိအသင္းအေထြေထြအတြင္းေရးမႈး၊ ဘုိပုိင္း(လ္)ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈး (ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္)၊ ဆံခ်ီဓာတ္ေတာ္

ေက်ာင္းတုိက္ဆရာေတာ္တုိ ့ ၃ ဦး ေသာ့ကုိင္ထားၾကသည္။ ဤသုံးေယာက္အနက္ မည္သူမွ် ေသာ့အျပည့္အစုံ

မရွိေခ်။ သုိ ့ျဖစ္ေလရာ ဓာတ္ေတာ္ခန္းတံခါးကုိ အျပည့္အစုံဖြင့္လုိက ဤသုံးေယာက္ မ်က္ႏွာစုံညီေရာက္ရမည္

ျဖစ္၏။

ရဲအရာရွိ ၂ ေယာက္သည္လည္း ဓာတ္ေတာ္တုိက္ခန္းမွာ အခ်ိန္ျပည့္ရွိေနသည္။ တႏွစ္တၾကိမ္ ကဆုန္လျပည့္ 

ဗုဒၶေမြးေန ့တြင္ ဓာတ္ေတာ္ၾကဳတ္အံဆြဲမ်ားကုိဖြင့္သည္။ ဗဟုိခန္းမေဆာင္အတြင္းသုိ ့ေျပာင္းေရႊ ့ပူေဇာ္ထား၏။

ဘုရားဖူးမ်ားအား ဓာတ္ေတာ္ၾကဳတ္မ်ားကုိ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ပူေဇာ္ခြင့္သည္။ အမ်ားစုသည္ ဓာတ္ေတာ္ၾကဳတ္

မ်ားေရွ ့တြင္ ဝပ္တြားရွိခုိးၾကသည္။

ဆန္ခ်ီေက်ာင္းတုိက္ နာယကျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္အရွင္ပညာတိႆသည္ ဆန္ခ်ီမွာ ႏုိဝင္ဘာႏွင့္

 ေဖေဖာ္ဝါရီလၾကားကာလတြင္သာ ေနထုိင္သည္။ အျခားအခ်ိန္မ်ားတြင္ သီဟုိဠ္ျပန္ေန၏။ သူအေဝးေရာက္ေန

ခ်ိန္မွာ ဘုန္းၾကီးသည္ တာဝန္ခံပုဂၢဳိလ္ျဖစ္လာ၏။ ခရီးသည္မ်ားကုိ ႏုတ္ဆက္ျခင္း၊ နံနက္ပုိင္း ႏွင့္ ညေနပုိင္း 

ဘုရားဝတ္ျပဳျခင္းကုိ ဦးေဆာင္ျခင္း၊ အလုပ္သမားကုိ လုပ္အားေၾကးရွင္းေပးျခင္း၊ သီဟုိဠ္ရွိ မဟာေဗာဓိအသင္း

သုိ ့အစီရင္ခံစာမ်ား လက္ႏွိပ္စက္ရုိက္ျခင္းမ်ားမွာ ဘုန္းၾကီး၏တာဝန္ျဖစ္လာ၏။

မိတ္ေဆြတေယာက္ထံမွငွါးရမ္းလာခ့ဲသည့္လက္ႏွိပ္စက္ရုိက္နည္းစာအုပ္ကုိ ၾကည့္ကာ ကုိယ့္အားကုိယ့္ကုိး လက္ႏွိပ္စက္ ရုိက္သင္သည္။ မိမိဘာသာမိမိ အေတာ္ၾကီးဟုတ္လွျပီဟု ထင္မိ၏။ တေန ့တြင္ ဆရာေတာ္အရွင္ပညာတိႆက

 မဟာေဗာဓိအသင္း အေထြေထြအတြင္းေရးမႈးထံသုိ ့အေရးၾကီးစာတေစာင္ကုိ လက္ႏွိပ္စက္ရုိက္ခုိင္း၏။

ဆရာေတာ္ကဆင္ဟာလီဘာသာျဖင့္ေရးထားသည္ကုိဘုန္းၾကီး၏မႏူးမနပ္အဂၤလိပ္စာအရည္အေသြးျဖင့္ ဘာသာျပန္ရ၏။

ယင္းဘာသာျပန္ကုိ အမွီသဟဲျပဳကာ လက္ႏွိပ္စက္စာလုံးမ်ားကုိမၾကည့္ေတာ့ဘဲ လက္ႏွိပ္စက္ရုိက္သည္။ ဘုန္္းၾကီးသည္ ငယ္ရြယ္သူျဖစ္သည္။ မိမိကုိယ္မိမိ အယုံလြန္လြန္းသူျဖစ္သည္။ စာရုိက္ျပီးေနာက္ ျပန္ဖတ္ျခင္း လည္း အလ်ဥ္းမျပဳဘဲ ဆရာေတာ္အရွင္ပညာတိႆ လက္မွတ္ထုိးရန္ ေပးလုိက္သည္။ သူက အဂၤလိပ္စာလုံးမ်ားကုိ တခ်က္မွ်ၾကည့္ျပီး 

သူေရးသားေသာအခ်က္အလက္မ်ားပါဝင္မည္ဟု ယူဆကာ စာရြက္ေအာက္ေျခတြင္လက္မွတ္ထုိးသည္။ 

ထုိေနာက္ ယင္းစာကုိ စာတုိက္မွ ပုိ ့လုိက္ေလသည္။

ရက္သတၱသုံးပတ္မွ်ၾကာျပီးေနာက္ ကုိလံဘုိရွိ အတြင္းေရးမႈးထံမွ စာတေစာင္ျပန္လာသည္။ သူက အရွင္ပညာ

တိႆထံ ဆင္ဟာလီဘာသာျဖင့္ စာေရးထားသည္။ “စာအိတ္ကုိ ေဖာက္ဖြင့္ျပီး စာကုိ ေသခ်ာစြာ ဖတ္ပါတယ္။

ရႈပ္ရွက္ခတ္ေအာင္ ေရးထားတယ္။ စာထဲမွာပါတာ တလုံးမွ နားမလည္ပါဘူး။ အရွင္ဘုရား ဘာေတြေျပာထားပါ

သလဲ” ဟူ၍ျဖစ္၏။

ဆရာေတာ္အရွင္ပညာတိႆခမ်ာ အလြန္ပင္ကၽြဲျမီးတုိသြားေလ၏။ မ်က္ႏွာေတာ္နီျမန္းေန၏။ မူရင္းစာကုိ တဖန္

လက္ႏွိပ္စက္ရုိက္ရျပန္၏။ ဤတၾကိမ္တြင္ လက္ႏွိပ္စက္စာလုံးေပၚမ်ားအေပၚ လက္အေနအထားကုိ သတိထားခ့ဲရသည္။ စာရုိက္ျပီးေနာက္ ျပန္ဖတ္ျပီးမွ အေခ်ာသတ္လုိက္၏။ ယင္းသုိ ့ျဖစ္ျပီးေနာက္တြင္ လက္ႏွိပ္စက္ရုိက္သည္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘုန္းၾကီးသည္ ‘လက္ႏွိပ္စက္အရာ ငါဆရာ’ မလုပ္ရဲေတာ့ပါ။

ေနာက္တၾကိမ္တြင္လည္း ငယ္ရြယ္သူတုိ ့ဘာသာဘာဝ ဂ်စ္ကန္ကန္စိတ္ထားက ဘုန္းၾကီးကုိ ဒုကၡေရာက္ေစျပန္

၏။

မဟာေဗာဓိအသင္း အေထြေထြအတြင္းေရးမႈးသည္ ဆန္ခ်ီသုိ ့ေရာက္လာ၏။ သူျပန္ျပီးေနာက္ ႏွစ္ရက္အၾကာ ဆန္ခ်ီႏွင့္မလွမ္းမကမ္းေဝးသည့္ေကာလိပ္ေက်ာင္း ေက်ာင္းအုပ္ထံမွ စာတေစာင္ရသည္။ အတြင္းေရးမႈးသည္ ဆန္ခ်ီမွထြက္သြားျပီးေနာက္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသုိ ့ ေရာက္ဟန္တူသည္။ သူက ေကာလိပ္တြင္ ပါဆယ္ထုပ္တ ထုပ္က်န္ရစ္ခ့ဲသည္။ ယင္းပါဆယ္ထုပ္ကုိ ဘုန္းၾကီးလာယူကာ ကာလကတၱား (ကုိးလ္ကတၱား) သုိ ့စာတုိက္မွ ပုိ ့

ရန္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းအုပ္က ဘုန္းၾကီးကုိ ေျပာသည္။

ဘုန္းၾကီး စိတ္ပ်က္မိပါ၏။ ပါဆယ္ထုပ္ကုိယူရန္ ႏွင့္ ယင္းပါဆယ္ကုိ စာတုိက္မွတဆင့္  အတြင္းေရးမႈးထံသုိ ့

ပုိ ့ရန္ ေတာင္ေအာက္သုိ ့ေျခလ်င္ခရီးဆင္းလာဖုိ ့အေျပာခံရျခင္းမဟုတ္ပါလား။ ေက်ာင္းအုပ္သည္ ဘာေၾကာင့္

 ယင္းကိစၥကုိ သူကုိယ္တုိင္ မလုပ္သလဲ။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းအုပ္ထံသုိ ့ေဒါသမီးေပါက္ကြဲသံစဥ္စာတေစာင္ ေရး

ပုိ ့လုိက္၏။

“ပါဆယ္ထုပ္ကုိ သင့္ထံတြင္ ထားခ့ဲျခင္းျဖစ္ရာ သင္က ဘာေၾကာင့္ စာတုိက္မွ မပုိ ့ေပးတာလဲ၊  ေကာလိပ္

ေက်ာင္းမွ လမ္းမေပၚဆင္းလုိက္တာနဲ ့ စာတုိက္ေရာက္ေနျပီပဲ။ စာတုိက္ေရာက္ဖုိ ့အတြက္ က်ဳပ္ထက္ သင္က

 ပုိလြယ္ကူတာပဲ” ဟု ဘုန္းၾကီး ေရးလုိက္သည္။

ေနာက္ ဆယ္ရက္အၾကာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းအုပ္ထံမွ ေရွးနည္းတူ ေမတၱာရပ္ခံစာတေစာင္ ေရာက္လာျပန္၏။  

 ယင္းစာကုိ ဘုန္းၾကီး မသိက်ုဳိးကၽြံျပဳေနလုိက္၏။ ေနာက္ထပ္ ဆယ္ရက္အၾကာ တတိယစာတေစာင္ထပ္လာ၏။

မျငင္းသာသည့္အဆုံး ေတာင္ေအာက္သုိ ့ေျခလ်င္ဆင္းရေလ၏။ တလမ္းလုံးလည္း မေက်မနပ္ျဖစ္ခ့ဲရ၏။ 

ပါဆယ္ထုပ္ယူကာ စာတုိက္ပုိ ့သည္။ အတြင္းေရးမႈးေတာင္းလာလွ်င္ လုိရမည္ရ ျဖစ္ေအာင္ စာတုိက္ျဖတ္ပုိင္းကုိ သိမ္းဆည္းထားလုိက္၏။

ကာလကတၱားစာတုိက္သုိ ့ပါဆယ္ထုပ္ေရာက္ျပီးေနာက္ အတြင္းေရးမႈးက စာတုိက္ျဖတ္ပုိင္းေတာင္းသည့္စာ ဘုန္းၾကီးထံ ေရးပုိ ့၏။ ျဖတ္ပုိင္းႏွင့္အတူ မေက်မခ်မ္းျဖစ္သည့္ ေဒါသစာတေစာင္ပါ သူ ့ဆီ ထည့္ပုိ ့လုိက္၏။

အတြင္းေရးမႈးသည္ ျပီးခ့ဲသည့္ တလေလာက္က သူထုပ္ပုိးထားခ့ဲေသာ ပါဆယ္ထုပ္ကုိ ဖြင့္လုိက္သည့္အခါ မသတီစရာအနံ ့ဆုိးၾကီးက ေထာင္းကနဲထြက္လာ၏။ ပါဆယ္ထုပ္မွာ အစားအေသာက္မ်ားပါသည္။ ဘုန္းၾကီး၏

ေႏွာင့္ေႏွးမႈမ်ားေၾကာင့္ အစားအေသာက္မ်ား ပ်က္စီးပုပ္သုိးခ့ဲေလျပီ။ ယခုတၾကီမ္ ဘုန္းၾကီးထံသုိ ့ေဒါသစာ

 ေရးပုိ ့ရမည္ကား အတြင္းေရးမႈး၏ အလွည့္ေပတည္း။  သူက ဤသုိ ့စာေရးေလသည္။

“အရွင္ဘုရားအား အကၽြႏု္ပ္အကူအညီေတာင္းသည့္ ေတာက္တုိမည္ရကိစၥကေလးအေပၚ အၾကီးအက်ယ္စိတ္

ဆုိးအမ်က္ထြက္ခ့ဲေၾကာင္း သိရပါသည္။ တဖန္ ယင္းကိစၥအတြက္ပင္ ရုန္ ့ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာ စာတေစာင္ကုိ လည္း အကၽြႏု္ပ္ဆီသုိ ့ အရွင္ဘုရား ပုိ ့ခ့ဲပါသည္။ အကၽြႏု္ပ္အၾကံျပဳလုိသည္မွာ မဟာေဗာဓိအသင္းႏွင့္ ဆက္လက္

အလုပ္လုပ္လုိပါက အရွင္ဘုရား၏စိတ္တုိေဒါသၾကီးမႈကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ေစလုိပါသည္။”

ေဒါသသည္ ေက်ာ္လႊားဖုိ ့ခက္ခဲေသာ ကိေလသာအစုအေဝးထဲက တခုျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္ကုိ ကုိယ္ေတြ ့ျဖစ္

ရပ္မ်ားမွ ဘုန္းၾကီးသိလာသည္။ ေဒါသထြက္လာလွ်င္ လူ ့စိတ္ေပ်ာက္သလုိ အၾကိမ္ၾကိမ္ျဖစ္ဖူးသူ ဘုန္းၾကီးကုိယ္တုိင္

 ေဒါသထိန္းခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ သီဟုိဠ္မွာေနစဥ္ ရဟန္းငယ္ဘဝက တရားေဟာေျပာဖူးသည္။ ဘုန္းၾကီးက

 “ဘုန္းၾကီး၏ေဒါသ” ဟု ေျပာေနေသာ္လည္း အမွန္တကယ္မဟုတ္ပါေခ်။  

 ေဒါသသည္ ဘုန္္းၾကီး၏စိတ္နယ္ပယ္အတြင္းသုိ ့က်ဴးေက်ာ္လာျပီး ဘုန္းၾကီးကုိ လႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ကုိင္သည္။ ေဒါသသည္ ကုိယ္ဆင္းရဲ၊ စိတ္ဆင္းရဲကုိျဖစ္ေစသည္မွန္ေသာ္ျငားလည္း ေဒါသအလုိက် ျပဳရေတာ့သည္။  ဘုန္းၾကီးစိတ္တုိလာသည့္အခါ ရင္ဘတ္ေအာင့္သည္။ ဝမ္းဗုိက္တခုလုံးပူေလာင္သည္။ မ်က္လုံးျပာေဝသည္။ ဘုန္းၾကီး၏ ေၾကာင္းက်ဳိးျပေျပာဆုိသမွ်လည္း မရွင္းမလင္းျဖစ္ကာ ပုံဆုိးပန္းပ်က္ျဖစ္လာသည္။ ပါးစပ္မွလည္း ၾကမ္းတမ္းရုိင္းစုိင္းသည့္စကားလုံးေတြ ထြက္လာသည္။

ေဒါသေျပသြားျပီးေနာက္ အျမဲလုိလုိ ရွက္မိသည္။ မ်က္ႏွာပူသည္။ ေဒါသႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ဗုဒၶ၏ ေဒသနာ

ေတာ္မ်ားကုိလည္း ဆင္ျခင္မိသည္။

-“အမ်က္ေဒါသကုိ ပယ္ရမည္၊

မာန္မာနကုိလည္း ပယ္ရမည္၊

သံေယာဇဥ္အကုန္လုံးကုိ ေက်ာ္လြန္ရမည္၊

နာမ္ရုပ္၌ ငါ့နာမ္ငါ့ရုပ္ဟု စြဲလမ္းမႈမရွိသည့္အျပင္ (ရာဂစေသာ) စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမရွိသူထံသုိ ့ ဆင္းရဲေဝဒနာမ်ား မက်ေရာက္ႏုိင္ၾကေခ်။

-ေျပးသြားေနေသာ ရထားကုိ လုိရာရပ္ေအာင္ ျမစ္တားႏုိင္ေသာ ရထားေမာင္းသမားက့ဲသုိ ့ျဖစ္ေပၚလာေသာ အမ်က္ေဒါသကုိ ျမစ္တားႏုိင္သူကုိသာ ငါဘုရားက ထူးျခားေသာ ရထားေမာင္းသမားဟု မိန္ ့ဆုိေပသည္။”

(ဓမၼပဒက်မ္း၊ ဂါထာအမွတ္ ၂၂၁၊ ၂၂၂၊ ျမန္မာျပန္ကုိ ဓမၼပဒပန္းကုံးက်မ္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။ဘာသာျပန္သူ)

ပိဋကတ္စာေပတြင္ ေဒါသႏွင့္ အေပးအယူလုပ္ႏုိင္ေသာ ဗုဒၶ၏စြမ္းရည္ကုိေဖာ္ျပေသာ လူသိမ်ားသည့္ ဇာတ္လမ္း

တခုရွိေပသည္။

တေန ့သ၌ ရာထူး၊ အာဏာျပည့္စုံသည့္ ျဗာဟၼဏတဦးသည္ ဗုဒၶထံသုိ ့ လာေရာက္ေတြ ့ဆုံသည္။ ဤျဗာဟၼဏသည္ ေဒါသၾကီးသူ ၊ လူတကာႏွင့္ မၾကာခဏ ရန္ျဖစ္တတ္သူလည္း ျဖစ္သည္။ တေယာက္ေယာက္

ကုိ ရုိင္းရုိင္းစုိင္းစုိင္းဆက္ဆံေလ့ရွိျပီး ၊ တဖက္လူက ေဒါသႏွင့္ မတုံ ့ျပန္လွ်င္လည္း ဤျဗာဟၼဏက စိတ္ဆုိးတတ္

သူျဖစ္သည္။ သုိ ့ႏွင့္ ဗုဒၶသည္ လုံးဝစိတ္မဆုိးတတ္ေၾကာင္း သူသတင္းၾကားရေသာအခါ ဗုဒၶကုိ စမ္းသပ္ရန္ သူ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။

ျဗာဟၼဏသည္ ဗုဒၶထံသုိ ့သြားကာ အဆဲမုိး ရြာသြန္းေလသည္။ ဗုဒၶကလည္း ဆဲသမွ်ကုိ အတုံ ့မျပန္ ျငိမ္သက္စြာ နားဆင္ေတာ္မူ၏။ ျဗာဟၼဏသည္ ဆဲေရးတုိင္းထြာသည္ကုိ ရပ္ဆုိင္းလုိက္ျပီး ဗုဒၶ၏ တုံ ့ျပန္ခ်က္ကုိ ေစာင့္ေန၏။

ဗုဒၶက သူ ့အား တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းစြာ ေမးခြန္းထုတ္လုိက္၏။

“ျဗာဟၼဏ…၊ သင့္မွာ မိသားစုျဖစ္ေစ၊ မိတ္ေဆြျဖစ္ေစ ရွိသလား”

ျဗာဟၼဏက ျပန္ေျဖသည္။

“ရွိသားပဲ၊ အဲဒါ ဘာျဖစ္သလဲ”

ဗုဒၶက ေျပာျပန္ေလ၏။

“အခါအားေလ်ာ္စြာ မိသားစု နဲ ့ မိတ္ေဆြေတြဆီ အလည္အပတ္သြားရ့ဲလား”

ျဗာဟၼဏက အသံမာဆတ္ဆတ္ႏွင့္ ေျဖလုိက္၏။

“သြားတာေပါ့”

“ျဗာဟၼဏ…..၊ သင္ သူတုိ ့ဆီသြားလည္ေတာ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းယူသြားသလား”

ျဗာဟၼဏက အသံဟိန္းထြက္သြားေအာင္ ေအာ္ေျပာလုိက္၏။

“ေအး…၊ ယူသြားတယ္”

ဗုဒၶက ေမးျပန္ေလ၏။

“ျဗာဟၼဏ…၊ သင္ယူသြားတ့ဲ သင့္လက္ေဆာင္ေတြကုိ ဟုိလူေတြက လက္မခံလုိဘူးဆုိရင္ေကာ အဲဒီလက္ေဆာင္ေတြကုိ ဘာလုပ္ပစ္သလဲ”

ျဗာဟၼဏက ေျဖျပန္၏။

“အိမ္ျပန္ယူလာတယ္။ မိသားစုေတြနဲ ့အတူ သုံးပစ္၊ စားပစ္တာေပါ့”

ဗုဒၶက မိန္ ့ေတာ္မူ၏။

“အိမ္း….အဲဒီလုိပဲေပါ့ မိတ္ေဆြ ျဗာဟၼဏ၊ သင္က ငါ့အတြက္ ေဒါသ၊ အဆဲလက္ေဆာင္ေတြ ယူလာေပးတယ္။

အဲဒါေတြ ငါလက္မခံလုိပါဘူး၊ သင့္ကိုျပန္ေပးပါတယ္။ သင့္ ေဒါသလက္ေဆာင္၊ အဆဲလက္ေဆာင္ေတြကုိ အိမ္ျပန္ယူျပီး မိသားစုနဲ ့အတူ သုံးပစ္၊ စားပစ္ပါေလ”

ဘုန္းၾကီးသည္ လူငယ္တေယာက္အျဖစ္ အသိဉာဏ္ပညာပါေသာ ဤစကားေတာ္ျမတ္အတုိင္း ေနထုိင္ခ့ဲမည္သာ

 ဆုိပါလွ်င္………..။

အမရဒီပ
ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၃၊ ၂ဝ၁၄