အခန္း ၁ဝ ၊
သမုဒၵရာကုိေက်ာ္ အိႏိၵယႏုိင္ငံေတာ္သုိ ့
သီဟုိဠ္ကၽြန္းအျပင္သုိ
့ဘုန္းၾကီးဘဝ၏ ပထမအၾကိမ္ ခရီးထြက္ႏုိင္ေရးအတြက္ ေငြ ႏွင့္ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္
လုိအပ္သည္။
ရဟန္းတပါးျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ဝင္ေငြဆုိင္ရာအေထာက္အထားမရွိေသာေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးသည္
ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္မရနုိင္ေပ။ အစိုးရထံသုိ ့ဝင္ေငြခြန္ေဆာင္ႏုိင္သူတုိ ့သာလွ်င္
ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္
ရႏုိင္သည္။
ဘုန္းၾကီးရလာသည္။ ဤလက္မွတ္၏သက္တမ္းမွာ ၂ ႏွစ္ ျဖစ္သည္။ သတ္မွတ္ကာလအတြင္း
သီဟုိဠ္သုိ ့
ျပန္လာႏုိင္ ၊ ျပန္ထြက္ႏုိင္သည္။
အိႏၵိယသြားခရီးစရိတ္ကုိ
မဟာေဗာဓိအသင္းက စုိက္ထုတ္ေပးမည့္အေၾကာင္း ဘုန္းၾကီးသိပါ၏။
ယင္းအတြက္
ဝမ္းေျမာက္မိေသာ္္လည္း ကုိယ့္လက္ထဲ ေျခေစာင့္လက္ေစာင့္ေငြေၾကးကေလးေတာ့ ရွိသင့္သည္၊
သုိ ့မွ မ်က္ႏွာမငယ္ဘဲ ေနႏုိင္မည္ဟု ေတြးမိပါ၏။ သုိ ့ေသာ္ ရဟန္းဟူသည္
လူဝတ္ေၾကာင္မ်ားထံ ေငြေၾကး
ေတာင္းခံ ေကာင္းသည္လည္း မဟုတ္ျပန္ရာ
ဘုန္းၾကီးေနထုိင္ဖူးေသာ ယကၠလရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္
အရွင္စႏၵေဇာတိထံ သြားကာ
အၾကံဉာဏ္ေတာင္းရျပန္ေလ၏။
ဆရာေတာ္က
ဘုန္းၾကီးကုိ “ဂုေဏး” ဟု ခ်စ္စႏုိးေခၚကာ ဤသုိ ့ေျပာခ့ဲသည္။
“ဗ်ာမ်ားျပီး
အေတြးမေခ်ာ္စမ္းနဲ ့--ကုိယ့္လူ၊ မင္းဟာ ရဟန္းတပါးျဖစ္တယ္၊ မင္းမွာ ေငြေၾကးမရွိဘူး၊
ဒီခရီးကုိသြားဖုိ ့အတြက္ မင္းေငြလုိတာကုိ
လူတုိင္းသိပါတယ္။”
ဘုန္းၾကီး၏ခရီးစဥ္အေၾကာင္းႏွင့္
ခရီးစဥ္အတြက္ လုိအပ္ခ်က္တုိ ့ကုိ ေဖာ္ျပသည့္ လူအမ်ားအတြက္ စာတေစာင္
ေရးသားကာ
စာရြက္ေရ ၇ဝဝ ခန္ ့ပုံႏွိပ္သည္။ အခ်ဳိ ့ကုိ လက္ကမ္းေဝငွသည္။ အခ်ဳိ ့ကုိ စာတုိက္မွ
ပုိ ့လုိက္သည္။
အားလုံးျပီးစီးျပီး
စာရင္းခ်ဳပ္ေသာအခါ ရူးပီးေငြ ၂ဝဝ ခန္ ့( အေမရိကန္ေဒၚလာ ၆ဝ ခန္ ့) ရသည္။
သူ ့ေခတ္
သူ ့အခါအရ
ထုိေငြအေရအတြက္မွာ အ့ံအားသင့္စရာျဖစ္သည္။ ဘုန္းၾကီး၏မိခင္က ၁ ရူပီး၊
ဖခင္က ၅
ရူပီး၊ ႏွမအငယ္ဆုံးက ၂ ရူပီး ေပးလွဴၾက၏။ ဘုန္းၾကီး
ကုိရင္ဝတ္ခ့ဲသည့္ရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္က အမ်ားေကာင္းမႈ စုေပါင္းေငြအထဲမွ ၅ ရူပီး
လွဴသည္။
ဇန္နဝါရီ ၁၅ ရက္၊
၁၉၅၅ ခုႏွစ္တြင္ ဘုန္းၾကီး၏ခရီးစဥ္ကုိ ကုိလံဘုိမီးရထားဘူတာရုံမွ စတင္လုိက္ပါ၏။
မုိင္
၈ဝ ခရီးေဝးေၾကာင့္ မိသားစုဝင္မ်ား ဘုန္းၾကီးကုိ လုိက္မပုိ ့ႏုိင္ၾကေခ်။ ဘုန္းၾကီး၏ဥပဇၥ်ယ္ဆရာေတာ္တပါးသာ ကုိလံဘိုအထိ
ရထားခရီးစီးကာ လုိက္ပုိ ့ေပးသည္။ ဘုန္းၾကီးတုိ ့လူခ်င္းခြဲလုိက္ေသာအခါ တပါးတည္း
က်န္ရစ္ခ့ဲ
၏။ သုိ ့ေသာ္
ရြံေၾကာက္အားငယ္စိတ္မေပၚဘဲ ဘဝ၏ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲမႈအဆင့္တခုဆီသုိ
့ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္ေန
ျပီဟုေတြးကာ
စိတ္လႈပ္ရွားခ့ဲ၏။ ကာလရွည္တခုတြင္
ဘုန္းၾကီး၏အသိဉာဏ္အျမင္သည္ က်ယ္ျပန္ ့လာခ့ဲ၏။
ယင္းအခ်ိန္က ထုိအေတြးမ်ဳိးကုိ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ပုံေဖာ္ခ့ဲရေသာ္လည္း ၇၅
ႏွစ္အရြယ္တြင္ကား အာရွ၊ ဥေရာပ
စေသာ တုိက္ၾကီး ၆
ခုလုံးတြင္ တရားေဟာျပခ့ဲျပီးေလျပီ။
(အသက္ ၇၅
ႏွစ္အရြယ္ဟူသည္ ဤစာအုပ္ေရးစဥ္ကာလကုိ ဆုိသည္။ ၁၉၂၇ ဖြား ဆရာေတာ္သည္ ယခု ၂ဝ၁၄ တြင္
သက္ေတာ္ ၈၇ ႏွစ္အတြင္း ဝင္ေရာက္ေနပါျပီ။ ။ ဘာသာျပန္သူ။)
ကုိလံဘုိျမဳိ
့တြင္ အိႏိၵယသုိ ့ဘုရားဖူးခရီးသြားၾကမည့္ ဗုဒၶဘာသာခရီးသည္အဖြဲ ့ႏွင့္ ဘုန္းၾကီး
ဆုံေတြ ့သည္။ ဘုန္းၾကီးတုိ ့အဖြဲ ့သည္ သီဟုိဠ္ကၽြန္းအေနာက္စြန္းရွိ
တလုိင္မန္နာျမဳိ ့သုိ ့ ညလုံးေပါက္ရထားစီးရသည္။ ယင္းျမဳိ ့
တြင္ ၂၂ မုိင္ကူးတုိ
့ခရီးအတြက္ သေဘၤာတက္ရသည္။
ေရနစ္သည့္အေတြ
့အၾကဳံမ်ားခ့ဲေသာ္လည္း ၾကီးမားက်ယ္ျပန္ ့သည့္သေဘၤာေပၚသုိ ့တက္ဖူးသည္ကား ဤအၾကိမ္
ပထမဆုံးျဖစ္သည္။ ရင္တုန္ေၾကာက္လန္ ့စိတ္လုံးဝမေပၚခ့ဲေခ်။ ၁ နာရီအတြင္း
အိႏိၵယႏုိင္ငံ သုိ ့ ေရာက္ပါ၏။
မန္ဒပန္ျမဳိ
့တြင္ သေဘၤာကမ္းဆုိက္သည္။ အိႏိၵယကၽြန္းငယ္ေတာင္ဖက္အစြန္းက်က် ျမဳိ ့ျဖစ္သည္။
အိႏိၵယဖက္ျခမ္းသည္ ကႏ ၱာရတခုလုိ ျဖစ္၏။ သစ္ပင္ မရွိ၊ ေျခာက္ေသြ ့ေသာ သဲ၊
ေတာက္ပသည့္ ေနအလင္းေရာင္သာ ရွိေလ၏။ ယင္းျမဳိ ့တြင္ ရထားတစီးေပၚသုိ ့ တက္ရျပန္၏။
ရထားေပၚတြင္
အဆာေျပ ေကာက္ညွင္းထုပ္စားျပီးေနာက္ ငွက္ေပ်ာဖက္ကုိ ရထားျပဴတင္းေပါက္အျပင္သုိ
့လႊင့္
ပစ္ၾကရာ
သူေတာင္းစားမ်ား အေျပးအလႊားေကာက္ယူၾကသည္။ ငွက္ေပ်ာဖက္တြင္ ကပ္သီးကပ္သပ္က်န္ေန
သည့္ မုန္
့စမ်ားကုိ လ်က္စားၾကသည္။ သီဟုိဠ္ကၽြန္းတြင္ ရြာငယ္ကေလးမ်ားသည္ ခ်မ္းသာသည္ဟု
မဆုိႏုိင္
ေသာ္လည္း
ျမင္ခ့ဲရေသာ ျမင္ကြင္းအေျခအေနမွာ ပုိဆုိးပါသည္။
ေနာက္တေန ့ေန
့လယ္ပုိင္းတြင္ အိႏၵိယအေရွ ့ကမ္းေျခရွိ မဒရပ္ျမဳိ ့သုိ ့ေရာက္သည္။
ဘုန္းၾကီး၏အစီအစဥ္မွာ တာဝန္က်ရာေက်ာင္းသုိ ့သတင္းမပုိ ့ခင္ ခုနစ္ရက္တပတ္ခန္
့အနားယူျပီး အိႏိၵယကုိ ေလ့လာရန္ျဖစ္သည္။
ဘူတာရုံတြင္ မဒရပ္မဟာေဗာဓိအသင္းေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္
အရွင္ဘတုဝန္ဂလ ဇိနနႏၵေထရ္ လာၾကဳိသည္။ သူ ႏွင့္ သူ ့ေနာက္ေတာ္ပါ ရဟန္းမွာ
တမီးလ္စကား ေျပာသည္။ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ ေျပာလုိ ့ဆုိလုိ ့အဆင္ေျပပါသည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ားသုိ
့အလည္သြားျခင္း၊ သီယုိဆုိဖီအသင္းမ်ားတြင္ အခ်ိန္ကုန္လြန္ေစျခင္းျဖင့္ တပတ္ၾကာ
အနားယူသည္။ သီယုိဆုိဖီအသင္းဟူသည္ ဘာသာေပါင္းစုံ၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကုိ
ေလ့လာေဆြးေႏြးရန္ တည္ေထာင္ထားေသာ ဂုိဏ္းဂဏႏွင့္ ဘာသာမေရြးအသင္းၾကီးျဖစ္သည္။
မၾကာမီ တာဝန္က်ရာ
ဆန္ခ်ီသုိ ့ထြက္ခြါသည္။ ဆန္ခ်ီသည္ ေဒလီ ႏွင့္ ဘုံေဘ (မြမ္ဘုိင္း) အၾကားက
ဘုိပုိင္း(လ္)ျပည္နယ္ မွာ ရွိသည္။ ညေန ၇ နာရီတြင္ မဒရပ္မွ ရထားစီးသည္။ ၂၄ နာရီမက
အခ်ိန္ၾကာျမင့္သည္။
အိႏိၵယတုိက္ငယ္ တဝက္ေလာက္ကုိ ရထားစီးျပီးေနာက္ ဆန္ခ်ီသုိ
့ရထားဆုိက္သည္။ ေျမပုံေပၚမွာ
ဝစၥေပါက္အစက္ကေလးသာသာဘူတာရုံ၌
ဆင္းမည့္ခရီးသည္မွာ ဘုန္းေမာင္တေယာက္တည္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ဘူတာရုံမွာ ပလက္ေဖာင္း
နတၳိ…..။ ရထားေပၚမွ ခုန္ခ်လုိက္ရာ သံလမ္းေဘးေျမၾကီးေပၚ
ဆုိက္ဆုိက္ျမဳိက္ျမဳိက္က်သည္။ စက္သံတဂ်ဳတ္ဂ်ဳတ္ျမည္ကာ
ရထားထြက္သြားျပီးေနာက္ ဘုန္းၾကီးအနားသုိ ့ယူနီေဖာင္းဝတ္လူတေယာက္ ခ်ဥ္းကပ္လာ၏။
ဘူတာရုံပုိင္ျဖစ္မည္ဟု ထင္ပါ၏။
ညဥ့္နက္သန္းေခါင္အခ်ိန္ဝယ္
အလြန္အမင္းေအးစိမ့္ကာ ပိန္းပိန္းေမွာင္ေနသည္။ သီဟုိဠ္မွထြက္ကတည္းက ေသရမွာ
ေၾကာက္သည့္စိတ္ ပထမဆုံးအၾကိမ္ေပၚလာသည္။ ရုံပုိင္ေျပာသမွ် ဘုန္းၾကီး လုံးဝနားမလည္။
သီဟုိဠ္မွာ ၃ ႏွစ္ခန္ ့ဟိႏီၵစကားသင္လာေသာ္လည္း ဟိႏၵဴလူမ်ဳိးကုိယ္တုိင္
ဟိႏီၵစကားေျပာသည္ကုိ ၾကားဖူးသည္မွာ ဤအၾကိမ္
ပထမဆုံးျဖစ္ပါ၏။
ေနာက္ဆုံးတြင္
ရုံပုိင္နားလည္မည္ဟု ယူဆကာ ဘုန္းၾကီးသည္ ဆန္ခ်ီ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ
ေနရန္လာေၾကာင္း မီးက်ဳိးေမာင္းပ်က္ အဂၤလိပ္စကားျဖင့္ ေျပာရေတာ့သည္။ ဤအၾကိမ္တြင္ သူ
နားလည္သြားသည္။ သူလည္း မီးက်ဳိးေမာင္းပ်က္အဂၤလိပ္စကားျဖင့္ပင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသည္
ဘူတာရုံမွ တမုိင္ခန္ ့ေဝးသည္၊ ေတာင္ေပၚမွာ ျဖစ္သည္၊ အေမွာင္ထုထဲ
လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းမွာ မုိက္မဲရာက်သည္ ဟု ဘုန္းၾကီးကုိ ေျပာသည္။ ဘူတာရုံမွာပင္
ညအိပ္လုိက္ျပီး
မနက္က်မွ ဆက္သြားသင့္ေၾကာင္း သူက အၾကံေပးသည္။
ထုိညတြင္
အေအးဒဏ္ကုိ ဘဝတြင္ ပထမဆုံးၾကဳံရသည္။ အပူပုိင္းေဒသသီဟုိဠ္ကၽြန္းသားလူငယ္တေယာက္အတြက္
အသစ္စက္စက္ အေတြ
့အၾကဳံျဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ အိႏၵိယအလယ္ပုိင္းေဒသ၏ ဇန္နဝါရီလသည္ ျခစ္ျခစ္
ေတာက္အပူျဖစ္၏။
မဒရပ္ဆရာေတာ္က
အိပ္ရာလိပ္ပါးပါးကေလးတခု ေပးလုိက္သည္မွာ ကံေကာင္းေလစြ..။
ဘူတာရုံသမံတလင္းေပၚတြင္
အိပ္ရာခင္းကုိ ျဖန္ ့ခင္းကာ အတြင္းသုိ ့ေလးဖက္တြားဝင္လုိက္၏။ စိတ္လႈပ္ရွား
သည္ကတဝက္တပ်က္ေၾကာင့္
တညလုံးအိပ္မေပ်ာ္ခ့ဲပါ။ အရုိးခုိက္ေအာင္ ေအးစိမ့္ခ်မ္းေအးကေတာ့ အဓိက
ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္။
နံနက္တြင္
ရုံပုိင္တာဝန္ေပးခံရေသာ အလုပ္သမားတေယာက္သည္ ဘုန္းၾကီး၏အိတ္၊ အထုပ္အပုိး ကုိ ထမ္းကာ
ဆန္ခ်ီဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသုိ ့ထြက္ခ့ဲၾကသည္။ တမုိင္ခန္ ့လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ ယင္းေနာက္
ေတာင္တက္ခရီး စတင္၏။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေလထန္၊
ဖုံထူ ေျခလ်င္ခရီးျဖစ္ကာ နာရီဝက္ခန္ ့ ေတာင္တက္ရသည္။
ေတာင္ထိပ္ရွိ
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဝင္းအတြင္းသုိ ့ဘုန္းၾကီးတုိ ့ေရာက္ၾကေလ၏။ ေက်ာင္းဝင္းကုိ ၃
ေပအျမင့္ တံတုိင္းကာရံထားသည္။ ၁ဝ ေပ သုိ
့မဟုတ္ ၁ဝ ေပအကြာခန္ ့စီ တံတုိင္းတေလွ်ာက္လုံး
အေပၚထိပ္ဆုံးရွိ
ေက်ာက္ျပားဝိုင္းမ်ားကုိ ထီးသဖြယ္တင္ထားေသာ
ကြန္ကရိေက်ာက္တုိင္မ်ားရွိ၏။ ယင္းက ေစတီအေပၚဆုံး၌
အလွျပထီးမ်ား တင္ထားသည္ကုိ
အမွတ္ရေစ၏။
ဝင္းအတြင္း၌
ပုံစံက်ေက်ာက္ျပားမ်ားခင္းထားသည္မွာ ခမ္းနားလွေပ၏။ ေလွကားတုိတခုက ဗဟုိခန္းမေဆာင္
သုိ ့
တူရူဦးတည္ထားသည္။ ခန္းမေဆာင္ၾကီး၏ တဖက္တခ်က္တြင္ အခန္းၾကီး ၂ ခန္း
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ရွိသည္။
ခန္းမေဆာင္ၾကီးကုိ
စက်င္ေက်ာက္ျပားခင္းထားသည္။ ျပဴတင္းေပါက္မရွိေသာ္လည္း ေအးျမေနသည္။
ခပ္ေဝးေဝး
အဆုံးစြန္၌ ပလႅင္ေတာ္တည္ရွိျပီး ယင္းအေပၚဝယ္ သမာပတ္ဝင္စားေတာ္မူဟန္
ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္တဆူ
စံပယ္ေတာာ္မူသည္ကုိ ဘုန္းၾကီးဖူးေတြ ့ရပါ၏။
ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္အသြင္အျပင္မွာ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းလွပါ၏။
ဆင္းတုေတာ္ကုိ
ထုံးေက်ာက္ျဖဴျဖင့္ ထုလုပ္ထားျပီး ပလႅင္ေတာ္ေအာက္ေျခတြင္ မီးပူေဇာ္ထားသည့္ ဖေယာင္း
တုိင္အျဖဴတတုိင္လည္း
ရွိေလ၏။
အလြန္တရာက်က္သေရမဂၤလာႏွင့္ျပည့္စုံသည့္
ေနရာဌာနမ်ဳိးတြင္ ဘုန္းၾကီး၏ဗုဒၶသာသနာျပဳရဟန္းေတာ္အျဖစ္
ဘဝ စတင္
လုိက္ရျပီေကာ။ ဤေနရာ ဤဌာနသုိ ့ေရာက္လာရျခင္းအတြက္ ဘုနး္ၾကီးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္မ်ား
လႊမ္းမုိး ေနခ့ဲရ၏။
ဆန္ခ်ီေစတီ ႏွင့္
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေနရာကုိ ဘီစီ ၃ ရာစုက စတင္ခ့ဲသည္။ ဗုဒၶသာသနာအေပၚ ၾကည္ညဳိသူ
အိႏၵိယလူမ်ဳိး အေသာကဘုရင္သည္ သားေတာ္ အရွင္မဟိႏၵ ႏွင့္ သမီးေတာ္ အရွင္မ
သဃၤမိတၱာတုိ ့ကုိ သီရိလကၤာသုိ ့သာသနာျပဳဓမၼခရီးေစလႊတ္ခ့ဲသည္။ သားေတာ္ ႏွင့္
သမီးေတာ္တုိ ့သည္ အိႏိၵယမွ မထြက္ခြါမီ ဆန္ခ်ီေက်ာင္းေတာ္၌ ေနထုိင္ေနေသာ မိခင္ထံသုိ
့သြားေရာက္ႏုတ္ဆက္ခ့ဲၾကသည္။
၁၉
ရာစုေႏွာင္းပုိင္းတြင္ ျဗိတိသွ်ေရွးေဟာင္းသုေတသနပညာရွင္မ်ားသည္ ဆန္ခ်ီေနရာကုိ
တူးေဖာ္ခ့ဲျပီး
မီးသျဂဳိ
ၤဟ္ျပီးေနာက္ ၾကြင္းက်န္ရစ္ေသာ အရုိးမ်ားကုိ သိမ္းဆည္းထားသည္ ့စတူပါ ေခၚ ဂူမ်ားကုိ
ဖြင့္ၾကည့္ၾကသည္။
ဂူရွိ မွတ္တမ္းစာအရ အရုိးမ်ားမွာ ျမတ္ဗုဒၶ ႏွင့္ သူ၏တပည့္ၾကီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ
အရွင္သာရိပုတၱေထရ္ ႏွင့္ အရွင္ေမာဂၢလႅာနေထရ္တုိ ့၏ ဓာတ္ေတာ္မ်ားျဖစ္သည္ဟု ဆုိ၏။
၁၉၄၁ ခုႏွစ္အထိ
ဓာတ္ေတာ္မ်ားကုိ ျဗိတိသွ်အစုိးရက သိမ္းဆည္းထားရင္း လန္ဒန္ျမဳိ ့ရွိ
ဝီတုိရိယျပတုိက္ ႏွင့္ အဲလ္ဘတ္ျပတုိက္မ်ားတြင္ ျပသထားခ့ဲသည္။
ယင္းဓာတ္ေတာ္ရတနာမ်ားကုိ
ျပန္ေပးေရး ျဗိတိသွ်အစုိးရအား ေတာင္းဆုိၾကေသာအခါ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကုိ
သုံးစုခြဲလုိက္သည္။ တစုကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ တစုကုိ ဘုန္းၾကီးစာသင္ခ့ဲသည့္
ဝိဇၨာလကၤာရသံဃေကာလိပ္၊
တစုကုိ ဆန္ခ်ီေစတီေတာ္သုိ ့ ေပးခ့ဲေလသည္။
ဆန္ခ်ီရွိ ဓာတ္ေတာ္မ်ားအား
ပူေဇာ္ထားရွိရန္ မဟာေဗာဓိအသင္းက ဓာတ္ေတာ္ေက်ာင္းတုိက္တခု တည္ေဆာက္ခ့ဲ၏။
၁၉၅၄
ခုႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းတုိက္တည္ေဆာက္မႈ အျပီးသတ္သည္။ ဆရာေတာ္ အရွင္ ေဟဒိဂေလ့ ပညာတိႆ
ကုိ ေက်ာင္းထုိင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္သည္။
ေနာက္တႏွစ္ ၁၉၅၅
ခုႏွစ္တြင္ ဆန္ခ်ီဆရာေတာ္အရွင္ပညာတိႆအား ကူညီရန္ ဘုန္းၾကီးကုိ ေစလႊတ္ၾက၏။ ၅ ႏွစ္သက္တမ္းၾကာေအာင္ ဆရာေတာ္အရွင္ပညာတိႆႏွင့္
လက္တြဲ ေဆာင္ရြက္ရမည္ျဖစ္ျပီး ေနရာဌာနေကာင္း
မွာ
တာဝန္ခ်ေပးဖုိ ့ ေတာင္းဆုိခြင့္လည္း မရွိေတာ့ေခ်.......။
အမရဒီပ
ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၁၊ ၂ဝ၁၄
No comments:
Post a Comment