အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲ ကုိယ့္အရိပ္ - ၁၁

အရွင္စူဠပန္က့ဲသုိ ့ဘုန္းၾကီးသည္လည္း မိမိရည္မွန္းခ်က္ကုိ မဆုတ္မနစ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္မည့္သူျဖစ္သည္

။ ဘုန္းၾကီးျဖစ္လုိေၾကာင္း မိဘမ်ားအား  ထပ္တလဲလဲ တစုိက္မတ္မတ္ ဘုန္းၾကီးေျပာခ့ဲသည္။ ကေလးပီပီ စိတ္ေျပာင္းစိတ္လဲျဖစ္ကာေျပာေနသည္မဟုတ္၊ အေလးအနက္ထား၍ ေျပာေနေၾကာင္း သူတုိ ့တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္လာသည္။ ဘုန္းၾကီးျဖစ္ဖုိ ့ဘုန္းၾကီးအသက္အရြယ္ ငယ္ေနေသးသည္။ သုိ ့ေသာ္ ကုိရင္ဘဝျဖင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေနႏုိင္ပါသည္။ ေယာက်္ားေလးမ်ားစြာတုိ ့ဤအတုိင္းပင္ ျဖတ္သန္းၾကခ့ဲပါသည္။ သူတုိ ့

အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ ဘုန္းၾကီးျဖစ္သြားၾကပါသည္။

သားတေယာက္ေယာက္ သာသနာ့ေဘာင္ေရာက္သြားလွ်င္ မိသားစုအတြက္ အလြန္မဂၤလာရွိသည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။ သားေယာက်္ားတေယာက္ကုိ ရွင္ျပဳေပးေသာအခါ ေဆြမ်ဳိးမ်ား ကုသုိလ္ထူးရၾကသည္။ အိမ္ေထာင္သည္လူငယ္တေယာက္ ရဟန္းဝတ္ရန္ ဆုံးျဖတ္ေသာအခါ ဇနီးသည္ကုိစြန္ ့ခြါသြားျခင္းအတြက္ ရွက္ဖြယ္မဟုတ္ေပ။ ခင္ပြန္းသည္ ရဟန္းဝတ္လုိက္သည့္အတြက္ ဇနီးသည္လည္း ကုသုိလ္ရပါသည္။

ထုိထုိအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေနထုိင္ၾကည့္ဖုိ ့ ဖခင္သည္ စိတ္မပါ့တပါ့

ျဖင့္ပင္ သေဘာတူေလသည္။ မိခင္မွာ ဘုန္းၾကီးမိသားစုအားခြဲခြါသြားသည္ကုိ မလုိလားသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ 

ငိုေၾကြးရွာသည္။ သုိ ့ေသာ္ ဘုန္းၾကီး၏ေမြးဇာတာတြင္ ေဟာကိန္းထုတ္ထားျပီး ဤအတုိင္း မလြဲမေသြျဖစ္လာ

မည္ကုိ သူ သိျမင္ထားျပီးျဖစ္သည္။ သားအေထြးဆုံးကုိ သာသနာေတာ္သုိ ့ေပးစြန္ ့လုိက္ရသည္ကား စီလုံကၽြန္း

တြင္ ဘုန္းၾကီး၏မိခင္ၾကီးတေယာက္တည္း မဟုတ္သည္မွာေသခ်ာပါသည္။ အေၾကာင္းကုိ ဆုိရေသာ္ ဗုဒၶ

သာသနာေတာ္သည္ စီလုံကၽြန္းသားတုိ ့၏ ယဥ္ေက်းမႈအတြင္း  ျပန္ ့ႏွံ ့စိမ့္ဝင္ေနပါသည္။ ဤအတုိင္း အခ်ိန္တုိင္းမွာ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။

ဖခင္သည္ ဘုန္းၾကီးအိမ္မွ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသုိ ့သြားမည့္"ေန ့ေကာင္းရက္သာအခါယူရန္" ရြာေဗဒင္ဆရာႏွင့္

 ေျပာဆုိတုိင္ပင္သည္။ ထုိအခ်ိန္က ေဗဒင္သည္ လူတုိ ့ဘဝ၏အေရးတၾကီးကိစၥမ်ားတြင္ ၾသဇာသက္ေရာက္

လွသည္။ ပ်ဳိးၾကဲသစ္ပင္စုိက္၊ မဂၤလာေဆာင္၊ မီးသျဂၤ ဳိဟ္၊ ကေလး၏ပထမဆုံးဆံပင္ရိတ္၊ အလုပ္အကုိင္ၾကီး

စလုပ္၊ အေဆာက္အအုံေဖာင္ေဒးရွင္းခ်မည့္ အခ်ိန္ေန ့ရက္ကုိ ဆုံးျဖတ္ရန္ လူမ်ားသည္ ၾကယ္နကၡတ္မ်ားႏွင့္

ညႈိႏႈိင္းရ၏။

ေဗဒင္နကၡတ္ဆုိင္ရာလမ္းညႊန္ခ်က္မ်ားသည္ ဗုဒၶဘုရား၏ ကမၼနိယာမအေၾကာင္းအက်ဳိးေဟာျပခ်က္ႏွင့္ ထိပ္တုိက္ကြဲလြဲေနေသာ္လည္း ေဗဒင္နကၡတ္ယုံၾကည္မႈသည္ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္အတူယွဥ္တြဲရပ္တည္ေန၏။ ဤသည္မွာ ျပႆနာတရပ္ျဖစ္သည္ဟုလည္း မည္သူမွ်ပင္ မေတြးမိခ့ဲေခ်။

သတ္မွတ္ေရြးခ်ယ္သည့္ရက္တြင္ မိခင္သည္ ဘုန္းၾကီးအတြက္ ႏုိ ့ထမင္းခ်က္သည္။ အထူးပြဲမ်ားအတြက္သာ

လွ်င္ စီရင္ေသာ ေလးစားအ့ံၾသမႈအထိမ္းအမွတ္တည့္ခင္းေကၽြးေမြးျခင္းျဖစ္သည္။ ကေလးတေယာက္ ပထမဆုံး

 ကၾကီးခေခြးကုိ စဖတ္တတ္ေသာအခါ မိခင္ျဖစ္သူသည္ ႏုိ ့ထမင္းခ်က္ေလ့ရွိသည္။ ကေလးတေယာက္ေက်ာင္းစတက္သည့္ေန ့မွာ မိခင္သည္ ႏုိ ့ထမင္းခ်က္ေလ့ရွိသည္။ ေမြးေန ့ သုိ ့မဟုတ္ တႏွစ္ျပည့္သည္ေန ့တြင္ အခမ္းအနားက်င္းပရန္ ႏုိ ့ထမင္းခ်က္ေလ့ရွိသည္။ ႏွစ္စဥ္ ေကာက္သစ္စေပၚခ်ိန္တြင္ သံဃာေတာ္မ်ားအားလွဴဒါန္းရန္ ႏုိ ့ထမင္းခ်က္ေလ့ရွိသည္။

ဒုကၠရစရိယာအက်င့္ကုိစြန္ ့လႊတ္ျပီးေနာက္ ပိန္လီွေနေသာ သိဒၶတၳေဂါတမကုိ နိဂုံးရပ္သူသုဇာတာ ေပးလွဴခဲ့

သည္မွာ ႏုိ ့ထမင္းပင္ျဖစ္၏။ သိဒၶတၳကလည္း ထုိအလွဴကုိ လက္ခံခ့ဲသည္။ ထုိအစာအာဟာရက သူ ့ကုိ ေဗာဓိ

ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ၾကံ ့ခုိင္ျပည့္ဝစြာတရားအားထုတ္ႏုိင္ရန္၊ သဗၺညဳတဉာဏ္ရရန္ ႏွင့္ မဇၥ်ိမပဋိပဒါလမ္းကုိ 

သင္ၾကားညႊန္ျပရန္ အားအင္မ်ားျပန္လည္ရရွိေစခ့ဲသည္။

မိခင္ျပင္ဆင္ေပးသည့္ အိမ္မွထြက္ခြါေသာေန ့အမွတ္တရ ႏုိ ့ထမင္းကုိ ဘုန္းၾကီးစားေနခုိက္ မိခင္ႏွင့္ အမမ်ား မ်က္ရည္က်သည္ကုိ ဘုန္းၾကီး ျမင္လုိက္ရ၏။ အကိုရမ္ဘ႑ကုိယ္တုိင္လည္း မငုိမိေအာင္ တင္းထားပုံေပၚေန၏။

သြားမည့္အခ်ိန္နီးကပ္လာ၏။ ဖခင္သည္လည္း သူ၏အေကာင္းဆုံး လုံခ်ည္ႏွင့္ အက်ၤ ီကုိ ဝတ္ဆင္လ်က္ ေပၚလာသည္။ 

သူကပင္ ဘုန္းၾကီးကုိ သြားရေအာင္ဟု ေခၚသည္။ ဘုန္းၾကီးကုိယ္တုိင္လည္း အျဖဴေရာင္ လုံခ်ည္ႏွင့္ရွပ္အက်ၤ ီကုိ ဝတ္ဆင္ထားသည္။

ထုိအခ်ိန္မွာပင္ အကုိရမ္ဘ႑ ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရငုိခ်လုိက္၏။ ရုတ္တရက္ျဖစ္သည့္အတြက္ သြားမည့္ေျခလွမ္း

ကုိ ေနွးတုံ ့သြားေစခ့ဲသည္။ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ား ခ်ာခ်ာလည္ေနျပီး လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ တစ္ဆုိ ့ေန၏။ ဤထြက္ခြါ

ျခင္းမွာ အိမ္ရာတည္ေထာင္သူ လူ ့ေဘာင္ကုိစြန္ ့ခါြျပီး အိတ္ရာမေထာင္သူ ရဟန္းေဘာင္ဘဝကုိခံယူျခင္း အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္သည္။

ဘုန္းၾကီးကုိႏုတ္ဆက္ဖုိ ့အိမ္ေရွ ့မွာ စုေဝးၾကသည္။ မိခင္ေရွ ့မွာ ဘုန္းၾကီးဒူးေထာက္လုိက္ျပီး သဲျပင္ေပၚရွိ 

မိခင္ေျခေထာက္ကုိ နဖူးျဖင့္ ထိကာကန္ေတာ့လုိက္၏။

မိခင္က ဘုန္းၾကီး၏ဦးေခါင္းကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ေပးသည္။

"ငါ့သားကုိ ရတနာသုံးပါးကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ပါေစ…၊ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ား ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ပါေစ.၊

အနာကင္းလုိ ့အသက္ရွည္ပါေစ….၊ အႏ ၱရာယ္ကင္းပါေစ…၊"

 တုိးတုိးလ်လ်ဆုိ ့နင့္ေသာအသံျဖင့္ မိခင္သည္ တတြတ္တြတ္ဆုေတာင္းေပး၏။

ယင္းေနာက္ ရႈိက္ၾကီးတငင္ငုိေၾကြးေလေတာ့သည္။

ဘုန္းၾကီးမတ္တပ္ရပ္လုိက္သည္။ မိခင္က ဘုန္းၾကီး၏နဖူးကုိနမ္းသည္။ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္သည္။

ဖခင္ႏွင့္ဘုန္းၾကီးတုိ ့ဘုန္းၾကီးေနထုိင္မည့္ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းသုိ ့ဖုန္ထူထူလမ္းမေပၚ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ လမ္းေလွ်ာက္ခ့ဲၾကသည္။

ဘုန္းၾကီးလာမည္ဆုိသည္ကုိလည္း ဖခင္ၾကီးက ဘုန္းေတာ္ၾကီးသုိ ့ၾကဳိတင္သတင္းေပးျခင္းမရွိခ့ဲပါ။

ေဗဒင္နကၡတ္ဆရာမ်ားက ဘုန္းၾကီးအိမ္မွထြက္ခြါခ့ဲေသာေန ့သည္ မဂၤလာရွိေသာေန ့တေန ့ျဖစ္သည္ဟု ဆုိၾက၏။ 

အဆုိသည္ အဆုိသာျဖစ္ပါသည္။

ယင္းေန ့ေႏွာင္းပုိင္းအခ်ိန္ေလာက္မွာ ဘုန္းၾကီးတုိ ့သည္ ရံဘုကၠနခရုိင္၊ ေကာသိႏၷျမဳိ ့သုိ ့ေရာက္ၾက၏။

ဖုန္တေထာင္းေထာင္းထေနသည့္လမ္းမအဆုံး အုန္းျခံတျခံအတြင္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတည္ရွိ၏။ ျခံထဲတြင္ ဓမၼာရုံ၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးသီတင္းသုံးရာေက်ာင္း၊ သီးသန္ ့ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္တုိ ့ရွိၾက၏။ ဟင္းလင္းဖြင့္အေဆာက္အအုံ

တခုထဲတြင္ ထုိင္ခုံမ်ား၊ ပန္းပင္မ်ားႏွင့္ ကြမ္းသီးခြံအပုံလုိက္ ရွိေန၏။

ဖခင္က ဘုန္းၾကီးအား ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးထံ အပ္ႏွံသည္။ ေက်ာင္းထုိင္မွာ ခႏၶာကုိယ္ဟန္ေသးေကြးျပီး သက္ေတာ္ ေျခာက္ဆယ္ခန္ ့ရွိေပေရာ့မည္။ ေက်ာင္းထုိင္သည္ ဘုန္းၾကီးမဝတ္ခင္ အိမ္ေထာင္က်ခ့ဲျပီး အုန္းျခံေထာင့္ရွိအိမ္တအိမ္မွာေနထုိင္ခ့ဲသည္၊ သူ ့မွာ အရြယ္ေရာက္ျပီး သားတေယာက္ရွိသည္ဟု ေနာင္မွ သိရသည္။

ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတြင္ ဘုန္းၾကီးႏွင့္အတူ ႏွစ္နာရီခန္ ့ဖခင္ေနသည္။ ျပီးေနာက္ သူအိမ္ျပန္သည္။ ဘုန္းၾကီးမွာ အလြန္ပင္ပန္းျပီး အိပ္ခ်င္ေနသည္။ အိမ္ႏွင့္ ကေလးသူငယ္ဘဝမွာ ဘုန္းၾကီးအတြက္ ေဝးေဝးမွာ က်န္ရစ္ခ့ဲ

ပုံေပၚေနေလ၏…။

အမရဒီပ

ေမလ ၂၈၊ ၂ဝ၁၃

Bhante Henepola Gunaratana ၏ Journey to Mindfulness  ကုိ ဘာသာျပန္သည္။