အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲ ကုိယ့္အရိပ္ - ၁ဝ

အခန္း ၂ ၊ ကုိရင္ဘဝ

အသက္အရြယ္ၾကီးျပင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် ဘုန္းၾကီးျဖစ္ခ်င္စိတ္လည္း ပုိအားေကာင္းလာသည္။ ဘုန္းၾကီးမျဖစ္ခင္ ဘုန္းၾကီးလုပ္တမ္းကစားရသည္ကုိ ႏွစ္သက္၏။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားသကၤန္းဝတ္သလုိမ်ဳိး  ကုိယ့္ကုိကုိယ္

အဝတ္ျဖဴတတထည္ႏွင့္ရစ္ပတ္သည္။ ျပီးေနာက္ ေတာထဲရွိ သစ္ပင္တပင္ေအာက္တြင္ ထုိင္သည္။အျခား

သစ္ပင္မ်ားမွာ ဘုန္းၾကီးကုိဝုိင္းထုိင္ေနၾကေသာ လူမ်ားဟု စိတ္ထဲက သတ္မွတ္လုိက္သည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွ ၾကားလာခ့ဲသည့္ ဘုရားစာပုိဒ္မ်ားရြတ္ဆုိကာ ျငိမ္သက္ေနေသာ တရားနာပရိသတ္ကုိ တရားေဟာသည္။ 

ထုိင္ကာ စူးစူးစုိက္စုိက္ တရားအားထုတ္ေနဟန္လည္း လုပ္လုိက္ေသးသည္။ ထုိစဥ္ကတရားအားထုတ္ျခင္းဟူသည္ 

ဘာမွန္းပင္ သိခ့ဲသူမဟုတ္….။

အေၾကာင္းရင္းကုိေတာ့ မသိ…၊ ဘုန္းၾကီးျဖစ္လုိျခင္းသည္ ကံတရားေၾကာင့္ပင္ဟု  ဟုိယခင္ကတည္းက ယုံၾကည္ခ့ဲ၏။  ဘုန္းၾကီးျဖစ္လုိျခင္းသည္ ဘုန္းၾကီး၏ကံၾကမၼာျဖစ္ေၾကာင္း ဗုဒၶတရားေတာ္အဆုိအမိန္ ့မရွိေပ။

ရွည္လ်ားေသာ အတိတ္ဘဝက တည္ရွိခ့ဲေသာ ေၾကာင္းက်ဳိးေပါင္းဆုံမႈမ်ားေၾကာင့္ ယခုဘဝမွာ ဘုန္းၾကီးသည္ ဘုန္းၾကီးတပါးျဖစ္လုိစိတ္ ေပၚေပါက္၏။ စင္စစ္ ဘုန္းၾကီးသည္ ေရွးေရွးဘဝက တရားထူးတရားျမတ္မရခ့ဲ

ေသာ သုိ ့မဟုတ္ တရားထူးတရားျမတ္ရခြင့္ကုိ လက္လြတ္ဆုံးရႈံးခ့ဲေသာ ဘုန္းၾကီးတပါးျဖစ္ခ့ဲေကာင္းျဖစ္ခ့ဲမည္။ တဖက္တြင္ လူဘဝကုိျပန္ရရန္ ႏွင့္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားထပ္ျဖည့္ဆည္းရန္ ကံၾကမၼာေကာင္းလည္း ရွိခ့ဲသူ ျဖစ္မည္။ သုိ ့ေသာ္ ထုိအေတြးအျမင္ကုိ ခဏေဘးဖယ္ထားပါဦး……၊ ဘုန္းၾကီးျဖစ္လုိစိတ္၊ သကၤန္းဝတ္လုိစိတ္ တြန္းအားႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွာ ဘုန္းၾကီးထံတြင္ ကနဦးကတည္းက ျဖစ္ေနရွိေနခ့ဲသည္။

အသက္ ၁၁ ႏွစ္တြင္ ကေလးသဘာဝေဆာ့ကစားသည့္ဖက္၊ ရမ္ဘ႑ႏွင့္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့အေပ်ာ္က်ဴးေသာ

 ေနာင္ေျပာင္မႈဖက္မွာ ဘုန္းၾကီးစိတ္မဝင္စားေတာ့ပါ။ ေက်ာင္းတက္သည္ကုိလည္း ဘုန္းၾကီး စိတ္မပါေတာ့ပါ။

အာရွတုိက္သားမ်ား၏ေရွးရုိးအစဥ္အလာ "ပဗၺဇၨိတဒုလႅဘ"ေခတ္ေကာင္း လြတ္လမ္းရွာသူတုိ ့လမ္းစဥ္ သာ

မေဏေဘာင္၊ ရဟန္းေဘာင္သုိ ့သာ ဝင္ေရာက္လုိပါေတာ့သည္။ ဗုဒၶဘုရားသက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္က

ဘုန္းၾကီးရဟန္းဘဝကုိ လုိလားျမတ္ႏုိးသူ လုလင္ပ်ဳိတဦး၏ျဖစ္ရပ္မ်ားကလည္း ဘုန္းၾကီးကုိ ဆြဲေဆာင္ေန၏။ 

ယင္းျဖစ္ရပ္မွာ "စူဠပႏ ၳက" ဟုအမည္တြင္သူ၏ ျဖစ္ရပ္ပင္ျဖစ္၏။

မိခင္ျဖစ္သူကသူ၏မိဘမ်ားေနထုိင္ရာသုိ ့ခရီးႏွင္ေနစဥ္ စူဠပႏ ၳကကုိ လမ္းေဘးတေနရာမွာ ဖြားျမင္ခ့ဲသည္။

ေရွးေခတ္အိႏၵိယျပည္တြင္ ကုိယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္ေလာင္းတုိ ့သားဖြားရန္ မိဘဘုိးဘြားအိမ္သုိ ့ျပန္ၾကသည္။

 ခရီးလမ္းပန္းၾကမ္းမႈေၾကာင့္ လမ္းမွာ ကေလးမ်က္ႏွာျမင္တတ္ၾကေလ၏။ ေနာင္တြင္ ဗုဒၶဘုရားျဖစ္လာေသာ

သိဒၶတၳေဂါတမမင္းသားသည္လည္း မယ္ေတာ္ မဟာမာယာေဒဝီမိဖုရား မိဘအိမ္သုိ ့အျပန္ လမ္းခုလတ္

အေရာက္ ခရီးလမ္းမအနီး ေတာအုပ္တခုမွာ ဖြားျမင္ခ့ဲသည္။

စူဠပႏ ၳက၏မယ္ေတာ္မွာ သားႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ သားေယာက္လုံးကုိ လမ္းမေဘးမွာပင္ ဖြားျမင္ခ့ဲသည္။ 

သားအၾကီး၏အမည္မွာ "မဟာပႏ ၳက" (ခရီးသည္ၾကီး) ျဖစ္ျပီး သားအငယ္၏အမည္မွာ "စူဠပႏ ၳက" (ခရီးသည္ေလး) ျဖစ္၏။ သူတုိ ့ညီအကုိ၏မိခင္မွာ အလြန္ဆင္းရဲလြန္းေသာေၾကာင့္ ရာဇျဂဳိဟ္ျမဳိ ့ရွိ မိဘမ်ားထံမွာ ကေလးမ်ားကုိ အပ္ႏွံထားခ့ဲရ၏။ 

မဟာပန္ (မဟာပႏ ၳက)သည္ အဘုိးႏွင့္အတူ ျမတ္စြာဘုရားထံ တရားနာမၾကာခဏသြားေလ့ရွိသည္။

 ေနာင္ မဟာပန္ ရဟန္းဝတ္လုိက္သည္။ ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္အၾကာ စူဠပန္ (စူဠပႏ ၳက)သည္လည္း 

သူ ့အကုိေျခရာနင္းကာ ရဟန္းဝတ္ျပန္သည္။ 

 

ေနာင္ေတာ္မဟာပန္သည္ ညီအား တရားစာ ပုိ ့ခ်ေပး၏။ သုိ ့ေသာ္ ညီမွာ ည့ံဖ်င္းေသာတပည့္ျဖစ္၏။ 

ဂါထာစာပုိဒ္တခုကုိ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာသည့္တုိင္ အာဂုံႏုတ္တက္မွတ္မိေအာင္ မက်က္မွတ္ႏုိင္။

 ေနာင္ေတာ္မဟာပန္သည္ ညီအေပၚအလြန္စိတ္ပ်က္မိ၏။ ညီသည္ တရားစာမသင္ယူႏုိင္ဘဲ ရဟန္းအျဖစ္

ဆက္လက္ေနထုိင္ပါက ညီအတြက္ တုိးတက္မႈမရႏုိင္ဟုလည္း ေတြးမိ၏။

"ညီ..မင္းလူဝတ္လဲျပီး အိမ္ျပန္ေနေတာ့…"

ေနာင္ေတာ္က ညီငယ္ကုိ ေျပာသည္။

စူဠပန္ ဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္သြားသည္။ သူ ရဟန္းဘဝကုိ ျမတ္ႏုိးသည္။ ဗုဒၶဘုရားရွင္၏တပည့္သားတပါးျဖစ္

ျခင္းကုိ ျမတ္ႏုိးသည္။ ဘာလုပ္ရမွန္း သူမသိေတာ့ျပီ။ သုိ ့ေသာ္ သူလူဝတ္မလဲခ်င္မွန္းကုိကား သူသိပါ၏။

ထုိသုိ ့ျဖစ္ျပီးေနာက္မၾကာမီ ဗုဒၶဘုရားရွင္ႏွင့္ေက်ာင္းသံဃာကုန္ အိမ္၌ေန ့ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾကြရန္ အရွင္မဟာပန္

ထံသုိ ့ အဘယမင္းသားေမြးျမဴအပ္ေသာ သမားေတာ္ဇီဝက ပင့္ေလွ်ာက္လာသည္။ အရွင္မဟာပန္က သံဃာ့

ကုိယ္စား ယင္းပင့္ဖိတ္ခ်က္ကုိလက္ခံလုိက္သည္။

 "မနက္ျဖန္ဆုိရင္ စူဠပန္လဲ ေက်ာင္းမွာမရွိေတာ့ဘူး၊ သူ ့ကုိ လူထြက္ခုိင္းထားျပီးျပီ၊ ဗုဒၶဘုရားရွင္နဲ ့ က်န္ရဟန္းေတာ္မ်ားနဲ ့

အတူ ငါၾကြသြားမယ္" ဟု ျဖည့္စြက္ေျပာလုိက္ေသး၏။

ေနာင္ေတာ္၏တုိျပတ္ျပတ္ေလသံကုိၾကားရေသာေၾကာင့္ စူဠပန္ ယူက်ဴံးမရ ဝမ္းနည္းသည္။ မ်က္လုံးအိမ္မွာ မ်က္ရည္ျပည့္လွ်ံေန၏။ သူပုိင္အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းအနည္းငယ္ကုိ သိမ္းဆည္းျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ထြက္ခ့ဲသည္။ သူလမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ဆုံေတြ ့သည္။ ဝမ္းနည္းစိတ္မေကာင္းပုံေပါက္ေနရ

သည့္အေၾကာင္း ဗုဒၶဘုရားရွင္က သတင္းေမးသည္။ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း ျဖစ္ပ်က္ပုံအလုံးစုံကုိ ဗုဒၶဘုရားရွင္အား

 ေလွ်ာက္ထားတင္ျပေလ၏။

"လာပါဦးကြယ္…ဂါထာစာပုိဒ္ေလးတခုကုိ မက်က္မွတ္ႏုိင္ေလာက္နဲ ့ေတာ့ လူဝတ္လဲစရာမလုိပါဘူး။ ေဟာဒီမွာ အေမာင္ရဟန္း မွတ္မိႏုိင္ေလာက္တ့ဲနည္းေလးတခု ငါကုိယ္တုိင္သင္ေပးမကြဲ ့…."

ဗုဒၶဘုရားရွင္က စူဠပန္အား လက္ကုိင္ပုဝါအျဖဴတထည္ေပးျပီး ညႊန္ၾကား၏။

"ဒီအဝတ္စေလးကုိကုိင္ျပီး ေနေရာင္ေအာက္မွာ ထုိင္ရမယ္ေနာ္၊ ဘယ္ဖက္လက္ဖဝါးထဲမွာ ဒီအဝတ္စကုိထည့္၊ ညာဖက္လက္ဖဝါးနဲ ့အဝတ္စကုိ ပြတ္ေပးရမယ္ေနာ္၊ ႏုတ္ကလဲ "ျဖဴစင္ျခင္း ၊ ျဖဴစင္ျခင္း"လုိ ့ထပ္တလဲလဲဆုိ

ေပးရမယ္ေနာ္"

(ဓမၼပဒ႒ကထာ၊အပၸမာဒဝဂ္၊ စူဠပႏ ၳကမေထရ္ဝတၳဳတြင္ အျဖဴေရာင္ပုဆုိးပုိင္းကုိ "ရေဇာဟရဏံ-ရေဇာဟရဏံ= ျမဴကုိေဆာင္ေသာအဝတ္၊ ျမဴကုိေဆာင္ေသာအဝတ္"ဟု မွတ္ေစေၾကာင္းေတြ ့ရသည္။ ဘာသာျပန္သူမွတ္ခ်က္။)

စူဠပန္သည္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ညႊန္ၾကားသည္အတုိင္း သေဝမတိမ္း အားထုတ္ေလသည္။ ေနေရာင္ေအာက္မွာ 

ထုိင္ျပီးေနာက္ အဝတ္စကုိ ညာဖက္လက္ျဖင့္ ထပ္တလဲလဲဆုပ္နယ္၏၊ ။ ပြတ္၏။ ႏုတ္ကလည္း ေလ့က်င့္ခန္းအ

ျဖစ္ေပးအပ္ထားေသာ ဗုဒၶဘုရားရွင္၏ မႏ ၱာန္ဆန္းကုိ သတိမလြတ္ေစဘဲ အထပ္ထပ္ရြတ္ဆုိ၏။

အခ်ိန္ၾကာျမင့္သြားျပီးေနာက္ အဝတ္စကုိ ၾကည့္လုိက္၏။ အျဖဴေရာင္လက္ကုိင္ပုဝါစသည္လက္မွထြက္လာသည့္

ေခၽြးစီးတုိ ့အကြက္အကြက္ေပစြန္းထင္းကာ  မဲညစ္ညစ္အေရာင္ေျပာင္းေန၏။ ျဖဴစင္သန္ ့ရွင္းမႈ မႏ ၱာန္ကုိ သူရြတ္ဆုိပါေသာ္လည္း အဝတ္စညစ္ေပေအာင္ သူလုပ္မိေလျပီ။

ရုတ္တရက္ စူဠပန္ နားလည္သိျမင္လာသည္။ အရာအားလုံးသည္ မျမဲ…..။

သူခ်စ္ျမတ္ႏုိးေသာအရာမွန္သမွ်…၊ သူေတြၾကဳံရေသာအရာမွန္သမွ်..၊ သူခုခံႏုိင္စြမ္းေသာအရာမွန္သမွ် အရာအားလုံးသည္ ျခြင္းခ်က္မရွိ သန္ ့ရွင္းေသာအျဖဴေရာင္အဝတ္စမျမဲသလို အလားတူ မတည္ျမဲၾကပါတကား။ 

ထုိအခုိက္ အရာခပ္သိမ္းမွန္သမွ်၏ မတည္ျမဲသေဘာကုိ နားလည္ေသာ စူဠပန္ရဟန္းသည္ ရဟႏ ၱာျဖစ္ေလ၏။

ေနထုိင္ခ့ဲသည့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသုိ ့ျပန္သြားသည္။  သစ္ပင္တပင္ေအာက္ထုိင္လ်က္ ရဟႏ ၱာတပါး၏ 

နက္နဲဆန္းၾကယ္ေသာ တန္ခုိးကုိသုံးကာ သူ ့ပုံတူ ရဟန္းရာေပါင္းမ်ားစြာကုိ ဖန္ဆင္းေလသည္။

ယင္းအခုိက္ ေက်ာင္းတုိက္ရွိအျခားရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ႏွင့္အတူ ဇီဝက၏အိမ္သုိ ့ၾကြသြားႏွင့္ၾက

ျပီးျပီ။ ဗုဒၶဘုရားရွင္က အရွင္စူဠပန္ကုိ မျမင္ေသာေၾကာင့္ ဆြမ္းကပ္သည္ကုိ လက္မခံေသး..။

"အေၾကာင္းတခုခုမ်ားရွိပါသလား..ျမတ္စြာဘုရား၊ တခုခုခၽြတ္ယြင္းခ်က္ရွိပါသလား..ျမတ္စြာဘုရား"

စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ဇီဝက-ကေမးေလွ်ာက္ေလ၏။

"ဒကာဇီဝက…ေက်ာင္းရွိသံဃာအကုန္အစုံ  ဒီအိမ္ကုိေရာက္တာေသခ်ာရ့ဲလား"

"မွန္လွပါ…ျမတ္စြာဘုရား၊ သံဃာေတာ္အကုန္လုံး ေရာက္ပါျပီဘုရား၊ အရွင္မဟာပႏ ၳက-ကလဲ ဒီအေၾကာင္း အတည္ျပဳပါတယ္..ျမတ္စြာဘုရား"

ဗုဒၶဘုရားရွင္က တည္ျငိမ္ေဆးေလးစြာ ျပန္မိန္ ့သည္။

"ဒါေပမယ့္ ဒကာဇီဝက အေနနဲ ့တေယာက္ေယာက္ကုိလႊတ္ျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ရဟန္းတပါးတေလက်န္-မက်န္ ၾကည့္ခုိင္းပါဦး"

လူတေယာက္ကုိ ဇီဝက-က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသုိ ့လႊတ္လုိက္သည္။ ထုိလူမွာ သရဲတေစၦတေကာင္လုိ

 ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ေသြးဆုတ္သည့္မ်က္ႏွာထားျဖင့္ အျမန္ျပန္ေရာက္လာသည္။

"အရွင္ဘုရားတုိ ့… ေက်ာင္းတုိက္တခုလုံး ရဟန္းေတြ အျပည့္ရွိေနပါတယ္ဘုရား"

"အခ်ဳိ ့က တရားထုိင္လုိ ့… အခ်ဳိ ့က သကၤန္းခ်ဳပ္လုိ ့….၊ အခ်ဳိ ့က ေက်ာင္းဝင္းထဲ တံျမက္လွည္းလုိ ့…၊ 

အခ်ဳိ ့က ေရခပ္လုိ ့..၊ အခ်ဳိ ့က စၾကၤန္ေလွ်ာက္လုိ ့…၊ အခ်ဳိ ့က တရားစာေတြ ရြတ္ဆုိလုိ ့….."

ထုိသူက ေလွ်ာက္ထား၏။

ယင္းေနာက္ ဗုဒၶဘုရားရွင္က ထုိသူအား ေက်ာင္းသုိ ့ျပန္သြားခုိင္းျပီး အရွင္စူဠပန္အား အေခၚလႊတ္၏။ ထုိသူ ေက်ာင္းသုိ ့ေရာက္သြားျပန္၏။ အရွင္စူဠပန္အားစုံစမ္းေသာအခါ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာရဟန္းတုိ ့က တသံတည္း

ျဖင့္ "ငါ စူဠပန္ပဲ"ဟု ဆုိၾကျပန္၏။

ထုိသူလည္း အ့ံၾသမင္သက္ျဖစ္သြား၏။ ဇီဝကအိမ္သုိ ့ျပန္သြားကုိ ေတြ ့ၾကဳံသမွ်ကုိ ျပန္လည္ေျပာၾကား၏။ ထုိအခါ 

ဗုဒၶဘုရားရွင္က ထုိသူအား ေက်ာင္းသုိ ့ျပန္သြားေစျပီး ရဟန္းမ်ားစြာအထဲက တပါးပါး၏သကၤန္းစြန္းကုိ 

ဖမ္းဆြဲကုိင္လုိက္ရန္ မိန္ ့ဆုိေလသည္။

"ဒကာက အဲသလုိ သကၤန္းစြန္းကုိ ဆြဲကုိင္လုိက္ရင္ အျခားရဟန္းေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မယ္"ဟုလည္း ဗုဒၶဘုရားရွင္က ေျပာၾကားလုိက္ေလသည္။

ဗုဒၶမိန္ ့ေတာ္မူသည့္အတုိင္း ထုိသူ ေဆာင္ရြက္သည္။ ယင္းေနာက္ ထုိသူသည္ အရွင္စူဠပႏ ၳကအမည္ရေသာ ရဟန္းေတာ္တပါးကုိ ေန ့ဆြမ္းဘုဥ္းေပးရန္ ပင့္ေဆာင္ႏုိင္ခ့ဲသည္။

ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျပီးေသာအခါ ဘုရားရွင္က အရွင္စူဠပန္အား တရားေဟာေစ၏။ ေနာင္ေတာ္အရွင္မဟာပန္ႏွင့္ အျခားရဟန္းေတာ္မ်ား အထိတ္တလန္ ့ျဖစ္သြားၾက၏။ စာေလးတပုဒ္ကုိမွ် မက်က္မွတ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ထုံနည့ံဖ်င္းလွသည့္ စူဠပန္လုိရဟန္းတပါးကုိ ဗုဒၶဘုရားက ဘာေၾကာင့္မ်ား ဂုဏ္ျပဳေနရပါလိမ့္…??

သုိ ့ေသာ္ အရွင္စူဠပန္က ကုိယ္တုိင္သိျမင္ထားသည့္ အနိစၥသညာအေၾကာင္းတုိက္ရုိက္ပါသည့္ အ့ံအားသင့္ဖြယ္တရားတပုဒ္ကုိ ေဟာျပေတာ္မူလုိက္၏။ တရားအသိဉာဏ္စူးရွနက္ရႈိင္းမႈကုိ မအ့ံၾသဘဲေနႏုိင္သူ မရွိျဖစ္သြားရသည္။

ဇာတ္လမ္းအဆုိအရ အရွင္စူဠပန္သည္ ဘဝေဟာင္းတခုဝယ္ ဉာဏ္ထက္ျမက္ေသာ ရဟန္းတပါးျဖစ္ခ့ဲဖူးသည္။ သုိ ့ေသာ္ စာတပုဒ္ကုိပင္ မက်က္မွတ္ႏုိင္ေသာ ဉာဏ္ထုံသူရဟန္းတပါးကုိ ေျပာင္ေလွာင္ျပက္ရယ္ျပဳဖူး၏။ အရွင္စူဠပန္ဘဝတြင္ သူလုပ္ဖူးေသာကံ အက်ဳိးေပးသည္။ တဖက္တြင္ စာတပုိဒ္ကုိေလးလက်က္မွတ္၍ မမွတ္မိ

ေသာ္လည္း အျခားတဖက္တြင္ အရဟတၱမဂ္ကုိ ထုိးထြင္းသိျမင္သူႏွင့္ အဘိညာဥ္တန္ခုိးရွင္ ျဖစ္ဘိေသး၏။ ေရွးဘဝ အေကာင္း အဆုိကံႏွစ္မ်ဳိး၏ အက်ဳိးဆက္ေပတည္း..။ ဤအေၾကာင္းအရာမွာ  ဉာဏ္ကြန္ ့ျမဴးျခင္းႏွင့္

သတိေပးျခင္းဟူေသာ သင္ခန္းစာႏွစ္မ်ဳိးလုံးကုိျပသည့္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္။

အမရဒီပ

ေမလ ၂၇၊ ၂ဝ၁၃

Bhante Henepola Gunaratana ၏ Journey to Mindfulness  ကုိ ဘာသာျပန္သည္။