အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲ ကုိယ့္အရိပ္ - ၂၇

                                   အခန္း ၇၊ ေနာက္ဆုံးေဆးခ်က္ -သုိ ့မဟုတ္- ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ျခင္း

ရဟန္းခံျပီးေနာက္ ရက္အနည္းငယ္အၾကာ……။

၇ ရက္တုိင္တုိင္ ပရိတ္ေတာ္ရြတ္ဆုိပြဲတြင္ ဘုန္းၾကီး ပါဝင္ခြင့္ရခ့ဲသည္။ ဤသည္ကား  ရဟန္းတပါး၏ အခြင့္ထူး

တရပ္ပင္ ျဖစ္သည္။

ပါဠိလုိ “ပရိတၱ“ တြင္မည္ေသာ ဗုဒၶမႏ ၱာန္ကုိ  မေကာင္းေသာ တေစ ၦ-ျပိတၱာ၊ ေျမဘုတ္-ဘီလူးေဘးစေသာ

 ေဘးအျဖာျဖာတုိ ့မွ ကင္းစင္ေဝးေအာင္ စီစဥ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသည္ကပင္ ရုိးရာယုံၾကည္မႈ ႏွင့္ ဗုဒၶသာသနာအဆုံးအမတုိ ့ယွဥ္တြဲတည္ရွိပုံ ဥပမာတရပ္လည္း ျဖစ္ေန၏။

တဦးတေယာက္က်န္းမာေရးမေကာင္းလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ တေနရာတြင္ ငတ္မြတ္ေဘး၊ မုိးေခါင္လွ်င္ျဖစ္ေစ (မေကာင္း

ဆုိးဝါးတုိ ့လက္ခ်က္ဟုျဖစ္ႏုိင္ေျခရွိေသာ ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်မႈ ျဖစ္လွ်င္ျဖစ္ေစ) လူတုိ ့က ရဟန္းတုိ ့ကုိ ပရိတ္

ေတာ္မ်ားရြတ္ဖတ္ေပးရန္ ေလွ်ာက္ထားရ၏။ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ၂ ပါးတဆုိင္းစီ ပရိတ္ေတာ္မ်ားကုိ ရက္သတၱတပတ္ၾကာေအာင္ ရပ္နားျခင္းမရွိ ရြတ္ဆုိၾကရ၏။ ၂ ပါးတဆုိင္း အတြဲတုိင္းသည္ ၁ နာရီၾကာ ရြတ္ဆုိျပီး အျခားေနာက္တဆုိင္းက အစားလဲေပးရသည္။ ပရိတ္ရြတ္ဆုိသည္မွာ စာရြတ္စာဆုိသည္ထက္ ေအာ္ဟစ္သည္ႏွင့္
 ပုိတူျပီး ခြန္အားျပည့္ဝရသည္။ အသံက်ယ္က်ယ္ေအာ္ဆုိႏုိင္ေသာ ရဟန္းမ်ားသာ ေရြးခ်ယ္ပင့္ဖိတ္ခံရတတ္ျပီး

ယင္းက့ဲသုိ ့စြမ္းေဆာင္ႏုိင္မႈအတြက္ ထူးကဲေသာ ၾကည္ညဳိမႈကုိလည္း ခံယူၾကရ၏။ ရဟန္းပ်ဳိမ်ားသည္ ပရိတ္ေတာ္ရြတ္ဆုိအသင္းမွာ ပါဝင္ခြင့္အလွည့္ကုိ အလ်င္စလုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾက၏။

ဘုန္းၾကီးနည္းတူ ေက်ာင္းေနဖက္ရဟန္းေတာ္တပါးကလည္း ပရိတ္ရြတ္အသင္းမွာပါဝင္ေရးအတြက္ စိတ္အား

သန္ေန၏။ သူက ဘုန္းၾကီးထက္ တရက္ေစာကာ ရဟန္းျဖစ္ခ့ဲ၏။ သုိ ့ျဖင့္ဘုန္းၾကီးတုိ ့ႏွစ္ပါးမွာပရိတ္ရြတ္အသင္း

တြင္အတူတူ ပါဝင္ႏုိင္သူ ျဖစ္လာၾက၏။  မၾကာမီ ဘုန္းၾကီးတုိ ့သည္ အနီးအပါးရွိ ေက်ာင္းတေက်ာင္း၏

ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးျဖစ္သည့္ မိတ္ေဆြတပါးထံမွ ပရိတ္အသင္းဖိတ္စာကုိ ဂ်ီတုိက္ေတာင္းဆုိခ့ဲၾက၏။

ဘုန္းၾကီးတုိ ့ကား လူငယ္ပီပီ စိတ္ဓာတ္တက္ၾကြေနၾက၏။ ဤအၾကိမ္မွာ ပထမဦးဆုံးျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ
 တၾကိမ္ထက္မက အလွည့္ယူလုိၾက၏။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့သည္ အျခားေထရ္ၾကီးဝါၾကီးအခ်ဳိ ့ထံမွ သူတုိ ့

၏ အလွည့္ကုိ ေတာင္းယူၾက၏။ သူတုိ ့သည္ ပရိတ္ပြဲမ်ားကုိ အလီလီႏႊဲဖူးခ့ဲျပီး ၾကည္ႏူးဝမ္းေျမာက္ခြင့္လည္း ရခ့ဲ

ၾကျပီးျပီ။ သုိ ့ျဖစ္ေပရာ အလွည့္မ်ားစြာကုိ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ပင္ ပြဲသိမ္းႏုိင္ခ့ဲၾက၏။ ဆြမ္းေရအစာမစား…ဆီးဝမ္းလည္း

မသြား၊ အိပ္စက္နားေနျခင္းလည္း အလ်ဥ္းမျပဳခ့ဲၾကေခ်။

ေန ့စဥ္ နံနက္ ၆ နာရီ- ၁၁ နာရီ ၊ ညေန ၆ နာရီတြင္ စည္ေတာ္တီးသူမ်ားသည္ စည္ေတာ္ရႊမ္းျခင္းျဖင့္ ပရိတ္

ေတာ္ရြတ္ဆုိျခင္း စတင္ေၾကာင္း ေၾကညာၾကသည္။ ပရိတ္ရြတ္သံအေပၚလႊမ္းသြားေအာင္ စည္ေတာ္တီးၾကရ၏။ ဝမ္းေျမာက္ပီတိကုိ သက္ေသထူရန္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ႏွစ္ပါးကလည္း အသံပုိက်ယ္စြာ ရြတ္ဆုိၾက၏။ စည္ေတာ္အသံ

ျမဳပ္သြားေအာင္ၾကဳိးစားသည့္အေနျဖင့္ အဆုပ္ကြဲလုမတတ္ ေအာ္ဟစ္ခ့ဲၾက၏။

သုံးရက္အလြန္တြင္ ဘုန္းၾကီး၏သူငယ္ခ်င္းမွာ သတိေမ့လဲက်သြားေလ၏။ ဒကာမ်ားက သူ ့ကုိ ေက်ာင္းရွိ အိပ္ခန္းသုိ ့ပုိ ့ေဆာင္ကာ အိပ္ရာေပၚ သိပ္ထားျပီး အိပ္စက္ေစသည္။ ညေနခင္းမွာ သူေနျပန္ေကာင္းလာျပီး 
ဘုန္းၾကီးႏွင့္အတူ ပရိတ္ရြတ္ျပန္ေလ၏။

ပြဲေတာ္ကာလတပတ္အလြန္တြင္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ႏွစ္ပါးလုံး ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ၾကေလ၏။ အနားယူဖုိ ့မျဖစ္မေန

လုိအပ္ေသာ္လည္း အိပ္စက္ႏုိင္ျခင္းမရွိၾကေပ။ ဆြမ္းလည္းမစားႏုိင္။ ႏွစ္ပါးလုံး ေခါင္းကုိက္ေဝဒနာခံစားရ၏။ 

အနီးအနားမွာ တေယာက္ေယာက္လာေနသည္ကုိလည္း သည္းမခံႏုိင္ျဖစ္ေန၏။ အာရုံေၾကာထိခုိက္ျခင္းဆုိင္ရာ

 ေဝဒနာ ခံစားရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဘုန္းၾကီး ထင္မိပါ၏။

အဆုိးတကာ့အဆုိးဆုံးကား ဘုန္းၾကီး၏မွတ္ဉာဏ္မ်ား ေပ်ာက္ဆုံးသြားျခင္းျဖစ္၏။ ဓာတ္ပုံရုိက္သလုိပုံရိပ္ထင္စြဲ

မွတ္သားႏုိင္မႈသာမက မွတ္ဉာဏ္အားလုံးေပ်ာက္သြားသည္။ ဆင္ဟာလီ၊ သကၠတ၊ တမီး(လ္)၊ အဂၤလိပ္ မည္သည့္အကၡရာစာလုံးကုိမွ် မမွတ္မိေတာ့ေခ်တကား….။

စာတအုပ္ကုိ ဖြင့္ဖတ္ျပီးလွ်င္ စာမ်က္ႏွာေပၚ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာမ်ား ေရးသားထားသည္ကုိလည္း မွတ္မိႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ့ပါ။ မိတ္ေဆြတေယာက္ေယာက္ကုိ ေတြ ့ဆုံျပီး ေနာက္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာလွ်င္ သူ ့

အမည္ကုိ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဘုန္းၾကီးၾကဳံေတြ ့ေနရသမွ်အေပၚ စိတ္ပ်က္မိပါ၏၊ ေသးသိမ္အားငယ္ခ့ဲပါ၏။ ပညာေရးေအာင္ျမင္မႈႏွင့္ပတ္သက္၍ ဂုဏ္ယူခ့ဲရသမွ်အားလုံး သြားေခ်ျပီတကား…..။

ေက်ာင္းျပန္ေရာက္သည္။ ေနာက္ဆုံးအတန္းတင္စာေမးပြဲ ဘုန္းၾကီး က်သည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာေတာ္သည္ သူ၏လက္ေရြးစင္တပည့္ေက်ာ္ စာေမးပြဲေခြးက်ဝက္က် က်သည္ကုိ ေတြးရခက္ျဖစ္ပုံေပၚသည္။ သူ၏ရုံးခန္းသုိ ့ 

ဘုန္းၾကီးကုိ ဆင့္ေခၚေလေတာ့သည္။ တပတ္ၾကာပရိတ္ရြတ္ပြဲအေၾကာင္း၊ မွတ္ဉာဏ္ေပ်ာက္ဆုံးရျခင္းအေၾကာင္း

မ်ားကုိ ေက်ာင္းအုပ္အား ဘုန္းၾကီး ေလွ်ာက္ထားတင္ျပပါသည္။ သူက ဘုန္းၾကီး၏ေနရင္းေက်ာင္းသုိ ့ျပန္ကာ အနားယူျပီး ေဆးကုသမႈျပဳရန္ အမိန္ ့ရွိေလသည္။

ဘုန္းၾကီးသည္ကုသမႈအေထြေထြေအာက္မိမိကုိယ္ကုိဝကြက္အပ္လုိက္သည္မွာတႏွစ္လုံးလုိလုိေလာက္ပင္ ျဖစ္၏။
 ေပ်ာက္ကင္းေရးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကား ခပ္ယ့ဲယ့ဲပင္…..။

ပထမဦးစြာ ဘုန္းၾကီး၏ဆရာေတာ္က ေဆးျမစ္ေဆးပင္မ်ားကုိ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ေသြးျပီး နံနက္တုိင္း ဘုန္းၾကီး၏နဖူးျပင္

ေပၚ လိမ္းေပးသည္။ တလေလာက္ၾကာသြားသည္။ အေၾကာင္းမထူး..။ သုိ ့ပင္ျဖစ္လင့္ကစား စာသင္တုိက္သုိ ့
 ျပန္လုိေသာ ဆႏၵျပည့္လွ်မ္းေနေလသည္။ ဘုန္းၾကီး၏ေရႊေရာင္လႊမ္းေသာ ေန ့ရက္မ်ားမွာ ကုန္လြန္သြားခ့ဲေလျပီ။ ဘုန္းၾကီးသည္ ယခုအခါ အလြယ္ကူဆုံးအရာမ်ားကုိပင္ ၾကဳိးစားပမ္းစား ေလ့လာေနရပါ၏။

ဓာတ္ပုံရုိက္သလုိပုံရိပ္ထင္မွတ္ဉာဏ္ေပ်ာက္ဆုံးရုံမက တဝါက်ခ်င္း၊ စကားလုံးတလုံးခ်င္း၊ ယုတ္စြအဆုံး 

စာလုံးတလုံးခ်င္းကုိ ဖတ္ႏုိင္ေအာင္ပါ ၾကဳိးစားေနရသည္။ ညအခ်ိန္မ်ားတြင္ ေက်ာင္းစာမ်ားကုိ ဖတ္ရႈေနခုိက္ ဦးေခါင္းအေရျပားေပၚ ပုိးေကာင္ေလးမ်ား တရြရြေျပးေနသလုိ ခံစားရ၏။

ဘုန္းၾကီး စိတ္အညစ္ၾကီး ညစ္လာ၏။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသခ်င္စိတ္ စေပၚလာ၏။ 

ဤပုံစံမ်ဳိးျဖင့္ ဘုန္းၾကီး အသက္ရွင္ေနလုိစိတ္ လုံးဝမရွိေတာ့ျပီ။ ေရနံဆီမီးခြက္က်ပ္ခုိးကုိ စားလွ်င္ အဆိပ္ျဖစ္သည္ဟု ဘုန္းၾကီးၾကားဖူး ထားရာ က်ပ္ခုိးမ်ား စုေဆာင္းျပီး ဗူးတလုံးထဲမွာ သုိဝွက္ထားသည္။ဘုန္းၾကီး၏ အၾကံအစည္ကုိ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကံေကာင္းေထာက္မစြာ  ရိပ္မိသြားျပီး က်ပ္ခုိးဗူးကုိ လႊင့္ပစ္လုိက္ၾက၏။ 

လူအခ်ဳိ ့က သတင္းစာမွာေၾကာ္ျငာပါေသာ အာယုေဗၺဒေဆးဆရာတဦးထံသုိ ့သြားျပရန္ အၾကံေပးၾကသည္။ ဘုန္းၾကီးသည္ ေဆးဆရာထံသုိ ့သြားကာ ဘုန္းၾကီး၏ျပႆနာကုိ ေျပာျပသည္။ သုိ ့ေသာ္ ေဆးဖုိးဝါးခလည္း မတတ္ႏုိင္ေၾကာင္းလည္း ေျပာသည္။ ေဆးဆရာသည္ စိတ္ေကာင္းႏွလုံးေကာင္းရွိသူျဖစ္သည္။ အဖုိးတန္ေဆး

ဝါး ဘုန္းၾကီးအား ေန ့စဥ္အခမ့ဲ ေပးပါသည္။ သူ ့ညႊန္ၾကားခ်က္အတုိင္း ေဆးဆီကုိ နဖူးမွာ ေန ့စဥ္လိမ္းေပးရ၏။

 ႏွာေခါင္းမွလည္း ရႈသြင္းရ၏။ ေဆးစက္မ်ားကုိပင္ ေသာက္လုိက္ေသး၏။ ေဆးတန္ခုိးေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းႏွင့္ 

ဆက္သြယ္ေနေသာ ဦးေခါင္းအတြင္းပုိင္း ရွင္းလင္းသြားသည္။ မွတ္ဉာဏ္နည္းနည္း ျပန္ရလာသည္။

 ျပန္ေကာင္းေရးကားအလွမ္းေဝးဆဲျဖစ္ပါ၏။

တဖန္ ဆရာေတာ္က ဘုန္းၾကီး၏ေဝဒနာသည္ မေကာင္းဆုိးဝါးတုိ ့လက္ခ်က္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္၊ မင္းအတြက္ ငါတုိ ့ 

ညလုံးေပါက္ ပရိတ္ရြတ္ေပးမည္ ဟု အၾကံျပဳျပန္၏။ ဤအၾကံသည္ အထင္ႏွင့္အျမင္တျခားစီျဖစ္သည္ဟု ဘုန္းၾကီးမထင္မိပါေခ်။ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဘုန္းၾကီးလဲအိပ္ေနခုိက္ ရဟန္းေတာ္ရွစ္ပါးက ပါဠိပရိတ္ေတာ္မ်ား 

 ညလုံးေပါက္ရြတ္ဆုိၾကေလ၏။ ေနာက္တေန ့နံနက္ေရာက္ေသာအခါ အေၾကာင္းမထူးျဖစ္ျပန္ေလ၏။

ဘုန္းၾကီး၏မိဘမ်ားက မေကာင္းဆုိးဝါးသည္ ဘုန္းၾကီးကုိယ္မွာ  ပူးကပ္ဝင္ေနသည္ဟု ယူဆကာ ပေယာဂဆရာ

တဦး ပင့္ၾကေလ၏။ မိဘမ်ားအိမ္တြင္ ဘုန္းၾကီးႏွင့္ ထုိဆရာတုိ ့ေတြ ့ၾက၏။ ဆရာက ဖခင္ၾကီးအား သံပုရာသီး

ခုနစ္လုံး အရွာခုိင္းသည္။ ဘုန္းၾကီးကုိ သူက ကုလားထုိင္ေပၚ ထုိင္ေစသည္။ ဘုန္းၾကီး၏ဦးေခါင္းေပၚတြင္ သံပုရာ

သီး ႏွင့္ ကတ္ေက်းတင္ထားျပီး မႏ ၱာန္ရြတ္သည္။ ျပီးေနာက္ သံပုရာသီးကုိ ကတ္ေက်းျဖင့္ ျဖတ္လွီးလုိက္သည္။ 

က်လာေသာ သံပုရာရည္ျဖင့္ ဦးေခါင္းေပၚ တစက္စက္ခ်ေပးသည္။ သံပုရာသီးခုနစ္လုံးကုန္ေအာင္ ထုိနည္းအတူ

 ျပဳလုပ္ေလ၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဘုန္းၾကီး၏လည္ပင္းမွာ ခ်ည္မန္းခ်ည္ေပးလုိက္၏။ ဘုန္းၾကီး၏မိဘမ်ားက 

ဤအျပဳအမူကုိ လွည့္စားသည္ဟု ထင္ၾက၏။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ပုိတန္ခုိးၾကီးသည္ဟုယူဆရေသာ အျခားပေယာဂ

ဆရာတေယာက္ ထပ္ပင့္ၾကျပန္၏။

ဒုတိယေျမာက္ ပေယာဂဆရာသည္ ေနာက္ေတာ္ပါေျခာက္ေယာက္ႏွင့္အတူ အိမ္သုိ ့ၾကြလာ၏။ သူလုိအပ္ေသာ

ပစၥည္းမ်ားျပစာရင္းရွည္ၾကီးထုတ္ေပးက ပစၥည္းစုေဆာင္းရန္ ဖခင္ၾကီးအား ေျပာဆုိ၏။ ဆရာလုိေသာ ပစၥည္းမ်ား

မွာ အုန္းသီး၊ အုန္းဆီ၊ ကြမ္းသီး၊ ေခါင္ရမ္းပန္းမ်ား၊ မီးတုတ္မ်ား ျဖစ္၏။ ထုိအခ်ိန္ ဆရာက ဘုန္းၾကီးႏွင့္ပုံစံတူ ရြံ ့

ရုပ္တုတခု ျပဳလုပ္ေန၏။ နီညဳိေရာင္ႏွင္းလူရုပ္တုက့ဲသုိ ့ေသာ ထုိအရုပ္သည္ လုံးဝုိင္းဝုိင္းႏွင့္ ပုံေပၚလာ၏။ ရုပ္တုျပီးစီးေလေသာအခါ ထုိအရုပ္ကုိ လုံခ်ည္ဝတ္ေပးသည္။ ေခါင္းေပါင္းေပါင္းေပးသည္။ ဆရာႏွင့္အဖြဲ ့က ဘုန္းၾကီးကုိ ႏြားတင္းကုပ္သုိ ့ေခၚသြားျပီး သူတုိ ့လုပ္ထားေသာ အရုပ္၏ေရွ ့ဖ်ာေပၚမွာ ထုိင္ေစသည္။ ဘုန္းၾကီး၏မိသားစုဝင္မ်ားလည္း အနီးရွိ ဖ်ာေပၚတြင္ ထုိင္ေနၾက၏။

ကြမ္းယာဝါးျပီးေနာက္ ဆရာသည္ ထူးဆန္းေသာဘာသာစကားျဖင့္ မႏ ၱာန္မ်ား ရြတ္ဆုိေလသည္။ 

ဆင္ဟာလီ၊ သကၠတ၊ အဂၤလိပ္ဘာသာ တခုမွ်မဟုတ္။ ဘုန္းၾကီးသည္ ထုိဘာသာစကားမ်ဳိးကုိ မၾကားဖူးေပ။

 အသံမွာ ဗလုံးဗေထြး ျဖစ္ေန၏။

ဆရာ မႏ ၱာန္ရြတ္ေနစဥ္ ေနာက္ေတာ္ပါတုိ ့က မီးတုတ္မ်ားကုိကုိင္ထားျပီး အလင္းေရာင္ေတာက္ပေအာင္ မီးတုတ္အေပၚသုိ ့နံသာမႈန္ ့မ်ား ျဖဴးေပးၾကသည္။ မီးတုတ္မ်ား ရွဲကနဲျဖစ္ကာ အလင္းေရာင္ေပၚလာတုိင္း ဘုန္းၾကီးေဘးတြင္ထုိင္ေနသူ ေနာက္ေတာ္ပါႏွစ္ေယာက္က ဆင္ဟာလီဘာသာျဖင့္ “အသက္ရွည္ပါေစ“ ဟု

 ေအာ္ဟစ္သည္။

မႏ ၱာန္ရြတ္ဆုိသည္မွာ ညလုံးေပါက္ျဖစ္၏။ ရႈိ ့စရာမီးတုတ္မ်ားလည္း ကုန္သြားျပီ။ အရုဏ္တက္ခ်ိန္တြင္ ဆရာက  အရုပ္၏ဦးေခါင္း ထုတ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္ ဆူးခၽြန္မ်ား ထုိးသြင္းလုိက္သည္။ ဘုန္းၾကီးသည္ ေရာဂါေဝဒနာမ်ားမွ 

ထင္ရွားစြာ လြတ္ကင္းေလျပီဟု အဓိပၸါယ္ေဆာင္သည္။ ယင္းေနာက္ ပထမပေယာဂဆရာလုပ္သလုိ ဘုန္းၾကီး၏ 

လည္ပင္းကုိ ခ်ည္မန္းကြင္း စြပ္ေပးသည္။

မည္သုိ ့မွ် မထူးျခားျပန္ပါေခ်….။

ဘုန္းၾကီး၏မိဘမ်ား ေရွ ့ဆက္ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္သြားၾက၏။ သုိ ့ေသာ္ ဆရာေတာ္ကမူ နည္းလမ္းတခုထပ္

ေပးျပန္သည္။ဆရာေတာ္ကဘုန္းၾကီးကုိလက္ဖြဲ ့တခုေပးသည္။လက္ဖြဲ ့မွာ ေၾကးျပားကုိအရွည္ႏွစ္လက္မေလာက္

 ေဘာလ္ပင္အရြယ္ပုိက္လုံးကေလးသာသာ ျဖစ္ေအာင္ လိပ္ထားသည္။ လက္ဖြဲ ့ကုိ  သီဟုိဠ္ကၽြန္းသားတုိ ့

ရုိးရာအရ ရတနာလက္ဖြဲ ့ဟု ေခၚသည္။ ရတနသုတ္ေတာ္လာ စာပုိဒ္မ်ားကုိလက္ဖြဲ ့ေပၚမွာ စီရင္ေရးထုိးထား

ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ဆင္ဟာလီလူမ်ုိးတုိ ့က ရတနာလက္ဖြဲ ့ကုိ လည္ပင္းမွာျဖစ္ေစ၊ ခါးမွာျဖစ္ေစ ေဆာင္ထား

လွ်င္ မေကာင္းဆုိးဝါးမ်ားကုိ ဖယ္ရွားႏုိင္သည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။ ဆရာေတာ္က ဘုန္းၾကီးလည္ပင္းမွာ ရတနာလက္ဖြဲ ့ဖြဲ ့ခ်ည္ေပးထားသည္။

မိဘမ်ား၊ ဆရာေတာ္၊ ကုသေပးၾကေသာ ဆရာမ်ားသည္ ဘုန္းၾကီးအေပၚ အလြန္ေက်းဇူးမ်ားၾကပါသည္။ သူတုိ ့

ၾကဳိးစားထားသမွ် ကံဆုိးလြန္းစြာ အရာမေရာက္၊ အလုပ္မျဖစ္ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ခ့ဲသည္။ ဘုန္းၾကီး၏ပုံရိပ္ထင္မွတ္

ဉာဏ္ကား ထာဝရေပ်ာက္ကြယ္သြားေလျပီ။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လုံးဝမ့ဲေနသည့္အေျခအေနတြင္ ထူးဆန္းေသာ အေတြးတမ်ုိး ဘုန္းၾကီးမွာ ေပၚလာေလ၏။ ကမၼ႒ာန္းတရားအားထုတ္ျခင္းက အေထာက္အကူျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္ဟူေသာ အေတြးျဖစ္ပါ၏။ ဘုန္းၾကီး၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အဆုိပါအေတြးကုိ ေျပာျပေသာအခါ သူတုိ ့က ခြက္ထုိးခြက္လွန္ရယ္ပြဲဖြဲ ့ၾကေလ၏။ 

ထုိေခတ္ထုိအခါက ကမၼ႒ာန္းတရားအားထုတ္ျခင္းသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ပင္လွ်င္ ျပဳလုပ္ရန္ခက္ခဲ

ေသာအလုပ္တခုအျဖစ္ မွတ္ယူခ့ဲၾက၏။ 

သူငယ္ခ်င္းရဟန္းတပါးက ေျပာသည္။

“မင္းရူးေနလား၊ တရားအားထုတ္တယ္ဆုိတာ ဘာမွမလုပ္ႏုိင္ေတာ့တ့ဲ လူအုိၾကီးေတြအတြက္ပဲကြ၊ တရားအားထုတ္ဖုိ ့မင္းငယ္လြန္းေသးသကြ၊ အရူးမထစမ္းပါနဲ ့ကုိယ့္လူရာ”

ယုံခ်င္လည္းယုံ ၊ မယုံခ်င္လည္းေနၾကေပေရာ့….။

ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္နည္းကုိ အာဂုံက်က္ထားျပီး သတိပ႒ာန္ ၄ ပါးကုိ စာအုပ္လြတ္သိေသာ္ျငား ဘုန္းၾကီးသည္ လုံးဝ တရားအားထုတ္ဖူးျခင္းမရွိေခ်။ ထုိအခ်ိန္က အနည္းငယ္မွ်ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ၾက

သည္။ သူတုိ ့သည္လည္း တရားေဟာျခင္း၊ ပရိတ္ရြတ္ျခင္း၊ အခမ္းအနားမ်ားတြင္ ဆုေတာင္းေမတၱာပြားျခင္းျဖင့္ အလုပ္အလြန္မ်ားၾကသည္။ အမွန္စင္စစ္ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္သည္ကုိ အေျပာအေဟာမ်ားသေလာက္လက္ေတြ ့

အားထုတ္သည္ကား နည္းပါးလွေခ်၏။ တရားအလြန္အားထုတ္လွ်င္ စိတ္မမွန္ျဖစ္တတ္သည္ (သုိ ့မဟုတ္) 

ရူးသြပ္တတ္သည္ဟုလည္း အခ်ဳိ ့က မွတ္ယူေနၾက၏။

မွန္ေပ၏။ ဘုန္းၾကီးေတြးမိသည္။ ဘုန္းၾကီးသည္ စိတ္မမွန္ျဖစ္ျပီးသားလူတေယာက္အေနျဖင့္ ဘာမ်ားထပ္ရႈံးစရာ ရွိေတာ့သနည္း…။

ဘုန္းၾကီးသည္ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ျခင္းကုိ တိတ္တဆိတ္ျပဳလုပ္ခ့ဲသည္။ တခါတရံ ညနက္ပုိင္း၊ တခါတရံ နံနက္ေစာေစာပုိင္းတြင္ အားထုတ္သည္။
တေယာက္တည္းေနဖုိ ့အခ်ိန္နည္းနည္းရသည့္အခါတုိင္း ဘုန္းၾကီးကုိ မည္သူမွ်သတိမျပဳမိေသာ ေနရာဟုယူဆရေသာ
 ဘုရားေဆာင္ေထာင့္ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ တေနရာရာတြင္ထုိင္ကာ တရားအားထုတ္သည္။ ေရာဂါအေပၚ ေအာင္ျမင္ေအာင္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာအေလ့အက်င့္သစ္တရပ္ကုိ တစိမ့္စိမ့္သြင္းေပးမွန္း ဘုန္းၾကီးသိပါသည္။တရားအားထုတ္ခ်ိန္ကုိလည္း

 ေန ့စဥ္ ရေအာင္ယူသည္။ အေလ့အက်င့္နည္းပါးေသာေၾကာင့္ အားနည္းေသာ ၾကြက္သားမ်ားကုိ အေကြးအဆန္ ့

လုပ္ၾကည့္သလုိ တရားအားထုတ္ျခင္းသည္ စိတ္ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ျခင္းႏွင့္တူသည္။

ပထမဦးဆုံးအေနျဖင့္ မိတ္ေဆြမ်ား၏အမည္မ်ား၊ ေရာက္ဖူးေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအမည္မ်ား၊ ဖတ္ဖူးေသာ စာအုပ္အမည္မ်ားလုိ သာမန္အရာမ်ားကုိ ျပန္ေတြးျခင္းျဖင့္ စိတ္ကုိျငိမ္သက္ေအာင္ ၾကဳိးစားၾကည့္၏။ ထုိအရာ

သည္ပင္ မလြယ္ကူေခ်။ မွတ္ဉာဏ္အတြင္းပုိင္းတြင္ ကြက္လပ္ၾကီးတခုျဖစ္ေနသည္။ သုိ ့ေသာ္လည္း ဘုန္းၾကီး လန္ ့မသြားေအာင္ ၾကဳိးစားခ့ဲပါ၏။

ယင္းေနာက္ သတိပ႒ာန္ ၄ ပါးက်င့္နည္းျပတရားစာကုိႏွလုံးသြင္းျပီး အာနပါန၊ ကာယ၊ ေဝဒနာ၊ အေတြးမ်ားကုိ

 ေစာင့္ၾကည့္ေရး စတင္သည္။ သတိဦးစီးေသာ ရႈမွတ္ေနမႈသည္ အတြင္းပုိင္း၌ ျငိမ္းခ်မ္းေသာခံစားမႈဆီသုိ ့

ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဦးတည္ေပးသည္။ တခါတေလ ဝမ္းေျမာက္ပီတိအစုိင္အခဲမ်ား  အလုိအလ်ာက္ပင္ ေပၚလာ

ေလ၏။ တုိေတာင္းေသာ ထုိအခုိက္အတန္ ့ေလးမ်ားက ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ရသည္ကုိ ရြင္လန္းအားတက္ေစ

သည္။ ေရွ ့သုိ ့ဆက္လက္ခ်ီတက္ရန္လည္း အားေပးအားေျမွာက္ျပဳေလသည္။

ေနာက္ဆုံးတြင္ ဘုန္းၾကီးေလ့လာသင္ၾကားခ့ဲဖူးေသာအရာမ်ား ဘုန္းၾကီးထံသုိ ့ ျပန္ေရာက္လာၾက၏။ 

အကၡရာ ႏွင့္ ဂဏန္းမ်ားကုိ စတင္မွတ္မိလာ၏။ စိတ္ေနသေဘာသည္လည္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တုိးတက္လာ၏။ ေနာက္ လအတန္ၾကာတြင္ စာဖတ္ႏုိင္လာ၏။ ဖတ္ျပီးသမွ်ကုိလည္း မွတ္မိလာ၏။ ဘုန္းၾကီးဝမ္းသာလုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း..။

အမွန္ေပ်ာက္ကင္းေစေသာ ေဆးကုသခ်က္ကုိ ရွာေတြ ့ေသာေၾကာင့္ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားလည္း ေလ်ာ့နည္းသြားေလ၏။

ဂါထာမႏၱာန္မ်ား၊ ေဆးလိမ္းဆီမ်ား၊ အေဆာင္လက္ဖြဲ ့မ်ား ကုသျခင္းငွါမစြမ္းႏုိင္ လက္မႈိင္ခ်ထားရေသာ အရာကုိ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ျခင္းက ကုသႏုိင္ခ့ဲေပျပီ။

ကမၼ႒ာန္းတရားေတာ္သည္ ဘုန္းၾကီးစိတ္ကုိ ျငိမ္းခ်မ္းေစခ့ဲေပျပီတကား။

အမရဒီပ

ေဖေဖာ္ဝါရီ ၄၊ ၂ဝ၁၄