ၾကည့္မိသူ ဒုကၡမ်ား

"အလွဟူသည္ ၾကည့္သူ၏မ်က္လုံးမွာ တည္ရွိ၏" ဟု အဆုိစကား ရွိဖူးသည္။ အၾကည့္အျမင္ခံ အရာဝတၳဳ၊ သက္ရွိ၏ လွပမႈ ၊ အက်ည္းတန္မႈသည္ ထုိအရာ၊ ထုိပုဂၢဳိလ္ႏွင့္ တုိက္ရုိက္သက္ဆုိင္ျခင္း မရွိဘဲ ထုိအရာ ၊ ထုိပုဂၢဳိလ္ကုိ ၾကည့္သူ၏အေပၚမွာ မူတည္သည္။ ၾကည့္သူက လွပသည္ထင္လွ်င္ ထုိအရာ လွပေလ၏။ ၾကည့္သူကအက်ည္းတန္သည္ထင္လွ်င္ ထုိအရာ အက်ည္းတန္ေလ၏။

ထုိသုိ ့လွပမႈ၊ မလွပမႈအတြက္ ၾကည့္သူမွာ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးစိတ္၊ စက္ဆုပ္မုန္းတီးစိတ္ကုိ အေျခခံျပန္သည္။ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးစိတ္ျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ မလွပေသာအရာ၊ ပုဂၢဳိလ္သည္ လွပလာ၏။ စက္ဆုပ္မုန္းတီးစိတ္ျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ လွပေသာအရာ၊ ပုဂၢဳိလ္သည္ အက်ည္းတန္ေလ၏။ ထုိ ့ေၾကာင့္ အလွဟူသည္ ၾကည့္သူ၏ မ်က္လုံးမွာတည္၏။

ရသပညာရွင္တုိ ့ကလည္း ဆုိၾက၏။ "ရသသည္ ရသခံစားသူမွာသာ တည္၏" ဟူသတည္း။

ေဝႆႏ ၱရာဇာတ္ေတာ္လာ ဇာလီ ႏွင့္ ကဏွာဇိန္ေမာင္ႏွမအား ဇူစကာပုဏၰားၾကီး အၾကမ္းပတမ္း

ေဆာင္ယူခန္းကုိ ၾကည့္သူ၊ ဖတ္သူတုိ ့အေတြးျမင္ကြင္းမွာ သနားစဖြယ္ကေလးတုိ ့အမူအရာ၊ မုန္းစဖြယ္ပုဏၰားအုိ၏ ကုိယ္ခ်င္းမစာအျပဳအမူတုိ ့ကုိ သရုပ္ေဆာင္တုိ ့က ပီျပင္စြာသရုပ္ေဆာင္၏။ ထုိသရုပ္ေဆာင္ေတြမွာ ရသျဖစ္ေပၚျခင္းမရွိေခ်။ ပြဲၾကည့္သူတုိ ့က သရုပ္ေဆာင္ကုိ သရုပ္ေဆာင္သူဟုမျမင္ေတာ့ဘဲ ဇာလီအစစ္၊ ကဏွာဇိန္အစစ္ဟုျမင္လာမည္။ ဇာလီ၊ကဏွာဇိန္တုိ ့ေနရာမွာ ကုိယ္တုိင္ခံစားမည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ရသဟူသည္ ၾကည့္သူအေပၚမွာတည္ေလ၏။

ေၾသာ္…အလွတရား ႏွင့္ ရသတရားသည္ သည္သုိ ့သည္ႏွယ္ သရုပ္သကန္ခ်င္းနီးစပ္ေနၾက၏။

ဆြမ္းခံၾကြေသာ ရဟန္းသည္ တန္ဆာဆင္ထားသည့္အမ်ဳိးသမီးကုိ ျမင္လုိက္၏။ "ေခ်ာလုိက္ လွလုိက္တာ"ဟူေသာ အမွတ္ျဖင့္ ၾကည့္မိ၏။ ပါဠိစာအတုိင္းဆုိက "သုဘဝေသန ၾသေလာေကသိ= တင့္တယ္၏ဟုအမွတ္ျဖင့္ၾကည့္မိ၏" ။ သည္လုိဆုိကတည္းက "အလွတရားသည္ ၾကည့္သူရဟန္း

၏မ်က္လုံးမွာ ယွဥ္တြဲပါေနေလျပီ"

ေနာက္ပုဂၢဳိလ္တဦးကုိၾကည့္ဦးမလား။ အေလာင္းေတာ္ ဟရိတစရေသ့ ေကာင္းကင္ခရီးကုိ စ်ာန္ယာဥ္စီးကာ နန္းေတာ္သုိ ့ၾကြလာသည္။ နန္းေတာ္ဦးရွိ ျခေသၤ့ခံ ျမေက်ာက္စီေလသာျပတင္းမွ နန္းတြင္းဝင္သည္။ သလြန္ေပၚေလ်ာင္းအိပ္ေနေသာ မုဒုလကၡဏေဒဝီကလည္း ဖ်တ္ကနဲ ထရပ္လုိက္ရာ ကုိယ္ဝတ္ေလွ်ာက်သည္။ သည္တြင္လည္း ၾကည့္သူက "သုဘဝေသန ၾသေလာေကသိ= တင့္တယ္လွပေပစြ"အျမင္ျဖင့္ ၾကည့္မိ၏။ အလွ ႏွင့္ ရသကုိပူးတြဲခံစားမိေသာ ဟရိတစရေသ့၏အျပန္ခရီးကား ေကာင္းကင္ခရီးမဟုတ္ျပီ။ စ်ာန္ေလွ်ာကာ ေျမေလွ်ာက္ရေသ့ျဖစ္သြားေလ၏။

ဆြမ္းခံၾကြရဟန္း ႏွင့္ ဟရိတစရေသ့တုိ ့၏ အလွ၊ ရသခံစားပုံအေၾကာင္း တြင္းသင္းမင္းၾကီးဖြဲ ့ဆုိပုံ ျပန္ၾကည့္ၾကဦးစုိ ့…။

ထုိခါ၌ဝယ္ ၊ ရစ္က်ဳိက္သြယ္ကာ

ငယ္ပ်ဴငွါႏွင့္ ၊ ရတနာစံေက်ာ္

လွမေနာ္ကုိ၊ မ်က္ေျမာ္တည့္ထင္

ျဖဳတ္ျခည္းျမင္ေသာ္ ၊ ေကာင္းအင္စံမွတ္

သူ ့အတတ္ျဖင့္ ၊ ေျဖာင့္မတ္လမ္းၾကီး

ေဝမနီးက ၊ တန္ ့ဘီးမ်က္ႏွာ

ေျမွာ္လုိက္ကာမွ် ၊ ကိေလသာ က်ား

ျခံကုိလႊားေသာ္ ၊ စိတ္ႏြားလန္ ့ဖ်တ္

တန္ ့မရပ္လ်က္ …….။(၄)

အ႒ကထာပါဠိက "တႆ အဗ ၻႏ ၱေရ ကိေလေသာ စလိ"ဟု ဆုိ၏။ ေညာင္ကန္ဆရာေတာ္က "ထုိရဟန္း၏ကုိယ္တြင္း၌ ကိေလသာသည္လႈပ္၏"ဟု ျမန္မာျပန္၏။ ကိေလသာလႈပ္ပုံကား သရုပ္မေပၚလွေခ်။

ယင္းကုိ ပ်ဳိ ့ဆရာက "ကိေလသာကုိ က်ားအျဖစ္၊ စိတ္ကုိႏြားအျဖစ္၊ မ်က္စိကုိေစာင့္စည္းျခင္းဆုိင္ရာ ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္ကုိ ျခံစည္းရုိးအျဖစ္" ဥပမာေပးျပလုိက္၏။ က်ားရဲသည္ အကာအရံကုိ လႊားကနဲ ခုန္ေက်ာ္ကာဝင္လုိက္၏။ တင္းကုပ္ထဲက ႏြားသည္ က်ားနံ ့ေၾကာင့္ ေဆာက္တည္ရာမရ ေၾကာက္

လန္ ့တုန္လႈပ္ေနပုံမွာ ရုပ္ရွင္ကားျပကြက္တခုလုိ ျမင္လာ၏။

သရုပ္ေဖာ္စာကား မကုန္ေသးေပ။ "ဝါသိယာ အာေကာဋိတခီရရုေကၡာ ဝိယ အေဟာသိ" ဟု အ႒ကထာဆုိ၏။ ေညာင္ကန္ဆရာေတာ္က "ပဲခြပ္ျဖင့္ခတ္အပ္ေသာ အေစးရွိေသာ သစ္ပင္က့ဲသုိ ့ျဖစ္

၏" ဟု ျမန္မာျပန္၏။

တြင္းသင္းမင္းၾကီးက ယင္းစာတုိ ့ကုိ ဤသုိ ့ဖြဲ ့ေလ၏။

ပဲခြတ္ခတ္သင့္ ၊ ႏုိ ့ရည္ပြင့္သား

သစ္ပင့္အေရာင္…..။(၄)

ရာဘာပင္၊ ပိႏၷဲပင္လုိအပင္မ်ဳိးကုိ ဓားျဖင့္ခုတ္ထစ္လုိက္ပါက အေစးစီးယုိက်လာသည္။ စိတ္ (ရဟန္း၊ ရေသ့တုိ ့၏စိတ္)သစ္ပင္ကုိ အဆင္းအျမင္အာရုံဓားႏွင့္ခုတ္လုိက္ေတာ့ ကိေလသာအေစးမ်ား တသြင္

သြင္က်ပုံကုိ ျမင္ရေလ၏။

အ႒ကထာမူရင္းစာတြင္ မျပဘိေသာ ဥပမာတခုကုိလည္း တြင္းသင္းမင္းၾကီးက ဆက္တုိက္ ေရးျပေလ၏။

ဆင္ေျပာင္မုန္အုိင္ ၊ ခၽြန္းမႏုိင္သုိ ့

ယိမ္းယုိင္းမူးေဝ ၊ ဣေျႏၵလည္း

ပ်က္ေလရွင္းရွင္း ၊ တခဏခ်င္းျဖင့္

တင္းတင္းမမွ် ၊ ၾကက္သီးထလ်က္

ရာဂစုေတ ၊ ေတာတေစ ၦကုိ

လြတ္ေလျဖန္းျဖန္း၊ ကမၼ႒ာန္းလည္း

ရြတ္မန္းမေပ်ာ္ ၊ တေဖ်ာ္ေဖ်ာ္သည္

ကုိယ္ေတာ္တိမ္းတိမ္းပင္းပင္းတည္း…..။(၄)

ဆြမ္းခံရဟန္းသည္ လွနိတုံကေလးကုိ ျမင္ျမင္ခ်င္းျဖစ္သြားပုံကေလးကုိ ဖြဲ ့ဆုိျပီးေနာက္ ဟရိတစရေသ့ မုဒုလကၡဏေဒဝီ၏ ရႊန္းရႊန္းစားစား ျပက္ျပက္ဝင္းဝင္းအလွအပကုိျမင္ျပီး ျဖစ္သြားပုံကုိလည္း ႏႈိင္းယွဥ္ရႈ

စားသင့္ပါ၏။

ရေသ့ရွင္လည္း ၊ ေကာင္းကင္မုိးထက္

ေလွ်ာေလွ်ာသက္၍ ၊ ကုိးမ်က္ျပည့္မံ

ျခေသၤ့ခံသား ၊ ေရာင္လွ်ံထြန္းေတာက္

ေလနန္းေပါက္ျဖင့္ ၊ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ကုိယ္ေတာ္

ရႈေျမွာ္မရဲ ၊ အသာဆြဲ၍

ေဖာက္ခြဲေျမက ၊ ေပၚလွစ္ျပသည္

နာဂသဏၭာန္  ခန္ ့မွန္တူရူ

ဝင္ေတာ္မူေသာ္ ၊

ႏွစ္ဆူလဝန္း ၊ ဝိေဒကၽြန္းက

ေပၚထြန္းေသာေယာင္ ၊ ေရႊနန္းေခ်ာင္ဝယ္

အေရာင္ေပါင္းစု ၊ ေစာမုဒု၏

ဖြံ ့ႏုပ်ဳိ ့ပ်ဳိ  ့၊ ေရႊရင္စုိ ့ကုိ

ႏွစ္လုိ ့ေလးျမတ္ ၊ ရႈမိလတ္သည္

ရုိးျပတ္ျခင္ဆီ ခ်င္းခ်င္းတည္း……။ (၃၇)

သည္ေနရာမွာ ဝါဒကြဲ ေတြ ရွိသည္။ သူတမ်ဳိး ငါတဖုံေျပာၾကသည္ကုိ ေတြ ့ရ၏။ တြင္းသင္းမင္းၾကီးက ရေသ့သည္ မုဒုလကၡဏေဒဝီ၏ "ဖြံ ့ႏုပ်ဳိ ့ပ်ဳိ  ့ေရႊရင္စုိ ့" ကုိ ျမင္သည္ဟု ဆုိ၏။အဆုိတရပ္။

"မ႒သာဋေကာ ဘႆိ"ဟူေသာ အ႒ကထာစကားကုိ ေညာင္ကန္ဆရာေတာ္က "မိဖုရား၏ေျပျပစ္

ေသာအဝတ္သည္ ေလွ်ာက်၏"ဟု ျမန္မာျပန္ေလရာ ေရႊရင္စုိ ့စုိ ့သာမက တကုိယ္လုံးအလွတရား

ကုိ အတုိင္းသား ျမင္သည္ဟု ယူဆဖြယ္လည္း ရွိ၏။ အဆုိတရပ္။

ေဒဝစ ၦရာ ၊ မလႅာညြန္ ့သုိ ့

ေရႊရင္စုိ ့ႏွင့္ ၊ ခ်စ္ပ်ဳိ ့စံပ

ပြရရြကုိ ၊ ကာယယိမ္းညႊတ္

ရႈမိလတ္၍ ၊ သက္ျပတ္ေသာသူ

ငါတမူလည္း ……။(၅၂)

"ေရႊရင္စုိ ့"ကုိျမင္သည့္အျပင္ "ပြရရြ"ကုိလည္း ျမင္လုိက္ေသးသည္ဟူရာ "ပြရရြ" ဆုိတာ ဘာလဲ ေတြးရခက္ေနပါေသးသည္။  ေတြးၾကပါကုန္။

အျမင္အေၾကာင္းဝါဒကြဲျပားေသာ္လည္း ျမင္သူခံစားခ်က္ကား ဝါဒမကြဲပါေခ်။  ကိေလသာလႈပ္၊ သစ္ပင္ခုတ္ေတာ့ အေစးယုိဆင္း၊ က်ီးကန္းငွက္အေတာင္ျပတ္သလုိ ရေသ့ခမ်ာ ျဖစ္ရရွာေလ၏။

မိစံလြတ္အား ၊ မ်က္မွတ္တူရူ

ျမင္ေတာ္မူေသာ္ ၊ ရွင္ျဖဴမဟာ

ဂုဏဝါလည္း ၊ သည္းခ်ာလႈပ္ေျခြ

ျပတ္မူးေသမွ် ၊ ကိေလမုန္တုိင္း

လႈိင္း၍လႈပ္ျဖဳိ ၊ ေတာင္လုံးျပဳိလ်က္

ရြက္ညဳိႏြယ္ရွင္ ၊ အုပ္မြမ္းပင္ကုိ

သံရွင္ႏုတ္ခၽြတ္ ၊ ခုတ္ကျပတ္သုိ ့

စ်ာန္ျမတ္ေပ်ာက္ကြယ္ ၊ ေမွာက္ခ်င္းျပယ္၍

မုိးလယ္ပ်ံတက္ ၊ က်ီးေတာင္ျပတ္ႏွင့္

ႏႈိင္းခတ္မမွား ၊ ရေသ့ဖ်ားသည္

ဖဝါးေျမျပင္ နင္းနင္းတည္း…… ။ (၃၈)

အျမင္ဒဏ္ျမွားခ်က္ေၾကာင့္ အလွတရားအဆိပ္၊ ရသတရားအဆိပ္သင့္ကာ ဆြမ္းခံရပ္ရြာမွ ေက်ာင္းဝိဟာအျပန္ခရီးဆက္ရွာေသာ ရဟန္း၊ ရေသ့တုိ ့ကား ကမၼ႒ာန္းအမွတ္၊ စ်ာန္သမာဓိ ပါမလာေတာ့ျပီ။ အလဲလဲအျပိဳျပဳိ ႏွလုံးသားဒဏ္ရာမွ ရဲရဲနီးေစြး ဓမၼေသြးတုိ ့တစက္စက္ ခန္းေျခာက္ၾကေလျပီ။

အက်ဳိးဆက္ကား အစုန္လမ္းသုိ ့ျပန္လည္လုိၾကျခင္းပါတည္း။ ကိေလသာကုိ ခ်ဳပ္တည္းထားႏုိင္ခုိက္

မွာ အဆန္လမ္းေပၚ မိမိအရိပ္သာအေဖာ္အျဖစ္ျဖင့္ တကုိယ္ေတာ္ခရီးႏွင္ေနရျခင္းကုိ ေပ်ာ္ႏုိင္၊ ႏွစ္သက္ႏုိင္၏။ ကိေလသာလႊမ္းမုိးခံခ်ိန္မွာေတာ့ တကုိယ္ေတာ္ဘဝကုိ စြန္ ့လႊတ္ခ်င္လာသည္။ ၾကင္ေဖာ္ႏွင့္ ေရႊလက္တြဲမည့္ဘဝကုိ ေမွ်ာ္မွန္းလာသည္။ သုိ ့ေသာ္ ဘဝသည္ ဘဝ။ ဆႏၵသည္ ဆႏၵ။

ဘဝ ႏွင့္ ဆႏၵ တသားတည္းထပ္တူထပ္မွ်မျဖစ္ေတာ့ ညဥ္းတြားငုိရႈိက္၊ ဘဝအေမာ ၊ ဘဝေသာကတုိ ့

လူသားကုိ လႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ကုိင္လာသည္။ ထုိအခါတြင္ တမ္းခ်င္းကဗ်ာ၊ လြမ္းခ်င္းကဗ်ာတုိ ့ထြက္ေပၚလာ

ၾက၏။

အမရဒီပ
ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၇၊ ၂ဝ၁၅