အသက္ ၁၆ ႏွစ္သားအရြယ္ သကၠရာဇ္ ၈၄၆ မွာ ဘူရိဒတ္လကၤာၾကီးကုိ ေရးသားခ့ဲတယ္။ လကၤာၾကီးတခု
နဲ ့တခု ႏွစ္ပရိေစ ၦဒအားျဖင့္ ၁ဝ စုႏွစ္တခုကြာသြားလုိ ့ စာဆုိရ့ဲ ကဗ်ာဉာဏ္၊ ေလာက-ဓမၼအေတြ ့အၾကဳံ
ေတြဟာ အမ်ားၾကီးေျပာင္းလဲသြားခ့ဲျပီ။ ဆရာေတာ္ ၁၆ ႏွစ္သားတုန္းက ေရးခ့ဲတ့ဲလကၤာၾကီးမွာ ေလာက
ေၾကာင္းေတြမ်ားတယ္။ အသက္ ၂၆ ႏွစ္သားမွာေရးတ့ဲ ဇာတ္ေပါင္းခန္းမွာ ဓမၼေၾကာင္းေတြ မ်ားလာတယ္။
က်မ္းဂန္စာေပပုိင္းကုိ အဓိကထားေရးဖြဲ ့လာတယ္-လုိ ့ ျမန္မာစာေပသမုိင္းမွာ ဆုိတယ္။
ဘူရိဒတ္ဇာတ္ေပါင္းလကၤာၾကီးမွာ လူေတြရ့ဲ စိတ္ေနသေဘာသဘာဝတခုကုိ အဆင့္ ၃ ခုထားျပီး
ေရးဖြဲ ့သြားတာ ဖတ္ရတယ္။ ပထမအဆင့္ကုိ ဒီလုိ ေရးပါတယ္။
- ေရႊေငြ ပစၥည္း ၊ သိတ္းဆည္းက်ိတ္က်ိတ္
ေရဖိတ္မယုိ ၊ ဝန္တုိဝွက္လွ်ဳိ ့
သူတခ်ဳိ ့ကား ၊ ႏွစ္လုိ ့ၾကည္ညဳိ
ေပးမည္ဆုိေသာ္ ၊ ႏုတ္ကုိစြဲ၍
အျမဲရေၾကာင္း ၊ ေတာင္းလတ့ံဟု
ေပးအ့ံမဟ ၊ ထုိင္းမ်ဥ္းလွ၏။ (အပုိဒ္ ၄၂၊)
ေပးမယ္လုိ ့ပါးစပ္နဲ ့ေျပာမိရင္ အျမဲေတာင္း၊ အျမဲအလွဴခံေနမွာစုိးလုိ ့ ၊ ေတြးမိလုိ ့ ေပးမယ္လုိ ့ေတာင္
ႏုတ္အားျဖင့္ ေျပာဖုိ ့ေလးလံထုိင္းမႈိင္းေနပါသတ့ဲ။ အလွဴေပး၊ အလွဴရွင္အျဖစ္နဲ ့ဆုိရင္ ေပးမယ္လုိ ့ေျပာ
ရမွာ ႏုတ္ကုိ ပိတ္ခ်ဳပ္မထားေပမယ့္ ဖြင့္ေျပာရမွာ ႏုတ္ေလးတတ္တယ္ဆုိတာလည္း လူ ့သဘာဝပါပဲ။
ဒုတိယအဆင့္ စိတ္သဘာဝအေျခအေနကုိ ဆရာေတာ္က ဒီလုိဖြဲ ့ျပန္တယ္။
-တည္းတြမမူ ၊ တခ်ဳိ ့လူကား
ပ်ဴပ်ဴငွါငွါ ၊ မလာဝမ္းထဲ
မုသားစြဲ၍ ၊ ေျခခဲလက္ခဲ
ဖက္လဲတကင္း ၊ သိမ္းျမန္းျခင္းျဖင့္
ေပးလွ်င္းလိလိ ၊ မသိသသူ
ယုံေစဟူသုိ ့၊ ယူလွည့္နက္ျဖန္
မွန္၏သန္ဘက္၊ ဆုိၾကလ်က္တည့္
ထုိထက္တေန ့၊ တေရႊ ့ေရႊ ့လွ်င္
ေရႊ ့လတ္ကာကာ ၊ လက္မွာမေရာက္
ႏွလုံးေကာက္ႏွင့္ ၊ ေဖာက္ေဖာက္ျပန္ျပန္
ဧကန္မက် ၊ ႏုတ္သာျပ၏။ (အပုိဒ္ ၄၂။)
စိတ္ထဲမပါ၊မေပးခ်င္ေပမယ့္ အေျခအေန၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေပးမယ္လုိ ့ေတာ့ ေျပာလုိက္တာပဲ။
အလႈပစၥည္းေပးမွာက်ေတာ့ နက္ျဖန္၊ သန္ဘက္အခ်ိန္ဆြဲထားတယ္။ လက္မေရာက္ဘဲ ႏုတ္သာေရာက္
တတ္တ့ဲ လူ ့သဘာဝကုိ ေျပာတာပါပဲ။
တတိယအဆင့္ကုိ ဆရာေတာ္က သည္လုိိဖြဲ ့ျပပါတယ္။
-ထုိမွတထူး ၊ သူတဦးကား
ညြတ္ႏူးသဒၶါ ၊ ေပးတုံပါလ်က္
တခါေနာက္ျပီ ့၊ အၾကံရွိ၍
ႏွမိႏွေျမာ ၊ ေပးလြန္ေသာဟု
ေတြးေတာလွည့္ထ ၊ ကုကၠဳစၥျဖင့္
ေနာင္တတဖန္ ၊ ယူျပန္လိုက္ခ်င္
မရႊင္မျပဳံး ၊ ေဒါသဖုံးသည္
ႏွလုံးမျဖဴ မထြားတည့္။ (အပုိဒ္ ၄၂။)
ေပးကမ္းစဥ္တုန္းကေတာ့ သဒၶါတရားအျပည့္ထားျပီး ေပးကမ္းလုိက္တာပဲ။ ေနာင္ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ
ကိစၥ၊ စီးပြားေရးကိစၥေပၚလာတ့ဲအခါ လႈလုိက္မယ့္အစား ကုိယ့္စီးပြားေရးကိစၥထဲ ထည့္သုံးလုိက္ရင္ အက်ဳိး
ရွိမွာ ၊ အခုေတာ့ လက္လြန္ကုန္ျပီလုိ ့ေတြးမိတုိင္း လႈလုိက္မိတာကုိ ႏွေျမာစိတ္ျဖစ္တယ္။။ ေနာင္တရ
တယ္။ လြတ္သြားတ့ဲ ငါး ပုိၾကီးတာကုိ ေတြးေတြးျပီး စိတ္ဓာတ္မျဖဴစင္ျဖစ္ရတယ္။ ကုသုိလ္မပြားျဖစ္ရတယ္
လုိ ့ဆရာေတာ္က ဖြဲ ့ပါတယ္။
အပုိဒ္ ၄၂ တပုိဒ္လုံးကုိ အႏွစ္ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ ----
အဆင့္ ၁ ေပးကမ္းမယ္၊ လွဴမယ္ေျပာဖုိ ့ႏုတ္ေလးတယ္။
အဆင့္ ၂ လွဴဒါန္းေပးကမ္းဖုိ ့ေျပာျပီးကာမွ လက္ေႏွးတယ္။
အဆင့္ ၃ ေပးျပီးလွဴျပီးေတာ့ ႏွေျမာတယ္၊ စိတ္မျပတ္ႏုိင္ျဖစ္ေနတယ္၊ ေနာင္တရတယ္ လုိ ့ ဆုိလုိေၾကာင္း
ေတြ ့ရတယ္။
ေနာက္လကၤာတပုိဒ္ဆက္ေရးတ့ဲအခါ ဆရာေတာ္က အဆင့္ ၁ (ပထမအဆင့္) အတြက္ ဥပမာတခုျပျပီး
ရွင္းျပပါတယ္။ ၾကည့္ပါ။
-ထုိ ့ေၾကာင့္ႏႈိင္းရွဲ ့့၊ ပမာင့ဲေသာ္
သုံးဆ့ဲသုံးဖန္ ၊ လက္သစ္ျပန္္ေအာင္
ရွည္ျခင္းေဆာင္လ်က္ ၊ အေရာင္ယူေျမာက္
မရႈေစာက္တည္ ့၊ ဆင္ေပါက္လည္ပင္း
ျပတ္လွ်င္းဘနန္း ၊ ေမ်ာေမ်ာသြန္းသား
ျမဳိက္ခၽြန္းအသြား ၊ သန္လ်က္ဓားကုိ
ဝ့ံစားရဲလွ ၊ မ်ဳိျပီးမွလွ်င္
ဝမ္းခ်ေရာအန္ ၊ ထြက္ေစျပန္သား
မႏ ၱာန္ကိစၥ ၊ ထုိသိပၸထက္
ရက္ရက္ပင္ကုိ ၊ ေပးလွ်င္းလုိဟု
ဆုိအ့ံသည္မွ် ၊ ခဲယဥ္းလွ၏။ (အပုိဒ္ ၄၃။)
အရွည္ ၃၃ လက္သစ္၊ အေရာင္တလက္လက္ေတာက္ပ၊ ခုတ္လုိက္ရင္ ဆင္သားေပါက္ကေလးလည္ပင္း
ေလာက္ကုိ တိကနဲျပတ္က်သြားေစႏုိင္တ့ဲ သန္လ်က္ဓားကုိ မ်ဳိခ်၊ ျပီးေတာ့ ျပန္ထုတ္ျပတ့ဲ မ်က္လွည့္
အတတ္မ်ဳိးဟာ အင္မတိအင္မတန္ ခဲခက္ပါတယ္။ သန္လ်က္ဓားကုိ မ်ဳိခ်၊ ျပန္ထုတ္ရတာထက္ ေပးမယ္
လုိ ့ေျပာရတာက ပုိပုိ ခက္ပါသတ့ဲ။
-ျမြက္ဟဆုိတုိင္း ၊ မဆုိင္းၾကံစည္
ေပးလွ်င္းသည္ကား ၊ ေပးမည္ထုိသူ
ဟူသည္ထက္ေသာ္ ၊ ခဲခက္ဆယ္ဆ
ခ်ီးမြမ္းရ၏။ (အပုိဒ္ ၄၃။)
ႏုတ္ေနာက္က လက္လုိက္၊ တနည္း--အေျပာေနာက္အလုပ္ (လက္ေတြ ့)ပါသူျဖစ္ဖုိ ့ဆုိတာလည္း ေပးမယ္
လုိ ့ေျပာရုံသာေျပာသူျဖစ္ရထက္ အဆေပါင္း ဆယ္ဆခက္ခဲပါတယ္။ ခက္ခဲတာကုိလုပ္ႏုိင္လုိ ့ ခ်ီးမြမ္းထုိက္
ပါတယ္။အဆင့္ ၂ (ဒုတိယအဆင့္) ရ့ဲ ခက္ခဲပုံကုိ ေျပာပါတယ္။
-ဝမ္းကသက္သက္ ၊ ေပးျပီးလ်က္တည့္
တခ်က္တဖန္ ၊ ယူျပန္မရ
ႏွေျမာစြာ့ဟု ၊ ႏွစ္ခြမ့ဲလွ်င္း
ဝမ္းေျမာက္ျခင္းကား ၊ ခပင္းထုိ ့ထက္
ဆယ္ေလးတက္သည္ ။ ။ ျဖစ္ခက္အေခါင္အဖ်ားတည္း။ (အပုိဒ္ ၄၃။)
"ဝမ္းကသက္သက္" ဆုိတ့ဲ ပါဒမွာ ဝမ္္းဆုိတာ စိတ္ကုိ ဆုိလုိပါတယ္။ စိတ္ပါလက္ပါသဒၶါအျပည့္လုိ ့ဆုိလုိ
ပါတယ္။ အလွဴရွင္ရ့ဲလက္ထဲကပစၥည္းကုိ အလွဴခံလက္ထဲ ထည့္ေပးလုိက္ျပီးျပီ။ ျပန္လုိခ်င္လုိ ့လည္း မရ
ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ မရႏုိင္မွန္းသိေတာ့မွ စိတ္ကမျပတ္သားႏုိင္ျဖစ္လာတယ္။ ေႏွာင္ၾကဳိးမျဖတ္ႏုိင္တ့ဲစိတ္ေၾကာင့္
လွဴလုိက္တာကုိ အျပည့္အဝဝမ္းမသာႏုိင္ရွာဘူး။ ဒါက အဆင့္ ၃ (တတိယအဆင့္)မွာ ျဖစ္တာ။ သည္လုိ
အလွဴပစၥည္းအေပၚစိတ္ေႏွာင္ၾကဳိးကုိ ျပတ္ျပတ္သားသားျပတ္ေတာက္ျပီး လွဴျပီးတာအတြက္ ဝမ္းေျမာက္
ဝမ္းသာျဖစ္ဖုိ ့ဆုိတာလည္း အဆင့္ ၂ ထက္ တဆယ္ေလးဆတက္ ခက္ခဲျပန္ပါေရာတ့ဲ။ အခက္ခဲဆုံး
အပုိင္းျဖစ္ပါတယ္လုိ ့ ဆရာေတာ္က ဆုံးမေရးဖြဲ ့ျပပါတယ္။
အပုိဒ္ ၄၃ တခုလုံးကုိ အႏွစ္ခ်ဳပ္ၾကည့္ရင္
အဆင့္ ၁ ကုိ ဓားသန္လ်က္မ်ဳိ၊ ျပန္ထုတ္တ့ဲ ဥပမာျပတယ္။
အဆင့္ ၂ ကုိ ဓားသန္လ်က္မ်ဳိ-ျပန္ထုတ္တာထက္ ဆယ္ဆခက္တယ္လုိ ့ေျပာတယ္။
အဆင့္ ၃ ကုိ အဆင့္ ၂ ထက္ တဆယ္ေလးဆတက္ခက္တယ္ လုိ ့ျပပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ခက္ခဲေသာ ဆုိတ့ဲ နာမဝိေသသနကုိ (၁) ခက္ခဲေသာ (၂) ပုိခက္ခဲေသာ (၃) အခက္ဆုံး-ဆုိတ့ဲ အဆင့္ ၃ ခုစဥ္ျပသလုိ ေပးကမ္းမႈဆုိင္ရာလူ ့သဘာဝမွာလည္း သည္လုိအဆင့္ေတြရွိတယ္၊ အဆင့္တုိင္းမွာ ခက္ခဲမႈ
အတုိင္းအတာကုိယ္စီကုိယ္ငွရွိၾကတယ္လုိ ့ နားလည္ရပါတယ္။
ဆရာေတာ္အရွင္မဟာရ႒သာရက သည္လုိအဆင့္ ၃ မ်ဳိးကုိ ရွင္းျပရာမွာ အပုိဒ္ ၄၂ မွာ ၄ လုံးတပါဒ နဲ ့
ပါဒအေရအတြက္ေပါင္း ၄၈၊ ၇ လုံးအဆုံးသတ္ပါဒ ၁ ၊ အပုိဒ္ ၄၃ မွာ ၄ လုံးတပါဒနဲ ့ ပါဒေပါင္း ၃၈၊ ၇ လုံး အဆုံးသတ္ပါဒ ၁၊ သုံးစြဲျပီးရွင္းျပတာေတြ ့ရပါတယ္။
သကၠရာဇ္ ၁၂ဝ၃ ခုႏွစ္ဖြား မန္လည္ဆရာေတာ္အရွင္ဇဝနဟာ သက္ေတာ္ ၃ဝ ျပည့္တ့ဲ သကၠရာဇ္ ၁၂၃၃ မွာ မဟာသုတကာရီ မဃေဒဝလကၤာသစ္ကုိ စတင္ေရးသားတယ္။ ဘုရားကိစၥ၊ သာသနာေရးကိစၥေတြ
ေၾကာင့္ လကၤာေရးသားမႈ ခရီးမတြင္ႏုိင္ဘဲ ၾကန္ ့ၾကာေနခ့ဲရတယ္။ သက္ေတာ္ ၆၃ ၊ သကၠရာဇ္ ၁၂၆၆ မွာ
ေရးလက္စလကၤာသစ္ကုိ အျပီးသတ္ႏုိင္ခ့ဲတယ္။
မန္လည္ဆရာေတာ္ရ့ဲ မဃေဒဝလကၤာသစ္က်မ္း၊ အပုိဒ္ ၂၈၅ မွာလည္း ဘူရိဒတ္ဇာတ္ေပါင္းခန္းအဆုိ နဲ ့
ခပ္ဆင္ဆင္ အေရးအဖြဲ ့တခုကုိ ေတြ ့ရပါတယ္။ ေပးကမ္းတ့ဲကိစၥမွာ ဘူရိဒတ္ဇာတ္ေပါင္းခန္းက အဆင့္ ၃ မ်ဳိးရွင္းျပေပမယ့္ မဃေဒဝလကၤာသစ္ကေတာ့ အဆင့္ ၄ မ်ဳိးထားျပီး ရွင္းျပတယ္။ မဃေဒဝအဆုိကုိ ရႈပါ။
-မိမိိဥစၥာ ၊ ႏွစ္သက္စြာကုိ
သဒၶါၾကည္ျဖဴ ၊ ေပးအ့ံဟူ၍
လွဴမည္ဝမ္းထဲ ၊ ၾကံမရဲရွင့္....။
လူသဘာဝစိတ္က ေပးဖုိ ့ကမ္းဖုိ ့ဆုိတာကုိ စိတ္နဲ ့ေတာင္မၾကံရဲတ့ဲ ကိစၥျဖစ္ေၾကာင္း ပထမအဆင့္ အျဖစ္
ေျပာပါတယ္။ အဆင့္ ၁ က စိတ္နဲ ့ၾကံစည္ဖုိ ့ပင္ ခက္ခဲတယ္။
-ၾကံခဲစြာဘိ ၊ ၾကံသည္ရွိလည္း
မျငိမနား ၊ မႏ ၱာန္အားျဖင့္
အသြားမတုံး ၊ ထိလွ်င္ဆုံးမွ်
သုံးဆ့ဲသုံးဘန္ ၊ လက္သစ္ျပန္သည့္
သန္လွ်က္ဓားကုိ ၊ ထင္ရွားျပက္ျပက္
မ်ဳိေသာထက္လွ်င္ ၊ ႏုတ္ထြက္ငါသည္
ေပးမည္ျမြက္ခဲ....။
ဘူရိဒတ္ဇာတ္ေပါင္းခန္းမွာ ျပတ့ဲ သန္လွ်က္ဓားဥပမာနဲ ့ပဲ ေပးကမ္းဖုိ ့အေျပာရခက္ေၾကာင္း ဒုတိယအဆင့္
အေနနဲ ့ျပပါတယ္။
-ျမြက္တပဲလ်က္ ၊ ရဲရဲရက္ရက္
အေပးခက္ရွင့္...။
ေပးမယ္ေျပာျပီးတာေတာင္ လက္ေတြ ့ေပးတ့ဲအခါ ေႏွာင္ၾကဳိးမ့ဲ စြန္ ့လႊတ္ဖုိ ့ခက္ခဲေၾကာင္း တတိယအဆင့္
အေနနဲ ့ျပပါတယ္။
-ဆက္ဆက္မုခ် ၊ ေပးျပီးမွလည္း
ေနာင္တမပူ ၊ ခဲစြဟူ၏။
ေပးကမ္းျပီးတ့ဲအခါမွာလည္း ေနာင္တမရဖုိ ့လည္း ခက္ခဲေၾကာင္း စတုတၳအဆင့္အေနနဲ ့ ျပပါတယ္။
အရွင္မဟာရ႒သာရ နဲ ့မန္လည္ဆရာေတာ္ဟာ အေတြးအေခၚတရပ္အေပၚ မူတည္ျပီး ဒီအဆုိအမိန္ ့ေတြ
ကုိ တင္ျပၾကတာျဖစ္ပါလိမ့္္မယ္။ သုိ ့ေသာ္ အဆင့္ ၃ ဆင့္ထားျပီး တင္ျပတာနဲ ့၊ အဆင့္ ၄ ဆင့္ ထားျပီး
တင္ျပတာမ်ဳိး မတူၾကေပဘူး။ မန္လည္ဆရာေတာ္က အဆင့္ ၄ မ်ဳိးကုိ ၄ လုံးတပါဒနဲ ့ပါဒေပါင္း ၂၆ ခုနဲ ့
ရွင္းျပသြားခ့ဲပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အၾကံတူ ေနာင္လူေကာင္းစျမဲ ဆုိတ့ဲစကား မွန္ေနတာေတြ ့ရပါတယ္။
အရွင္မဟာရ႒သာရ နဲ ့မန္လည္ဆရာေတာ္တုိ ့ဟာ ကဗ်ာတင္ျပပုံမွာသာ ဆင္တူယုိးမွားျဖစ္တာမဟုတ္ဘဲ
ငယ္မည္ေတြမွာလည္း ဆင္တူယုိးမွားျဖစ္ေနျပန္တာ အမွတ္မထင္ေတြ ့ရတယ္။ အရွင္မဟာရ႒သာရငယ္
မည္က ေမာင္ေမာက္ ျဖစ္တယ္။ မန္လည္ဆရာေတာ္ငယ္မည္ကေတာ့ ေမာင္မာ ျဖစ္ပါတယ္။
အမရဒီပ
မတ္လ ၈၊ ၂ဝ၁၄
No comments:
Post a Comment