အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲ ကုိယ့္အရိပ္ - ၁၉

အခန္း ၄ ၊ တေက်ာ့ျပန္ကုိရင္

လမ္းေဘးတေနရာမွာ သူငယ္ခ်င္းဂုဏဝါေဒနက ဘုန္းၾကီးကုိ  ျဗဳန္းစားၾကီး စြန္ ့ခြါသြားခ့ဲျပီး တနာရီေလာက္

အၾကာ တေယာက္တည္းေယာက္ယက္ခတ္ကာ ဘုန္းၾကီး ထုိေနရာမွာ ထုိင္ေနခ့ဲသည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ

ထြက္ေျပးကာ မဟာစြန္ ့စားခန္းခရီးအျဖစ္ စတင္ခ့ဲေသာအရာသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ဒုကၡသုကၡ

ၡျဖစ္ေနေနျပီ။ ေျမြကိုက္ခံရ၍ ေယာင္ကုိင္းနာက်င္ေနေသာ ေျခေထာက္ျပႆနာလည္း ရွိေန၏။ ဆာေလာင္ေနသည္။ ဘုန္းၾကီးသိသမွ် ခရီးသြားေဖာ္ကလည္း အျပီးအပုိင္ စြန္ ့သြားခ့ဲျပီ။ 

 ထုိစဥ္ကေလာက္ နိမ့္ပါးက်ဆင္းမႈကုိ ဘုန္းၾကီးဘဝတေလွ်ာက္လုံး လုံးဝမေတြ ့မၾကဳံဖူးခ့ဲပါေခ်။

ေနာက္ဆုံးတြင္ ဘုန္းၾကီး၏ခႏၶာကုိယ္ထဲမွတခုခုက မတ္တပ္ရပ္ရန္ အမိန္ ့ေပးသည္။

"ဆက္ေလွ်ာက္" ဟု ေျပာေနပုံေပၚေသာ အသံ….။

သုိ ့ႏွင့္ပင္ ေျခေထာက္ကုိ အားယူျပီး ကႏ ၱာရလမ္းတေလွ်ာက္လုံး ေျခေထာက္ေထာ့နဲ ့ေထာ့နဲ ့ျဖင့္ စေလွ်ာက္လွမ္းခ့ဲသည္။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ေလွ်ာက္လာျပီး သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္ မိန္းကေလးတေယာက္ ထုိင္ေနသည့္ေနရာသုိ ့ဘုန္းၾကီးေရာက္လာခ့ဲသည္။ မိန္းကေလးမွာ သစ္သီး၊ သစ္ေစ့ ၊ ေပါင္မုန္ ့၊ လက္ဖက္ရည္ ႏွင့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေရာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဘုန္းၾကီးက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခုံတန္းေပၚ

ထုိင္လုိက္သည္။

"ဘာလုိ ့ေျခေထာက္ေထာ့နဲ ့ေထာ့နဲ ့ျဖစ္ေနတာလဲ"

မိန္းကေလးက ေမးသည္။

တျမန္ေန ့ညက ေျခေထာက္ကုိ ေျမြကုိက္သည့္အေၾကာင္း ဘုန္းၾကီး သူ ့ကုိ ရွင္းျပသည္။ နာမည္ဘယ္လုိ

 ေခၚလဲ၊ ဘယ္ကလဲ ၊ တေယာက္တည္း ဘာလုိ ့ခရီးသြားေနတာလဲ ဟူ၍လည္း မိန္းကေလးက ထပ္ဆင့္

ေမးလာသည္။ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္အလုံးစုံကုိ ဘုန္းၾကီး ေျပာျပလုိက္သည္။

သူက ဘုန္းၾကီးကုိ ေပါင္မုန္တခ်ပ္၊ ပဲေတာင့္ရွည္သီးဟင္းတခြက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းက်က်တခြက္ ေပးသည္။ အစားအေသာက္ကုိ ေက်းဇူးတင္ဝမ္းေျမာက္စြာ ဘုန္းၾကီး လက္ခံခ့ဲပါသည္။

သူ၏တဲအိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးအတြင္းဖက္သုိ ့ဝင္သြားျပီး ျပန္ထြက္လာသည့္အခါ သံပုရာသီးတစိတ္ လက္ထဲကုိင္လာသည္။ ဘုန္းၾကီး၏ေပါင္ေပၚကဒဏ္ရာကုိ သံပုရာျခမ္းျဖင့္ ပြတ္ေပးျပီးေနာက္ ဆီတမ်ဳိးကုိ ဒဏ္ရာအတြင္းသုိ ့လိမ္းေပးသည္။ သူ၏ဖခင္အလုပ္မွျပန္လာသည့္အထိအိမ္မွာ ေနပါဟု ဘုန္းၾကီးကုိ ေျပာေသာ္

လည္း လဝမဟာပယမွာ ျပန္ဆုံၾကဖုိ ့ေျပာထားသည့္အတြက္ သြားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာခ့ဲရသည္။ တကယ္လည္း ဂုဏဝါေဒနသည္ လဝမဟာပယမွာ ေစာင့္ေနလိမ့္မည္ဟု ဘုန္းၾကီး ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါသည္။

ေထာ့နဲ ့နဲ ့ျဖစ္ေနသည့္ၾကားမွပင္ ဘုန္းၾကီးသည္ လမ္းေပၚသုိ ့ျပန္တက္ရသည္။ အႏုရာဓပူရျမဳိ ့သုိ ့ မၾကာမီ ေရာက္သြားသည္။  ပထမဦးဆုံးျမင္ရေသာ အေဆာက္အဦးမွာ သီယသီရိအမည္ရွိ ဟုိတယ္တခုျဖစ္သည္။ (ထုိေခတ္အခါက စားေသာက္ဆုိင္ကုိ ဟုိတယ္ဟု ေခၚၾကသည္။) မန္ေနဂ်ာက ဘုန္းၾကီးကုိ ႏုတ္ဆက္ျပီး

 ေျခေထာက္ေထာ့နဲ ့နဲ ့ျဖစ္ရပုံအေၾကာင္း ေမးေနျပန္၏။ ေျခေထာက္ကုိ ေျမြကုိက္သည့္အေၾကာင္း ျပန္ေျဖလုိက္

သည္။ သူက တေယာက္တည္းျဖစ္ေနျခင္းအေၾကာင္းကုိ ေမးျပန္၏။ ဘုန္းၾကီးသည္ ခရီးသြားေဖာ္ႏွင့္အတူ မလုိက္ႏုိင္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္ ခရီးသြားေဖာ္က လဝမဟာပယသုိ ့ၾကဳိတင္သြားႏွင့္ေၾကာင္း ေျပာလုိက္သည္။

"ဒီျမဳိ ့ကုိ ျဖတ္သြားတ့ဲသူတုိင္း ဒီဟုိတယ္ကုိ ေရာက္ၾကတာပဲ။ မင္းဒီမွာ ေနလုိက္ဦး။ မင္းခရီးေဖာ္ေတြ ဒီျမဳိ ့ကုိ ျဖတ္တ့ဲအခါ သူတုိ ့ေရာက္လာရင္ သူတုိ ့နဲ ့ မင္းေတြ ့လိမ့္မယ္ေပါ့"

မန္ေနဂ်ာက ေျပာသည္။

ဘုန္းၾကီး သူေျပာသည္ကုိ လက္ခံလုိက္သည္။ တေနရာမွာ ထုိင္ေစာင့္ေနလုိက္သည္။ 

ည ၁၁ နာရီ တြင္ အိပ္ငုိက္လာသည္။ မန္ေနဂ်ာကလည္း ဘုန္းၾကီးပင္ပန္းေနမွန္း ျမင္ေပလိမ့္မည္။

"မင္းဒီမွာ ညအိပ္လုိက္ေတာ့"

သူက ေျပာျပီး ခင္းအိပ္ရန္ ေကာက္ရုိးဖ်ာတခ်ပ္ ေပးသည္။

ထုိမွစ၍ ေနာက္တေန ့နံနက္ ရွစ္နာရီအထိ ဘုန္းၾကီး ေနာက္ဆုံးသိလုိက္သည္မွာ သူေကာက္ရုိးဖ်ာေပးသည္မွ်

ကုိသာ ျဖစ္သည္။

ဘုန္းၾကီးအိပ္ရာႏုိးႏုိးခ်င္း ဂုဏဝါေဒန ေရာက္လာသလားဟု မန္ေနဂ်ာကုိ ေမးသည္။ "ဟင့္အင္း" ဟု ဦးေခါင္းခါရင္း သူျပန္ေျဖသည္။

"မင္းကုိလာရွာတ့ဲသူ တေယာက္မွမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းဒီမွာ ေနလုိ ့ရပါတယ္။ ငါ မင္းအတြက္ အလုပ္အကိုင္ေပးပါ့မယ္"

ဘုန္းၾကီး ဘာဆက္လုပ္မွန္းမသိ။ ဘယ္ဆက္သြားရမွန္းလည္းမသိေတာ့ပါျပီ။ ထုိ ့ေၾကာင့္ မန္ေနဂ်ာေပးသည့္ အလုပ္ကုိ လက္ခံလုိက္သည္။

ဤနည္းျဖင့္ ဘုန္းၾကီးသည္ အႏုရာဓျမဳိ ့ရွိ သီယသီရိဟုိတယ္မွာ စားပြဲထုိးျဖစ္လာသည္။ စားပြဲထုိးအလုပ္ကား ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါသည္။ စားေသာက္ဆုိင္မွာ အျခားလူငယ္မ်ားႏွင့္အတူ အလုပ္လုပ္ရသည္။ ဘုန္းၾကီးတုိ ့အားလုံး သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ျဖစ္ျပီး အဆင္ေျပလွသည္။ ေဖာက္သည္မ်ားကုိ ဘုန္းၾကီးေစာင့္ရသည္။ စားပြဲမ်ားကုိသန္ ့ရွင္းေရးလုပ္ရသည္။ ပန္ကန္ေဆးရသည္။

သီတင္းပတ္မ်ားစြာ ၾကာသြားျပန္သည္။ တေန ့တြင္ ဘုန္းၾကီးငွက္ဖ်ားေရာဂါျဖစ္လာသည္။ ေနထုိင္မေကာင္း၍ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္။ အနားယူေနရခုိက္ဘုန္းၾကီးေရာက္ေနသည့္ေနရာကုိ အသိေပးရန္ မိခင္ထံသုိ ့ စာတေစာင္ ေရးသည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ထြက္ေျပးသည့္အေၾကာင္း မိခင္သိႏွင့္ျပီးေလာက္ျပီ၊ ဘုန္းၾကီးအတြက္ မိခင္ခမ်ာ အလြန္အမင္း စိတ္ေသာကေရာက္ရွာေတာ့မည္ကုိ နားလည္လာျပီး ေနာင္တရမိသည္။

ရက္အနည္းငယ္အၾကာ အလုပ္ျပန္ဝင္သည္။ စားေသာက္ဆုိင္အတြက္ ေရခပ္ရန္ အနီးအနားရွိ ေရတြင္းသုိ ့လာခ့ဲ

သည္။အျခား ေကာင္ေလးတေယာက္ ေရတြင္းသုိ ့ေရာက္ေန၏။သူ ့ဆီက ေရပုံးကုိငွါးျပီး ေရဆြဲတင္ကာ ေရပုံးထဲထည့္သည္။ ျပီးေနာက္ ပုံးပုိင္ရွင္သုိ ့ေရပုံးကုိ ျပန္ေပးသည္။ ပုံးပုိင္ရွင္က ေရပုံးကုိ ေရတြင္းသုိ ့လႊတ္ခ်ရာပုံးေရာ ၾကဳိးပါ ေရတြင္းထဲသုိ

 ့ျပဳတ္က်သြားသည္။ ပုံးပုိင္ရွင္ေကာင္ေလး ငုိပါေတာ့သည္။

ေရေႏြးေသာက္ရန္ စားေသာက္ဆုိင္မွာ ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကမည့္ ေဖာက္သည္မ်ားကလည္းတဖက္ရွိေနေသးရာ ဘုန္းၾကီးမွာ အလ်င္စလုိျဖစ္ေန၏။ သုိ ့ႏွင့္ ေရပုံးပုိင္ရွင္ေကာင္ေလးအား ငါ စားေသာက္ဆုိင္ကုိ ေရပုံးျပန္ပုိ ့လုိက္

ဦးမည္၊ ျပီးလွ်င္ ျပန္လာျပီး သူ ့ေရပုံးကုိ ျပန္လာဆယ္ေပးမည္ဟု ဘုန္းၾကီးေျပာထားခ့ဲသည္။

ေရအျပည့္ႏွင့္ေရပုံးကုိသယ္ကာ စားေသာက္ဆုိင္တြင္းသုိ ့အဝင္ ဘုန္းၾကီး၏အကုိအၾကီးဆုံး "တိကိရိဘ႑" သည္ ဆုိင္ေပါက္ဝမွာ မတ္တတ္ရပ္ေနေလသည္။ ဘုန္းၾကီးကုိ သူျမင္ျမင္ခ်င္း သူႏွင့္အတူ ျပန္လုိက္ရမည္ဟု ေျပာ၏။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ဘုန္းၾကီးထြက္ေျပးသည့္သတင္းကုိ ၾကားျပီကတည္းက မိခင္ၾကီးသည္ မရပ္တမ္းငုိ ေနေၾကာင္း သူေျပာျပ၏။ 

အကိုၾကီးကုိလည္း ဖခင္လုိပင္ ဘုန္းၾကီးေၾကာက္ေနရ၏။ သူ ့အမိန္ ့ကို ကလန္ကဆန္မလုပ္ရဲ။

သူ ့ေရပုံးကုိဆယ္ယူေပးရန္ အကူအညီေပးမည့္ဘုန္းၾကီးကုိ ေရတြင္းမွာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေရာ့မည့္ သနားစရာ

ေကာင္ေလးကုိ ဘုန္းၾကီး ေမ့ပစ္လုိက္ရသည္။  ဘဝျပန္စႏုိင္ေအာင္ အကူအညီေပးခ့ဲေသာ စိတ္ေကာင္းရွိသည့္ စားေသာက္ဆုိင္မန္ေနဂ်ာကုိလည္း ဘုန္းၾကီးေမ့ပစ္လုိက္ရသည္။

"ငါအခု ဆုိင္ေလးတဆုိင္ ဖြင့္ထားတယ္။ ငါနဲ ့လုိက္ျပီး ဆုိင္မွာ ကူလုပ္ေပါ့"

 အကုိၾကီးက ဘုန္းၾကီးကုိ ေျပာသည္။

ဂုဏဝါေဒနႏွင့္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွထြက္ေျပးျပီးေနာက္ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကုိလည္း ဘုန္းၾကီးသိရပါ၏။

ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱရသည္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ေပ်ာက္ဆုံးသြားေၾကာင္း ပုလိပ္မ်ားသုိ ့အေၾကာင္းၾကားသည္။ ဖခင္ၾကီးသည္လည္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသုိ ့သြားကာ ဘုန္းၾကီးကုိ ျပန္ရွာေပးျပီး အိမ္ျပန္ပုိ ့ေပးရန္  ဆရာေတာ္

အား အျပင္းအထန္ ေတာင္းဆုိသည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၏ ျပႆနာမွာ ဘုန္းၾကီး၏ ေထာင့္မက်ဳိး ပုံစံမဝင္မႈတခု

တည္းေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲွ ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱရသည္လည္း  ေဒါသၾကီးျပီး ၾကမ္းတမ္းသူ ျဖစ္ေၾကာင္း

ထုိအခ်ိန္တြင္မွ ဖခင္ၾကီး နားလည္သည္ဟူ၏။ ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱရက ဘုန္းၾကီးကုိ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆဲေရးတုိင္းထြာသည္ဟူသည္မွာလည္း ဘုန္းၾကီး လိမ္ညာေျပာျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း ဖခင္ၾကီး သိလာ၏။ သုိ ့ရာ

တြင္ သိျခင္းသည္ ေနာက္က်ေလျပီ။ ဘုန္းၾကီးသည္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ေျပးေလျပီ။ ဤတၾကိမ္ အိမ္သုိ ့ျပန္ေျပး

လာျခင္းလည္း မဟုတ္ေတာ့ျပီ။

ထုိအခ်ိန္တြင္ ပုလိပ္အရာရွိမ်ားသည္ ဘုန္းၾကီးကုိ ေတာနယ္တဝုိက္ ပုိက္စိပ္တုိက္ရွာေဖြၾကသည္ဟူ၏။

ထုိေနာက္တြင္ အႏုရာဓပူရမွ ဘုန္းၾကီးစာ ေရာက္လာသည္။ စာရလွ်င္ရခ်င္း မိခင္ႏွင့္ဖခင္တုိ ့သည္ ဘုန္းၾကီးကုိ ျပန္ေခၚရန္ အကုိၾကီးကုိ ေစလႊတ္လုိက္ၾကသည္။

မေသမေပ်ာက္သက္ရွိထင္ရွား ေကာင္းမြန္စြာ ဘုန္းၾကီးျပန္ေတြ ့ရသည့္အတြက္ မိဘမ်ား အထူးသျဖင့္မိခင္ၾကီး

မွာ အတုိင္းထက္အလြန္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ရွာသည္။ သုိ ့ေသာ္ စိတ္စႏုိးစေနာင့္ျဖစ္စရာကား အိမ္မွာ ၾကဳံ ရျပန္သည္။ ဘုန္းၾကီးကုိ အိမ္နီးခ်င္းအားလုံးက "ကိုရင္လူထြက္"ဟု ေခၚၾကသည္။ ဤသုိ ့ေခၚျခင္းသည္ အျပင္းအထန္ ရုိင္းပ်ေစာ္ကားျခင္းတမ်ဳိးျဖစ္၏။ ဖခင္သည္  "မ်က္ႏွာပန္းမလွသည့္သား"ကုိ သူ ့ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိေစလုိပုံမရေခ်။ ဘုန္းၾကီးကုိ ကုိရင္ျပန္ဝတ္ခုိင္းသည္။

ဘုန္းၾကီးသည္လည္း ဖခင္ႏွင့္ စကားမ်ားမ်ားမေျပာလုိေသာေၾကာင့္ ဖခင္ႏွင့္ ေဝးႏုိင္သမွ်ေဝးေအာင္

 ေနသည္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးအလုပ္ကုိပင္ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္လုပ္ကာ အလုပ္မ်ားဟန္ျပသည္။ ဟန္ျပအလုပ္မ်ားအနက္တခုမွာ ဘုန္းၾကီးတုိ ့အိမ္အနီးရွိ ရာဘာျခံအတြင္း ေရႏုတ္ေျမာင္း

တူးေဖာ္ျခင္းအလုပ္ျဖစ္သည္။

ထုိရာဘာျခံကုိ ကုမၸဏီၾကီးတခုက လုပ္ကုိင္သည္။ လစာနည္းနည္းေပးျပီး အလုပ္မွာ ေသေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းသည္။ ဘုန္းၾကီးက ပုံးထဲ ေျမၾကီးထည့္ေပးျပီးအမ်ဳိးသမီးမ်ားဆီ လက္ဆင့္ကမ္းရသည္။ 

အမ်ဳိးသမီးမ်ားကေျမၾကီးပုံးကုိ ေျမစုပုံရမည့္ေနရာသုိ ့သယ္သြားရသည္။ တၾကိမ္တြင္ ေဂၚျပားကုိင္သည့္ ဘုန္းၾကီးလက္မွာ ေရၾကည္ဖုၾကီးမ်ား ထေနသည္ကုိ အမ်ဳိးသမီးတဦးျမင္သြားသည္။ သူကဘုန္းၾကီးႏွင့္ အလုပ္ခ်င္းလဲလုိက္ကာ သူက ေျမၾကီးတူး၊ ဘုန္းၾကီးက ေျမၾကီးပုံး သယ္သည္။

ထုိအလုပ္ျပီးေနာက္တြင္ လက္ဖက္ရြက္ခူးသည့္အလုပ္ကုိလည္း ဘုန္းၾကီးလုပ္ခ့ဲေသးသည္။ အလုပ္ၾကမ္းပင္ျဖစ္

သည္။ ထုိအလုပ္မွာ အေျပာင္းအလဲမရွိ၍ ျငီးေငြ ့ဖြယ္ျဖစ္သည္။ အကုိၾကီး၏ဆုိင္အလုပ္ကုိကားဘုန္းၾကီးႏွစ္သက္

သည္။ သုိ ့ေသာ္ ဆုိင္ဖြင့္ျပီးေနာက္ လအနည္းငယ္အၾကာ ဆုိင္ပိတ္လုိက္ရသည္။ ရြာသားမ်ားမွာ အလြန္ဆင္းရဲ

ၾကေလရာ သူ ့ဆုိင္ကုိ အေထာက္အပ့ံမျပဳႏုိင္ၾကေခ်။  အမ်ားစုမွာ ရုိးရုိးစားေသာက္ကုန္မ်ားကုိပင္ မဝယ္ႏုိင္ၾကပါ

။

အားလပ္ခ်ိန္အမ်ားစုကုိ အမၾကီးအိမ္မွာပင္ ကုန္လြန္ေစခ့ဲသည္။ အမၾကီးမွာ ဘုန္းၾကီးငယ္စဥ္က ဘုန္းၾကီးကုိ ႏုိ ့

တုိက္ေပးခ့ဲသူျဖစ္ျပီး ဘုန္းၾကီးက သူ ့ကုိ "ဒုတိယအေမ"ဟု ေခၚသူပင္ျဖစ္သည္။ အမခင္ပြန္းမွာ ကြယ္လြန္သြား

ေသာေၾကာင့္ အိမ္မွာ အားကုိးအားထား ေယာက်္ားသားမရွိေခ်။ အမႏွင့္ ေမြးကင္းစသားတေယာက္ ႏွင့္ သမီးတေယာက္တုိ ့သာ ရွိၾကသည္။ အမ၏သမီး ဘုန္းၾကီးတူမမွာ ဘုန္းၾကီးထက္ ငါးလအသက္ၾကီးသည္။

အမမိသားစုသည္ ဘုန္းၾကီးအေပၚ အလြန္ၾကင္ၾကင္နာနာရွိလွသည္။ မိဘရင္းအိမ္ထက္ သူတုိ ့အိမ္မွာ ပုိေပ်ာ္ပုိက္သည္။ မိဘအိမ္ျပန္လာျပီးေနာက္ ရက္သတၱပတ္အတန္ၾကာလွ်င္ အမအိမ္သုိ ့ဘုန္းၾကီးေျပာင္းလာခ့ဲ

ေတာ့သည္။ ေျပာင္းလာျခင္းက ပုိျပီးျငိမ္းခ်မ္းေသာ အစီအစဥ္ျဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ အိမ္ေနလူသားတေယာက္

အျဖစ္ကား ဘုန္းၾကီးအတြက္ တကယ္တမ္း အထုိင္မက်လွေသးေပ။  ျဖစ္ခ့ဲျပီးသမွ်အရာအားလုံးသည္

 ျဖစ္ခ့ဲလင့္ကစား ဘုန္းၾကီးတပါးျဖစ္လုိေသာ ဆႏၵကား ရင္ထဲမွာ ေလာင္ျမဳိက္ဆဲပါတည္း။

ဘုန္းၾကီး၏ဆရာေတာ္ႏွင့္ ထြက္မေျပးခင္ ငါးလေလာက္ကေနထုိင္ခ့ဲေသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းအေၾကာင္း တစတစေတြးမိလာသည္။ ထြက္ေျပးခ့ဲသည့္အတြက္ ေနာင္တရသည္။ ဘုန္းၾကီး၏ ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱ

ရအေပၚထားေသာ စိတ္သေဘာမ်ား ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာသည္။ သူ၏ေကာင္းကြက္မ်ားကုိ သတိရမိလာသည္။ အနည္းဆုံး ဆရာေတာ္ဘုရားကုိ ဘုန္းၾကီးေတာင္းပန္သင့္သည္ဟု ေတြးမိပါသည္။

အမၾကီးသည္ ကြယ္လြန္ေလျပီး သူ ့ခင္ပြန္းသည္၏အမ်ဳိးမ်ားထံသုိ ့ခရီးသြားေနခုိက္ တေန ့တြင္ ဆရာေတာ့္ကုိ တိတ္တဆိတ္ သြားေရာက္ဖူးေတြ ့ရန္ ဘုန္းၾကီးဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။ ခရီးေဝးသည့္အတြက္ တညအိပ္ေတာ့ ၾကာမည္။  သုိ ့ေသာ္ အမၾကီး ျပန္မေရာက္ခင္ ဘုန္းၾကီးအလ်င္ၾကဳိေရာက္ရေပမည္။ ဆရာေတာ္ဘုရားထံသြား

သည္ကုိ အမၾကီးၾကဳိက္မည္မဟုတ္မွန္း ဘုန္းၾကီးသိသည္။  အမၾကီးသည္ ဘုန္းၾကီးအေနျဖင့္ ဘုန္းၾကီးျဖစ္ခ်င္

သည့္ အိပ္မက္ကုိစြန္ ့လႊတ္ျပီး သူ ့အိမ္မွာ အျမဲတမ္းေနသြားေစလုိသူျဖစ္သည္။

 ဘုန္းၾကီး ခရီးထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနစဥ္  တူမ ျဖစ္သူသည္ ငုိယုိကာ မသြားရန္ ေျပာေတာ့သည္။ ဘုန္းၾကီးက သူ ့

ကုိ စိတ္မပူရန္ ႏွင့္ ေနာက္တေန ့ျပန္လာမည္ကုိ ေျပာထားခ့ဲသည္။ ဘုန္းၾကီးက ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းဖက္ ေျခဦးလွည့္လုိက္စဥ္မွာပင္ တူမသည္ အငုိမရပ္၊ ငုိေနရစ္၏။

ဘုန္းၾကီးကုိ ဆရာေတာ္အရွင္ေသာဏုတၱရ ျမင္လုိက္ေသာအခါ သူအသက္ရႈေခ်ာင္သြားရ၏။ သူသည္ အျမဲတေစ ႏူးည့ံခ်ဳိသာေလ့ရွိေသာ ဆရာတပါးမဟုတ္ေသာ္ျငား ဘုန္းၾကီးက မိမိကုိယ္မိမိ ဘုန္းေတာ္ၾကီးျဖစ္ခ်င္

သလုိ ဆရာေတာ္ကလည္း ဘုန္းၾကီးကုိ ဘုန္းေတာ္ၾကီးျဖစ္ေစလုိသည္။ ေက်ာင္းမွထြက္ေျပးျခင္း ဘုန္းၾကီးက

 ေတာင္းပန္စကားေလွ်ာက္ထားပါသည္။ ဆရာေတာ္က သကၤန္းျပန္ဝတ္ဖုိ ့အဆင္သင့္ျဖစ္ပလားဟု ေမးေတာ့

သည္။

"မွန္ပါဘုရား"

ဘုန္းၾကီး၏ဆႏၵအတုိင္း ေျဖလုိက္ပါသည္။ 

"ဒါေပမယ့္ ကုိရင္တပါးျဖစ္ရုံေလာက္နဲ ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ မေနခ်င္ပါဘူး ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ စာသင္တုိက္သြားခ်င္ပါတယ္ ဘုရား"

ဆရာေတာ္က မဆုိင္းမတြ သေဘာတူသည္။

အမရဒီပ

ဇြန္လ ၁၂၊ ၂ဝ၁၃

Bhante Henepola Gunaratana ၏ Journey to Mindfulness  ကုိ ဘာသာျပန္သည္။