အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲ ကုိယ့္အရိပ္ -၃၅

ဗာရာဏသီကုိ ေရာက္လ်င္ေရာက္ခ်င္း တကၠသုိလ္အနီးမွာ ေနထုိင္စရာ ရွာေဖြရသည္။ 

တကၠသုိလ္ဝန္းအတြင္း လွည့္ၾကည့္ေနစဥ္ ရဟန္းေတာ္တပါးႏွင့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေတြ ့ဆုံရသည္။ စေတြ ့ရုံသာရွိေသးေသာ္လည္း ထုိရဟန္းေတာ္က သူႏွင့္အတူေနႏုိင္ေၾကာင္း ဘုန္းၾကီးကုိ ေျပာသည္။ 

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ၊ သူ၏ဘြဲ ့အမည္ေတာ္သည္လည္း ဘုန္းၾကီး၏ဘြဲ ့အမည္ႏွင့္ အတူတူ “ဂုဏရတန” ျဖစ္သည္။ 

သူ ့မွာ ဘုန္းၾကီးအတြက္ အဖုိးတန္ပစၥည္းဟု ဆုိႏုိင္သည့္ ပါဠိျပ႒ာန္းစာအုပ္ေတြလည္း ရွိလုိက္ေသးသည္။  ထုိစာအုပ္ကုိ ဘုန္းၾကီးတုိ ့သည္ ေန ့ေပါင္းမ်ားစြာ အတူဖတ္ခ့ဲၾကသည္။ ကုိယ့္ကံကုိေတာင္ မယုံႏုိင္ေတာ့ျပီ။

ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲမစခင္ ၂ ရက္အလုိဘုန္းၾကီး၏မိတ္ေဆြကသူအျခားတေနရာသုိ ့ေျပာင္းေရႊ ့ေနေတာ့မည္ဟု

 ေကာက္ကာငင္ကာ ေျပာလာသည္။ “အခန္းေဖာ္”အျဖစ္ေနခ့ဲေသာ အခ်ိန္တုိကေလး ျပီးဆုံးသြားေတာ့သည္။ 

ဘုန္းၾကီးမွာ သြားေနစရာမရွိေတာ့ပါ။

စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ မဟာေဗာဓိအသင္း ဗာရာဏသီရုံးသုိ ့ဘုန္းၾကီးေရာက္သြားသည္။ 

ယင္းရုံးမွာရွိသည့္ ရဟန္းေတာ္က တကၠသုိလ္အနီးရွိ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွာ အခန္းတခန္းရေအာင္ 

လုိလုိလားလား ရွာေပးခ့ဲသည္။ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ၾကီီးေက်ာင္းမွ တကၠသုိလ္စာေမးပြဲခန္းသုိ ့ အခ်ိန္တုိအတြင္း လမ္းေလွ်ာက္ ေရာက္သြားႏုိင္သည္။

စာေမးပြဲတြင္ ဟိႏီၵ၊ သကၠတ၊ ပါဠိဘာသာ (စာေပ) ၊ အိႏၵိယသမုိင္း၊ ဟိႏၵဴကုိးကြယ္မႈ တုိ ့ကုိ ေျဖဆုိရသည္။

 ဝိဇၨာလကၤာရ ရဟန္းစာသင္တုိက္မွာေနစဥ္ သင္ခန္းစာမ်ားတြင္ ေလ့လာခ့ဲရေသာေၾကာင့္ ဟိႏၵဴဘာသာကုိးကြယ္

မႈအေၾကာင္း ဘုန္းၾကီး အထိအေတြ ့ရွိဖူးရာ ကံေကာင္းေလစြ။

စာေမးပြဲကုိ တရက္ျခား ေျဖဆုိရသည္။ ပါဠိဘာသာစာေမးပြဲမတုိင္ခင္ရက္က မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္ အရွင္ဂုဏရ

တနႏွင့္ ေတြ ့သည္။ သူ၏ပါဠိျပ႒ာန္းစာအုပ္ကုိ နာရီပုိင္းေလာက္ငွါးပါဟု အကူအညီေတာင္းၾကည့္သည္။

“၅ ပါးသီလသိတယ္မဟုတ္လား၊ ၈ ပါးသီလေကာ… ျပီးေတာ့ ၁ဝ ပါးသီလ ။ ဒါေတြသိထားျပီးရင္ ရျပီေလ။

ဒါေတြပဲ သူတုိ ့ေမးခြန္းထုတ္ၾကမွာေလ။ ထားပါေတာ့ေလ။ ပါဠိျပ႒ာန္းစာအုပ္က ကုိယ့္ဆီမရွိေတာ့ဘူးပဲ”

သူက ေျပာသည္။

စာေမးပြဲမေျဖခင္ နာရီပုိင္းသာ လုိေတာ့သည့္အခ်ိန္မွာ ပါဠိျပ႒ာန္းစာအုပ္ကုိ ေသေရးရွင္ေရးတမွ် လုိအပ္လာ၏။   

သုိ ့ႏွင့္ ဆရာေတာ္အရွင္သဒၶါတိႆထံသုိ ့သြားေရာက္အကူအညီေတာင္းရေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္က ဘုန္းၾကီး

ကုိ ပါဠိျပ႒ာန္းစာအုပ္ေပးသည္။ စာအုပ္ကုိ လွမ္းေပးရင္းလည္း ဆရာေတာ္က ေျပာလုိက္ေသး၏။

“ျပီးခ့ဲတ့ဲသီတင္းပတ္ကပဲ ဂုဏရတန ေနာက္တပါးကုိ ဒီစာအုပ္မိတၱဴ ငွါးလုိက္ေသးတယ္။ သူ ့ဆီကလည္း 

နာရီပုိင္းေလာက္ေတာ့ ငါရွင့္ ငွါးၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္”

တညလုံး ပါဠိစာအုပ္ကုိ ဘုန္းၾကီးဖတ္မွတ္သည္။ ေနာက္မေန ့ စာေမးပြဲခန္းအတြင္းသုိ ့စာေျဖသူအားလုံးဝင္ၾက

ေသာာအခါ အခန္းၾကီးၾကပ္သူမ်ားက အိတ္မ်ားကုိ ခန္းမၾကီးအဝင္လမ္းရွိ စားပြဲတခုအေပၚ စုထားၾကဖုိ ့ ေျပာပါ၏

။ ဘုန္းၾကီးကပင္ စတင္ျပီး တံခါးေပါက္သုိ ့ျပန္လွည့္ထြက္ေသာအခါ ဂုဏရတနက သူ၏အိတ္ကုိ ဘုန္းၾကီးလက္

ထဲဲသုိ ့အတင္းထုိးေပးျပီး အျခားအိတ္မ်ားႏွင့္အတူ စားပြဲေပၚတင္ထားခုိင္းေလ၏။

မည္သို ့ပင္ျဖစ္ေစ ၊ အခန္းအဝင္လမ္းဖက္ျပန္လွည့္ရင္း ဘုန္းၾကီးသည္ ဂုဏရတန၏အိတ္ကုိ အသာကေလး

လွစ္ၾကည့္မိ၏။ ထင္သည့္အတုိင္းပင္။ မရွိေတာ့ဘူးဟု သူေျပာခ့ဲသည့္ ပါဠိျပ႒ာန္းစာအုပ္သည္ အိတ္ထဲမွာ ရွိ

ေန၏။ ဤအၾကိမ္သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ကုိယ္က်င့္တရားခ်ဳိးေဖာက္သည္ကုိ ဘုန္းၾကီးေတြ ့ရေသာ ပထမအၾကိမ္မဟုတ္သလုိ ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္လည္း မဟုတ္ပါေခ်။  ဤသုိ ့ၾကဳံရတုိင္း ဘုန္းၾကီး 

စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။ ရဟန္းဟူသည္ လူဝတ္ေၾကာင္မ်ားအတြက္  ကုိယ္က်င့္တရားအရာ

 စံျပပုဂၢဳိလ္ျဖစ္ကုိျဖစ္ရမည္။  လူဝတ္ေၾကာင္မ်ားက ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ ယုံၾကည္ၾကသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ လူဝတ္ေၾကာင္မ်ားအား သီလေပးၾကသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားျဖစ္သည့္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ကုိယ္တုိင္က ကုိယ္က်င့္သီလကုိ မလုိက္နာလွ်င္  ဘုန္းၾကီးတုိ ့သည္ ေၾကာင္သူေတာ္၊ သီလေၾကာင္မ်ား ျဖစ္ရာ၏။

ရဟန္းတပါးလိမ္ညာေၾကာင္း ေပၚေပါက္လွ်င္ သံဃာအေပၚ လူထု၏ယုံၾကည္မႈသည္ ပ်က္စီးေလရာ၏။

“ဘုန္းၾကီးရဟန္းဆုိရင္ အားလုံးလူညာၾကီးေတြပဲ” ဟု ဝါးလုံးရွည္ႏွင့္သိမ္းရုိက္ၾကေပေတာ့မည္။ သုိ ့ေပရာ

 ရုိးေျဖာင့္ေသာ ရဟန္းတုိ ့သည္ ယုံၾကည္မႈႏွင့္ ရုိေသေလးစားမႈတုိ ့ကုိ ရယူထားႏုိင္ရန္ အားသြန္ခြန္စုိက္

 ၾကဳိးပမ္းၾကရာ၏။

လိမ္္ညာေျပာတတ္သူတဦးဦးကုိျမင္ေတြ ့တုိင္း ဘုန္းၾကီးစိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါ၏။ လိမ္ညာျခင္းသည္

 ဒုစရုိက္အမႈျဖစ္ ေၾကာင္း ဘုန္းၾကီး သိျမင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ စာေတြ ့မဟုတ္ေသာ ငါေတြ ့၊ 

ကုိယ္တုိင္ေတြ ့ ျဖစ္၏။ ဘုန္းၾကီး ငယ္ငယ္က လိမ္တတ္ညာတတ္သည္။ လိမ္တာညာတာကုိ

 ဖုံးကြယ္ႏုိင္ေအာင္ ဘာမဆုိလုပ္ရတတ္သည္။ မီးခုိးမဆုံး မုိးမဆုံးေသာ လိမ္စဥ္စကားမ်ားကုိ

 ေျပာဆုိခ့ဲ၏။ အလိမ္အညာျပည့္လွ်ံေနျပီး ေနာင္တ တဖန္ပူပန္ေနခ့ဲရသည္။

မိမိကုိယ္မိမိ သီလေၾကာင္သူ၊ မရုိးသားသူမွာ ကုိယ္စိတ္ပင္ပန္းဆင္းရဲရေၾကာင္းသိသူျဖစ္ေအာင္ အခ်ိန္အေတာ္

ၾကာျမင့္ခ့ဲသည္။ ရဟန္းဘဝသုိ ့မေရာက္မီအထိ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဓမၼပဒက်မ္းလာ ဗုဒၶ၏

 မုသာဆုိျခင္း ဆုိင္ရာေဒသနာေတာ္တခုကုိ သေဘာေပါက္သြားခ့ဲပါသည္။

“တဦးတေယာက္ေသာသူသည္  မွန္ကန္စြာေျပာဆုိမႈတရားတခုကုိ ေက်ာ္နင္းလြန္က်ဴး၍ မမွန္မကန္ ေျပာဆုိ

တတ္၏။ ေနာက္ဘဝအတြက္ လုံးဝထည့္မတြက္ဘဲ ေက်ာခုိင္းစြန္ ့လႊတ္ထား၏။ ထုိသူမ်ဳိးအတြက္ မလုပ္ရဲ

ေသာ အကုသုိလ္မည္သည္ မရွိႏုိင္ေတာ့ေခ်။”

 (ဓမၼပဒက်မ္း၊ ဂါထာအမွတ္ ၁၇၆။)

အမရဒီပ

ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၇၊ ၂ဝ၁၄