အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲ ကုိယ့္အရိပ္ - ၉

ရြာဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းသည္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့အိမ္မွ တမုိင္၏ေလးပုံပုံ တပုံခန္ ့ေဝး၏။ 

ရြာလယ္တည့္တည့္မွာ ရွိသည္။ ဘုန္းၾကီးတပါး ႏွင့္ ကပၸိယတဦးသာ ေနၾက၏။

ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ဓမၼာရုံ၊ ဗုဒၶေက်ာင္းေဆာင္၊ ရႊံ  ့အလိမ္းလိမ္းႏွင့္ ဆြမ္းခ်က္ေဆာင္အေသးေလး၊ 

အိမ္သာတလုံးတုိ ့သာ ရွိ၏။ ေက်ာင္းဝင္းေထာင့္တေနရာမွာ ေဗာဓိေညာင္ပင္ ရွိသည္။ သက်မုနိဗုဒၶဘုရားသည္ ေဗာဓိေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ထုိင္ကာသဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကုိရခ့ဲေၾကာင္း

အထိမ္းအမွတ္သစ္ပင္ျဖစ္၏။  ေညာင္ကုိင္းအေပၚ ကေလးမ်ားတက္ကစားမႈမျပဳႏုိင္ေအာင္ ေညာင္ပင္ပတ္လည္မွာ အုတ္တံတုိင္းခတ္ထားသည္။

ေဂါပကအဖြဲ ့ႏွင့္ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းလုပ္သားတဦးတုိ ့က ဤဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းကုိ ထိန္းသိမ္းထား၏။ ရြာလူထုက ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ေရး၊ သန္ ့ရွင္းေရး၊ ခ်က္ျပဳတ္ေရးႏွင့္ ပြဲေတာ္အခမ္းအနားက်င္းပေရးတုိ ့မွာ

 ေစတနာအျပည့္ႏွင့္ပါဝင္အားျဖည့္ေပးထားသည္။ သည္လုိကုသုိလ္ေရးအလုပ္လုပ္ျခင္းသည္ ပစၥဳပၸန္၊ တမလြန္ ေကာင္းက်ဳိးရသည္ဟု ဗုဒၶဘာသာဝင္တုိ ့ယုံၾကည္လက္ခံထားၾက၏။ လူတုိင္းနီးပါး ေန ့စဥ္လုိလုိ 

ခဏတျဖဳတ္ျဖစ္ျဖစ္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသုိ ့ေရာက္ေလ့ရွိသည္။

ဘုန္းၾကီးေေက်ာင္း၏ေန ့စဥ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားသည္ ရြာလူထုႏွင့္ ဆက္စပ္လ်က္ရွိသည္။

မနက္ ၆ နာရီတြင္ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးျဖစ္ေစ၊ ကပၸိယျဖစ္ေစ ေက်ာင္းေထာင့္ရွိ ေၾကးစည္ကုိ ထုရုိက္သည္။ 

အဓိပၸါယ္မွာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးသည္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာကမၼ႒ာန္းထုိင္ျပီးေနာက္ ဘုရားစာရြတ္ရန္ ဘုရားေက်ာင္း

ေဆာင္ေတာ္သုိ ့ၾကြသြားသည္ဟူလုိ၏။ ထုိေၾကးစည္သံကုိ ရြာရွိလူတုိင္း ၾကားႏုိင္သည္။ မနက္ေၾကးစည္သံၾကား

ရေသာအခါ ဘုန္းၾကီးတုိ ့သည္လည္း ဘုရားရွိခုိးခ်ိန္ျဖစ္ေၾကာင္း သိထားၾကျပီးျဖစ္၏။ အိမ္ရွိ ဘုရားစင္ေပၚ ပန္း

အသစ္တင္လွဴဆက္ကပ္ ၊ အေမႊးတုိင္ပူေဇာ္ျပီး ဘုရားရွိခုိးၾကပါသည္။

မနက္ ၁၁ နာရီမွာ ေၾကးစည္ေခါက္ျပန္၏။ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ေန ့ဆြမ္းစားခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း၏

 ေၾကးစည္သံသည္ နာရီမရွိသူမ်ားအတြက္ သတ္မွတ္စံေတာ္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။

ညေနတုိင္း ရမ္ဘ႑ ႏွင့္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသုိ ့သြားၾကသည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားရသည္ကို သေဘာက်ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးက ဘုန္းၾကီးတုိ ့ကေလးမ်ားကုိ ေက်ာင္းဝင္း

ထဲမွာ ေဆာ့ကစားခြင့္ေပးထာသည္။ သၾကားလုံး ႏွင့္ ဆြမ္းက်န္ဟင္းက်န္မ်ားကုိလည္း မၾကာခဏဆုိသလုိ စြန္ ့

ၾကဲေပးကမ္းတတ္သည္။

ဘုန္းၾကီးတုိ ့ကေလးမ်ားအား ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ အစားအေသာက္ကုိ စားေသာက္ခြင့္မျပဳၾကပါ။ 

အေၾကာင္းမွာ ရြာသားမ်ားက ဘုန္းေတာ္ၾကီးသုံးေဆာင္ရန္အတြက္သာ ယင္းအစားအေသာက္ကုိ လွဴဒါန္းထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မိဘႏွစ္ပါးက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ အစားအေသာက္ကုိ စားျခင္းသည္ 

အျပစ္ၾကီးသည္၊ ထုိအျပစ္ေၾကာင့္ ငရဲဆြဲခ်ခံရလိမ့္မည္ဟု ေျပာဆုိထား၏။ 

သုိ ့ေသာ္ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းေတာ္ၾကီးက  အလြန္ေဖာ္ေရြလြန္းသည္က တေၾကာင္း၊

 ဗုိက္ဆာလြန္းလွသည္လည္းတေၾကာင္းတုိ ့ေၾကာင့္ ငရဲႏွင့္ပတ္သက္သမွ်ကုိ  ေမ့ေပ်ာက္

သြားခ့ဲ၏။ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေပးသမွ်ေသာ ထမင္း၊ ငါးဟင္းစပ္စပ္ခ်က္၊ ပဲနီကေလးဟင္း၊ 

မုန္ ့လုံးၾကီးေက်ာ္၊ သရက္သီးမွည့္ တုိ ့ကုိ ျမိန္ေရရွက္ေရ စားေသာက္ခ့ဲၾကသည္။

အလ်ားအနံေပ ၃ဝ ပတ္လည္၊ အဂၤေတခင္း၊အုတ္နံရံ ၊ အုတ္ၾကြပ္မုိးသည့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း၏ဓမၼာရုံကုိ ဘုန္းၾကီး၏ဖခင္ကေဆာက္ခ့ဲသည္။ ဓမၼာရုံအတြင္း၌ ေျခာက္လက္မအျမင့္ေလးေထာင့္စင္တစင္ရွိသည္။ စင္၏ေထာင့္ေလးေထာင့္မွာ သစ္သားေျခေထာက္ေလးခုလည္းရွိသည္။ စင္ေပၚရွိ  တခုတည္းေသာအရာမွာ 

ပလႅင္တခုျဖစ္သည္။ ပလႅင္၏ေလးဘက္ေလးတန္မွာ သစ္သားမွန္ကူကြက္မ်ား ေဖာ္က်ဴးထားသည္။ သစ္သားေျခေထာက္မ်ားကုိလည္း အဝတ္စမ်ား ဖုံးလႊမ္းထားသည္။

လျပည့္ေန ့၊ လျပည့္ေက်ာ္တရက္ေန ့မ်ားတြင္ လူဝတ္ေၾကာင္မ်ားသည္ ေန ့လုံးေပါက္ ညလုံးေပါက္ေအာင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေနၾကသည္။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွ ဆရာေတာ္မ်ားလည္း ဘုန္းၾကီးတုိ ့ရြာေက်ာင္းဆီၾကြလာေတာ္

မူျပီး ပလႅင္ေပၚအလွည့္က်ထုိင္ကာ တရားေဒသနာေတာ္မ်ား ေဟာၾကားၾကသည္။

နံနက္ေစာေစာတြင္ ဆရာေတာ္တပါးက ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္မ်ားအနက္ တခုခုကုိ ပါဠိဘာသာျဖင့္

 ေရွးဦးစြာ ရြက္ဆုိေတာ္မူသည္။ ပါဠိသည္ ဆင္ဟာလီဘာသာစကားႏွင့္တူညီေသာေၾကာင့္ လူအမ်ားစုက ယင္းဆရာေတာ္ရြတ္ဆုိလုိက္သည့္တရားစာကုိ နားလည္ႏုိင္ၾက၏။ နံနက္ပုိင္း တရားစာရြတ္ဆုိျခင္းမွာ 

အခ်ိန္တုိေတာင္းပါသည္။ အလြန္ဆုံး တနာရီမွ်သာၾကာျမင့္၏။ နံနက္ ၁၁ နာရီ ေန ့ဆြမ္းဘုဥ္းေပးခ်ိန္မတုိင္ခင္

 ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ ပရိတ္ဂါထာေတာ္မ်ား ရြတ္ဆုိျခင္းအစီအစဥ္ကလည္းရွိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ေန ့လယ္ပုိင္းတြင္ အျခားဆရာေတာ္တပါးက မနက္ပုိင္းအစီအစဥ္တြင္ရြတ္ဆုိခ့ဲေသာပါဠိစာ၏ အဓိပၸါယ္ကုိ ရွင္းလင္းေျပာၾကားပါသည္။ ယင္းအစီအစဥ္ျပီးစီးပါက ေက်ာင္းေတာ္လာဧည့္သည္ေတာ္မ်ားအတြက္ အနားယူခ်ိန္နာရီမ်ားစြာရၾက၏။ နားခ်ိန္အတြင္း အခ်ဳိ ့က တရာအားထုတ္ၾက၏။ အခ်ဳိ ့က ဆရာေတာ္မ်ားအား

 ေမးခြန္းေမးၾက၏။ အခ်ဳိ ့က တရားစာအုပ္ ဖတ္ၾက၏။

ညေနခ်မ္းတြင္ တည္ျငိမ္ေလးနက္ေသာ အခမ္းအနားကုိ စတင္၏။ လူပရိသတ္အားလုံး ဓမၼာရုံမွာ စုေဝးျပီးေနာက္ ေယာက်္ားႏွစ္ဦးက သူတုိ ့လက္မ်ားကုိခ်ိတ္ျပီး ထုိင္ခုံသဖြယ္လုပ္ကာ 

က်မ္းဂန္တတ္ဆရာေတာ္တပါးကုိ သယ္ယူပင့္ေဆာင္လာၾကေလသည္။ 

ဤက့ဲသုိ ့အေလးအျမတ္ရုိေသေလးစားမႈကုိခံယူရရွိေသာ ဆရာေတာ္မ်ဳိးကား မ်ားမ်ားစားစားမရွိလွပါ။ 

အခ်ုိ ့ဆရာေတာ္မ်ားမွာ တရားပါဠိစာမ်ားကုိ ႏုတ္တက္အာဂုံရြတ္ဆုိႏုိင္ၾကသည္။ အဖြင့္အ႒ကထာမ်ားကုိလည္း နားလည္တတ္ကၽြမ္းၾကသည္။ တရားေဒသနာတခုကုိ ႏွံ ့ႏွံ ့စပ္စပ္ေဝဖန္ေဆြးေႏြးႏုိင္၊ အခ်က္အလက္တုိင္းကုိလည္း  

 ရွင္းျပႏုိင္ၾကေသာ ထုိဆရာေတာ္မ်ား၏ မာရသြန္တရားပြဲသည္ ၁ဝ နာရီေလာက္ၾကာျမင့္တတ္၏။ 

ဇာတ္ေတာ္မ်ားကုိေဟာျပႏုိင္မႈစြမ္းရည္၊ အသံၾသဇာေကာင္းမြန္မႈတုိ ့ေၾကာင့္ ထုိဆရာေတာ္မ်ားမွာ လူသိမ်ား ေက်ာ္ေစာထင္ရွားၾကေလသည္။

တရားေဟာဆရာေတာ္ၾကြခ်ီလာစဥ္ စည္ေတာ္ရႊမ္းျခင္း၊ ခရုသင္းမႈတ္ျခင္း၊  ႏွဲ သုိ ့မဟုတ္ ပုေလြမႈတ္ျခင္းမ်ားျဖင့္

 ပ့ံပုိးေပးသည္။ သာဓုေခၚသံမ်ားလည္း က်ယ္ေလာင္စြာလြင့္ျပန္ ့ေန၏။

ဆရာေတာ္က စင္ျမင့္ေပၚရွိ ပလႅင္ေတာ္ေပၚ ျဖည္းျဖည္းသာသာ ထုိင္လုိက္၏။ ယင္းေနာက္ သူ၏လည္ပင္းမွာ ပိတ္ျဖဴတထည္ရစ္ပတ္လုိက္သည္။ ဆရာေတာ့္အေရွ ့တြင္ လုိက္ကာတခုလည္း ရွိ၏။ သူ၏မ်က္ႏွာမွ်ကုိသာ

 ျမင္ရေတာ့သည္။ အျခားအမ်ဳိးသားမ်ား လက္ဖက္ရည္ခြက္မ်ား သုိ ့မဟုတ္ သၾကားလုံးဗန္း၊ ကြမ္းရြက္-ကြမ္းသီး-ထုံး-ေဆးရြက္ၾကီးထည့္ထားသည့္ လင္ဗန္းႏွင့္အတူ ေရာက္လာၾက၏။ ေထြးခံတလုံးကုိလည္း ဆရာေတာ့္အေရွ ့

မွာ ေနရာတက်ခ်ထား၏။

ေရွးဦးစြာ ဆရာေတာ္သည္ သရဏဂုံ ၃ ပါး ခံယူေဆာက္တည္၏။ သူ၏အသံေတာ္မွာ သာယာသည့္ႏွာသံမ်ဳိး

ျဖစ္သည္။ ဆြဲေဆာင္ညႈိ ့ယူႏုိင္စြမ္းေသာ အတက္အက်အသံမွာ လုိက္ကာအေနာက္တြင္ လြင့္ေမ်ာဘိသက့ဲ

သုိ ့ရွိ၏။

"နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ"

"နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ"

"နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ"

(ပူေဇာ္အထူးကုိခံေတာ္မူထုိက္ေသာ သိစရာမွန္သမွ်တစမက်န္ သယမၻဴဉာဏ္ျဖင့္ အမွန္အတုိင္းသိေတာ္မူေသာ ထုိျမတ္စြာဘုရားအား ရွိခုိးပါ၏ဘုရား။)

"ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစ ၦာမိ"

"ဓမၼံ သရဏံ ဂစ ၦာမိ"

"သံဃံ သရဏံ ဂစ ၦာမိ"

(ဒုတိယမၸိ …………။ တတိယမၸိ……..။)

(ျမတ္စြာဘုရားကုိ အားကုိးရာဟူ၍ ယုံၾကည္ဆည္းကပ္ပါ၏ဘုရား။

ျမတ္စြာဘုရား၏တရားေတာ္ျမတ္ကုိ အားကုိးရာဟူ၍ ယုံၾကည္ဆည္းကပ္ပါ၏ဘုရား။

ျမတ္စြာဘုရား၏တပည့္သားသံဃာေတာ္ျမတ္အေပါင္းကုိ အားကုိးရာဟူ၍ ယုံၾကည္ဆည္းကပ္ပါ၏ဘုရား။)

(ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္လည္း……။ သုံးၾကိမ္ေျမာက္လည္း….။)

ထုိ ့ေနာက္ ဆရာေတာ္က လူမ်ားအား ၅ ပါးသီလခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူသည္။ ၅ ပါးသီလေပးျခင္းမွာ ဗုဒၶဘာသာပြဲတုိင္း

အတြက္ အစဥ္အလာအစခ်ီမႈပင္ျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္က ပါဠိစာပုိဒ္ဆုိလုိက္၊ လူမ်ားက သူ ့ေနာက္ကလုိက္ဆုိ

ၾကသည္။

ပဏာမလုပ္ငန္းကိစၥမ်ားလုပ္ေဆာင္ျပီးေနာက္ တရားေဟာေျပာျခင္းကုိ ည ၈ နာရီဝန္းက်င္မွာ စတင္သည္။ 

တရားပြဲမွာ တခါတရံ ညလုံးေပါက္ၾကာသည္။ ကေလးသူငယ္မ်ား သူတုိ ့မိဘအနား ၾကမ္းျပင္ေပၚ အိပ္ေပ်ာ္ေန

ၾက၏။ လူၾကီးမ်ားမွာမူ ႏုိးႏုိးၾကားၾကား ျဖစ္ေနရသည္။ ငုိက္မ်ဥ္းသူလူၾကီးမ်ားအားကူညီရန္ အျဖဴေရာင္ႏုတ္ခမ္း

ေမႊးအရွည္ၾကီးႏွင့္ လူၾကီးတေယာက္က တရားေဟာစင္အေရွ ့ပုိင္းမွာ ထီးထီးၾကီးထုိင္ေန၏။ ဆရာေတာ္က အသက္ရႈရန္ တရားေဟာခဏရပ္လုိက္တုိင္း ထုိလူၾကီးက "မွန္လွပါ…ဘုရား"ဟု အက်ယ္ၾကီး ထေအာ္တတ္သည္။

တခါတရံ ဘုန္းၾကီးသည္ ညလယ္ေလာက္မွာ ႏုိးလာျပီး တခန္းလုံးအိပ္ေမာက်သည္ကုိေတြ ့က ဆရာေတာ္ႏွင့္ ႏုတ္ခမ္းေမႊးျဖဴၾကီးကုိ ကူညီလုိလွ၏။ လူၾကီးတုိင္း ႏုိးႏုိးၾကားၾကားရွိေနႏုိင္ျခင္းကုိ 

ဘုန္းၾကီးအ့ံၾသမိပါသည္။

နံနက္ ၅ နာရီခန္ ့တြင္ စည္ေတာ္တီးသမားက စည္ေတာ္တခ်က္တီးလုိက္၏။ လူမ်ား လႈပ္လႈပ္ရြရြစျဖစ္လာသည္။ ထုိအခ်ိန္ေလာက္မွာပင္ တရားေဟာဆရာေတာ္၏ တရား"ေဂါတမဗုဒၶႏွင့္ သူ၏သာသနာကြယ္ေပ်ာက္ျပီးေနာက္

 ေနာက္ပြင့္မည္ ေမေတၱယ်ဘုရားအေၾကာင္းရွင္းျပခ်က္" စကားလက္စသိမ္းခန္းသုိ ့ေရာက္ေနေလျပီ။

နံနက္ ၆ နာရီတြင္ ဆရာေတာ္က ကန္ ့လန္ ့ကာကုိ ဖြင့္ေပးလုိက္သည္။ တညလုံး ထုိင္ဣရိယာပုထ္ျဖင့္သာ

ေနခ့ဲရသည့္ သူ ့ေျခေထာက္မ်ားကုိ ဆန္ ့ထုတ္သည္။ ဒကာတစုသည္ အပူေႏႊးထားသည့္  အုန္းဆီဒယ္

တလုံးကုိယူကာ ဆရာေတာ့္ထံပါး ခ်ဥ္းကပ္ၾက၏။  သူတုိ ့က ဆရာေတာ္၏ ေျခေထာက္၊ ေျခေခ်ာင္းမ်ားကုိ 

အုန္းဆီလိမ္းကာ  ၁၅ မိနစ္ခန္ ့ဆုပ္နယ္ေပးၾကသည္။ ယင္းေနာက္ ဆရာေတာ္သည္ တရားေဟာစင္ျမင့္မွ

ဆင္းသက္ေတာ္မူျပီး အရုဏ္ဆြမ္းမစားခင္ ကုိယ္လက္သန္ ့စင္ရန္ ႏွင့္အနားယူရန္ သူ၏အခန္းသုိ ့ၾကြေတာ္မူ၏။

ခ်ာတိတ္ကေလးတေယာက္အျဖစ္ျဖင့္ ဤျမင္ကြင္းအားလုံးကုိ ျမင္ေတြ ့ရျပီးေနာက္ တသသ သေဘာက်ႏွစ္

သက္မိပါ၏။ လူဝတ္ေၾကာင္မ်ား၏ ဘာသာတရားအေပၚ ကုိင္းရႈိင္းကုိးစားမႈႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအေပၚ ၾကည္ညဳိ 

ရုိေသမႈကုိလည္း စိတ္ဝင္တစားျဖစ္မိ၏။ မိဘမ်ားကုိ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတပါးျဖစ္လုိေၾကာင္း ေျပာျပမိ၏။ တရားေဟာခ်င္သည္၊ ဘုန္းၾကီး၏ကုလားထုိင္ကုိ ရပ္မိရပ္ဖလူၾကီးမ်ား သယ္ယူၾကသည္ကုိလည္း ျမင္ခ်င္ပါ၏။

ဤမွ်မကေသး…. အဂၤလိပ္စကားျဖင့္ တရားေဟာမည္ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ၾကြားလုံးထုတ္မိ၏။ အကုိအၾကီးဆုံးက ဘုန္းၾကီးကုိ ေအဘီစီဒီ ႏွင့္ အဂၤလိပ္စကားလုံးအခ်ဳိ ့ကုိ သင္ေပးထားသည္။ ျဗိတိသွ်လက္ေအာက္ခံစီလုံကၽြန္း၏ တရားဝင္ရုံးသုံးဘာသာစကားမွာ အဂၤလိပ္စကားျဖစ္ေသာ္လည္း ဘုန္းၾကီးတုိ ့ရြာမွာ အဂၤလိပ္စကားတတ္သူဟူ၍ တဦးတေယာက္မွ်ပင္ မရွိပါေခ်။

ဘုန္းၾကီးတုိ ့ေတာရြာသားမ်ားမွာ ဆင္ဟာလီဘာသာစကားကုိ သုံးစြဲခြင့္ရသည္။ သုိ ့ေသာ္ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားမွာ အစုိးရအလုပ္အကိုင္မ်ား၊ ဂုဏ္သေရရွိအထက္တန္းစားမ်ား၊ လူခ်မ္းသာမ်ားတစုတဖြဲ ့၏ အထက္တန္းလႊာ လူ ့

မလုိင္သုံး ဘာသာစကားသာျဖစ္ေလသည္။ သုိ ့ျဖစ္ရာ "ငါသာ အဂၤလိပ္စာတတ္ရင္ ပညာေက်ာ္ရဟန္းတပါး

ျဖစ္ျပီ"ဟုလည္း ေတြးမိပါသည္။

ဘုန္းၾကီး၏ကေလးဆန္ဆန္အိပ္မက္စကားမ်ားကုိ နားေထာင္ျပီးေနာက္ မိခင္ႏွင့္ ဖခင္တုိ ့ရယ္ေမာလုိက္ၾက၏။

အမရဒီပ

ေမလ ၂၅၊ ၂ဝ၁၃

ပါဠိျမန္မာျပန္မ်ားကုိ ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္၏ လူငယ္သင္အေျခပ်ဳိးဗုဒၶဘာသာစာအုပ္မွ ယူပါသည္။

Bhante Henepola Gunaratana ၏ Journey to Mindfulness  ကုိ ဘာသာျပန္သည္။