အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲကုိယ့္အရိပ္- ၁ (နိဒါန္း)

ရဟန္းဟူသည္ အတၱဆန္မႈကုိပယ္ျဖတ္ေရးအတြက္ အားစုိက္ရ၏။ အတၱကုိေဖာ္က်ဴးအမႊမ္းတင္ေရးအတြက္ လုံ ့

လမစုိက္သင့္ပါေခ်။ သုိ ့ျဖစ္ေပရာ ရဟန္းတပါးျဖစ္ပါလွ်က္ "ကုိယ္တုိင္ေရးအတၳဳပၸတၱိ"တေစာင္ ေရးထုတ္ျခင္းမွာ

 ေလ်ာ္ကန္ေကာင္းျမတ္ေသာ အေလ့အထမဟုတ္ပါ။ ကမၼ႒ာန္းတရားႏွင့္သတိစြဲထုံမႈတုိ ့ေၾကာင့္ စြဲလန္းမက္ေမာ

မႈမ်ား ပါးလ်ားသင့္ပါျပီ။ အတၱဆန္မႈေတြကုိ ေလ်ာ့ခ်သင့္ပါျပီ။ သုိ ့ကေလာက္ အသိၾကီးက်ယ္သူၾကီးျဖစ္ေနပါ

လွ်က္ ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိယ္ စာတေစာင္ေပတဖြဲ ့ဘာေၾကာင့္ေရးျပရသနည္း..။

"ကုိယ္ေရးသမုိင္း" ေရးသားမည့္စိတ္ကူးကုိ တရားစခန္းပြဲမ်ားမွ ထူးထူးဆန္းဆန္းရခ့ဲ၏။ စာရြက္ငယ္ေပၚေမးခြန္း

ေရးျပီး စာတုိက္ပုံးမွာထည့္ထားၾကဖုိ ့တရားစခန္းပြဲတုိင္းလုိလုိမွာ ေယာဂီမ်ားအား ဖိတ္ေခၚခ့ဲ၏။ ညေနပုိင္း ပုံမွန္

တရာားပြဲအျပီး စာတုိက္ပုံးထဲမွ ေမးခြန္းလႊာမ်ားကုိဆြဲထုတ္ကာ ေမးျမန္းစုံစမ္းေလသမွ် ေျဖၾကားခ့ဲ၏။

ေယာဂီမ်ားကား ကမၼ႒ာန္းတရားအေၾကာင္းသိလုိ၊နားလည္လုိၾက၏။ စခန္းပြဲမွာ ထူေထာင္ခ့ဲရေသာ သူတုိ ့၏

အရွိန္အဟုန္ကုိ မည္သုိ ့ဆက္ထိန္းရမည္နည္း..။ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္မထုိင္ႏုိင္ဘဲ ျပႆနာဝင္လာေသာ္ ဘာလုပ္

ရမလဲ…။ အနီးအနားမွာ ဆရာေကာင္းမရွိခ့ဲလွ်င္မည္သုိ ့မည္ပုံအားထုတ္ရမည္နည္း.. ေမးခြန္းမ်ား။ တခါတရံ တေယာက္ေယာက္က ဘုန္းၾကီး၏ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ေမးခြန္းထုတ္၏။

"ရဟန္းျဖစ္တာဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ"

"သီရိလကၤာမွာ ရဟန္းျဖစ္ရတာ ဘယ္လုိေနလဲ၊ ဘယ္လုိ ၾကီးျပင္းလာခ့ဲရလဲ"

"အာရုံဆြဲေဆာင္မႈေတြျပည့္ႏွက္ေနတ့ဲ ဒီကမၻာၾကီးမွာ ရဟန္းဝိနည္းကုိ ဘယ္လုိေစာင့္စည္းခ့ဲရလဲ"

ဤပုံဤနည္းေမးခြန္းမ်ားကုိ ေျဖၾကားရေလတုိင္း ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာျဖစ္ခ့ဲ၏။ ဘုန္းၾကီး၏ဘဝဇာတ္စုံအဖုံဖုံ

ကုိ ၾကားရသူေယာဂီတုိ ့ သေဘာက်ႏွစ္ျခဳိက္ပုံေပၚ၏။ အျမဲလုိလုိတိတ္ဆိတ္ေနတတ္သည့္ ေယာဂီေဆာင္မွာ ရယ္သံမ်ားႏွင့္ ဖုံးလႊမ္းေနတတ္၏။ ေယာဂီတုိ ့က "အရွင္ဘုရား..အရွင္ဘုရားအေၾကာင္း စာေရးပါလား" ဟုမၾကာမၾကာ တုိက္တြန္းၾက၏။

ဘာသာေရးနယ္က အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီးတုိ ့၏ဘဝျဖစ္ရပ္အေၾကာင္း တအုပ္စႏွစ္အုပ္စဖတ္ဖူး၏။ ထုိစာအုပ္မ်ား၏ပဓာနေက်ာရုိးမွာ ရင္သပ္ရႈေမာအ့ံၾသဘနန္းျဖစ္ဖြယ္ရာႏွင့္ တန္ခုိးျပာဋိဟာအခန္းတုိ ့က အျမဲလုိလုိျဖစ္ေနတတ္၏။ ယင္းအခန္းမ်ားပင္ အဓိကလႊမ္းမုိးေန၏။

"လွ်ုဳိ ့ဝွက္ဆန္းၾကယ္ဂမီ ၻရဆန္ဆန္"စာအုပ္မ်ဳိးကုိဖတ္ျပီး စာဖတ္သူတေယာက္က  "ဘာသာေရးနယ္က ပုဂၢဳိလ္ဟူသည္ သာမန္လူေတြႏွင့္ မုိးႏွင့္ေျမလုိအလြန္ကြာျခားပါကလား"ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်သြားတတ္သည္။

ဘုန္းၾကီး၏ကုိယ္ေရးစာအုပ္အတြက္မူ "ဂမီ ၻရဆန္ဆန္တန္ခုိးျပခန္းမ်ဳိး"မပါဝင္ေၾကာင္း အခုိင္အမာေျပာလုိ၏။ ဘုန္းၾကီးဘဝတေလွ်ာက္လုံး သာမန္ပုဂၢဳိလ္သာ ျဖစ္ေနခ့ဲသည္။ "ၾကဳိးစားရင္ တုိးတက္ၾကီးပြားမည္"၊ သဘာဝလြန္

တန္ခုိးႏွင့္မသက္ဆုိင္ေၾကာင္း နားလည္ထားပါ၏။ တကယ္တမ္းအားျဖင့္ ဘုန္းၾကီး၏ဘဝသည္ စာဖတ္သူတုိ ့ဘ

ဝႏွင့္ မနီးယုိးစြဲသာျဖစ္ပါ၏။

မည္သုိ ့ဆုိေစ,ေယာဂီမ်ား အဘိယာစကျပဳထားေသာ ကုိယ္ေရးစာအုပ္ေရးသားရန္ တြန္ ့ဆုတ္ေနခ့ဲသည္။

"အတၳဳပၸတၱိေရးသားျခင္းသည္ အတၱနယ္ပယ္အတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းတခုမ်ားျဖစ္ေလမလား"ဟု စိတ္မလုံမလဲျဖစ္

ခ့ဲသည္။ "သည္ေလာက္အသက္အရြယ္ၾကီးတာေတာင္ ကုိယ့္အတြက္ေလာက္သိေနတုန္းပဲ၊ အသက္ၾကီျပီး "အခ်ိန္မစီးေသးသူ"ဟု အထင္ခံရမွာ စုိးရိမ္မိခ့ဲသည္။

"မဟုတ္တာ….၊ အရွင္ဘုရားရ့ဲကုိယ္ပုိင္အေတြ ့အၾကဳံဇာတ္လမ္းကုိေျပာျပတာကလဲ  တရားတပုဒ္ေဟာျပတာပါပဲ

ေလ…"

မိတ္ေဆြတဦးက ဘုန္းၾကီးကုိ ေျပာဖူးသည္။ ဘုန္းၾကီးကုိယ္တုိင္လည္း သည္လုိပင္ ေတြးျမင္မိပါ၏။ ဘုန္းၾကီးက့ဲ

သုိ ့သာမန္လူတဦးကုိ ခ်မ္းေျမ့သာယာမႈ၊ ျပည့္ဝမႈဟူေသာ ဘဝျမင့္မားမႈရေအာင္ လမ္းညႊန္ေတာ္မူခ့ဲေသာ

 ျမတ္စြာဘုရား၏ေဒသနာမ်ားသည္ ရခဲစြာေသာ ဒုလႅဘေဟာေျပာခ်က္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပခြင့္ ရျခင္းပင္ဟု နားလည္ခ့ဲပါသည္။

ျမတ္စြာဘုရား၏ ဓမၼကုိ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရန္ ရဟန္းေတာ္တပါးအေနျဖင့္ ဘဝကုိ ျမဳပ္ႏွံရင္းႏွီးထား၏။ ဓမၼကလည္း ရဟန္းေတာ္ကုိ ျပန္လည္ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ခ့ဲေၾကာင္းဘုန္းၾကီးသိခ့ဲရျပန္၏။ ယင္းကား ဘုန္းၾကီး၏ အသက္ ၇၅ ႏွစ္တာအတြင္း ရခ့ဲေသာ အေတြ ့အၾကဳံျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ဟုိတစ၊ သည္တစေျပာျပေနသည့္ ဘုန္းၾကီးဘဝဇာတ္ေၾကာင္းကုိ စာဖတ္သူမ်ားအား မွ်ေဝရျခင္း၏ လုိရင္းအႏွစ္ခ်ဳပ္ ျဖစ္ပါ၏။

နမူနာတခု ရုိးသားပြင့္လင္းစြာေျပာျပပါမည္။ စိတ္ၾကီးဝင္ခ့ဲမိသည့္အတြက္ ဒုကၡအၾကီးအက်ယ္ၾကဳံခ့ဲပုံအေၾကာင္း အရုိးခံစိတ္ျဖင့္ေျပာလုိ၏။ ရဟန္းပ်ဳိဘဝ သာသနတကၠသုိလ္ေနစဥ္က ဘုန္းၾကီးသည္ အျခားစာသင္သားမ်ားအ

ေပၚ သူလွ်ဳိလုပ္ခ့ဲသည္။ သူတပါးအျပစ္ကုိ အတင္းေျပာသည္။ ထုိကိစၥေၾကာင့္ ျပႆနာတက္ခ့ဲရသည္။

အရင္းစစ္လွ်င္  ဘုန္းၾကီး၏အၾကီးမားဆုံးအားနည္းခ်က္မွာ သူတပါးအျပစ္ကုိရွာတတ္၊ ၾကည့္တတ္ျခင္းပင္ျဖစ္

ေၾကာင္း ေျပာလုိပါ၏။ "ပါးပါးေလးျဖစ္ေစဦးေတာ့"..ကိေလသာထုထည္ျမင့္တက္မႈကား လမ္းေၾကာင္းတြင္ေနမႈ

ႏွင့္ အမွားမ်ားစြာကုိျဖတ္သန္း၍ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ေနျပီ။ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာပင္ မၾကာခဏဆုိသလုိ ကိေလသာႏွင့္ နပန္းလုံးေနရဆဲပင္..။

နည္းနည္းျဖစ္ေစ၊ မ်ားမ်ားျဖစ္ေစ ဘုန္းၾကီးအေနျဖင့္ အခုလုိရင္ဖြင့္လုိက္ရသည္ကုိ ေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္မိ၏။ ယခုအခါ ဘုန္းၾကီးအေနျဖင့္ "လူဟူသည္လူပါပဲ"ဟု အရွိအတုိင္းလက္ခံႏုိင္စြမ္းမ်ားစြာ ရွိလာသည္။ အက်ဳိးဆက္အားျဖင့္ ဘုန္းၾကီး၏ဘဝ (သူတုိ ့ဘဝကုိမဆုိလုိ) သည္လည္း အတုိင္းထက္အလြန္ ေျပျပစ္ေခ်ာေမြ ့

လာသည္။

ဆန္ ့က်င္ဘက္ဝိေရာဓိအအုံအက်င္းမ်ားဆီသုိ ့ေျပးဝင္ျခင္း၊ သုိ ့မဟုတ္ ယင္းအရာမ်ားကုိရွာေနျခင္းထက္

စြန္ ့လႊတ္ရမွန္းဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားမွတဆင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း နားလည္လာ၏။ မွန္၏။ ဆန္ ့က်င္ဘက္ဝိေရာဓိကုိ စြန္ ့လႊတ္လုိက္ျခင္းက ဘဝကုိ အတုိင္းမသိ ျငိမ္းခ်မ္းေစပါ၏။

ဗုဒၶေဒသနာ ႏွင့္ဝိပႆနာအကူအညီျဖင့္ ဘုန္းၾကီးသည္မိမိကုိယ္မိမိ သိသာထင္ရွားစြာ ေျပာင္းလဲႏုိင္စြမ္းရွိလာ

သည္။ ဘုန္းၾကီးအေပၚ လုပ္ခ်င္သလုိလုပ္၊ ထင္ခ်င္သလုိထင္ခ့ဲသူမ်ားကုိ အလြယ္တကူ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ခ့ဲ၏။ 

ဤစြမ္းရည္သည္ အလုိအေလ်ာက္ ေျခေထာက္ေပါက္ကာ ေရာက္လာသည္ကား မဟုတ္ပါေခ်။ ဤသုိ ့ျဖစ္လာ

ေအာင္ တရားဓမၼအလုပ္ကုိ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ခက္ခက္ခဲခဲ အားထုတ္ၾကဳိးစားခ့ဲရသည္။

သုိ ့ေသာ္ မခံခ်င္စိတ္၊ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမႈ၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တုိ ့သည္ က်င့္ၾကံရာတြင္ ေအာက္ခံေျမဆီလႊာျဖစ္၏။

"ရဟန္းျဖစ္ကာမတၱ" ျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ကိေလသာကုန္ခမ္းသည္မဟုတ္၊ ေလာကီဆုိင္ရာပတ္သက္မႈမ်ား

ႏွင့္ ျပတ္စဲသြားသည္မဟုတ္။ ဘုန္းၾကီးဝင္ေရာက္ခ့ဲေသာ "ျမင့္ျမတ္ေသာသာသနာေလာက"မွာပင္ မနာလုိမႈမ်ား၊

 ေနာက္ေက်ာကုိဓားႏွင့္ထုိးမႈမ်ား၊ ဂမူးရႈးထုိးတဇြတ္ထုိးလုပ္မႈမ်ား ႏွင့္ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းမႈမ်ားမွာဘုန္းၾကီးမွာေရာ

 အျခားသူမ်ားမွပါ ရွိေနေၾကာင္း ဤစာအုပ္တြင္ ထပ္တလဲလဲေတြ ့ရေပလိမ့္မည္။

ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကုိ ျပန္ေျပာင္းသုံးသပ္မိသည္။ ရလာဒ္ေကာင္းေပၚထြက္ေရးအတြက္ ဦးတည္ေပးခ့ဲ

ေသာ အရာခပ္သိမ္းကုိ ဘုန္းၾကီးျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ နာက်င္မႈအျပည့္ျဖစ္ေနသည့္ လူႏွင့္ပတ္ဝန္းက်င္တုိ ့မွာ ဘုန္းၾကီးေလွ်ာက္လွမ္းသင့္ေသာ လမ္းမွန္သုိ ့တြန္းပုိ ့ေပးၾကသူ ဆရာမ်ားပင္ ျဖစ္ၾက၏။ ရႊင္လန္းသုခႏွင့္ျပည့္စုံ

သူျဖစ္ဖုိ ့ထုိလမ္းမွန္သည္ ဘုန္းၾကီးေလ့လာသင့္ေသာအရာျဖစ္သည္ဟုလည္း ထုိဆရာတုိ ့က ညႊန္ျပခ့ဲၾကသည္။

ထုိအခ်ိန္ထုိကာလက ျဖစ္ရပ္မ်ားစြာတုိ ့မွာ စုိးထိတ္ေၾကာက္ရြံဖြယ္ႏွင့္ ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်မႈမ်ားျဖစ္ခ့ဲေသာ္ျငား မိမိဘဝျဖစ္စဥ္၏ အေၾကာင္းႏွင့္အက်ဳိး ဆန္းၾကယ္မႈအတြက္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ၾကည့္မိတုိင္း ဘုန္းၾကီး အ့ံၾသဝမ္းေျမာက္မိပါ၏။ ဘခင္ၾကီးသည္ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္သူတဦးမဟုတ္ခ့ဲလွ်င္ အိမ္မွထြက္ေျပးကာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ကုိရင္၊ ရဟန္းမျဖစ္ခ့ဲေပရာ..။ ဆရာေတာ္မ်ားက ဘုန္းၾကီးကုိ ျပင္းထန္စြာဒဏ္မေပးခ့ဲလွ်င္ သာသနာျပဳေက်ာင္းသုိ ့ မထြက္ခြါျဖစ္ခ့ဲေပရာ..။ မွတ္ဉာဏ္ေပ်ာက္ဆုံးျပီး ကုသဖုိ ့မလုိအပ္ခ့ဲလွ်င္ တရားအားထုတ္ဖုိ ့ လုံးဝစိတ္မဝင္စားခ့ဲေပရာ..။  

 အိႏၵိယႏုိင္ငံတြင္ ဇာတ္နိမ့္မ်ားႏွင့္အတူ အလုပ္လုပ္စဥ္ က်န္းမာေရး မခၽြတ္ယြင္းခ့ဲလွ်င္ မေလးရွားႏုိင္ငံသုိ ့ မထြက္ခြါခ့ဲေပရာ..။ မေလးရွားမွာ ဗီဇာသက္တမ္းတုိးခြင့္ရခ့ဲလွ်င္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသုိ ့ စြန္ ့စြန္ ့စားစား မလာေရာက္ခ့ဲေပရာ..။  ဝါရွင္တန္ ဗုဒၶဝိဟာရမွာ ခါးသီးစိတ္ပ်က္စရာမ်ားမရွိခ့ဲလွ်င္ ဘာဝနာရိပ္သာကုိ အစမပ်ဳိးျဖစ္ေပရာ…။ သုိ ့ေသာ္ ထုိအရာအားလုံးျဖစ္ခ့ဲေလသည္။ ထုိျဖစ္ခ့ဲသမွ် အရာအားလုံးအတြက္လည္း ဘုန္းၾကီးေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္ပါသည္။

ထုိသုိ ့ဝမ္းေျမာက္မိသည့္တုိင္.. အခ်ဳိ  ့ျဖစ္ရပ္မ်ားကုိ ျပန္လည္ေရးျပဖုိ ့၊ အတိတ္၏နာက်ည္းခံျပင္းခ်က္ ႏွင့္ ဆန္ ့

က်င္ဘက္ဝိေရာဓိျဖစ္စဥ္မွတ္သားထားသမွ်ကုိ အသစ္ျပန္-သဖုိ ့ နစ္နစ္ေနာေနာ နာက်င္ခံစားရပါသည္။ စိတ္ခြန္အားမ်ား ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာေပ်ာက္ကြယ္လုနီးနီးျဖစ္ခ့ဲသည္။ ဤစာအုပ္ကုိေရးသားရန္စိတ္ကူးကုိပင္ စြန္ ့လႊတ္လုိစိတ္ျဖစ္ခ့ဲသည္။ ယင္းသုိ ့စိတ္ေထြျပားေနခုိက္ "ေသလူေတြသာ အမွန္အတုိင္းေျပာၾကတယ္"ဟူေသာမက္တိြန္း၏စကားတခြန္းကုိ

 အမွတ္ရေနမိျပန္၏။

တခါတရံ "ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္အမွန္တရားမ်ား"အေၾကာင္း ဘုန္းၾကီးစဥ္းစားမိ၏။ အကယ္၍ ထုိအရာမ်ားကုိ မျခြင္းမခ်န္ေရးျပလုိက္လွ်င္ အားနည္းခ်က္ႏွင့္ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္မ်ားကုိ ကုိယ္တုိင္ဝန္ခံလုိက္သလုိျဖစ္မည္ကုိလည္း စုိးရိမ္ပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ အမွန္တရားကုိ ဖုံးကြယ္ထားလုိက္ျပန္ကလည္း လိပ္ျပာမသန္ ့ျဖစ္ျပန္မည္။

ထုိ ့ျပင္ လြန္ခ့ဲေသာဆယ္ႏွစ္ခန္ ့က ဘုန္းၾကီးအေပၚ မေျခမငံလုပ္ခ့ဲသူမ်ားကုိ ေဖာ္ထုတ္ျပလွ်င္၊ ျဖစ္ပြားခ့ဲေသာ

 အေျခအေနႏွင့္ စိတ္မခ်မ္းသာဖြယ္စကားမ်ားကုိ ေရးျပခ့ဲလွ်င္ ထုိသူတုိ ့မွာကုိယ့္ကုိကုိယ္ကာကြယ္ႏုိင္စြမ္း

မရွိေတာ့သည္အအတြက္ ဘုန္းၾကီးမွာ ရဟန္းမပီသရာေရာက္ေပေတာ့မည္။

ဆန္ ့က်င္ဘက္ဝိေရာဓိအေၾကာင္းအရာမ်ားအား ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာဆုိသည္ကုိ ရုိးရာဓေလ့ထုံးစံက မခ်ီးမြမ္း

သည္ကလည္း  ဘုန္းၾကီးအေနျဖင့္ စိတ္မသက္မသာျဖစ္စရာ အေၾကာင္းတခ်က္ျဖစ္ေနျပန္၏။ ကနဦးစာမူၾကမ္း

ကုိ ဘုန္းၾကီး၏ ဆင္ဟာလီလူမ်ဳိးတူေတာ္ေမာင္မ်ား ဝုိိင္းဖတ္ၾကစဥ္ သူတုိ ့အ့ံအားသင့္သြားၾကျပီး ဝိုင္းေျပာၾက၏။

"လူေတြကုိ ဒီအတုိင္းေျပာလုိ ့မရဘူးေနာ္၊ ျပီးျပီးသားအေဟာင္းေတြကုိ ဘာလုိ ့အသစ္ျပန္လုပ္ခ်င္ေနတာလဲ၊

ဒီဟာေတြက ျပႆနာတက္ေအာင္လုပ္ေနတာသက္သက္ပဲ.. "

သီရိလကၤာႏုိင္ငံသားတုိ ့သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏အမွား၊ အက်င့္ခၽြတ္ယြင္းမႈအေၾကာင္းေျပာလွ်င္ နားမေထာင္လုိ

ၾကေခ်။ သူတုိ ့ရွိခုိးရုိေသေနသူတဦးကုိ "သူေတာ္စင္"တဦးအျဖစ္သာ  ယူဆလုိၾကသည္။အာရွတုိက္ရွိဗုဒၶဘာသာ

ရဟန္းေက်ာင္းႏွင့္ လူဝတ္ေၾကာင္မ်ားအၾကားက ဘာသာေရးဆုိင္ရာအက်ဳိးစီးပြားမွာ ရဟန္းျမတ္ကုိ လႈဒါန္းျခင္း၊

 ေထာက္ပ့ံျခင္းျဖင့္ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ရယူျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္။ရဟန္းအေပၚအေကာ္ေရာ္မွန္အပူေဇာ္ခံထုိက္သည္

ထက္ အျခားအရာကုိရွာေဖြျခင္းမွာ လူဝတ္ေၾကာင္၏တာဝန္ကုိ ေႏွာင့္ယွက္ရာေရာက္သည္။

သုိ ့ေသာ္ အေနာက္တုိင္းယဥ္ေက်းမႈတြင္ အမွန္တရားသည္  အျမင့္ဆုံးဆုျဖစ္သည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ အေမွာင္ပုိင္း

မပါဘဲ ဘုန္းၾကီး၏ဘဝဇာတ္စုံကုိ ေျပာရန္မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ေျပာခ့ဲလွ်င္လည္း "ဖုံးကြယ္ထားေသာ မူ"တခုသာျဖစ္ႏုိင္

ျပီး မရုိးသားရာေရာက္ေပသည္။ မိမိကုိယ္မိမိ အခက္အခဲမ်ဳိးစုံကုိ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားခ့ဲရျခင္းမရွိ၊ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္မရွိ ေၾကာင္းသရုပ္ေဖာ္လုိက္လွ်င္ ဘုန္းၾကီး၏ဘဝထုပၸတ္သည္ ဘဝႏွင့္ ေလးႏွင့္ျမားသဖြယ္

ဆက္စပ္လ်က္ရွိေသာ ဓမၼတန္ဖုိးကုိ ေဖာ္ျပႏုိင္စြမ္းရွိမည္မဟုတ္ေတာ့ပါေခ်။

ဗုဒၶေဖာ္ထုတ္ျပေသာ ပထမသစၥာတရားမွာ ဘဝမွာပါဝင္သည့္ ဆင္းရဲျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဘုန္းၾကီးတုိ ့သည္ ဆင္းရဲဒုကၡကုိ ေရွာင္တိမ္းမရႏုိင္။ ဘုန္းၾကီးတုိ ့အတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာမွာ ဆင္းရဲျခင္း၏အေၾကာင္းဇာစ္ျမစ္

 ေလာဘ-ေဒါသ-ေမာဟကိေလသာမ်ားကုိ ေက်ာ္လႊားျဖတ္ေက်ာ္ႏုိင္ရန္ အားထုတ္လုပ္ေဆာင္ၾကရုံသာ ျဖစ္ပါ၏။

ကိေလသာမ်ားကုိ ေက်ာ္လႊားျဖတ္ေက်ာ္ေရးသည္ တသက္တာအထူးတာဝန္ျဖစ္ေၾကာင္း ဘုန္းၾကီး၏ ရုိးစင္းလွ

ေသာဘဝဇာတ္စုံက ထင္ရွားျပပါလိမ့္မည္။ ဆင္းရဲဒုကၡျမစ္ဖ်ားခံရာကိေလသာတုိ ့သည္ မည္မွ်အားေကာင္းပါေစ၊ ဤဘဝမွာ ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိပါေၾကာင္း ဘုန္းၾကီး၏စာအုပ္မွာ သရုပ္ေဖာ္ထားပါ၏။

အမရဒီပ

မတ္လ ၉၊ ၂ဝ၁၃

Bhante Henepola Gunaratana ၏ Journey to Mindfulness မွ Preface ကုိ ဘာသာျပန္သည္။