အနယ္ထုိင္ခ်ိန္ ျမင္မိတ့ဲ ကုိယ့္အရိပ္ - ၃

ဘုန္းၾကီး၏မယ္ေတာ္သည္ ဟုတၱိပတၱိေက်ာင္းေနဖူးသူမဟုတ္၊ သုိ ့ေသာ္ ဉာဏ္ထက္ျမက္လြန္းေသာ မိခင္သည္ 

စာေရး၊ စာဖတ္ပညာကုိ ကုိယ့္နည္းကုိယ္ဟန္ျဖင့္ သင္ယူတတ္ေျမာက္ခ့ဲသည္။ ဗိေႏၵာေဆးပညာအေၾကာင္းကုိ

လည္း မ်ားစြာသိနားလည္သည္။ မိခင္၏ပင္ကုိယ္ဗီဇမွာ စြမ္းပကားၾကီးမားလွပါေပသည္။

အမအၾကီးဆုံး "ဒင္ဂီရီးယန္းမာ"သည္ ဘုန္းၾကီးႏွင့္ အလြန္နီးနီးကပ္ကပ္ရွိသူျဖစ္၏။ ဘုန္းၾကီးအသက္ ၂ ႏွစ္အရြယ္ေလာက္ကျဖစ္သည္။ အမၾကီးသည္ ဒုတိယသမီးကုိေမြးဖြားသည္။ ရက္သတၱပတ္အတန္ၾကာတြင္

 ေမြးကင္းစသမီးငယ္ ဆုံးပါးသြားသည္။ ဘုန္းၾကီးသည္ ထမင္းစားေနျပီျဖစ္ေသာ္လည္း ႏုိ ့ေကာင္းေကာင္း

ျပတ္ေသးသူမဟုတ္ေသး။ အိမ္မွာ ႏုိ ့စားႏြားလည္းမရွိ။ မိခင္ႏုိ ့ရည္လည္း ထုိအခ်ိန္မွာ မထြက္ေတာ့ျပီ။

တႏွစ္မျပည့္တျပည့္သမီးငယ္ဆုံးပါးသြားေသာ အမၾကီးသည္ ဘုန္းၾကီးကုိေခၚျပီး "သူ ့ကေလးလုိသေဘာထား"

ျပီး ႏုိ ့တုိက္ပါသည္။ အမၾကီးတုိ ့လင္မယားမွာ ေဟေနေပါလရြာမွ ၃ မုိင္ေဝးသည့္ "ဂုဏဒဟရြာ"မွာ ေနၾကသည္။

 အမၾကီးသည္ တပတ္တြင္အၾကိမ္မ်ားစြာ အိမ္သုိ ့လာျပီး ဘုန္းၾကီးကုိ ႏုိ ့တုိက္ေပးသည္။

အမၾကီးကုိ"ဒုတိယမိခင္"အျဖစ္ ယေန ့တုိင္ အမွတ္ရဆဲျဖစ္ပါသည္။အျခားေမြးခ်င္းငါေယာက္ထက္ ဘုန္းၾကီးႏွင့္ အမၾကီးတုိ ့သည္ အလြန္နီးစပ္ကၽြမ္းဝင္ၾကသည္။

မိခင္ႏွင့္အမမ်ားသည္ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးအတြက္ ထင္းေခြ၊ ထင္းရွာၾကရသည္။ အုန္းပင္ႏွင့္ ကုိကာပင္အမ်ားဆုံး

ရွိသည့္ေတာတဝုိက္တြင္ ထင္းသစ္သားရွားပါးလြန္းသည္။ သူတုိ ့သည္ မၾကာခဏဆုိသလုိရာဘာပင္ေျခာက္မ်ား

ကုိ ရွာေဖြခုတ္ျဖတ္ၾကသည္။

လွ်ပ္စစ္မီးမရွိသည့္ကာလျဖစ္ေပရာ အုန္းဆီသုံးမီးခြက္အေရာင္မွိန္မွိန္ကေလးကုိ အားကုိးၾကရသည္။ မီးခြက္ထည့္စရာ ဆီအလုံအေလာက္မရွိလွ်င္ မိခင္သည္ "ကီကုနပင္"အသီးကုိ မီးတုတ္လုပ္ေလ့ရွိသည္။

(ကီကုနပင္= ျမန္မာအေခၚ ၾကက္ဆူပင္ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ဘာာသာျပန္သူ) ကီကုနသီးဆယ္လုံး၊ ဆယ့္ငါးလုံး

ကုိ အခြံခြါလုိက္ျပီး ဒုတ္အခၽြန္ေပၚ ထုိးစုိက္လုိက္သည္။ အသီးထဲက သဘာဝဆီသည္ နာရီအေတာ္ၾကာ မီးေလာင္ေနႏုိင္သည္။

ရြာမွာ ေရေပးေရေဝအစီအစဥ္မရွိေသာ္လည္း အိမ္ႏွင့္ကုိက္ႏွစ္ရာအကြာေလာက္မွာ သီးသန္ ့ေရတြင္းရွိေနေသာ ေၾကာင့္  ဘုန္းၾကီးမိသားစုကေတာ့ ကံေကာင္းသည္ဆုိရေပမည္။ ေရတြင္းမွာ ၅ ေပမွ်သာနက္ေသာ္လည္း စမ္းေရေၾကာမိဟန္တူသည္။ တႏွစ္ပတ္လုံး ေရမျပတ္တတ္ေခ်…။ အက်ယ္အဝန္းမွာ အမ်ားဆုံးရွိလွ ၆ ေပ ၄ ေပ ပတ္လည္သာသာျဖစ္မည္။ ထုိေရတြင္းမွေရကုိ ဘုန္းၾကီးတုိ ့မိသားစု သုံးေရ၊ ေသာက္ေရအတြက္ သုံးစြဲခ့ဲရသည္။

အိမ္ရွိ ဝမ္းဗုိက္ဝိုင္းဝိုင္း၊ ႏုတ္ခမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းစဥ့္အုိးေတြထဲသုိ ့ အေမႏွင့္ အမမ်ားက ေရခပ္ထည့္ၾကသည္။

 ၄င္းစဥ့္အုိးထဲမွေရသည္ အလြန္ေအးျမေၾကာင္း ဘုန္းၾကီးအမွတ္ရမိသည္။

ေရခ်ဳိးရန္အတြက္ေတာ့ အရွည္ ၅ ေပ၊ အက်ယ္ ၃ ေပခန္ ့ရွိမည့္ အုန္းပင္ပင္စည္ကုိ ထြင္းထားေသာ ေရစည္အၾကမ္းစားကုိ အသုံးျပဳၾကသည္။ ေရဇလားဏၭာန္အုန္းပင္ပင္စည္ပုိင္းတခုခ်ထားလုိက္ကာ ယင္းအထဲသုိ ့ေရတဂါလံ၊ ၂ ဂါလံေလာက္ ခပ္ထည့္ထားသည္။

ခႏၶာကုိယ္၊ အဝတ္အစား ႏွင့္ ေမြ ့ယာကုိ ဘယ္ေလာက္ပင္ သန္ ့သန္ ့ရွင္းရွင္းထားသည္ဆုိဦး၊ ၾကမ္းပုိးေတြဒဏ္

ကုိ အလူးအလဲ ခံစားခဲ့ရ၏။ ဘုန္းၾကီး၏ခႏၶာကုိယ္မွာ ကုတ္ျခစ္ရာေတြ၊ ၾကမ္းပုိးကုိက္ခံထားရလုိ ့အနီဖုထေနတာ

တုိ ့ကုိ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္မွတ္မိေနဆဲျဖစ္၏။ အေရျပားယားယံသည္မွာ ဆုိးရြားျပင္းထန္ေသာ္လည္း ဘာဘာညာညာ ေတြးမိသည္မရွိခ့ဲဘဲ ဘဝ၏အစိတ္အပုိင္းတခုမွ်သာဟု သေဘာထားခ့ဲသည္။ ျခင္ႏွင့္ ယင္ေကာင္ေတြရွိေသာ္လည္း အုန္းသီးခြံကုိမီးရႈိ  ့ျပီး ဒင္းရုိ ့ဒဏ္ကုိ ကာကြယ္တြန္းလွန္ႏုိင္သည္။ ၾကမ္းပုိး

မ်ားကုိ သုတ္သင္ပစ္ဖုိ ့ကေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ၾကမ္းပုိးေတြကုိ ျမင္ဖုိ ့အေတာ္ခက္သည္။ အုန္းသီးခြံေမြ ့ယာထဲမွာ ပုန္းခုိေန ၾကသည္။ ေမြ ့ယာမ်ားကုိ မၾကာမၾကာ ေလွ်ာ္ဖြတ္၊ ေနေရာင္ထဲမွာ ေျခာက္ေသြ ့ထားေသာ္လည္း ၾကမ္းပုိးမ်ားမွာ အျမဲလုိလုိ ျပန္ေရာက္လာတတ္ၾကသည္။ အခ်ဳိ ့လူေတြက ေမြ ့ယာကုိ နံရံႏွင့္ခြါထားၾကသည္။

သုိ ့မဟုတ္ ကုတင္ေျခေထာက္မွာ ေရနံဆီထည့္ထားေသာ ႏုိ ့ဆီခြက္ေတြ  ခံထားၾကသည္။ သုိ ့ေသာ္ ၾကမ္းပုိးေတြကေတာ့ မျဖစ္မေနေရာက္လာတတ္စျမဲပင္တည္း…။

 ၾကမ္းပုိးမ်ားသည္ ကုတင္ေျခေထာက္မွတက္၍မရႏုိင္လွ်င္ အိမ္နံရံေပၚ တေရြ ့ေရြ ့တက္ၾကသည္။ “ကာမီကာေဇ ဂ်ပန္ေလသူရဲအေသးစားေလး”ေတြလုိ မ်က္ႏွာက်က္မွသည္ အိပ္ရာေပၚသုိ ့ထုိးစုိက္ခုန္ခ်ၾကေလသည္။

“ကၽြတ္ ႏွင့္ေမွ်ာ့“ ျပႆနာသည္လည္း တေမွာင့္ပင္..။

အကုိၾကီးႏွင့္ ဘုန္းၾကီးတုိ ့ရြာရုိးကုိးေပါက္ခရီးထြက္ေလတုိင္း ကၽြတ္တုိ ့သည္ေျခေခ်ာင္းေတြၾကားႏွင့္ ေျခေထာက္

ေပၚမွာ တြယ္ကပ္ပါလာကာ အိမ္ျပန္ရသည္ခ်ည္းပင္..။

ဒင္းရုိ ့ကုိလည္း ဆြဲခြါပစ္ၾကရသည္။ သုိ ့ေသာ္ ဒင္းရုိ ့၏ေသြးစုတ္ရာေတြက အေရျပားမွာ က်န္ရစ္ခ့ဲသည္။ ရက္မ်ားစြာၾကာသည္အထိ ေသြးစုတ္ဒဏ္ရာက ေပ်ာက္မသြားပါ။ ယင္ေကာင္က ယင္းဒဏ္ရာအထဲ ဥခ်သြားလွ်င္ ေလာက္တြယ္လာျပီး အနာက ဆုိးသထက္ဆုိးလာတတ္သည္။

ဘုန္းၾကီးကုိယ္တုိင္က အာဟာရခ်ဳိ ့တ့ဲသူ ျဖစ္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္။ အနာထဲကပ္ဝင္လာသည့္ ဘတ္တီးရီးယားပုိးဒဏ္ကုိ ခုခံတုိက္ခုိက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ခႏၶာကုိယ္က အင္အားမျပည့္ဝခ့ဲပါ။

ဆုိးဆုိးရြားရြား အနာျဖစ္ျပီး အနာေပ်ာက္ကင္းတာလည္း  ၾကာျမင့္တတ္သည္။ ဘုန္းၾကီး၏ ေျခေထာက္ေပၚမွာ ယခုတုိင္ အမာရြတ္မ်ား ထင္က်န္ရစ္ဆဲပင္………။

အမရဒီပ

ေမလ ၁၈ ၊ ၂ဝ၁၃

Bhante Henepola Gunaratana ၏ Journey to Mindfulness ကုိ ဘာသာျပန္သည္။